Boven Rur 27 mei 2006
Een dagje Ruren
Boy had het goed gezien, hij meldde in de loop van de week dat de kans dat de Rur gevaren kan worden groot is.
Zaterdag 28 mei vertrokken wij met 81 cm op de internet peilschaal. Het gemiddelde in de loop van de dag lag op 70 cm.
Wie voeren er: Van de Batavier: Nyke, Boy en Marcelvw Van de Waterwolf: Hans, Tineke, Marcelvw
Hans, Tineke en Marcel moesten vanuit het westen van het land komen, en wie ver moet reizen, komt op tijd aan. Wij waren een dikke drie kwartier voor Boy en Nyke in Monschau en hebben deze tijd gebruikt om de Rur in de stad te verkennen en van koffie met gebak te genieten. Na aankomst van Boy en Nyke zijn wij doorgereden naar Reichenstein.
Onderweg overviel mij wel een onrustig gevoel, er zal toch geen sprake zijn van één of ander vaarverbod? De rivier was namelijk akelig leeg, ook bij Reichenstein was het rustig. In de loop van de dag heb ik misschien een stuk of 10 andere kajakkers gezien. Ik snap er niets van, want er stond geweldig mooi water.
Hierbij wordt dan toch het kaf van het koren gescheiden!
Meteen na de instap leek iedereen goed in de boot te zitten, de eerste passsage bij de brug leverde geen problemen op. Alleen ik zat nog een beetje onwennig in mijn nieuwe Pyranha Seven-0, misschien lag dat ten grondslag aan het feit dat ik als enige om onduidelijke reden om ging. Drie pogingen om te eskimoteren hadden geen resultaat, dus stapte ik uiteindelijk maar uit. Om er vervolgens achter te komen dat mijn boot toch nog wat ‘kinderziektes’heeft. Niet alleen ik stap uit, maar ook de voetensteun en het tussenschot vóór doen dat.
Snel besluit ik mijn peddel maar te laten gaan en graai boot en schuimblokken bij elkaar. Ik heb de boot snel aan de kant en Tineke, die het geheel zo’n 100 meter verder lag te aanschouwen vangt mijn peddel op. In een klein, ondiep keerwatertje monteer ik de schuim blokken weer, om mij vervolgens af te vragen hoe ik in godsnaam weer in mijn boot kom.
Ik sta langs een steile oever en kan niet echt de ruimte vinden om in te stappen. Ik klauter zo’n twee meter omhoog en vind daar net een richeltje waar ik met enig balanceerwerk weer in kan stappen. Via een Hymalaya duik wil ik weer in het water zien te komen. Dan blijk ik toch wel degelijk over de nodige stuurmanskunst te beschikken, alleen de verkeerde kant op….
De punt van de boot duikt namelijk net tussen wal en een dikke boomwortel die voor de kant langs loopt. Omdat de boot steeds verder wegzakt is er theoretisch een kans dat ik onder de wortel door glij en alsnog in de rivier beland. De kans dat ik (onder water) vast komt te zitten lijkt mij echter veel groter. Ik stap gehaast uit en laat mijn peddel daarbij weer los… die wordt voor de 2e maal door Tineke opgevangen. Ik sjor mijn boot weer op de kant en zie dan pas dat, als ik de boot 180 graden draai, gewoon vrij doorgang heb. Ik klauter verder omhoog, haal via het pad mijn peddel bij Tineke op en stap in voor een tweede Hymalaya start. Deze keer glij ik moeiteloos van de kant, plons met een mooie duik in het water en….PLOP, lig weer om!
Godverr….. Onder water besluit ik dat het nu echt over moet zijn met het gehannes en kom met een strakke rol weer boven, om mij vervolgens bij de rest in het keerwater te vervoegen.
Zuchtend wordt daar gemeld dat het waterpeil inmiddels twee meter is gedaald….. Wij vervolgen onze weg naar het wasbord, volgens sommige in de groep is die bij 70 cm wel te varen, echter niemand van onze groep heeft hem eerder gevaren en wij besluiten hem toch maar om te dragen.
Het volgende obstakel, de molenstuw, hebben wij voor de zekerheid eerst even verkend, over ¾ van de rivier vormde hij een wals, uiterst rechts was hij echter prima af te varen, wat wij dan ook allemaal zonder problemen hebben gedaan.
Het traject door de stads had zoals altijd weer zijn charmes, ook daar stond ruimschoots voldoende water, misschien wel iets te veel, de golfjes pakte in ieder geval niet echt. Daarom waren we al vrij snel bij de glijgoot, die wij, in verband met een boom die net een stukje in de goot steekt, eerst vanuit de boot goed hebben verkent. Vervolgens hebben wij hem allen probleemloos afgevaren.
Het laatste stukje voor het uitstappunt bood nog wat leuke walsen en vervalletjes die door iedereen maximaal werden beleefd, maar die niet voor problemen konden zorgen.
Bij het uitstappunt zorgde Boy toch nog even voor wat leven in de brouwerij, wachtend op zijn beurt om uit te stappen spoelde hij uit het keerwater. Hij dacht er met een paar flinke slagen wel weer in te komen, maar zijn peddel dacht er duidelijk anders over. Die was na al die jaren het harde werk wel zat en knapte. Boy liet horen dat hij toch wel gehecht was aan de restanten en ik ben er achteraan gespeerd. Eén helft heb ik nog uit het water gevist, de andere helft heb ik echter niet meer gezien. Halverwege de camping hield ik het voor gezien en ben uitgestapt. Boy is naar ik vermoed inmiddels met enige huisvlijt bezig een steekpeddeltje te vervaardigen. Wie weet heeft hij straks een cadeautje voor Cees V.
Tineke, Hans en ik hebben vervolgens in Monschau nog even een biertje en Soep genuttigd om daarna maar weer de terugreis te aanvaarden. Na nog een culinair geslaagde tussenstop te hebben gemaakt was ik rond 22:15 weer in Haarlem.
De conclusies van deze tocht:
-
Het was comfortabel weer, een graad of 15 boven water, en ook
-
onder water was het best om uit te houden ;-)
-
Een Pyranha Seven-0 vaart,ondanks kinderziektes, beter dan een Outlaw
-
Veel Batavieren hebben iets uit te leggen, want waar waren zij?
-
Sommigen gingen een dagje later, maar de rest heeft inderdaad iets uit te leggen...
Groet,
Marcel
