Boven Hoegne 20070301
Boven Hoegne (passerelle du Centanaire tot passerelle de Belleheid)
Stipt om 7:00 begint mijn telefoon te piepen; een SMS van Bruno meldt "Let's go. afrit 8 Jalhay om 9:30" Dat wordt haasten, spullen in de auto en rijden; ik stuur maar vast een berichtje terug dat het wat krap is en inderdaad; koud 10 minuten later sta ik in de eerste 11 km file, later bij Maastricht nog 's een keer een 20 minuten, maar dan ben ik er bijna.
Op het laatst nog een kleine wijziging, Bruno staat al aan de uitstap en dirigeert me daarheen. Dat blijkt niet mee te vallen met een krakende telefoon en een vlaams accent, maar na even zoeken wordt ik toeterend tegemoet gereden. We blijken met z'n drieen wat wel zo fijn is eigenlijk op een WW IV stuk als dit.
De peilschaal staat op 80cm en dat is ideaal; de meeste keien zijn dan overspoeld maar er staat nog niet echt veel druk op.
Van "les Cascatelles" sla ik het meest over; de slalomtraining van de avond ervoor zit nog in mijn spieren en dit is toch echt wel een moeilijk stukje creeken zonder warmvaren.
Hierna volgt een vrijwel onbevaarbare passage en dan ligt er nog een dikke eik over het water, lopen moeten we toch.
De drempels en slides hierna zijn vrij dus die knallen we lekker af. Daarna komen een aantal pachtig verblokte stukken en drempels die langzaam wat minder zwaar worden tot we bij de "Cascade des Nutons" even uitstappen om de waterval te verkennen.
Die blijkt vrij van bomen en ander gevaarlijk spul. Verleden jaar heb ik deze tweeenhalf meter hoge waterval op de plank gelegd met het excuus dat het te koud was voor dit soort grappen, maar Wim wrijft me nu aan dat dat echt niet opgaat vandaag. Varen dus!
Bruno in cascade de Nutons (de notenkraker?)
Omdat we iedereen even netjes moeten afzekeren (en op de foto zetten) zijn we hier even bezig. Ik vaar als laatste en denk nog even een goeie boofslag te maken, maar voel dan al het water m'n oren in borrelen terwijl ik in het schuim weer bovenkom, dat ging sneller als ik dacht, maar wel goed, precies de lijn zoals gepland.
Mark
De laatste anderhalve kilometer tot Belleheid zijn een stukje tammer als bovenin en maken we ons nog een beetje moe met spelen op de drempeltjes en walsjes.
ps. Langs de Hoegne loopt een prachtig wandelpad met bruggetjes en loopdekken en al, echt een aanrader om bij de passerelle de Belleheid te parkeren en omhoog te lopen naar het hoogveengebied. Neem een zaag mee om de bomen uit de rivier te zagen!
Bij de uitstap van de Hoegne (die inmiddels al fors is gezakt) wachten we op Menno; die had een vergadering vanochtend en moest verstek laten gaan. Bruno heeft het beter bekeken en kruipt even op de berm voor een teleconferentie met een paar collega's terwijl Wim en ik vragen wat Menno zou willen varen. Het voorstel Eau Rouge valt in goede aarde want da’s lekker dichtbij en door Menno nog nooit gevaren.
In tegenstelling tot de naam is de Eau Rouge tegenwoordig beduidend minder rood dan vroeger en in vergelijk met andere veenbeken; dat is vooral debet aan de niet aflatende graafwerkzaamheden rondom het circuit denk ik. Terwijl de Hoegne die een ware theekleur heeft lijkt dit water voorzien van een flinke scheut melk; niettemin een prachtig stukje technisch, smal en snel, want vrij steil, wildwater door bos en weilanden met flink wat speelplekjes erin.
Verder ligt er het nodige aan bomen en lage bruggetjes in de weg, het is hier altijd opletten geblazen. Tot ons grote plezier komt de zon ook nog door wat het plaatje helemaal af maakt. Moe en voldaan stappen we na 8km in Challes uit de boot, het laatste stuk was op het prikkeldraad na beduidend minder spannend.
We halen de auto's op en duiken in Stavelot nog even Cafe du Loup in voor een pint. Het is inmiddels half zes dus tegen de tijd dat ik Luik voorbij ben is de ergste drukt verdwenen, de terugreis gaat dan ook voorspoedig en tegen half negen ben ik weer thuis.
Lees verder Menno's verhaal over de Eau Rouge ...
Text, foto's en film Mark Prins
Waterstand: 80 cm dalend naar 75 cm Passerelle de Belheid
