Chili, rio Fuy
2009-12-30
Lees ook de vorige dag op de rio San Pedro
Tja, het is zover, mijn 2e zwempartijtje is een feit. Maar laten we bij het begin beginnen…. We hebben de nacht doorgebracht op ’t erf van een boertje. Toen we aankwamen in pleurisweer op de brug bij de instap van de beneden-Fuy kwam ‘r een man aangehobbeld die ons vertelde dat het zijn terrein was. Na wat onderhandelen konden we gebruik maken van zijn luxe-cabana. Onze slaapplaats blijkt een lichtelijk armzalig kotje te zijn, maar wij zijn allang blij dat we een beter onderdak hebben in dit gure weer dan onze tentjes. Alle mogelijke materialen zijn gebruikt, hout, karton en plastic. We instaleren onze bedjes in 1 ruimte en de andere ruimte is voor de maaltijd bestemd. Het past allemaal net. De nacht is lang, de meesten slapen slecht, en de peyo’s vliegen in het rond. S’morgens (Chileense tijd dus pas na 12en) vertrekken we om de boven-Fuy te scouten. We komen bij een schitterend hotel waarvan 2 delen een vulkaan-achtige ruimte, waarlangs een kunstmatige waterval loopt, en een houten toren het belangrijkste deel vormen. Daartussen zijn pallisades en hangbruggen gemaakt. We krijgen een rondleiding van één van Albert’s vriendinnen. Hoe ze dit verzonnen en gebouwd hebben… geweldig!
We bekijken de Saltos Leones, maar door het toch wel hoge water is dit echt een dikke maat teveel voor ons. Birdy heeft deze vallen bij zijn vorige bezoek wel gedaan, maar nu…. No way!!
Dus terug naar de beneden-Fuy. Naast ons kot van vannacht stappen we in, vaarders zijn David, Menno, Gert, Birdy, en ik (zei de gek). De rest neemt een rustdag. Ik zit in aanvang als een dweil in de boot na weer ’s een slapeloze nacht, maar de rivier is weer eens geweldig. Zelfde shit als gister, maar nu continue en met meer kruisstromingen. Dus, flinke hoge golventreinen en één grote rollercoaster. Na een korte tijd ben ik weer gewend en voel me weer thuis op dit water. De hele bubs vaart in een lint achter Senór Guia aan.
Als hij een spoelhoek neemt, dender ik er achter aan, Birdy volgt. De rest neemt de linkerkant om dit te ontwijken. Al het water dendert hier in, en draait als een dolle een mooie ronde. Leuk! denk ik nog….
Het is toch een volle maat dikker als verwacht en met moeite draai ik mee in de eindeloze stroming. David vaart uit, en ik wil volgen. Fuck! Dit valt best tegen, ik wordt even hard terug de kolk in gestuurd door de golventrein. Overgang keerwater-hoofdstroom is zo’n 5 meter breed en turbulent met flinke kolken. De route om uit te varen is vlak langs de wand, maar ook hier wordt je gemeen onverwacht uit lijn gezet door paddo’s en kolken. Mijn eerste poging mislukt, en achter me zie ik Birdy het ook niet redden. Nog eens. Mee met de stroming en zoveel mogelijk naar links door de golven. Weer kom ik uit bij de wand en draai vrolijk terug de mega-kolk in. Omstebeurt doen Birdy en ik een poging, we proberen via één van de golven te traverseren, maar telkens eindigen we weer in de hoek. Ver aan de overkant staan Menno en David met grote pret onze rondjes te bekijken. 2 kleine keerwaters in de uiterste hoek zijn ons enige rustpunt, ik vaar er na een aantal pogingen in om wat op adem te komen. Birdy weet het keerwater met wat moeite ook te bereiken…
Ik denk er weer klaar voor te zijn en geef wederom alles. Ik kom niet eens in de buurt en wordt omgeduwd door de harde rails van de Burn. @#$%!! 1e rol… mis! 2e rol, idem… Met mijn 3e rol komt ik (maar net) overeind. Pwehhh! Maar dan spoel ik, buiten adem, tegen de rotswand. Ik kant nog wel goed op, maar mijn peddel zit tussen boot en wand en floep, ik donder weer om. Ik kan niet meer, de Batarij is leeg en ik trek de lus.
Ik zwem in de paddos en kolken en voel direct dat dit foute boel is. Ik neem wat flinke slokken Fuy-water en er wordt flink aan me getrokken. Geen lucht!! Help!!!
Birdy ziet alles gebeuren en is vlot uit zijn boot gesprongen, respect!! Direct gooit hij mij een perfect gemikte lijn, half kotsend probeer ik hem te pakken, maar ik ben krachteloos. Ik graai om me heen, voel even de lijn maar heb ‘m niet. Nog meer water binnen. Dan voel ik de lijn en gelukkig, ik heb ‘m. Birdy laat mij naar de kant stromen, maar de stroming is zo sterk dat ik de keerwatertjes voorbij vlieg. Ik heb nu echt geen kracht meer en als Birdy roept dat ik moet inhalen kan ik maar net genoeg adem bij elkaar scharrelen om terug te roepen: “Help!!!” De situatie is serieus, nog een rondje had al een probleem geleverd en behalve Birdy is er niemand. Met moeite haalt hij met al zijn kracht de lijn in, en meer dood dan levend kom ik aan de kant. Als die Birdy er toch niet geweest was…. Mucho Gracias, Bert!!
Ondertussen draait boot en peddel vrolijk rondje na rondje, maar we kunnen er niet bij. Om te springen heb ik ook ff geen zin in. Dan komt David aangevaren, draait een paar rondjes in de kolk en weet mijn peddel te vissen. Dan weet hij de boot aan te haken, gooit ‘m toch maar weer los want hij gaat de kolk weer in. Uiteindelijk weet hij hem toch vlakbij me te brengen en ik pak hem aan. Knap staaltje bergingswerk.
Ik kom wat op adem, maar ik heb toch echt geen zin om het nog eens te moeten proberen, de situatie was daar toch wat te hachelijk voor en ik zie de volgende trashing al aankomen. Ook Birdy wil niet meer, te link. David heeft 2 pogingen nodig en vaart dan de kolk uit, fantastische vaarder maar ons gaat dat niet lukken!
Er lijkt een mogelijkheid te zijn om via een scheur in de verder steile wand vol blokken en bomen er uit te klimmen, en Birdy en ik gaan op pad. Met touwen komen we boven, waar David via de andere kant op ons staat te wachten. Uiteindelijk zijn we eruit en varen we de rest van de tocht, weer over prachtig dikke golven, één grote achtbaan. Al snel zijn we bij de wegbrug waar de rest ongerust staat te wachten, want het duurde toch wel erg lang allemaal. Nogmaals bedankt Birdy & David!! S’avonds haal ik een dikke fles rum voor Birdy, heeft ‘ie verdiend.
Happy Boatin’& Be Safe!! Harry
