Alternatieve alpenweek Guil juni 1999
Deelnemers: Ruud Keesom, Menno van Renswoude, Hans van der Staay en Paul Swinkels
Door diverse omstandigheden konden in 1999 een aantal wildwater vaarders niet mee met de reguliere Alpenweek aan de Isel in Karinthie. Je zag ze balen. Het bleef zeuren en eind mei werd de knoop doorgehakt: We (Ruud, Paul en Menno) gaan gewoon, dan maar met z'n drien. Enig nadeel, Ruud moest reeds op dinsdagochtend terug zijn op z'n werk. Gelukkig was Hans bereid om de week vol te komen maken.
Vrijdag middag om twee uur vertrokken met de auto van Ruud, twinny load met racefiets achterop en 3 boten op het dak. Even stevig doorrijden en om 2 uur 's nachts kwamen we aan op camping la Cabane aan de Durance.
Zaterdagochtend stralend weer en lekker invaren op een van de hogere stukken van de Guil van Abris tot Chateau Queras. Het begint direct redelijk smal en stevig verblokt tot WW III (foto links boven). Daarna een akelig kort steil stuwtje waar je met een 4 meter lange slalomboot eigenlijk niet vanaf moet willen. Ik wel dus, BENG, snoeihard tegen een blok in het onderwater met als resultaat een open gespleten voorpuntje. Veel hozen dus. De passage met de zogenaamde Geitenkei (tenminste ik geloof dat dat ding daar zo heet) dragen we maar even over. Daar willen we ons de eerste dag nog maar niet aan wagen. De brede wals die er vlak achter zit is toch wat verraderlijker dan ik denk, helemaal rechts eraf en ik sta wordt bijna achterover getrokken met de voorpunt richting rotswand. Het stuk daarna is heerlijk varen, walsje hangen en keerwater zwiepen (foto rechts boven 200 meter na de Geitenkei).
Die avond dus wel even mijn voorpunt volstorten met polyester.
Zondag regent het. Eerst richting Gyronde om te kijken of dat wat is. Neen, niet dus, een grijze denderende sloot met alleen maar walsen. Hier gaan we met drie man dus mooi niet op varen, de kans dat je iemand snel aan de kant krijgt (liefst inclusief materiaal) is klein.Dus maar naar de Guisane. Het is al zo lang geleden dat we bij de botenkraker zijn geweest. Vroeger stopte je daar als cursist om 'even' te kijken. Zo werd je tijdens zo'n cursus van tevoren al flink opgenaaid zodat er flink wat gingen zwemmen in de botenkraker.
Dus met een nostalgisch gevoel even uitgestapt. Helaas, zo'n beetje iedere verblokking is diep onder de golven verdwenen. In het begin zitten twee redelijk diepe gaten en nog een stevig rotsblok, voor de rest gewoon op tempo doordenderen. Op het racefietsje in de regen terug en gassen met die bak. De Guisane gaat met een hoog tempo naar beneden voor dat we het weten zijn we bij de botenkraker. Toch maar even een voor een erdoorheen. Er zat nog een rotsblok en uiteraard raak ik die met het slalombootje, nu zit het zitje dus ook los. Het hele stuk hebben we geloof ik in een kleine twee uur gedaan. Het is en blijft beesten weer dus maar uit gaan eten in Guillestre.
Maandag is het weer perfect weer. Ruud moet 's middags om 14.00 uur vertrekken om nog een beetje bijtijds thuis te zijn zodat hij dinsdagmorgen weer kan gaan werken.
We maken haast en voor 10 uur zitten we op het water van de midden Guil die we tot aan het stuwmeer willen gaan afvaren. Het toetje voor Ruud. Heerlijk slalom varen, af en toe stevige keienhellingen maar er gaat zoveel water overheen dat het slalom bootje het net haalt. Halverwege een fors verval met een paar flinke golven en een stevige wals.
Paul gaat om en test zijn warmwaterrol. Precies! één keer proberen en dan uitstappen dus. De boot gaat alleen verder. Na een achtervolging van circa 2 kilometer houd ik het voor gezien, de brievenbus nadert en daar ga ik met deze waterstand en helemaal in mijn eentje niet doorheen. Uitstappen en omdragen dus. Een flink eind verder vinden we Paul zijn boot uiteindelijk terug langs de kant.
Het geheel heeft zoveel tijd in beslag genomen dat we besluiten te stoppen zodat Ruud nog op tijd naar huis kan. Ruud en ik wisselen van boot, de slalomboot gaat mee naar Nederland en ik vaar de rest van de week in de Rainbow van Ruud. Lekker butsen met een volume boot is weer eens heel wat anders dan een slalombootje.
Dinsdag doorlopen Paul en ik de grote kloof van de Guil. Veel te weinig water om te varen. Wel heel erg mooi. 's avonds eten in Guillestre en met de taxi (Hiikkkk!) terug naar de camping.
Woensdag ochtend om een uur of 10 staat Hans van der Staay op de stoep.Om een beetje in te varen gaan we weer naar de boven Guil. Hans heeft op het eerste stuk knap moeite om de keerwaters en bochten te halen. Eigenlijk is het net een tikkie te technisch met toch veel druk op het water. Hij vliegt nogal eens uit de bocht en voorbij het keerwater.
Maar nadat het wat breder wordt gaat hij steeds beter in zijn vel en boot zitten. Helm op half zeven en gaan!
Donderdag gaan we in de regen naar de Ubaye. Bovenin komen we een heel mooi stukje kloof tegen van circa WW III - IV. Helaas zijn er wegwerkzaamheden met dynamiet gebruik. Dat wordt een beetje te link om daar vlak langs te varen. We stappen uiteindelijk een stuk lager in en varen op een relaxed stuk wildwater II - III. Af en toe wat regen maar dat mag de pret niet echt drukken.
Op donderdag willen we het klapstuk van de week gaan varen. Ik heb een mooi stuk uitgezocht: Eerst de kloof van Chateau Queras (de WC-pot) door en dan verder varen door de kloof van Mont l'Ange Gardien (de schutsengel kloof) . Volgens het boekje "herrliche gumpen springerei" WW IV tot V+ afhankelijk van de waterstand. Wij hebben gemiddeld tot stevig water dus dat zal wel iets van WW IV+ worden. Omdragen steeds mogelijk. Vooral dat laatste geeft voldoende vertrouwen om ons in dit avontuur te storten.
Allereerst Chateau Queras. Bij het instappunt besluiten Paul en Hans dit toch maar niet te doen. Ik heb een dikke boot van plastic nu dus dat moet kunnen. "Wacht me op het einde maar op. Je komt er altijd doorheen, met of zonder boot. Het is niet voor niets een WC-pot!"
Uiteindelijk blijkt het toch wat harder te gaan dan ik dacht. Halverwege wordt de boot in een stevige schuine wals (foto rechts boven, maar dan 50 meter verder) dwars gezet en ik kom overdwars klem te zitten. De boot bedenkt zich geen moment en geeft mee (gelukkig geen slalombootje), ik voel hem net achter de kuip doorknikken. Gelukkig blijft het spatzijl erop en ik kan gewoon verder.
Paul en Hans zien het van bovenaf gebeuren. Bij de uitgang van de kloof de knikken in de boot bekeken. Paul en Hans fatsoeneren de boot met behulp van een paar keien die ze als uitdeuk hamer gebruiken.
Na een beetje spelevaren direct na Chateau Queras beginnen we aan het vervolg. Er gebeurt in het begin niet zo veel. Wildwater II tot III. Wanneer begint het nou? Dan zijn we weer een bocht om en de rotswanden komen steeds dichter bij elkaar en worden hoger. Het begin van de Kloof. Even later worden de passages steiler en verblokter. Met z'n drien vaar je toch voorzichtiger. Ik steeds ruim voorop, verkennend van keerwater naar keerwater. Als ik het volgende keerwater, het vervolg direct daarna en een mogelijke terugweg kan inschatten vanuit de boot, dan blijf ik lekker zitten en duik overal vrolijk vanaf. Ik heb nu tenminste een bolle boot en kan wat meer risico's nemen.
Toch is het nog regelmatig uitstappen en verkennen en een keer of drie voor alle zekerheid toch maar omdragen. De groep is te klein om risico te lopen als er echt iets gebeurt, dan moet je alleen verder om hulp te halen, tegen de stroom in omhoog, via water of langs de kant is na verloop van afstand echt niet meer mogelijk. Ik dank Ruud voor de Rainbow reaction, met mijn slalombootje had ik toch heel wat voorzichtiger moeten varen.
Het gat hierboven moet je eigenlijk stroom afwaarts gezien rechts varen. Hans zit duidelijk te ver naar links en gaat te langzaam eraf. De boot duikt loodrecht naar beneden de wals in. Of hij de grond heeft geraakt weet ik niet maar even lijkt het erop dat de Prijon canyon loodrecht in het verval blijft steken. Dan doet de bolle punt zijn werk en komt Hans weer boven. Pffff.
Tegen het einde komt er nog een stevig verval waar het water links tegen de wand draait. Daar ligt ook nog een akelig rotsblok waardoor de kans om klem te komen in het verval aanwezig is. Overdragen dus. Rechts kun je je boot inparkeren en uitstappen. Met drie dikke boten en drie man op de de natte rotsen is het een interessante stoelendans. Maar we komen uiteindelijk allemaal weer in de juiste boot terecht.
Na 2 kilometer heerlijk wildwater varen, walsen, vervallen, onoverzichtelijke doorgangen en ga zo maar door, is het voorbij. Even later komen we bij de auto aan. Nog even de fiets ophalen bij Chateau Queras en dan op naar de winkel om een stevige kip te kopen. De traditie wordt in ere gehouden en 's avonds laat (wat doet zo'n kip er lang over om gaar te worden, maar goed dat er wijn en bier is) zitten we te kluiven.
Vrijdagmorgen breken we vroeg op, laden alles in en vertrekken naar de Ubaye. We willen het stuk van le Martinet tot Le Lauzet nog even varen voordat we naar huis moeten. Hoog water heeft veel van de leuke speelstukken weggespoeld, het kan ook zijn dat het gewoon te hoog water is waardoor veel relif verdwijnt. Rond een uur of 2 zijn we klaar en starten de terugreis naar Nederland.
Rond 3.30 uur kruip ik in Lent weer m'n eigen bed in, het was een heerlijk weekje!
Menno
