Chili, rio Laja
2009-12-23
Lees ook de vorige dag op de rio Nuble
Op de heenreis pakken we nog even de Salto de Laja mee, een touristische trekpleister maar voor ons slechts een kort stop op een lange reis...
De hele nacht klappert mijn tentje in de wind, ik slaap niet best en kom redelijk moe mijn tentje uit. Het uitzicht is echter fenomenaal, voor me een meer, rechts een vulkaan en achter me een schitterend besneeuwd massief met gletsjer.
We zitten op de col de Laja bovenop een grote hoop vulkaan puin. Vannacht aangekomen na weer een lange rit vanaf de Nuble.
Vooraf hebben we moeten stemmen om te kunnen bepalen waar we naartoe gingen, naar de Laja (3 km WW IV+) of direct door naar Pucon. Ik heb liever de lange rit verdeeld over twee dagen en de Laja ziet er mooi uit op de foto. De Laja wint en daarom staan we nu op deze winderige col te kleumen.
Het vuur is in de vulkaan maar uit de groep, het is bewolkt, koud en winderig en de helft van de groep, die eigenlijk in Pucon hadden willen zijn.
Tijdens het wakker worden constateer ik dat mijn linker been klopt en zeurt. Ik ben een van de eerste dagen in het pikkedonker tegen een solide picnic bank gedenderd, met de schenen vol erin. Chilote heeft die krengen nog niet voorzien van reflecterende strepen.
Gevolg is een paar stevige schaafwonden op mijn schenen. Dat zou normaal niet zo'n probleem zijn, ware het niet dat dit iedere dag weer in het water en onder het neopreen zit. Genezen doet het dus niet en blijkbaar hebben de beestjes er een feest van gemaakt. Het been is ontstoken en vocht hoopt zich op. Shit! dit is niet goed in de rimboe van Chili...
Ik besluit vandaag niet te gaan varen en hopelijk morgen in Pucon even naar de apotheek of huisarts te kunnen. Mijn plan is dus klaar, niet varen en zo snel mogelijk terug naar de bewoonde wereld.
In de gierende wind breken we op. Zo gauw ik mijn spullen uit de tent heb gehaald gaat deze er volle vaart vandoor, ik sluit mij aan bij mijn tent, ik wil hier weg...
We verkennen de Laja van bovenaf en via het boekje. Van bovenaf ziet hij er redelijk heftig uit dus dat zal 70 meter lager zeker het geval zijn.
Het boekje geeft duidelijkheid voor de groep, keerwaters varen is eenvoudig, er zijn er maar twee (-;) en zwemmen is in deze rivier geen optie, vlijmscherpe basalt richels wachten op je onder water, zelfs rollen is al een "no go".
Wat doen we hier zie ik iedereen denken, wat had ik ook alweer gestemd gisteren?
David staat al te stuiteren op de kant, wie gaat er mee? " Allee mannekes gisteren was het te plat, nu is het weer te wild wat wilde ge nou?"
Ik wil varen, zit al een week zeker in mijn boot, maar ik wil ook een schaafplek op mijn been eindelijk eens een droog dagje geven zodat het een keer heelt (de informatie dat het klopt, dik is en wat rood omrand heb ik voor het thuis-front via de blog maar even achterwege gelaten, ik ben best wel bezorgd over mijn been, maar wil dat niet publiek maken aan het thuisfront om te voorkomen dat ze zich zorgen gaan maken).
David is teleurgesteld, foetert en vindt Koert bereid mee te gaan. Ik vertel dat ik mijn been niet vertrouw en een dagje rust wil inbouwen.
David zegt dat ik morgen met zijn vrouw naar het ziekenhuis kan gaan om mijn been te behandelen en dat je het beter goed uit kan spoelen dan het droog te houden.
Ok, dan ga ik toch mee, met zijn drieen zie ik het wel zitten en als ik morgen naar mijn been kan laten kijken, dat moet wel voldoende zijn, vandaag kan het toch niet veel erger worden.
Thomas, Cas, Harry en Pepe gaan al op weg naar Pucon, wij schouderen de boot en de rest rijdt de bus naar het stuwmeer aan het einde.
Harry was ook actief vandaag...
De Walk-in is weer pittig en na een uur inlopen, boten abseilen en pittig afklimmen persen we de boten door de oerwoudachtige vegetatie tot vlak onder een schitterende waterval.
Eigenlijk zijn het er twee, de rio Laja komt (stroomopwaarts gezien) van rechts en midden/links komt er nog een andere sloot bij.
instappen doe je op het struikgewas
Vasthouden aan de kant to vertrek
De Laja dendert er direct vandoor, inderdaad een vette WW IV maar dan continu, niet een enkele passage een maatje meer dan het laatste stuk van de Yeso, daar had je nog enigzins overzicht.
Het boekje zegt: " This river is as fun as you can get, at least if you like combat paddling, it is a non stop rollercoaster of moving between holes and crashing waves""
het beeld vertekend, de blik zegt genoeg,,,
Hier zien we vanuit de keerwaters (ja, ja, er waren zeker 3 keerwaters op de heftigste eerste kilometer dus het boekje heeft ongelijk (-;) alleen maar schuimende en bruisende horizon lijnen waar David gillend van genot vanaf duikt.
David vaart en ik vecht door, na twee km wordt het geheel wat minder continu en ik neem ongemerkt gas terug (of de spritt was op, dat kan ook).
Ik er achteraan in full combat stijl, sleurend door golven treinen, vette walzen en verblokte steile bochten. Ik loop vol op adrenaline en de twee broodjes van het ontbijt zijn al snel opgebrand, een vette wals pakt me, ik ga om maar rol snel overeind, even later zie ik ook Koert op zijn dak gaan en ook hij komt veilig boven, zwemmen is hier echt geen optie, het boekje heeft gelijk.
Een onnozele golven trein wordt me fataal en ga om. De eerste rol zit niet goed en ik val terug en voel de keien op de bodem. Snel nog een rol maar weer niet boven en weer een rotsblok, beng, nu op mijn hoofd! Zwemmen is geen optie? Dat zullen we nog wel eens zien, de rivier sleurt boot, peddel en mijzelf in razende vaart voort.
Ik probeer aan de kant te komen maar keerwaters zijn er niet. Via de takken aan de kant weet ik me uiteindelijk achter een rotsblok te parkeren. Dan begint het feest langs de kant door de oerwoud achtige vegetatie. David heeft mijn peddel en mijn boot blijft voor een steen hangen. David springt uit zijn boot en zwemt (!!!) de rivier over om mijn boot veilig te stellen, ik was al op weg naar het meer aan het einde.
Eenmaal weer in mijn boot, zwemt David de rivier terug (respect!!!) en we gaan verder naar het einde, het is nu slechts uitvaren en op het einde staat de koffie klaar.
De Laja was helemaal top en met een grote grijns vertrekken we naar Pucon.
maar eerst eten...
Menno
Lees ook de volgende dag op de rio Trancura
