De Gotthard Reuss
Traject: Gurtnellen tot volgende wegbrug, 4 km WW II-IV+, bij meer water WW V of meer.
De dag begint al gelijk lekker. Niet omdat we er zo vroeg uitmoeten (we gaan vandaag terug en willen onderweg nog een rivier mee pakken), maar omdat ik bij het aantrekken van een schone donderbroek een teek op mijn klokkenspel ontdek!! (grijns: waar Harry al niet op let met het aantrekken van een donderbroek)
Een grondige vloek plus bijbehorende chronise ziekte doorbreekt de ochtendstilte op de camping. Vol trots (enig sarcasme is hier op zijn plaats) laat ik Menno mijn bijrijder zien, en de pincet wordt uit de verbanddoos gehaald. Met mijn ballen fier vooruit pluk ik onder toeziend oog van de WitWaterBaas mijn zak schoon. Het zal er vreemd hebben uitgezien...#*&@*!! (grijns: ivm jeugde kijkers en recente zwembad ontwikkelingen hebben we besloten bijpassend beeldmateriaal te verwijderen).
In mn lies nog 1! Grrr!! Ook deze wordt (in onderdelen) verwijderd en we inspecteren gedriee"en elkaar.
Menno is ook de klos, hij heeft een collega-parasiet op/in zijn pols. Ook deze wordt verwijderd en licht geschokkeerd pakken we ons zooitje bij elkaar en gaat op weg naar Nederland en de Gotthardreuss. (Grijns: Harry en ik hebben nu een wekschema, om de week vragen we elkaar even de plekken des onheils te controleren, als er gele ringen verschijnen, dan moet je amputeren! maar Hoe zie je dat, gele ringen, op je....?)
We kleden ons om aan de instap, en Menno gaat omrijden. Hij zal nu toch echt met de fiets moeten. Ik hoop dat hij geen behulpzame lui tegenkomt, la maar fietsen, dat kreng! Wij leggen de boten vast aan t water, lummelen wat en dan komt hij alweer aangefietst. Ok, dient dan ook weer te worden gezegd: lekker vlot. (grijns: mwah, 4 km verderop bij een brug de rievier bekeken, dit is wel erg kort, denk ik, moet verder zijn, 4 km verder en naar beneden gereden. Besloten dat, dat toch wel ver was en erg veel verval had, weer omhoog gegaan, rondgelummeld, Wim gebeld, Bruno gepoogd te bellen, Wim belt terug, overlegd wat nu de echte uitstap was, na 4 km dus en niet de volgende kloof door naar beneden, en toen pas terug gefietst naar de mannen. En dat noemen zij vlot... het zonnetje scheen, zullen we maar zeggen!).
We gaan te water, het stuk waar we beginnen is leuk ww III. Mooi verblokt. Al snel komen we in de buurt van de kloof en wordt het langzaam ook wat steviger, al is het water laag.
Dan, een plek die we vanuit de boot niet kunnen zien, dus verkennen we de boel.
2 mooie passages na elkaar, de eerste een stenig verval met kans op auw en de tweede een cleane drop, maar in een smalle doorgang met bijhorend gat. De drop hebben we al snel gezien, zekeren en dan ervoor gaan. Zelf twijfel ik wel ff over de eerste, maar Cees wil ook die varen. Ik kijk dan wel ff.
Harry in de tweede drop
Cees vaart probleemloos de eerste passage tussen de stenen in de ontvangst door en de drop gaat ook prima. De achterpunt gaat alleen wat diep. Dan ik. De eerste passage zag er redelijk easy uit, dus ik vaar die ook. En inderdaad, het stelt niets voor. De drop gaat in de zelfde easy mode. Menno als laatste vaart ook beide clean & easy.
Direct na de drop komen we bij een flink verblokte passage. Ook deze bekijken we eerst. De route door deze stenentuin is een beetje "bony" door het lage water en voert o.a. vlak langs de wand met een drop.
Ik bied mezelf aan als crashtestdummy (grijns: wij hebben gewoon net zo lang gewacht totdat Harry geen geduld meer had...) en dat zal ik merken ook! Veels te laks vaar ik de aanvaart door de keienbak. Het volume van mn boot zorgt ervoor dat ik toch gladjes over de gaten glij, het keerwater pal boven de drop draai ik vanzelf in. Veels te weinig initiatief mijnerzijds.
Ik vaar lafjes naar de drop, en wordt dan gewokkeld langs de wand. Ik beland op zn kop met mn hoofd langs het achterdek en mijn gezicht richting de stenige bodem. Met nog maar 1 hand hou ik mijn peddel vast en stuiter over wat stenen. Ik durf zo niet mijn hoofd voorover te buigen om mn gezicht te beschermen, ik weet zeker dat de volgende steen mij dan vol in het gezicht zal raken. Dan maar met een soort backdeckrol.
Ondertussen voel ik een flinke pijnscheut door mijn bovenarm trekken, met de peddel in 1 hand wordt deze flink verdraaid. Ik verbijt de pijn, ik moet als de bliksem overeind! Ik zet me met mn handen een beetje af aan de rots waar ik net overheen stuiter en kom zo overeind. Auw auw!!
Ik vaar de rest van de passage door en ga naar de kant en stap uit. Ff mijn arm checken...
Cees, een fractie voor hij "gewokkeld" wordt
Na mij vaart Cees dezelfde route, wel veel actiever dan mij, maar ook hij wordt langs de wand gewokkeld in de drop, en eindigt op zijn kop en heeft contact met de bodem.
Na dit bekeken te hebben laat Menno zich niet als een mak schaap naar de slachtbank leiden, hij kiest wijselijk voor een "chickenrun" (Grijns: liet hem niet voor niets crashtestdummy-en) en komt ongeschonden beneden.
Mijn arm doet aardig pijn, maar we moeten wel verder, de kloof uit. Met zo weinig mogelijk gebruik van mijn linkerpootje vaar ik verder. Mijn kuiten waren nog stijf door de -in en -uitloop van de Isorno, en nu doet mijn arm er nog een schepje bovenop. Ik ga een stijf weekje tegemoet...
De passages die volgen zijn allemaal een stuk minder zwaar en niet veel later staan we al bij het eindpunt. We kleden ons om, en drinken n pilsje op een zeer geslaagde mini alpenweek (Verzasca, Isorno, Calancasca, Gotthard Reuss.
Happy Boatin' & Be Safe!! Harry
Rivierbeschrijving:
Der Classic run (Intschi - Schlucht) ist der am meisten befahrene Abschnitt der Gotthard Reuss. Man bootet oberhalb Gurtnellen ein und paddelt dann auf WW II bis WW III durch das Dorf in Richtung Intschischlucht. "Sobald man die Fussgängerbrücke (hohe Autobahngallerie) passiert hat geht’s langsam los mit etwas schwierigerem Wildwasser d.h. grössere Steine und die Strömung nimmt zu - man hat die Intschischlucht erreicht.", erzählt Flo, "Obwohl die Schlucht nur etwa 2 Kilometer lang ist, ist es für mich aber eine der schönsten Schluchten zum paddeln, vorallem aber auch wegen dem verblocktem WW in der Schlucht." Die Schwierigkeiten auf diesem Abschnitt sind im Bereich WW 3 – 4 und auch bei wenig Wasser fahrbar – bei viel Wasser wirds bedeutent schwerer. Der Charakter ist eher verblocktes Wildwasser, ein 3m Wasserfall und eine WW IV+ Stelle - aber alles ist gut erkennbar und gut begehbar zum anschauen.
De volgende 3 km lijken net zoiets te zijn, wel meer verval voor zover ik het kon beoordelen, waarschijnlijk wat meer "committing". Hoewel je hier ook niet even snel uit was.
