Pannenkoekentocht Dinkel
zondag 21 november 2010
Deelnemers: Hugo van de Zalm, Moniek van der Mijden, Edith en Chris Hägele, Ruud Ebben en Hans Platenburg
’s Ochtend vroeg was al te zien dat het een mooie dag beloofde te worden: droog en zonnig met een fris windje. Het aantal deelnemers was beperkt en de jeugd liet het -ondanks de beloofde pannenkoeken- helemaal afweten. Maar zoals een oude Batavierenwijsheid luid: “Wie thuis blijft heeft altijd ongelijk” en dus vertrokken we met zes vaarders naar de Dinkel. Marcel van Waard had zich deze spreuk nog niet voldoende eigen gemaakt en bleef volhouden dat ie toch echt ziek was. De reactie “da’s toch zonde van je tijd” werd als niet relevant ter zijde geschoven.
Omdat we toch wat laat waren en vermoeden dat het nog zakkende water wel wat extra versperringen zou kunnen opleveren, deed ons besluiten om de tocht iets in te korten en in te stappen bij de brug van de Gildehauserweg. Goed topografisch inzicht bracht ons op de juiste plaats, daar kan geen tom-tom tegenop.
Omkleden, auto’s weg brengen etc. het kostte toch wat meer tijd dan voorzien. Ik kon nu mooi mijn nieuwe droogpak uitproberen en raakte steeds bedrevener om erin en eruit te komen. Niet weer commentaar van Menno over een tekortschietende outfit. Ruud besloot zijn WW-kajak op de auto te laten en mijn Guide mee te bemannen. Dat liep overduidelijk tegen de maximale laadcapaciteit aan van de boot.
Het eerste stuk voert door landelijk gebied met hier en daar wat bossages. Diverse plekken om luxe pauzes te houden bij een café of restaurant. Maar wij hadden een afspraak met pannenkoeken, dus doorvaren. Vlak na de snelweg A1 splitst de Dinkel zich en laten we links de Kramerswatergang (het kanaal) liggen. Langs diverse natuurkampeerterreinen en een rustgebied voor vogels naderen we het Lutterzand. Dat is te merken ook als een ree zich pal voor onze boten door de beek in veiligheid brengt. Zeker opgeschrikt door ons gepeddel aan het begin van deze 200 graden bocht. Door het nog hoge water en het drijfhout waren er diverse versperringen, maar meestal nét doorheen te komen.
In het Lutterzand is het flink druk met wandelaars en honden op de afgekalfde oever, vaak meters boven ons. We hadden heel wat bekijks en er werden flink foto’s genomen. We hebbden ze verzocht die te mailen naar onze website, benieuwd of iemand dat heeft gedaan.
Bij de Kribbenbrug was onze rustplaats in het Paviljoen ’t Lutterzand. Ongelofelijk hoe druk het daar was. Maar wij hadden gereserveerd, al waren we dan 2 uur te laat. Eerst drie andere gasten van een 6 persoons tafel afgeluld en binnen de kortste keren zaten we aan de warme chocomelk mét en de pannenkoeken. Dat was overigens ook het enige wat we konden krijgen gezien de drukte.
Door naar het eindpunt was niet zo ver meer, na ca. 1,5 km moesten we een omleidingskanaal rechts laten liggen. Een waterval riep plots iemand voorop. Nou dat leek me sterk en wilde ik wel eens zien. Rond de ingang van het kanaal een stuwtje en in de Dinkel idem. Dus vaart maken en gaan met die Guide. Ruud had een kort neopreenbroekie aan, dus dat buiswater verfriste flink. De Kaaiman met die hoge punten had nu nergens last van en kwam er compleet droog doorheen, evenals Hugo en Moniek dankzij het spatzeil (zat nu prima na verzetten van de stoeltjes).
Langzamerhand begon het wat te schemeren en werd het tijd dat het eindpunt in zicht kwam. Maar nog een versperring zat ons (met name mij) dwars. Overhangende takken en drijfhout hadden het voorzien op mijn bril (aan het koordje had ik niet gedacht) die in de boot kieperde. Uit een reflex dacht ik de boot wel effe tegen te houden aan een forse tak, maar ik had beter moeten weten: de Dinkel stroomt niet zo snel, maar met deze waterstand zit er wel een flinke druk achter. Dat ging dus mis, we maakten water en met twee forse kerels aan het wankelen was er geen redden meer aan. Maar helaas sloeg de boot even later ook om en dure bril pleitte (Menno: dus heb ik weer wat te zeiken over de uitrusting (-;).
Zoeken in het water bij halfdonker heeft dan echt geen zin meer. Het goede nieuws was dat het droogpak uitstekend functioneerde. Uitgestapt zijn we bij de Beuningerveldweg: omkleden, boten opbinden en auto ophalen. Om 2030 uur was in weer thuis in Berg en Dal, moei en hongerig, maar voldaan.
Hans
