de Guil (midden) La Chapelle- stuwmeer
19 augustus 09
15 aug: de Durance
16 aug: de Gyronde
17 aug: de Bonne
18 aug: de Ubaye
vaarders: Kira, Arnold, Rien, Alexander, Harry en Frank den duutser
laagwater
ga direct naar de film op youtube
Na nogal wat echt dik water verleidingen besloot Harry toch maar mee te varen op de Midden Guil. De anderen waren nog op looptocht in toppen van de Alpen. Kyra had twee dagen eerder haar arm uit de kom gehad, maar wilde het ook weer proberen.
Onze gastvaarder Frank wilde ook mee. Frank had het niet zo op dikke afgronden, maar als je in de Alpen vaart heb je meestal geen keus en moet je over smalle weggetjes zonder vangrails langs steile hellingen.
Tijdens de heenweg hebben we de tunnelpassage bekeken en de passagemogelijkheden besproken.
We starten op een strandje bij het gehucht La Chapelle. In het begin leek het best rustig te varen.
Kyra kreeg na een kilometertje toch weer last van haar arm en moest uitstappen. Harry verstopte haar boot in een bosje onder de weg en we letten op markeringspunten langs de weg. Kyra moest een stuk terug lopen om weer op de weg te komen. Ze had de sleutel van Harry’s auto, zodat ze in ieder geval bij wat leesvoer en eten kon komen.
De Guil is een mooie rivier en we voeren rustig verder. Harry voorop en de rest op gepaste afstand van elkaar van keerwater naar keerwater.
Op een gegeven moment was er een beetje moeilijke passage onder een behoorlijk hoge brug. We hadden bekijks van een moeder met twee kleine kinderen. Rien en ik lagen achter de passage in een klein keerwater. Plotseling werd er van de brug af geschreeuwd. Ik kon het niet verstaan. Rien zei, “daar gaat een beertje in het water”. Nu had ik wel eens gehoord dat er beren van Oostenrijk naar Duitsland gelopen waren, waarom dan ook niet in de Franse kant. Een beertje? Dan hoort daar ook een moeder beer bij. Ik al kijken. Het gevaar kwam van een teddybeer die een van de kinderen boven had laten vallen. Moeders boven dacht dat we die wel even konden ophalen, maar daar was het wat te ruig voor. Helaas hebben we de beer niet meer gezien.
Wat verderop kwamen we aan de Grill. Een behoorlijk verblokt stuk met gemene drops en stenen direct daarachter..
We hebben hem eerst helemaal verkend, waarna Harry en Alexander besloten hem te varen. Frank, Rien en ik besloten hem maar om te dragen, wat niet meeviel. Een paar honderd meter door een dicht bos. Ik weet nu ook hoe spiegelneuronen werken. Alexander voer de grill af en hij deed dat voortreffelijk, maar bij de moeilijke passages voelde ik toch mijn eigen spieren spannen.
Weer wat verder bereikten we de tunnelpassage. Frank en Rien hielden het daar voor gezien. Harry haalde mij over om toch verder te varen. Het eerste obstakel in die passage heb ik omgedragen. Opzich was het niet moeilijk, maar als je de lijn miste kon je behoorlijk gepind worden en dat wilde ik niet riskeren, Het tweede moeilijk stuk was een blok met een flink waterkussen erop, waar je via het kussen rechts af moest. Het had wat weg van een achtbaan en was goed te doen.
Daarna was het een stuk kalmer op de Guil. We hebben met zijn drieën het onderspoelde deel van de weg omgedragen. De stroming stond direct op de onderspoeling. Een week eerder had een instructeur van Stipjaks de onderspoeling van de onderkant bekeken. Dat was niet voor herhaling vatbaar.
Het laatste stuk was toch langer dan we dachten. Pas om 19:00 uur waren we van het water af en moesten we Kyra nog ophalen. Die arme meid had de hele tijd zich aan het startpunt moeten vermaken.
Omdat onze keukenmeester er niet was zijn we ’s avonds een pizzaatje wezen scoren in Guillestre.
Arnold
Toen Arnold zijn verhaal instuurde ontdekte ik dat we in grote lijnen veel hetzelfd hadden geschreven. Maar ja, t is ook de zelfde rivier he! ;) Oftewel: Harry's versie...
Ik ben uitgenodigd door BJ van Stip-yaks voor een dikke sloot vandaag. Meestal vaart BJ leuke dingen, dus ik zou graag mee gaan. Maar dat lijkt me i.v.m. mijn arm geen goed plan, en ik heb geen dikke boot bij me. Ik overweeg zelfs nog even een rustdag te nemen vandaag. Maar ja, je bent verslaafd of niet, dus dat plan sneuvelt eigenlijk al binnen de paar minuten weer. Ik rij in ieder geval mee naar de instap met mn spullen, en zie dan wel verder.... jaja ;)
De midden-Guil heeft nog water genoeg zo te zien, en we kiezen voor het onderste stuk tot aan de uitstap voor het stuwmeer. Ik besluit (wie had dat nou kunnen denken ... ;) toch ook maar mee te gaan. Een flink stuk boven de tunnelpassage pakken we een paadje naar de rivier, en het omkleed/omrij-ritueel volgt.
Ik heb Kira vanmorgen nog maar eens goed gevraagd of ze het wel zeker wist dat ze mee kon/wil, haar haar arm laten bewegen, en ze had néééérgens meer last van.... Eenmaal op het water merkt ze echter al snel dat het toch nog niet gaat, en dus hebben we nog geen kilometer gevaren, als we naar de kant gaan, en afscheid nemen van Kira. Voor de 2e keer deze week, zal ze een dag lángs de rivier moeten doorbrengen, in plaats van erop. Arme meid... De Kliko wordt verstopt achter een grote stapel drijfhout, en Kira loopt terug met de autosleutel.
Wij gaan verder en varen de Guil af. Het water is ook hier laag, maar wel genoeg. Alle passages zijn er nog, ik zie niet zoveel verandering dit jaar. Alleen het lage water zorgt voor enige verandering. Arnold en Rien varen opperbest, ik krijg het idee dat er wat grensjes worden verlegd deze week. Frank, onze duitse vriend, sluit meestal de rij. We zijn er al snel achter gekomen dat hij alleen de Soca jaarlijks doet, en wat lokale slootjes, maar zeker geen ww-IV. Maar hij komt lekker mee, wiebelt soms een beetje, maar doet geen gekke dingen, en rolt makkelijk met zijn korte bootje.
Bij de drop met gat onder de brug staan een moeder met 2 kinderen te kijken hoe wij 'm varen. We glijden over de platte steen en ontwijken zo het diepste deel van het gat. Ik sta iedereen te filmen langs de kant, als ik plotseling wat furry-bruins naar beneden zie vallen. Teddy gaat er gelijk vandoor in de stroming. Bovenop de brug hoor ik een flinke gil en er barst een oververdovende huilbui los. Franse kreetjes worden op me losgelaten, geheel onverstaanbaar, maar ik heb een sterk vermoeden dat ze willen dat we Knuffie redden. Wij zijn echter druk bezig met de passage, en de rest -of ziet niks, -of blijft gedisciplineerd liggen waar die ligt. Ik roep naar Alexander als het beertje vlak langs hem heen drijft, maar Alex ziet het maar half en blijft liggen....
Ik stap onder verontwaardigde kreten van La Mama met gebogen hoofd snel in mijn bootje, en gebaar wat naar haar dat ik zal kijken of ik Knuffie nog zie, en vaar met schuldgevoel snel weg. Een heel stuk verderop staat ze langs de rivier, het lijkt wel een pitbull, zo houdt ze dapper vol, maar nee, Fluffy (of was 't nou Furby ;) hebben we niet meer gezien.....
We komen bij de "Grill". Deze passage heb ik al 2 keer omgedragen, na het "Grote Moment van de Twijfel", wat iedere kayaker kent. Als je aan een passage staat en denkt: Zal ik wel, zal ik niet.... 2 keer viel mijn oordeel hier negatief uit en durfde ik het niet aan. Allebei de keren was 'ie anders, veranderd door het hoog- water. We stappen uit om te scouten, en deze keer beslis ik al vlot dat ik 'm ga doen. Geen twijfel deze keer, ik zie mooie lijnen en keerwaters. Ik zet wel even 2 steenpoppetjes als reminder bij de cruciale punten, en vaar 'm dan heerlijk clean af, volledig onder controle. Op de helft staat Alexander langs de kant, en helemaal Stoked! kom ik bij hem in het keerwater liggen. Alex wil ook en ik zal filmen, de rest draagt de boot alvast. Ook Alex "styled" de Grill. Dan varen we de tweede helft van de passage en dit gaat al net zo mooi. De uitgangswalzen worden ook door Frank gedaan, die er net boven instapt en zo het laatste stukje van de Grill doet. Die kan afgestreept worden!
Dan rest ons nog de tunnelpassage. Frank en Rien stappen hier uit, de Batarijtjes zijn leeg. Ik overtuig Arnold niet uit te stappen en beloof hem langs de tunnel te helpen omdragen. De tunnel vaart Alex als eerste, na het scouten van de lijn. Het eerste keerwater midden in de passage mist hij, eindigt helemaal achterin tegen het blok maar herstelt en kan verder naar het grote keerwater halverwege. Ik vang Arnold op, die dit ff overslaat, en ga dan zelf. Ik neem het eerste keerwater perfect, maar vaar dan een té strakke lijn en raak het blokje waar ik achterlangs moet, wordt zo uit koers gezet en stuiter over de stenen die ik juist wou ontwijken. Er gebeurt echter niks en zo zitten Alex en ik samen halverwege. Na een pep-talk stapt ook Arnold in voor het laatste deel van de Tunnelpassage, het kussen. Met groot gemak vaart Arnold de goede lijn, en glundert helemaal als hij beneden komt.
We zwaaien Rien en Frank gedag, en varen de rest van ons traject af. Vanaf de weg zag het er easy uit, maar toch, misschien juist door het lage water, zitten er nog aardig wat stevige technische pasagges in. De onderspoeling van de weg word veiligheidshalve omgedragen. De exacte plek hiervan is herkenbaar bij het omrijden, de weg begint hier te verzakken en is gemarkeerd met rood-witte paaltjes. Hopelijk wordt er nu snel wat aan gedaan...
Happy Boatin & Be Safe Harry
20 aug: de Guisanne
21 aug: de Bonne
