Bekijk ook de film.
En lees het verslag van de Houille.
Veel mensen
Zoals je kunt zien hebben we goed wat vaarders verzameld. En dan te bedenken dat er ook nog 4 anderen een niet-derogatie-traject gingen varen, en er nog 4 mensen in het huisje achterbleven. Een grote groep Batavieren had zich dus naar het Lesse-dal gestuurd voor een weekendje gezelligheid en mooi varen.
Water
De Lesse omdat het water daar (2 weken na de vorige keer dat we er waren ;)) nog steeds mooi stond, en veel mensen daar enthousiast over waren. Ook was bijna iedereen voorzien van derogatiepapieren, en de 4 die dat niet hadden konden - door een administratieve fout bij Cees F, dank! - ook zelfstandig een mooie rivier gaan afstompen (de Houille vanaf Patignies).
Ok, dit klinkt wat makkelijker dan het echt ging: er is veel gekeken naar wat er mogelijk was, of we wel of niet voor derogatie moesten gaan, of allerlei Bachen in Duitsland mogelijk waren, et cetera. Uiteindelijk gekozen voor de bekende maar erg fijne (veel speelplekken) Boven-Lesse en Our.
Onderdak
De voorbereiding was daarmee wel even ingewikkeld: hoe vind je onderdak voor zoveel mensen, en dan ook nog met een gezellige ruimte om allemaal te kunnen zitten? De standaard-plek voor De Batavier is Camping Roptai, maar daar kan je of veel kleine hutjes regelen, en eventueel een grote 14-persoons hut, maar die werd omschreven als “gatver, ouwe zooi” door onze grote leider.
Last-minute vonden we op een klein vakantieparkje een prachtige grote hut (en op hetzelfde park een kleinere, om de laatste paar nodige bedden te regelen).
Een schot in de roos, beviel uitstekend! Heerlijke ruimte om te zitten, 2 afwasmachines(!), genoeg ruimte om te koken, 2 grote koelkasten, open haard. De bakker (Au four et au Moulin in Beauraing) was niet echt om de hoek, gelukkig wilde Stephan wel halen. Erg fijn, want Ineke en ik staan er niet bekend om ochtendmensen te zijn… Tip: je kunt ze vooraf bellen om brood te bestellen. Sterk aan te raden met zo’n grote groep.
Vrijdagavond was een gezellige boel. Top-groep hadden we bij elkaar verzameld!
Bram
Boven-Lesse
Op zaterdag dus met een grote groep de Boven Lesse gevaren. Het zonnetje scheen al lekker en de groepjes werden redelijk snel gemaakt. Ik mocht in het laatste groepje varen met Menno, Saskia, Annelie en Bram.
Al na 100 meter moest ik gaan hozen. Zat mijn dopje wel goed dicht? Ja. Hm, dan moet de boot lek zijn. Hij was net gelast, maar dit liep wel erg snel vol. Er zat nog een oude las in bij de rails, die helaas zo lek bleek te zijn als maar kon. Gelukkig had ik Menno bij me, en met goed afdrogen en duct tape heeft hij de boot weten te fixen (en het heeft nog goed gehouden ook).
Het begon allemaal vrij rustig en we konden lekker invaren.
Eva
Hieronder slechts een beeldverslag met wat kleine redactionele toevoegingen omdat een aantal self-inflicted co-auteurs hun bijdragen nog niet hebben ingeleverd. Dit kan voor vaar-complicaties tijdens het komende wildwaterweekeinde zorgen 😈
Het was alweer een paar jaar terug dat ik de boven Lesse had gevaren, maar voor mijn gevoel zat er erg veel hout in. Voor een volgende keer even aan denken een goede zaag mee te nemen. Diverse passages kunnen vrij gemaakt worden door op wat tactische plaatsen een stammetje door te zagen en de uiteinden naar de kant te pendelen en op te bergen.
Ook diverse kale stammen lagen net onder de water oppervlakte en konden met wat tempo en techniek goed overvaren worden, maar ze waren vaak lastig vooruit te zien en voor een zwemmer zeker gevaarlijk.
Annelie ging goed, moest de eerste honderden meters wat inkomen, maar had het daarna zeer naar haar zin. Netjes gevaren.
Hier lag een triple-bar of horizontale oxer (hulp van de paarden expert nodig), Bas lag er al bovenop en de rest van zijn groep was al aan het omdragen. Eenmaal op de stammetjes liggend bleek die keuze terecht, het was te varen, maar lastig als je niet sattelfest bent.
Veel speelplekjes waar vooral Bram een grijns van oor tot oor toonde.
Ok, ok, die oren bereikte hij niet helemaal, maar het plezier spatte er wel vanaf.
Het speelwalsje in het eerste deel was al best een beetje "happerig" en was niet voor iedereen aanlokkelijk. Hein bewijst dat het wel degelijk speelbaar was.
Techniek:
Hein heeft hier de peddel goed in een lage steun. Hoge steunen bij walsje hangen zijn "verboden". Dit omdat je bij een hoge steun automatisch jezelf buiten je zwaartepunt brengt (en dus automatisch uit balans) EN omdat er een verhoogd risico is op schouder blessures als je je elleboog en hand boven schouderhoogte hebt en door het water omgedrukt wordt.
Puntje voor verbetering is nog de stand van pols en peddelblad, het blad zou net andersom, met de bolle kant op het water moeten rusten waarbij de pols verder naar voren is gekanteld en de elleboog meer boven de steel komt. Daarvoor moet het lichaam dan nog wel wat verder rechtop en de boot iets meer vanuit de heupen opgekant worden. Dan is het helemaal af 😁
John ging ook lekker, jammer dat het op de allerlaatste stroomversnelling dan toch nog fout ging. Maar de rol is in het zwembad weer ontroest, nu wachten op een succesvolle wildwaterrol.
Dit is de eerste lastigere bocht na de zogenaamde "boule d'Or", dat is het grote groene rotsblok dat je op de achtergrond middenin de rivier ziet liggen. De "goud/groene" bal is het startpunt van het wildere en meer verblokte stuk van de boven Lesse.
De brede grijns van Bram is hier dan ook even weg. Duidelijk is dat ondanks rijkelijke knuffelervaring Bram daar nu even geen zin in had en ontwijkgedrag t.o.v. de rots (of de daarachter liggende camera) vertoonde. De Lesse straft direct af. Bekijk het resultaat op de film.
Techniek: Stroomt water tegen een object (rotsblok of boom in stroming, wandje in buitenbocht) en kom je voorlangs of tegen dat object, altijd ernaartoe hangen. Het object "knuffelen"
Zelfde passage nu netjes en veilig gevaren door Eva.
Na die eerste lastigere bocht, na de "boule d'Or" splitst de Lesse zich in links en rechts, hier altijd de rechter doorgang nemen. Links heeft vaak hout, is ondiep, stenig en bevat niets leuks. Rechts zit het mooiste van de bovenste boven Lesse.
Eva, Hester en Marlou in de leukste verblokte passage van de boven Lesse, halverwege tussen instap en het dorpje Lesse.
Techniek:
Ook hier weer diverse vaarstijlen waarbij die van Hester het meest gecontroleerd lijkt met een nette laatste slag op het randje. Dit kan echter ook aan het moment van afdrukken liggen.
Vlak na het lastigere deel van de boven Lesse volgt deze boom die zoveel zooi onder water heeft (verzameld) dat het een stuwtje is geworden. Het keerzog erachter doet nog niet veel dus we hebben hem relaxed op rechts naast de uitstekende stoppel gevaren, daar stroomde het goed door.
Dan passeren we het mooie huis op de hoek waar de Our in de Lesse komt en begint het spelen op groter water. Er wachten nog drie leuke speel plekken waarbij de moeilijkheids- en speel-graad steeds een stukje stijgt.
Hein in de eerste passage. Hier leuk om de hoofdstroom vol tempo over te steken en zo hoog mogelijk met zo min mogelijk slagen uit te komen.
Eva in passage nummer 2, hier amuseerden we ons heerlijk in de surfgolf waar Eva net uitkomt zetten. Stroomopwaarts gezien links zit een stevig walsje die stevig zoog maar ons niet echt "trok" 😀
Ineke en Stephan in de aanvaart naar Virée Jaiffe
Boy en Wessel in de aanvaart naar Virée Jaiffe
Het was heerlijk spelen onderin de Virée Jaiffe. Nu snap je weer waarom de Engelsen het "white" water noemen.
Hein, weer netjes met de lage steun, nu ook de bolle kant op het water.
Annelie doet een tweede poging op Virée Jaiffe om het bovenste keerwater rechts te halen. Jammer, morgen is er weer een dag.
Techniek:
analyse van de foto: lichaamshouding is defensief, achter het middelpunt van de boot en de peddelslag is niet effectief daar rechts achterin. Zeker als je ook nog naar rechts het keerwater in moet.
De laatste kilometer bevat nog diverse heerlijke speel walsjes. De batterijtjes waren bij de meesten echter geheel op. Als we morgen de Our gaan varen krijgen we een tweede kans om het nog even af te maken. Om 16:58 uur komen we als laatste groep uit het water. Super weer, super dag!
Team food heeft voor lekkere wrap vulling gezorgd waarna wijzelf het zwaardere werk moeten doen, "rollen" ging iedereen hier goed af 😀
Onze organisatoren, kijk, nu lukt dat knuffelen weer wel 😀
Menno
Traject: boven Lesse vanaf de wegbrug Maissin - Transinne (N899) tot de wegbrug Redu - Daverdisse (de Pont des Barbouillons).
Waterstand: peilschaal Resteigne 106 cm (alternatieve peilschaal omdat de peilschaal Maissin defect was) , tendens licht dalend
Vaarders: Annelie, Bas, Boy, Bram, Eva, Hein, Hester, Ineke, John, Marlou, Menno, Sanne, Saskia, Stephan, Wessel
Houille vanaf Patignies
Waterstand: Gedinne 58 cm, 3 m3/s licht dalend
Vaarders: Cees F, Sigi, Laura, Erwin
Aangezien we geen derogatiepapieren hadden, mochten we niet mee naar de Boven-Lesse. Maar wat zouden we dan wel gaan varen? Cees had een interessante rivier in Frankrijk gevonden, maar de bleek droog te staan. Verschillende andere opties kwamen voorbij, waaronder de Salm, de midden-Lesse, de Salm, de Clerve, en de Salm. Cees wilde ons wel meenemen naar de Irreler Wasserfälle, maar dat vonden anderen toch niet zo verstandig. 5 minuten voor vertrek besloten om naar de Houille te gaan. Vanaf Patignies valt deze onder lijst 1C: “Toegelaten in de winter” (maximumdebiet: 3,8 m3/s). We hadden echter geen verdere informatie over Patignies, dus besloten we om het net iets stroomafwaarts gelegen Vencimont als instap te gebruiken. De uitstap zouden we later nog bepalen.
Daar aangekomen leek het inderdaad alsof we konden varen en het stroomde redelijk maar zag er niet heel spannend uit. Het hele traject zou 18 km zijn. Een flink eind, maar als het water zo door zou stromen, zou het te doen zijn, het was lekker weer om een eindje te peddelen. Dus afladen en omkleden. We hadden echter geen informatie over hoe het water stroomde of zelfs waar we uit zouden moeten stappen, en het netwerk was nogal matig, dus opzoeken lukt ook niet echt. Stroomafwaarts rijden dan maar. Bij de brug vlak voordat de Houille samenkomt met de Hulle, zouden we stoppen om het water te beoordelen en als het er daar nog goed uitzag zouden we doorrijden naar Flohimont want vanaf daar zag het er op de kaart wat te breed uit voor het smalle riviertje.
Een plaatselijke Vlaamse kanoër (Niels) wilde brood gaan halen en zag Erwin en Sigi staan, hij wilde weten of ze al hadden gevaren en vernam dat Cees en Laura net stroomafwaarts waren gereden om een auto weg te brengen. Hij is ze toen achterna gereden en ontmoette ze terwijl ze net vast gesteld hadden dat het water bij de brug nog wel voldoende stroomde om verder te varen, maar dat er wel wat bomen/takken in zaten. Niels wist te vertellen dat we beter stroomopwaarts vanaf Vencimont konden rijden. Dat was veel interessanter en minder hout dan het traject wat we van plan waren. We gaven aan dat we geen derogatiepapieren hadden, maar Niels gaf aan dat hij de boswachter kende en wist waar we in moesten stappen. Het zou wel een kort traject zijn, maar we zouden het twee keer kunnen varen en dan wilde hij de tweede keer wel mee. Cees en Laura zijn toen achter Niels aan weer teruggereden naar Vencimont. Daar nog even kort overlegd en toen met de boten, spullen en Erwin en Sigi in de auto’s van Laura en Niels naar Le Moulin de la Galette. Deze ligt inderdaad bij Patignies. Niels heeft toen nog beschreven wat we konden verwachten: een zijriviertje, dan een boom om onderdoor te varen, een (WWIII?) passage, een houten bruggetje waar we wel onderdoor zouden kunnen maar misschien niet zouden willen en een betonnen bruggetje waar we we momenteel niet onderdoor zouden kunnen omdat er hout lag, maar wel een groot keerwater ervoor rechts had. Niels ging z’n kano halen en wij konden instappen aangezien we de auto van Cees in Vencimont hadden gelaten.
Het was een leuk stukje, wat kleine keerwaters waar we één voor één in konden varen. Hier en daar vroegen we ons af of een stroompje al het beschreven zijriviertje was en bomen stonden er ook genoeg. Gelukkig geen enkele echt vervelend, maar hier en daar kwamen we nog een halve boomstam in het water tegen. De passage kwamen we allemaal af met de juiste kant van de boot boven. Daarna zagen we het houten bruggetje. Het water ervoor stroomde goed door en van een afstandje was het lastig in te schatten of we er onderdoor konden. Cees ging eerst naar een klein keerwatertje wat dichter in de buurt van het bruggetje en daarna een soort van limbovaren er onderdoor. De rest deed hem dat één voor één (wat licht nerveus) na.
Even later kwamen we Niels op de kant tegen. Hij had ondertussen de doorgang van de betonnen brug vrij gemaakt, zodat we er toch onderdoor konden. We moesten links aanhouden zodat we de linker doorgang hadden, mochten we teveel rechts zitten, dan moesten we alsnog het keerwater in. Iedereen haalde de linker doorgang, maar terwijl je bukt en de doorgang niet breed genoeg is voor je peddel is het wat lastig sturen, dus we gingen niet allemaal recht erdoor.
Later kwamen we nog een stuw tegen. Cees heeft daar geprobeerd een boofslag uit te leggen. Ik weet niet of het helemaal gelukt is, maar we kwamen volgens mij allemaal prima de stuw af. Het laatste bruggetje konden we prima onderdoor varen, maar hing een draad voor. Niet iedereen ging daar even handig onderdoor, maar het ging gelukkig allemaal goed. Daarna nog een vistrap waar je wel door moest peddelen, want de walsjes duwden je terug en zo had je steeds minder vaart voor de volgende trede.
Bij het uitstappunt stond Niels al met z’n kano op z’n auto. Het hele traject hebben we onderweg niet uit hoeven stappen. Terwijl we wat lunchten laadden we alles in en op de auto’s en reden we nog een keer naar boven. Dit keer moesten we wel ook weer auto’s naar beneden brengen. De tweede keer verliep vergelijkbaar met de eerste keer, we wisten nu alleen wat er ging komen.
En we hadden Niels in z’n canadese kano er tussendoor varen, die hij erg soepel wist te manoeuvreren. Bij het draadje voor de brug ging de canadees eerst, daarna hadden wij geen draadje meer om onderdoor te varen.
Nadat we waren omgekleed en afscheid genomen hadden van Niels gingen we terug naar het huis waar Marcel en Marije een spelletje aan het spelen waren met Nora en Pepijn en even later ook de Boven-Lesse vaarders binnendruppelden.
