Nu ook met de film van de midden Tarn.
Na de verkenning van de boven Dourbie waar duidelijk werd dat we niet de groepssamenstelling hebben voor het echt heftige werk zoals Gorge Valgarnide moet deze laatste woensdag van de vakantie het klapstuk van deze driekwart week worden, de boven Tarn. Normaal klasse IV-V maar omdat we de eerste twee kilometer met de twee ww V passages, Gouffre de Meule en La Trompete, overslaan en het ongeveer minimum water is, zal het nu grotendeels easy class WW IV moeten worden, maar dan wel over de hele lengte. Stel dat Hans het niet ziet zitten, dan draag hij gewoon (heel) veel.
Ik wordt vroeg wakker en het is piekertijd;
- Wat hebben we nou eigenlijk gevaren, qua niveau deze week, amper enige opbouw naar een WW IV kloof waar je niet echt makkelijk uit kan...
- Stel dat Hans het aan het begin al niet zitten, je kan toch niet alles dragen...
- Wat als Hans opgeeft en terug gaat en Harry zijn rug het begeeft halverwege...
- Shit man, waar begin ik aan, alleen Cees en ik hebben voldoende over op dit moment om deze kloof te varen. Dat is wel heel erg weinig over-capaciteit als er iets fout gaat in een groep van vier, drie, twee....
Zo maalt het een tijdje door in mijn hoofd en dat weet ik het zeker, dit ga ik dus niet doen met ons team, een lamme, een blinde en twee geleide hondjes op leeftijd ;)
Eenmaal besloten ga ik monter het bed uit om de blijde tijding te brengen, Hans heeft al broodjes gehaald en is in de keuken bezig. Nog voor ik iets kan zeggen heeft hij al duidelijk gemaakt dat de boven Tarn er voor hem vandaag niet in zit. Opgelucht deel ik zijn mening en vertel dat ik sowieso al had gepast.
Harry strompelt met mega rugpijn de trap af en is waarschijnlijk alleen maar blij dat we hem niet op de pijnbank van de boven Tarn gaan leggen. Ons plan is duidelijk, midden Tarn en dan wat verder doorvaren richting de kloven van de Tarn om er een dagtraject van te maken.
Het weer is super, strak blauw en in een heerlijk herfst zonnetje stappen we in op de midden Tarn.
Ik heb het stuk al twee keer eerder gevaren, een keer met hoog water en een keer met laag, maar deze keer hebben we "nog lager". Het eerste stuk is breed met keien passagen en een paar grotere versnellingen die met hoog water een super gevoel geven. Nu is het gewoon lekker dobberen en af en toe een beetje spelen.
Ondakns het feit dat we de hele week weinig water hebben gehad, niet het niveau bereikt hebben wat we voor ogen hadden, is het helemaal top, de temperatuur stijgt vrolijk door en in de zonnige stukken is het gewoon warm en de omgeving schitterend, de herfstkleuren doen het fantastisch in de zon. Maar als je even later in het andere bochtje zit is het direct een stuk kouder, de november zon staat zo laag dat het op en af is, zon schaduw, zon, ....
Na de eerste kilometers krijg je zicht op het "kasteel" geen idee wie er woont, maar zijn uitzicht is super!
Na de eerste kilometers wordt het rustig (met laag water) en dobberen we een grote bocht naar links in, hier gaat het echt beginnen, het Velodrome (geen idee waarom het zo heet) en le machine a laver (was machine, dat is direct weer herkenbaar ;). Hierboven was het gewoon een brede bedding met rol keien, hier zijn de keien weg en slijpt de Tarn een mooie lijn in het bedrock (solide rots) . Eerst een paar surfgolfjes, Harry waant zich in de vorige eeuw, duikt als jonge god in de golf, start een spinnetje en eindigt als artriteuse tobber krimpend van de pijn in het keerwater. Ben ik blij dat we de boven Tarn niet zijn gaan varen.
Het Velodrome ken ik, dus gaan we, ongezien, helemaal rechts voor de smalste doorgang, je ziet in de aanvaart helemaal niets (ja, 30 meter verder zie je weer water) en pas op het moment dat je echt niet meer terug kan zie je de slide, 3 meter omlaag, onderin wokkelt het water vol van rechts. Iedereen komt er veilig door, met of zonder hoge staay en grote ogen. In de poel eronder wisselen we lachend onze ervaringen uit.
De wasmachine zie je van verre aankomen, een rustige (bij deze waterstand) poel is opeens weg, tijd om te verkennen en te lunchen. Dire forse richels zorgen voor 3 walzen waarbij de laatste bij hoog water mega is. Nu is alles WWII+-III- en op zicht te varen.
De walsjes verrassen toch af en to een enkele batavier
Helemaal rechts is het afvoerputje, uiteraard ligt daar Cees zijn voorkeur
Dit si het typische beeld van de midden Tarn, het lijkt net klein Amerika
Een kilometer verder volgen de Rapides de Cocures, een laag kloofje in de grote kloof, we stappen uit en verkennen. Harry en Hans dragen om, Cees en ik varen. Ik pak de " obvious line" oever rechts.
Cees neemt de " challanging line" over links en boort zijn voorpunt fullspeed in de wand. Harry en Hans doen een leuke piece a deux op de kant en duiken met een alpine start naar beneden,
He kloofje eindigt met een venijnige bocht naar rechts, schuine wals en afsluitende wals, bij dez stand zijn de wandjes wat onderspoeld en lastig te ontwijken. Ik kies voor een smal lijntje links en kom eenvoudig beneden, Cess volgt, Hans en Harry dragen om.
Na dit kloofje is het voorbij en we dobveren/hakken de rest van de Tarn naar beneden. Hoewel de Tarnon erbij komt wordt het toch steeds dunner, de Tarn bedding wordt ook steeds breder.
Ondanks de lage waterstand is er ook op het laatste stuk voldoende speelgoed te vinden, diverse versmallingen geven ideale surfstops (sorry, geen foto's).
Op de uitstap is het 17 graden (15 november!). In Florac i het alweer koud, toch pakken we, voor het gevoel, ons eerste terrasje van de week.
Al met al, een heerlijke driekwartweek, weg van de nederlandse beslommeringen. De Cevennen zijn top, zelfs bij laag water.
Cees, Harry, Hans, bedankt!
cu all, Menno
