Bekijk nu ook de film van de Defereggenbach avonturen.
De goede lezer mist een flink stel vaarders, die waren de berg op... Lees meer over hun avonturen.
De Defereggenbach
Hoewel ik eigenlijk over het varen moet beginnen, begin ik zo'n 10 uur eerder. Het was rond middernacht en ik had mijn tanden net gepoetst toen Cees opmerkte dat er wel goede muziek uit het dorp kwam. Zo makkelijk als ik ben ging ik met hem mee om even te kijken wat er gaande was. Het was het begin van het jaarlijkse 1 mei feest met Tiroler muziek en een hoop locals. We dronken er ÈÈn en rond twee uur waren we weer terug op de camping. Misschien niet het ideale begin voor de volgende dag.
We reden met drie auto's naar de Defereggenbach. Onder weg nog even kijken naar een WW5 passage en toen door naar ons instappunt.
De eerste kilometer is zwaarder en verblokter, ik twijfel of ik boven in stap of samen met Paul en Jorien lager instap. Ik besluit toch met Bart, Cees en Maarten bovenaan in te stappen.
Harrie en Martijn zorgen voor de beeld rapportages vanaf de kant. Ik stap in en ben gespannen, de eerste meters kan ik de lijnen die ik wil varen al niet halen en ik baal.
Vijftig meter verder sop ik enigszins onoplettend door een wals, flop! Een backloop en ik lig op m'n dak, ik rol, maar terwijl ik boven kom klap ik alweer op een volgende steen. Ik lig weer op m'n dak en stoot m'n kop en rug aan diverse stenen en trek aan m'n spatzeil trap m'n boot van me af en zwem. Ik kan m'n boot en peddel houden en kan me op de stenen redelijk staande houden. Maarten en Bart zijn direct bij me en helpen me op de kant....bahh balen!
knuffel keerwater
Ik stap even later weer in en vaar nog een mooi dropje, niet helemaal netjes gebooft maar ik kom er vanaf. De meters daarna gaan nog steeds niet lekker en de energie mist. Ik heb geen zin meer en stap uit. Niet helemaal netjes en bij het uitstappen schiet m'n boot door. Via de kant ren ik 500 meter om daar de boot over te pakken van een zwetende Cees en Maarten. Voor mij verder een rustdag!
De moraal van dit verhaal, ga nooit met Cees ...
Koen
Maarten vervolgt:
Over zwetende Maartens gesproken, hier komt ie: Ja inderdaad Maarten schrijft ook een stukje. Dan moet er dus heel wat gebeurd zijn op het water. Maarten die nog nooit gezwommen heeft op wildwatertochtjes en zelfs beweert eigenlijk nooit een hoge of lage steun te gebruiken.
Goed ik ga eerst maar even verder waar Koens verhaal geëindigd is. Koen was eigenlijk een van de helden van de dag. Ik had al 1001 excuses gehoord om niet te hoeven varen. Van schoentjes vergeten, een geborrel in mijn buik, 1 mei is altijd een rustdag in Oostenrijk en ik houd niet van Bach. Enfin 80% van de beroemde en met historie overladen wildwatervereniging NKSV de Batavier lag op apegapen.
Slechts een enkeling durfde de uitdaging aan te gaan. Waaronder dus Koen, onze heldhaftig varende voorzitter (HVV). 's morgens vroeg tijdens het ontbijt had de HVV al een heleboel mails en clubcorespondentie via de ipad geregeld. De Nevengeul crowdfunding actie moet extra gesteund worden door het clubbestuur.
Toen ik de HVV dus uitgeteld en teneergeslagen in de auto zag zitten, terwijl Bart, Cees, Paul en ik ons dus kostelijk vermaakt hadden op de Defereggenbach, kreeg ik zoveel medelijden dat ik aangeboden heb een stukje te schrijven.
Wanneer heb ik dan zo gezweet? Bart en ik zijn na een korte pauze met cappucino en apfelstrudel nog even geweldig slalom gaan varen op de Drau. Dat was pas echt heerlijk ;).
Maarten
Traject: Defereggenbach standardstrecke, St Jaskob, tot brug voor tunnel van st Veith
Peilschaal: 66 cm (MW) Defereggenbach / Hopfgarten
De Isel
Echte auto's, twijfel auto's, wij wisten het wel, gewoon de Isel nog een keer.
Wij zijn eerst gaan kijken waar Maarten met zijn makkers gingen varen maar we hebben ze niet kunnen vinden dus omgedraaid en naar de Isel gereden. Daar aan gekomen zagen we dat de rivier behoorlijk meer water had als van de week, eigenlijk een nieuw traject dus. Auto omgereden en vertrokken.
Het was aanpoten vanaf de eerste meter. Op een gegeven moment was Terence aan het zwemmen, met 3 man erachter de boot aan jagend kom ik in een wals terecht die me geweldig verrast. Dus op mijn bek, 2 keer geprobeerd te eskimoteren, dat lukt niet en toen nog geprobeerd mezelf eruit te laten spoelen, ook dat ging niet. Dus uitstappen en zwemmen.
Gelukkig kon ik staan en had mijn boot en peddel nog bij me. Met hulp van Rien ben ik aan de kant gekomen. Na de her-instap kwamen we de groep 50 meter stroomaf alweer tegen die inmiddels Terence en materiaal aan de kant hadden.
De rest van de dag heeft Menno Terence onder handen genomen dus waren we constant aan het keerwater varen en walsje hangen. We hebben daar onze vaardigheden weer aardig opgevijzeld.
Alles bij elkaar lekker gevaren en aan het eind van de dag doodmoe van het water gekomen en tevreden naar de tent.
Franc
Traject: Isel Raft-instap bij de Kalserbach tot Raftcentrum vlak voor Ainet (brug net boven Ainet)
Peilschaal: 280 cm Isel / Lienz
Lees ook:
Alpenweek 2013, dag 1, de Isel
Alpenweek 2013, dag 2, de Isel
Alpenweek 2013, dag 3, de Moll en Gail
Alpenweek 2013, dag 4, de Defereggenbach en Isel
Alpenweek 2013, dag 5, de Moll revisited
Alpenweek 2013, dag 6, de Gail
De bergen
Na drie dagen varen waren een paar mensen toe aan wat anders: wandelen in de bergen. Hans regelde een kaart en een route en met de bus van Rien gingen we met z'n zessen op pad. Anke, Hans, Karina, Nonja, Sanne en ik. In eerste instantie was het plan om eerst een stukje naar boven te rijden en halverwege de auto op een parkeerplaats te zetten en naar de hut te lopen. De eerste geschikte parkeerplaats die we tegen kwamen bleek echter boven te zijn. Die klim ging dus niet door.
De lucht zag er niet goed uit. Dikke donkere wolken kwamen vanuit het westen opzetten. Daarom besloten we eerst maar naar de hut te gaan die een paar honderd meter verderop zou moeten liggen voor koffie met apfelstrudel. Inderdaad begonnen al snel dikke druppels te vallen. Bij de hut aangekomen bleek dat we de koffie wel op ons buik konden schrijven. De hut was nog gesloten. Onder een klein afdakje trokken we onze regenkleding aan en Hans ging ons voor in een meditatief moment.
Na enige seconden meditatief geweest te zijn probeerde Anke een lantaarn van de muur te koppen en kwamen weer terug op ons normale niveau van bewustzijn.
Een minuut of 10 later hield de regen op en konden we eindelijk echt op pad. eerst maar voor de omweg. Een breed pad liep naar het zuiden. Hier zoudén we een klein kronkel paadje naar beneden kunnen vinden ( aldus de kaart) . Het begon veel belovend.
Een geweldige regenboog scheen ons vanuit het dal tegemoet. Even verder begon er sneeuw op het pad te komen die tenslotte meer dan winkeldief werd. Dit vond Nonja maar niets. We besloten daarom maar in te gaan en de "gewone" route te nemen. Na een heldhaftige tocht door vallend gesteente, langs salamanderdril en leuke bloemetjes kwamen we weer op de parkeerplaats aan. We besloten eerst aan de noordkant een stukje omhoog te klimmen voor de lunch. Bij een bankje zaten we lekker in de zon te genieten van lunch en uitzicht toen we wat gerommel hoorden. Dit was geen onweer maar een lawine die aan de andere kant van het dal naar beneden kwam. Gelukkig zaten we ver genoeg weg zodat we geen gevaar liepen.
Na de lunch had Nonja genoeg bergen gezien en ging met de bus terug. Anke, Hans, Karine, Sanne en ik begonnen aan de tocht naar beneden. In eerste instantie liepen we op een brede Forstweg. Nadat Anke dit te gemakkelijk vond, veranderde het pad zich spontaan in een kronkelpaadje dat steil naar beneden ging. Al snel verdwenen we in het bos en beperkte het zicht zich tot een meter of 50. Het pas was goed begaanbaar en we schoten redelijk goed op. Halverwege de afdaling lieten we een paar herten schrikken en kwamen we uit bij een klein bruggetje over een diepe kloof.
Gailitzenklamm
Na een kwartier lang allemaal heel hard beweerd te hebben dat we deze kloof niet gingen varen begonnen we aan de tweede helft van de afdaling. Heel veel is daar niet over te schrijven behalve dat we uiteindelijk via een behoorlijk steile slingerende trap beneden kwamen. Na een klein laatste vlak stukje kwamen we voldaan terug op de camping.
Lopers: Anke, Hans, Jacques, Karina, Nonja ( een stukje) en Sanne.
Jacques
