Boven Tarn oktober 2005
Vrijdagmiddag 15.30 uur, snel nog even de mail gecontroleerd, de out of office aangezet en doei gezegd naar m'n directe collega's. "Ik ben weg hoor". "Veel plezier en hals und beinbruch" wordt me toegewenst...
"Hals uns beinbruch"? Is dat nou echt nodig? Mmmmm, je kunt nooit weten, misschien heb ik het nodig. Ik ga een lang weekeinde met Bruno en Bert varen in de Cevennen, waarschijnlijk de boven Tarn. Daar is water.
Water in de Tarn in eind oktober, begin november? Dat zal dan wel in de grote toeristische kloof onder St. Enemie zijn. Toch?
Nee hoor, gewoon op de boven Tarn, er staat 210 cm op de peilschaal en dat is een gemiddelde waterstand voor de boven Tarn. Daarnaast is er regen voorspeld, kan dus alleen nog maar beter worden.
Om kwart voor zes kom ik bij Bruno is Melsele (achter Beveren) aangereden. Ik plof op de bank en Bruno zet een kanovideootje op, om in de stemming te komen. Dat wel ten koste van een huislijke ruzie met zijn oudste zoon die, die kanovideo waarschijnlijk al 20 keer heeft gezien en de voorkeur geeft aan peter de pinquin.
Net na zevenen valt Bert binnen en rond half acht is alles ingeladen en vertrekken we naar de Cevennen. Daar hebben we afgesproken met 2 Walen om 13.00 uur in Pont de Montvert aan de boven Tarn.
Even voor twee uur 'snachts pakken we een formule wwn hotelletje en rond 8 uur zijn we weer op weg. Om 13.00 uur staan we in Pont de Montvert. Samen met Lucien en Victor gaan we met z'n vijven richting instappunt van de boven Tarn. 6 km WW IV-V. Daarboven zit nog 2 km WW V-VI, dat bewaren we voor zondag om dan de boven Tarn ""Integral" te varen.
Bruno heb ik in het voorjaar op de Lammer en Koppentraun leren kennen, Bert ken ik alleen maar van het internet (Birdy) en Victor en Lucien zie ik voor het eerst. We rijden van Pont de Montvert circa 2 km stroomafwaarts om bij kilometersteen 43.2 de auto's te parkeren (plek voor circa 3 auto's) en om te kleden. Om 14.30 uur staan we, na een afdaling over een smal pad door het bos, aan het water.
6 km WW IV-V, het is lang geleden dat ik op dat niveau gevaren heb. Dit jaar heb ik alleen in het voorjaar op de Lammer, Koppentraun en Venter Ache een beetje WW IV gesnoven en zeker niet meer dan dat. Ik ben benieuwd en toch ook wel wat zenuwachtig...
We stappen in bij een verblokte passage met afsluitend verval van circa 2 meter met een stevige rappel (keerzog). Aanvaart is helemaal links langs de kant en dan op tempo op het verval aan een boofslag rechts (of was het nou links) en dan naar links het keerwater inspringen. En dat allemaal zonder warmingup. Ik besluit onder het verval in te stappen. Bruno en Victor varen de passage probleemloos en dan zijn we als team op weg.
Er volgt een stevig verval tussen twee wanden met halverwege een haakse bocht naar links en uiteraard een flink kussen op de wand. Hier ga ik wel vanaf maar moet in de bocht stevig in een hoge hangsteun (old school), de koude spiertjes in mijn schouder protesteren luid en duidelijk.
Even later zitten we voor de derde passage en stappen al voor de tweede keer uit om te verkennen. Een lang rotskanaal met 3 "rappellekes", zoals mijn vlaamse medevaarders ze bijna liefkozend noemen, eindigt in een schuin verval van circa 3 meter hoogteverschil waar je netjes middenin tussen twee rotsblokken door moet duiken.
Alle rappels zuigen licht tot stevig. Per passage is dat niet zo'n probleem, vervelend is dat ze achter elkaar zitten in een smal rotskanaal waar je geen keerwaters hebt. De derde rappel zuigt erg stevig en het water zie je over een lengte van 5 meter terug omlaag lopen. Daar moet je, je snelheid wel houden anders zit je in de wasmachine.
Bruno in de aanvaart naar het rotskanaal
De tweede rappel
De derde
En het afsluitende verval af, precies in het midden
Victor en Bruno gaan als eersten en komen er netjes doorheen. Bert heeft met z'n dagger Vertigo meer problemen en moet flink vechten om de tweede en de derde rappel te overwinnen. Mijn run is ook niet zo keurig, in het tweede rappel pak ik een licht krullende stroomtong helemaal rechts, er vlak na pak ik een half keerwatertje en draai 360 graden voordat ik de derde rappel afga. Mijn Hoss zoeft perfect over het keerzog, wordt, in tegenstelling tot de Vertigo, nauwelijks gepakt en voordat ik het weet ben ik het laatste verval af.
Vlak daarna is de rivier weg, hij valt een aantal meters omlaag recht tegen een groot rotsblok middenin het verval. Een serieus pin risico. Ik draag links over , de rest rechts waarna ze met een alpinestart achter de passage in het keerwater duiken. De volgende dag wordt deze passage wel gevaren door voor het blok langs helemaal uiterst rechts vanaf het vallen de water het keerwater in te springen. Vaarfouten zijn hier niet gewenst.
Bruno direct na de passage met het rotsblok in de hoofdstroom
De Tarn valt gewoon verder, passage na passage. Dan is weer de hele rivier weg. In de verte zie ik hem lopen. Ik stap rechts uit en kijk over het randje.
Shiiiit, da's diep. Door een smalle trog van 1 meter breed valt het grootste deel van het water in een breed uitlopende kom. Hier doe ik niet aan mee hoor. Ik heb m'n boot al op de schouder en draag rechts om.
Eenmaal beneden aangekomen zie ik dat Victor zich klaar maakt en even later duikt hij naar beneden. Onderin de poel wordt hij omgegooid. Even later rolt hij weer op en steekt triomfantelijk zijn vuist in de lucht.
Bert en Bruno volgen, hebben beneden wel wat moeite om uit een bubbelende kom met keerwater weg te komen maar echt moeilijk ziet het er toch niet uit. Mij gaat het nog wat te hard, niet qua techniek, dat is geen probleem, het zijn vooral de grijze cellen tussen de flappies die nog niet meewerken en de handrem aantrekken.
Passage volgt na passage.
Soms vanuit de boot te verkennen maar regelmatig moeten we eruit om te verkennen. Lucien komt technisch tekort op dit water en moet erg veel dragen. In dit stijle en verblokte terrein is dat dodelijk vermoeiend.
Een van de volgende passages eindigt weer in een verval van meer dan 2 meter waar je helemaal links over de rand, met een boofslag rechts, naar beneden springt. Mijn aanvaart en boof zit perfect en ik land keurig plat op het schuim onder het verval. Dit is fun!
Victor, links over de rand, bijna plat landend in het schuim beneden
Even rustig tussen de grote passages in
Het water verdwijnt tussen een rotsblokken chaos en wat verder zien we de wanden omhoog gaan. Daar zal wel weer wat zitten. Bert en Bruno hebben hier vaker gevaren maar ook weer niet vaak genoeg om op zicht te varen. We stappen rechts uit en verkennen de passage. Rechts stroomt het water door een rotslabyrint. Helemaal links is een kanaaltje welke haaks naar rechts afbuigt waarna je haaks naar links een verval van 2.5 meter tussen loodrechte wanden afvalt met daaronder, hoe kan het ook anders weer een flinke rappel en ook nog een paar grote blokken. We dragen, deze is echt te link. Onderin kun je kun je moeilijk zekeren en helemaal links in het verval lijkt een blok onder water een serieus pin risico op te leveren.
Wij dragen en Victor vaart. Helemaal links door het kanaal, haaks naar rechts en direct haaks naar links. Victor duikt recht op dat blok af maar wordt gelukkig niet gepind. Voor ons gevoel had de route toch meer diagonaal naar het midden moeten liggen.
Victor helemaal links langs de wand het verval af
We gaan verder. Lucien is intussen al serieus moe van al het gedraag en gaat zwemmen. Dat kost nog meer energie en we zijn misschien net halverwege, misschien ook nog niet...
Schitterende blokkenpassages rijgen zich aaneen. De ene keer met grote afgeronde rolkeien, de andere keer weer uitgesleten rotskanalen. De boven Tarn is super afwisselend en zijn waardering van WW IV-V zeker waard. De passages zijn echter, bijna, allemaal fair, geen onderspoelingen zelden echt gevaarlijk en altijd om te dragen.
Bij de passage hierboven hadden wij vanaf de kant de ideale lijn ingeschat als helemaal rechts en dan in de bocht meedraaiend naar links om zo onderin het rotskanaal uit te komen. De bocht was echter wel krap en de kans zeker aanwezig dat je in de wand gelanceerd werd. Wij dragen om.
Victor niet, die heeft al wat vaker met dit bijltje gehakt en pakt de linker doorgang en booft helemaal links via het randje. Hij eindigt perfect in het kanaal daar beneden helemaal klaar voor de volgende passage.
Gelukkig maakt ook Victor wel eens een foutje. Bij een fors verval met sterke rappel besluiten Bruno en Victor helemaal rechts te varen. Bert, Lucien en ik zijn al aan het omdragen. Bruno komt met de snelle Kendo nog net door de rappel heen. Victor niet en even later hangt hij in de rappel. Eerst nog boven water maar er zit zo veel lucht in het zog dat hij al snel door de steun heen gaat en uiteindelijk uit moet stappen.
Ik sta klaar met de lijn maar het duurt enige tijd voordat Victor boven komt. Ik wacht af... Daar komt de rode helm aan de oppervlakte en even later ligt mijn lijn binnen handbereik van Victor. Met hulp van Lucien bevrijd ik hem uit de zuigende tentakels van de Tarn.
De volgende dag zal blijken dat deze passage midden door gevaren moet worden, juist daar waar het verval het stijlst is zodat je verder over de rappel heen kunt springen.
Er volgen nog diverse stevige passages ik draag er een paar om, Lucien draagt er nog een stel extra en valt zo af en toe van vermoeidheid uit zijn boot. Al met al kosten vooral het omdragen en de zwempartijen ons veel tijd. Het begint te schemeren.
Bruno heeft al een paar keer aangegeven dat het toch nog wel een flink stuk is en dat er ook nog wel een paar stevige passages komen. Het is al half zeven en het schemert al stevig. Het moet niet veel donkerder worden of ik moet er, zo zonder bril, toch maar eens aan denken om te gaan lopen.
Dan staan we weer voor een verval. Ik zie echt te weinig en haal m'n reserve bril uit de waterdichte zak. Dat ziet een stuk beter. Probleem is alleen dat de bril direct beslaat. Toch maar weer afzetten dus en als een molletje verder. Deze, naar later blijkt, laatste passage draag ik over. De invaart vereist meer dan een mollenblik.
De laatste 500 meter tot het stuwmeer is wildwater II+. Dat is best spannend in het donker.
De volgende dag varen Bruno, Victor en Bert de 2 km WW V-VI hierboven.
Ik besluit om hetzelfde traject te varen als vandaag. Ik wil al mijn energie steken in het bevaren van de passages die ik nu heb omgedragen. Dat lukt best goed.
Het water staat iets hoger (220 cm) en we varen bijna alle passages op zicht in een keer af. Ik draag er nog slechts vier. Als mijn grijze cellen nog wat verder gewend zijn denk ik dat ik, bij deze waterstand, het hele traject zonder overdragen kan varen. Dat wordt de uitdaging voor de volgende keer (-;)
Jazeker, hier kom ik naar terug. De kloof is schitterend, het water fantastisch!
Menno
Lees ook:
