Tessin mei 2010, Cannobino en San Giovanni
Voor dag 2 heb ik de Cannobino kloof in gedachten, de Verzasca was erg laag, dus misschien heeft de Cannobino ook weinig water en kunnen we de onderste kloof varen, WW IV-V met een zwangspassage bij hogere waterstand. Lukt het niet, dan kunnen we de boven Cannobino doen WW IV en als toetje wil ik daarna naar de San Giovanni falls om die watervallen te varen en dan direct de waterstand te controleren voor de volgende dag.
Harry in de eerste must do, direct na het instappunt
Tijdens ontbijt komen een paar Zwitsers vragen wat we gedaan hebben en wat we gaan doen. We beginnen in het duits maar al snel blijken het alle drie engelsen (andrew, Stewart(d?) en Pete) te zijn die in Zwitserland werken en even later wisselen we sterke verhalen uit. "I know a river with 22 drops in it, oh yeah, where? Chili!!!" "These guys her got helicoptered out of the Cannobino Gorge, the mountain rescue team needed 3 weekends to get the boats out..."
Oeps, Cannobino gorge, dat is net wat ik vandaag wil gaan doen, effu naar het toilet, zullen we maar zeggen ;)
ergens in de Cannobino
Twee van de drie zijn een aantal jaren met een veel to hoge waterstand de Cannobino kloof ingevaren, hebben zich er bijna doorheen geslagen, maar in de echte zwangspassage zijn ze met 3 man gaan zwemmen in de wals. Uiteindelijk hebben ze alle stukjes mens en materiaal kunnen verzamelen maar zijn voor de volgende passage alle moed verloren (dat is een redelijk recente nieuwe passage waar de wanden ingestort zijn, die kun je omdragen, dat moet ook want in die passage zijn al mensen verdronken, maar waarschijnlijk niet om te dragen met de absurde waterstand waarmee deze mannen de kloof ingegaan zijn). PS. dit is reconstructie van wat die mannen allemaal verteld hebben, geen eigen ervaring, maar er ligt inderdaad een nieuwe passage aan het einde van de kloof.
Ik wil niet met vreemden varen dus zet ook niet aan om iets te combineren. Even later zie ik ze echter opbinden op een enkele auto. Ik overleg met de rest, als ze maar een auto hebben, dan kunnen we ze wel mee nemen voor een shuttle toch?
Ik schiet Andrew even aan en bied hem een shuttle aan als ze hetzelde traject doen als wij. "Now we're talking" hij is duidelijk blij.
een na laatste disney drop op de San Giovanni
Een uurtje later staan we met z'n zevenen bij de Kerk van St Anna in het dal van de Cannobino, vandaar kun je helemaal achteraan bij het restaurant de kloof in kijken en de laatste drops bekijken. Het ziet er FANTASTISCH uit. Strakke kloof wanden recht omhoog en een must-do laatste drop. Het water staat laag, ik gok op een kuub of 3-4 en ideaal om de kloof te gaan varen. Helaas, Pete en Stewart krijgen deja vu's, "it's too fresh" zeggen ze. Ze durven de kloof niet aan. Rick en Harry lijken zich erbij aan te sluiten. Jammer maar helaas, ik heb nog steeds als uitwijk de midden Cannobino
We moeten ergens bij Ponte Falmeta erin, als we te hoog instappen hebben we een "zwangspassage" WW V en een moelijk te omdragen WW VI waterval. Even opletten dus. Net boven het dorp een paarhonder meter na de brug zien we kanoers lopen, ze stappen bij een parkeerplaatsje in, awel, instappen, ze duiken met lijnen vanaf de vangrail de kloof in.
Een van de bredere stukken bovenin
Dat moet goed zijn, dit is dus het instappunt. We kleden om, rijden auto's om en beginnen aan de afdaling. Vanaf de vanrail met touwhulp naar beneden, boten bet lijn abseilen, lekker hoor, ik ben helemaal thuis (-;)
Eenmaal beneden spreek ik af dat Andrew Stew en Pete als team voorop varen (ze hebben deze rivier tenslotte al vaker betast) en dat ze, als het echt spannend wordt, op ons wachten zodat we safety kunnen opzetten.
Na 100 meter vinden we ze al terug midden op een blok in het midden van de rivier. De class V zwangspassage. We hebben echter laag water voor dit stuk dus je kan overal stoppen, boven op het blok uitstappen en zelfs terug uit klimmen. Maar met 4 to 5 kuub meer???? De passage is vanaf Ponte Falenta goed in te zien maar is echter hoger dan hij vanaf de brug lijkt, dus vergis je niet (wat wij natuurlijk wel deden).
Pete in de must do
En het zelfde moment maar dan van opzij (-;)
De Brits liggen te klooien en zoeken naar de lastigste "aanrijroute" links langs de wand. Ik wijs Andrew op de "obvious way down on the right side", hij is overtuigd en gaat er voor. We schrapen wat peddels langs de rots maar dan is de eerste echte passage gemeesterd. Direct daarna moeten we er weer uit voor een verval die (na verkenning) overgaat in een slide richting onderspoeld wandje rechts waarna hij over gaat in een waterval van ca. 6 meter met een vette vieze kolk links beneden. Daar is niet echt makkelijk een springer of zo te zetten.
We zien bevaarbare lijnen maar niemand durft het aan. De conclusie daarbij is ook dat we dus to hoog ingestapt zijn. Dit in de waterval met de lastige omdrager. Shit!....
Links via de wand maken we een ketting van kanoers die een voor een alle boten aan elkaar doorgeven tot bovenop het plateau na de waterval. Je bent even bezig, maar dan voel je je ook wel verbonden (-;)
Eenmaal boven blijkt "the only way down" het materiaal in de pool naar beneden gooien en er dan achteraan springen. Achteraan? Achteraan? opzij, kweil, kweil, ik wil springen!!! Rick is helemaal los, als een kweilende tekkel staat hij een seconde of wat op het hoogste rotspuntje te lekken om daarna naar beneden te springen. In de zomer geeft hij canyoning les, dis dit is toetje voor hem... (Brrrrrr)
Wij smijten het materiaal naar beneden en springen er (na met touwhulp te hebben ge-abseilt naar een veel lager punt) achteraan. Mijn lange neopreen broek zit nu al tot boven mijn knieen, laat staan dat ik 4 meter hoger was gejumpt...
Even later varen we onder de ponte Falmenta door, hier hadden we er dus in gemoeten, maar het avontuurlijke omdragen hier boven heeft toch ook wel wat en die drop, slide, weaterval had bij deze waterstand misschien toch wel moeten kunnen...
We vervolgen de tocht en de Midden Cannobino bewijst zich (bij deze waterstand) als een ideale kloof-invaar rivier. Alles is te verkennen, de waterdruk is niet groot en de omgeving is fantastisch.
Deze kloof is zeker WW IV als er iets meer water op staat, je kan, met uitzondering van de eerste passage alles omdragen. Dus zorg dat je met hoger water niet boven het dorp instapt.
Laatste passage voor de uitstap
De laatste drop is weer net iets steviger (officieel class V, maar zeker niet bij deze waterstand) en ook weer helemaal vanaf de brug te bekijken. Dan links na de brug eruit via een redelijk begaanbaar pad. We zijn er, de onderste kloof lokt ...
Gelukkig hebben we een alternatief, de watervallen van de San Giovanni. Andrew wil ook mee, maar herinnert zich net op tijd dat vanavond "das weib" aankomt. Niet handig om dan niet present te zijn.
San Giovanni
We nemen afscheid van elkaar en gaan via Tom Tom op weg naar de San Giovanni in het Valle Intrasca. De Dom Dom besluit dat je op single track binnendoor weggetjes best een gemiddelde snelheid van 60 km kan halen en stuurt ons daarom vanuit het lago het eerste de beste dal in om daarna alle zijdalen overdwars te kruisen. Het landschap is schitterend, groen als gras met op de vreemdste plekken, liefst boven tegen een steile berghelling een plukje daken. Hoewel hemelsbreed slechts 10 km van het Lago af voel je, je hier volledig verlaten, de inheemsen kijken ons regelmatig met verbazing na, wat doen die hier met boten?
Met dank aan de Dom Dom komen we 2 uur later (een uur later dan origineel gepland) aan in het dal van de San Giovanni, Rick weet nog ongeveer waar het is en even later staan we aan de Disney drops van de San Giovanni, bij een wegbrug in een smalle kloof heb je 4 watervallen van 2 tot 5 meter hoog.
De waterstand is laag maar hier heb je niet veel water nodig. Snel omkleden en boten indragen. Alles is eenvoudig via de rots plateau's aan de zijkant te verkennen. De scenery is fantastisch, vooral als je de laatste val doet kijk je recht tegen een watervan van dik 6 meter die vanaf de andere kant in dezelfde poel stort. Helaas zijn we onvoldoende alert om daar nog even de boot naar boven te takelen om ook die drop te varen (niet zeker of het wel kan maar we hadden dat zeker even moeten proberen).
Alle bevaringen gaan soepel en we amuseren ons met foto en film.
Net om de bocht na de laatste val gaan we er rechts direct uit en klauteren eenvoudig (voor Harry al een hele walk-out) terug naar de auto. Missie geslaagd.
Op de terugweg bekijken we nog even de benedenloop, of we die morgen kunnen gaan varen, maar daarvoor staat er echt te weinig water.
Het is al kwart over zeven dus dat wordt wel kwart over acht voordat we op de camping zijn. We nemen de snelste route, dal uit naar het Lago, en ik besluit niet meer naar de dom dom te luisteren want die wil weer boven over. Helaas pakken we een verkeerde afslag waarna we wederom , nu door eigen stommiteit, nog minimaal een uur verspelen vie extreme single track weggetjes. Enig chagerijn in de auto achter ons wordt nu toch wel zichtbaar (-;)
Eenmaal op de kustweg gaat het vol gas richting zwitserland en om kwart over negen zitten we eindelijk aan de Calamares, pizza en bier.
Groet, Menno
