NKSV de Batavier - Alpenweek 2025 dag 2

Niet eens iedereen

First time in the Soca for me, coming in with a point to prove because I wanted to be included in the harder sessions. Infected by overexcitement, enthusiasm and youthful exuberance, we scouted the river. I see it. The perfect place to jump. A nice 10 meter drop, no obstacles beneath and deep water. I check to see if there were kayakers coming down. There wasn’t. I set up a camera to get something for Instagram. I make sure I have a way out nearby. I jump. I get out.

I’m on the wrong side of the river. I need to cross to get to my boat. I go upstream and there’s a big boulder blocking my way (I didn’t try to walk around it because that would have been the smart thing to do). There’s a lot of flow blocking my way back. Nothing of concern if you’re in a boat. But I was not in a boat. “If I swim in the wave, surely my body will surf across safely” I think. I thought wrong. I switch to defensive swimming and bounce down the river, bruising my bum. The hole flushed me out instantly but not before she got me to faceplant into it. I’m back to where I first jumped in. I get out.

I’m on the wrong side of the river. I need to get out. If I go upstream there’ll be a boulder blocking my way. I look around and I see it. An eddy that will give me access to the other side. I jump. I swim. I grab onto a rock and scramble back on land.

I have an audience. They are not impressed by the show. “Why didn’t you ask us to get a rope?” they ask. I have no answer. Personally I blame youthful exuberance. Like a child caught with their hand buried in the peanut butter, I apologise. I’ve lost my taste for this metaphorical peanut butter and won’t be trying that again. My bum hurts. We start the trip. It goes well.

Joseph

Na een stuk klauteren, scoutten we eerst het eerste stuk t/m de kloof. Rechts van het eilandje, dan tussen de twee grote stenen in het midden van de rivier door, en dan in de kloof ietswat naar links en flink peddelen. Check. Met flink wat zenuwen in mijn maag vertrok ik met Tom, Peter, Anke, Lucas en John.

Het eerste stuk ging goed. Veel keerwaters varen, af en toe een oefening van Tom (met je ogen dicht zus, achteruit zo, of met steeds minder slagen traverseren). Ook rondjes rondom rotsen hoorden erbij (daar had ik toch een rolletje nodig).

Ik begon inmiddels wel flink honger te krijgen en vroeg me af hoe ver het nog zou zijn tot de lunchplek. We waren er bijna, maar in een ondiep stroomversnellinkje kwam ik tegen een steen aan (denk ik?) en ik ging om. Ik heb nog geprobeerd te rollen, maar na wat stenen gekopt te hebben gaf ik het toch maar op. Helaas pindakaas. Na bij de lunch weer wat op krachten te zijn gekomen ging het wel weer. Het was een prachtige tocht, met prachtig weer en prachtige mensen - dank allen!

Marlou

Ik schrijf omdat ik mijn telefoon ben vergeten, al hoef ik niet te schrijven, zegt Eva. De regel is blijkbaar, zolang je niemand tot last bent hoef je niet te schrijven. Maar toch schrijf ik, de reden waarom is omdat ik als rambo door de canyon heen heb gevaren. De regel was een volgorde van 5, en John zou nr 3 zijn. Maar door het missen van de keerwater kwam spoelde hij achteruit, achteruit de kloof in. Tom en ik, als echte redders in nood, er vol achteraan. Ik zat strak achter hem, John was bijna 180 graden gedraaid maar in de laatste graden ging het mis. Hij probeerde te rollen maar het werd zwemmen. Meteen John achterop de kajak geschreeuwd. Dit ging in vlagen goed en minder goed. Maar dat verhaal hoor je wel van John. Terwijl ik John uiteindelijk niet heb kunnen redden, hij liet los en kwam vast te zitten midden in de rivier.

En daar kwam mijn mede-redder Tom aangevaren met de kajak helemaal vol met water. Ik haastte mij snel om mijn cowtail uit mijn zwemvest te halen, had hem mee als reserve, maar ik kon hem niet fatsoenlijk aan mijzelf vastklikken. Want de kajak kwam langs en ik kreeg de kans om die vast te klikken. Maar waar moest ik de cowtail laten? Ik dacht, tussen mijn tanden! Als een echte rambo met de cowtail tussen de tanden vaarde ik John’s boot naar de kant. Iemand kwam mij helpen, toen ik aan de kant was ik riep “mmmhhhmmm hmmhhhhhmmm boot hhmmmm” De persoon begon aan mijn boot te trekken, dat voelde ik aardig in mijn kaken, maar mijn “hmmmhmm andere hhmmm boot” kwam aan. En toen was iedereen blij :). Uiteindelijk heeft vandaag onze groep 11 keer gerold en daarbovenop nog 3 keer gezwommen. Dit kun je aan de verhalen zien wie.

Peter

Maandagochtend rond een uur of acht naar buiten kruipende, een blik naar links werpt mij toe besneeuwde grillige bergtoppen, frisgroene begroeide bergranden en mooie blauwe luchten. Magnifiek, maar noordwest Slovenië behoort dan ook tot een van de groenste en meest landelijke gebieden van Europa. Een paradijs! De start van wat een mooie dag wordt, is begonnen.

Vandaag staat de Koritnica op het programma, een zijrivier van de Soça. De bron van deze rivier ontspringt bij de berg Mangert met 2677 meter een van de hoogste toppen van de Julische Alpen. Het traject: Instap bij vestingruïne Kluze en de uitstap nog een stukje stroomaf op de Soça bij het Prijon Kano center. Moeilijkheid: WW II – WW III. In de 2018 had ik deze rivier ook bevaren zonder zwemactiviteit, een sluimerende gedachtenis die me vertrouwen inboezemde.

Mij overkomt wel eens een dingetje. Dit zou een eenvoudige typering kunnen zijn van mijn vaargeschiedenis. Een DIXI maakte nu onderdeel uit van zo’n bijzonder voorval.

Na het omrijden nog even piesen voordat ik me compleet in de uitrusting hijs. Normaliter doe ik dat even tegen een boom of struik. Nu niet! Het is veel te druk bij het instappunt en daarom staat daar dat blauwe ding. Enkele technische gegevens: lengte: 1.21 m, breedte: 1.12 m, hoogte: 2.23 m, gewicht: 90 kg en een gesloten vuilwatertank van 250 liter. Deur is niet op slot en ga naar binnen, niks bijzonders. Totdat ik mijn rode koord zonder autosleutel naast de pot zie liggen. Waar is ie kijkende in de blauwe opening waar een drijvende niet te definiëren gewaarwording lonkt met een knipoog. Ja, wat doe ik nu? Na een te lange poos in vertwijfeling hoor ik Saskia roepen: autosleutel gevonden. Ik snel me verheugd naar buiten, terecht. Over de uitgevoerde handelingen in dat blauwe ding deel ik geen verdere details.

Dan de tocht zelf, vrij snel na de instap versmalt de rivier en loopt door een smalle niet zo heel lange kloof. Zaak is dat je voor het invaren van dat kloofje het keerwater aan de linkerkant neemt. Je voelt hem al aankomen: dat lukte mij niet. Mijn Pyranha Scorch X die bijzondere boot met dat dominante puntje, extreem veel rocker, is nogal een log zegt men, ik trok niet hard genoeg aan de peddel, mede door te weinig gemaakte vaarkilometers in het voorseizoen. Het onvermijdelijk gevolg: achterwaarts de kloof in, controle kwijt en zwemmen. Het vervolg van de tocht was prachtig met enkele korte matig tot zwaar geblokkeerde stukken met leuke oefenmogelijkheden. Hier ervaar ik nog een keer het effect van het heldere koele water op mijn ingepakte lijf. Dit allemaal in een entourage van mooie rotswanden met weelderig groen, kristalhelder water en mooie uitzichten op de omliggende bergen.

Je ziet het niet, maar dit is John

Na de tocht en terug op de camping voel ik me een beetje als Assurancetourix, ondanks mijn gewaardeerde kookkunst mag ik die avond onder geen beding enige inbreng hierin hebben.

John

Oefenen om zoveel mogelijk keerwaters te halen, was het thema van de dag. Bij de eerst mogelijke oefenplek na de kloof werd meteen de mogelijkheid aangegrepen om te traverseren, zo al niet achteruit. Vervolgens was het van keerwater naar keerwaterhoppen, vergelijkbaar met een goede slalomtraining. Super leerzaam! Een rondje om een steen, werd een goede oefening om stenen te knuffelen, maar doorgaan was het devies. Echter op een gegeven punt haalde ik het keerwater niet goed en gleed weg weer de stroming in midden in een blokkentuin. Ik probeerde zoveel mogelijk blokken te ontwijken, maar dit stuk bestaat natuurlijk niet zonder reden… Op een begeven moment zette ik mezelf onhandig tussen twee stenen en geen steun hield mij overeind. Na wat verwarring onder water heb ik mijn lusje getrokken en vervolgens een stuk gezwommen. De rest van de tocht moest ik daarna helaas vervolgen met iets minder energie. Het was echter prachtig. Na de blokkentuin waar ik was gaan zwemmen, kwam een iets rustiger stuk om te varen tot aan de pauzeplek voor de brug. Vervolgens was er nog een kloofje met prachtig groen en enkele leuke stukken om te varen. Vanaf de samenkomst met de Soca was het een stuk rustiger, waarbij er voornamelijk werd geprobeerd om zo min mogelijk peddelslagen te maken. Ondanks dat haalden we toch een mooie 8km/h ;)

Annelie

Een gemiddeld clubkanokamp kenmerkt zich meestal niet door excessief woordgebruik. Meestal blijft dit bij de Batavier beperkt tot het scala ‘tien minuten voor vertrek’, ‘eten is klaar’ of ‘ biertje dan wel wijntje’. Deze avond vlogen echter woorden als ‘dualiteit’, 'inclusiviteit' en ‘Leinsbrein’ over tafel. Het dichtst bij het gebruikelijke sterke verhalen kajak jargon kwam nog ‘Boven-Lignon’. Het geheel werd ook nog eens ondersteund door al of niet bijbehorende kleurrijke en wazige plaatjes met zonderlinge details. De crux van dit spel is om in het hoofd van de aan zet zijnde speler te kruipen en dat te visualiseren met voornoemde plaatjes. Kortom een recept voor miscommunicatie. En dat brengt mij bij noemenswaardige gebeurtenissen eerder op de dag. Waar miscommunicatie bij dit spel genaamd ‘Dixit’ tot hilarische situaties leidde, bracht dit op het water onvermoede karaktertrekken van een niet nader te noemen medevaardster aan het licht. Nadat wij gezamenlijk menig gat en frotje op de Koritnica onderzocht hadden op speelmogelijkheden (freestylen durf ik het nog niet te noemen) onderzocht hadden, dacht ik toch dat er enige vertrouwensband ontstaan was.

Niets bleek minder waar op het rustige stuk Soça dat we na de samenvloeiing afsopten naar het raftcenter. Nadat ik de noodkreet van mijn tenen om frisse lucht en ruimte had ingewilligd en achterstevoren dobberend bezig was mijn spatzeiltje weer af te dichten, vroeg ik in mijn onschuld of er ‘toch niets engs aankwam’. Voornoemde bierbrouwerij bezittende herintredende kanotrice antwoordde een niet begrepen mjah en duwde me vervolgens rücksichtslos de afgrond in. De volhardende lezer begrijpt natuurlijk dat ik hier dusdanig van ondersteboven was dat ik naar adem happend naast mijn boot met waterige oogjes de aanstichtster dezes in de ogen keek, die mij ook geheel onverwacht haar belangeloze hulp aanbood om aan de kant te komen. Ter faveure van de charmante waternimf moet ik bekennen dat ze haar waterloo-actie daarna goed kwam maken met een nogal waterige knuffel, die de deuk in mijn (zelf)vertrouwen enigszins wegspoelde.

Gert

Die afgrond bestond uit twee enorme stenen met indrukwekkend verval en een oorverdovende stroomversnelling die Gert met kano en al opslokten. Een vaarleider die dobberend zijn groep in de steek laat in afgrond en stroomversnelling verdient het te zwemmen……

Beatrix

Instap: Kluze

Uitstap: Prijon Center

Waterstand: 131 cm/43 m3 peilschaal Kluze

Vaarders:

Groepjes:

- Marije, Joseph, Erwin, Nyke, Denis

- Tom, Peter, Anke, John, Lucas, Marlou

- Menno, Bram, Saskia, Annelie, Jacques

- Cees, Hein, Lien, Roel, Roy, Laura

- Gert, Eva, Beatrix, Rob en Mayke

Groepjes maken