Slalom Eupen
Afgelopen weekend is de wedstrijd in Eupen gevaren en omdat sommigen beweerden dat er al in een eeuwigheid geen Batavieren hadden gevaren, is hier een klein verslag. Eupen betekent voor mij voornamelijk jeugdherinnering. Maar dit jaar hadden we toevallig een vriendenweekendje gepland in de Ardennen. Met allemaal jongens die vroeger nog wel wel wedstrijden voeren en bij Brandsport lesgaven, maar nu allemaal aan de vrouw en of kinderen zijn. Het idee om tijdens dit weekendje gewoon ook even in Eupen twee runs neer te leggen, werd dan ook niet heel enthousiast ontvangen. Toch zijn we nog met drie vaarders, (Hans v. Delft, Annelies van der Zwart en ondergetekende) de wedstrijd gaan doen. Na alle flesjes, hapjes, luiers enz. snel vanuit Waimes naar Eupen gereden. Yvon ging paardrijden, waar ze recht op had, het was tenslotte moederdag.
De wedstrijd zou om 11 uur Belgische tijd beginnen, dus ik schatte in dat ik om ongeveer kwart voor 11 aanwezig moest zijn om het parcours te verkennen, warming up te doen een snelle trainingsrun en de wedstrijd te varen.
Onze supporters (die kanoers met enkel nog verhalen over vroeger) zouden even op mijn kroost passen en een videootje maken.
Het parcours verkennen deed ik hardlopend, dus dat was tevens warming up. Ik had nummer 15 wat in theorie betekend dat ik om kwart over 11 zou moeten starten. Ik stapte dus om 11 uur in, maar er was nog niemand bij de start te bekennen, dus nog snel even een trainingsrun gevaren. Ik was onder de indruk van het parcours, ik had geen enkele steen geraakt en het was echt leuk technisch varen.
Ondertussen startten ook veel toervaarders die een afdaling gingen maken, maar ik miste de Batavieren wel een beetje.....
Snel weer naar boven en ondertussen was de wedstrijd begonnen.
Het is echt een leuk wedstrijdje en de gemoedelijke Belgische sfeer maakt dat je niet echt het idee hebt dat je een wedstrijd vaart. Aan het einde van de run vroeg Hans of ik tikkers had, natuurlijk antwoord ik in dat geval dat ik dat wel op de uitslagenlijst zal zien.
Helaas stond er bij mijn naam geen strafseconden, dus ook niet of ik nul had. Even navragen dus. De wedervraag van de waalse jurypost was wat ik er zelf van dacht. Ik haalde mijn schouders op en aangezien ik niet zo goed ben in liegen vertelde ik ze dat een tikker pas een tikker is als hij door de jury gezien wordt. Ik zei:"het was niet echt een tikker maar om te zeggen dat ik nul gevaren heb......"
Enfin. Toen bleek ook nog dat je in Belgie pas vanaf je 35ste veteraan bent en moest ik in het sterke senioren veld van de Belgische nationale top mee varen.
Uiteindelijk zat ik een seconde of vier achter de winnaar over twee runs gerekend en werd ik tweede.
Ik overweeg nu natuurlijk sterk om sportief asiel aan te vragen in Belgie. Wie weet zit Bejing 2008 er dan toch nog in.
Maarten
