Alpenweek 2010, Dag 5, de midden Esteron
Boven Esteron te hoog, dan maar een stukje lager varen
Lees ook de vorige dag op de beneden Tinee
Zoals gebruikelijk wordt van de zwemmers van deze dag verslag gemaakt. Na onderweg alle sociale problemen in Nederland eens grondig onder de loep genomen te hebben, arriveerden we aan de benedenloop van de Esteron, een prachtige rivier in een mooie steile kloof. Zoals in alle beken deze week, zat ook in de Esteron veel grond en was het water bruin. Harry stapt niet in en fungeert als shuttle.
De ingang van de kloof was goed te doen en de schuimkoppen op het water werden steeds talrijker.
Spelen in eerste deel, lekker veel water
Rien in zijn beste moment...
Net voor het punt dat de kloof een stroomversnelling kreeg met een omdraagpassage, flipte mijn boot en dankzij een fantastische rol ging ik zwemmen. Een wijze beslissing als je voor die rol minsterns 200 meter nodig hebt. Voor mij was er weer geen enkel probleem en ik was in een mum van tijd op de (verkeerde) oever. Ruim voordat iedereen uitstapte liep ik al op de oever. Mijn boot ging geheel zelfstandig de helling af. Gelukkig wist Menno te voorkomen dat iemand blind achter mijn boot aandook. Na onderweg tegen alle omdragers nog maar eens te hebben uitgelegd dat omdragen zonder boot veel energie bespaard kwam ik tot de conclusie dat mijn Inazone de wijde wereld was ingetrokken en koers had gezet naar de Middelandse zee. Via een veertje (achterpuntje) bracht Cees mij naar de overkant en stuurde mij naar een paar huisjes hoog boven ons.
Hier begint mijn solo avontuur dat met varen niets te maken heeft. Na een paar honderd meter de rivier gevolgd te hebben, liep ik vast tegen een haast loodrecht rots. Klimmend in blubber en grote stenen moest ik omhoog zien te komen. De peddel heb ik zelfs moeten gebruiken om houvast te kunnen vinden tussen de struiken. Grote stenen kwamen los uit de modder en rolden naar beneden en plonsten in de Esteron . Gelukkig bereikte ik na een tijdje een begroeide strook waarin ik stevig grip had. Gewapend met een peddel heb ik mij een weg naar boven gebaand. Alle richtingsgevoel was hiermee niet beter geworden en ik was dan ook blij dat ik op een gegeven moment weer wat uitzicht kreeg en mijn route kon bepalen. Het was een flinke trip, maar goed te doen. Ik bereikte zelfs een soort wandelpad dat eindigde in de achtertuin van een Fransman die zijn waterafvoersysteem aan het regelen was. Hij keek wat vreemd op maar mijn uitrusting, dus ik maakte duidelijk waar ik vandaan kwam en gelukkig was de weg in zicht en had ik mijn avontuur volbracht.
Harry, die toch de safetyguy is, had vanuit boven mijn boot gezien. Niets en niemand in de buurt, dus problemen. Verontrust zocht hij de hele weg af en was opgelucht toen hij mij oppikte. Ik liep net toen hij mij op pikte, want ik was stroomafwaarts aan het lopen naar de auto’s en het uitstappunt. De auto’s stonden echter stroomopwaarts en het uitstappunt was nog ca. 1 km.
Dat mijn boot ergens was blijven steken en met de groep nog mee zou komen leek steeds onwaarschijnlijker en mijn hoop dat hij gevonden was, slonk. Soms heb je opeens weer alle geluk van de wereld want mijn boot lag op een strandje van keien, het uitstappunt, te wachten. Een flinke klim met boot op de schouder staat iedereen nog te wachten. Wij komen aan met de auto als iedereen zit uit te blazen van een prachtige tocht. Ik zie mijn boot terug zie langs de kant van de weg. Een geweldige service van de batavieren.
Rien
Tegen kwart voor negen vielen we uitgehongerd de Pizzeria in Puget Theniers binnen
Naschrift redactie:
De 10 km WW-II-III, met tegen het einde een stukje oplopend naar WW IV was leuk om te spelen in het begin maar zwaar omdragen aan het einde. We waren al knap laat en er wachtte nog minimaal een 200 hoogtemeters uitdragen aan het einde. Daarom hebben we geen tijd verspild aan een vaarpoging van het laatste stukje WW III-IV.
Bij deze waterstand een aantal grote forse walzen die je, als je je lijnen kunt varen, netjes kunt omvaren via de een aantal diagonale doorsteken. Bij lager water (wij hadden 92 cm) zal dit sowieso geen probleem zijn.
De uitstap moet je vooraf markeren als je het traject voor de eerstekeer vaart, dus eerst die hele rottige 200 hoogtemeters naar beneden, uitstap markeren en weer terug omhoog. Hierna ga je namelijk de laatste kloof van de Esteron in en dat wil je niet bij deze waterstand. Dat is nog een toetje wat we de volgede keer zeker met een paar man gaan doen.
De uitloop is ongeveer 200 hoogtemeters en kost een half uur met de boot op de nek. Door deze uitloop is het traject eigenlijk niet aan te raden, alleen maar als vervangend traject als het boven veel te hoog staat. Dus dat Rien de tocht prachtig vond, kwam waarschijnlijk door zijn alternatieve route, voor de meeste Batavieren was het een pittig klimmetje. Niet voor Sven, die heeft Rien zijn boot ook nog even opgehaald.
Lees ook de volgende dag op de boven Esteron
