Alpenweek 2010, Dag 7, de boven Tinee
de slot etappe van de week, koud, wind en nat water
Lees ook de vorige dag op de boven Esteron
Traject: de Tinee 10 km boven Isola tot vlak voor de stuw in Isola. 10 km WW II oplopend naar WW III(+) (IV bij meer water).
Boven Tinée of Tien kleine negertjes en een zinkende badeend.
Vrijdagochtend, de hele week al voorspeld en in de week gelegd; de boven Tinée. Eerst nog even de kookkisten en de tent opruimen, het is helaas alweer de laatste vaardag, volgende week moet er weer gewerkt worden.
Rond 11 uur vertrekken we richting de boven-Tinée. Langs de Tinée omhoog rijdend, lijkt er weinig water te staan. Via de gsm vraag ik Menno of dit alles is, van Paul hoor ik later dat Menno hierbij erg gemeen aan het grijnzen was.
Eerst een instap punt kiezen, lekker uit de wind of toch iets hoger langs de rivier. Het word iets hoger in de koude wind. De thermometer in de auto geeft een heerlijke 13 gr aan, maar er waait een ijskoude wind van de berghellingen af. De afgelopen dagen is daar weer een mooi vers sneeuwdekje van enige tientallen centimeters gevallen. Ook het water is van verse gesmolten sneeuw en ijskoud.
De groepen worden ingedeeld, en nu gaat het verhaal beginnen van de Tien Kleine Negertjes en een Zinkende Badeend.
Groep één bestaat uit Menno, Harry, Nonja, Saskia en Rien.
Groep twee: Bart, Tom, Martijn, Jaivi, en Franc.
Groep drie: Hans, Paul, Jorn, Laurent en Nyke.
Groep vier: Sven, Dènis, Jacques, Marcel en Cees.
De eerste km's zijn koud, met nog een beetje zon. En inderdaad, al onze handschoentjes en mutsjes liggen nog in de auto's, gewend als we de laatste dagen waren aan lekker warm regenwater. Iets ander wat ons al ras opvalt, is: "Héé!, er is best wel water en het word al snel moeilijker".
Na ca. 3 km. duikt het eerste serieuze verval op, we worden al opgevangen door de twijfelaars van groep één en twee. Martijn, Saskia en Nonja hebben duidelijk te weinig aangetrokken, en besluiten terug te lopen.
Ik kijk eens naar het verval, en besluit dat dit "a piece of cake" is, dus ik stap in mijn badeend (de ondergang tegemoet).
Mijn run word in één woord een beschamende tocht langs alle stenen, walzen en gaten, voor het grootste deel achterstevoren, en eindigend in een fataal mislukkende rol. Ik mocht eindelijk weer eens schrijven. Zodra ik boven kom, slaak ik wat krachttermen, pleur mijn paddel pissig de kant op, en probeer mijn kajak nog te pakken te krijgen. Ik kan hem niet meer grijpen, wel geef ik 'm nog een goede duw, en Harry kan hem gelukkig vrij snel een keerwater in duwen.
De uitgedunde groep één met Harry, Menno, en Rien vertrekken weer, en terwijl ik mijn boeltje weer verzamel vertrekt ook groep twee zonder Martijn. Groep drie verzameld zich om hun in zijn ego aangetaste vaarlijder heen, "Mooi voorgevaren Hans. Wij zijn maar gaan lopen, deze lijn konden wij niet volgen". Wijsneuzen!!
Vanaf dit verval blijft het een mooie constante II-III sloot, met blokken, walzen en ander genot. Onze junior Laurent komt er steeds goed af, maar na een paar km's vaart hij een keerwater te laag in, en een paar lastige takken worden hem fataal. Met Jorn ga ik er achteraan. Laurent is snel met paddel aan de kant, de kajak varen we strak op een blok, een meter van de kant.
Na wat heen en weer gepraat besluiten we dat ik hem er samen met een peddelsteun uit zal halen. Nyke geeft nog even de aanwijzing dat ik de paddel toch echt stroomopwaarts ik de stroom moet steken, zo zie je andere vaarders en evt. bomen en zo aankomen.
Moet van het najaar dus ook duidelijk weer eens naar het veiligheidsweekend (waarschijnlijk eind september).
Laurent staat natuurlijk met paddel aan verkeerde kant. Een toesnellende Sven van groep 4 biedt uitkomst. Hij vaart de werplijn naar de overkant, zodat Paul de kajak voor Laurent naar de overkant kan trekken.
Groep 4 vaart vast door, en ook wij stappen weer in en volgen. Hierna word het weer wat ruiger, en besluiten we dat het voor Laurent welletjes is geweest, hij heeft prima gevaren, petje af, maar we zijn bang dat combinatie kou,honger en wat meer water voor een probleem zal gaan zorgen.
Ook Nyke houdt het hier voor gezien, en in de groep van Sven hebben een paar honderd meter verderop ook Jacques en Marcel er genoeg van. Ik weet niet of het onvrijwillig walshang-avontuur van mij hier enige invloed op heeft gehad. Een grote kei werd op geheel eigenwijze door Jacques benaderd (zoals wel vaker er dwars overheen), alleen het hier achter bevindende gat was wel erg groot, wat na een goed afgelopen hang-en-hobbel party na een half minuutje gelukkig goed afliep.
Sven had met zijn groep op ons gewacht en de overblijvers van groep 3 en 4 voegden zich tot een groep. Rien voer de sterren van de hemel in de groene grote kliko burn (of voer de Burn met Rien?), maar de kou eiste ook hier zijn tol; op advies van Menno en Harry stapt hij uit (Rien was het er geloof ik niet helemaal mee eens, niet dat, dat bij Menno en Harry iets uitmaakt...).
Tom stapte het laatste stuk over van zijn eigen kleine kliko naar de grote Kliko van zijn vader( die gaat/kan toch niet meer varen, ziet het vliegen).
Ook Jaivi stapt nog ergens uit na enig aandringen, en franc geloof ik ook?? Het laatste stuk is niet meer al te lastig. Ik ga nog wel ergens snel aan de kant, snel een stuk brood wegwerken, want mijn energie is bijna op.
Op de kant is het een gaan en komen van auto's die gestrande mensen en kajaks bij elkaar zoeken, en ook de verloren gewaande paddel van Jacques wordt gespot en door Cees op de kant gegooid.
De laatste 2 km was nog een mooi stuk met lange golventreinen en een paar keien en gaten, van de kant worden nog wat mooie foto's genomen van verdwijnende en weer verschijnende kajaks.
Al met al weer een mooie vaar dag, een schitterend toetje.
Hans "de Badeend" v.d. Staay
