Chili, rio Claro, Veinte-Dos Saltos
2010-01-03
Na lang beraad, incluis veto's, jokers, embargo's, meerdere stemmingen en veiligheidsoverwegingen, hebben we gisteren besloten om niet meer de Vingtedos Salto's te varen maar enkel de Siete Tazzas.
Dus enkel een korte afdaling en de dag erop doorrijden om op een deftig uur in Santiago te zijn. Daar deze felbestreden beslissing al bij aanvang omstreden was :-), onstond er het bizarre idee om toch nog 's morgens vroeg de 22 Salto's te bevaren, zij het wel om ZES UUR 's morgens opstaan, jawel, 6 uur.
Echt zie ik dit niet zitten omdat ik me voorgenomen had de laatste avonden van m'n verlof wat te genieten, maar na de asado (BBQ) blijkt al het bier al op te zijn, enkel een doosje wijn rest nog en al snel is duidelijk dat er niet veel meer gebeuren gaat op de pikdonkere camping. Ik ga slapen om om 6 uur op te staan.
Rond 5 vijf ben ik wakker, ik sta scherp, er is nog gebabbel op de camping, toch enkele chilenen die wat doorgezakt hebben. Na nog wat snoozen sta ik er om vijf na zes en ja, David, Thomas en Menno zijn ook van de partij, alleen besluit Menno om snel nog een boek naar de bib te brengen en kruipt terug in z'n nest. Wij hebben geen haast, boterhammeke met confituur, eitje bakken, koffietje, zelfs uitgebreid baños. Maar als de zon haar kop boven de bergen steekt, beslissen we om aan te zetten voor het te warm wordt.
Aanzetten, te voet wel te begrijpen, want voor de Vingtedos moet je de boot zelf 1 uur omhoog dragen. Met z'n drieën gaat dit best vlot en mits het nodige gekleffer door de struikgewas en droge bos staan we al snel aan de instap. Het kloofje zit er heerlijk uit, de eerste zonnestralen vallen juist op het sprankelende heldere water. Maar niet te veel poezie, we zijn hier om te varen en door te varen, niet al teveel fotostops of getreuzel. De waterstand is net iets lager dan onze vorige afdaling maar de recepties na de vallen zijn nog altijd even zacht. We houden een mooi tempo aan, paddelslag paddelslag paddelslag val, paddelslag paddelslag paddelslag val, maar dan even plots, oops stop, 'is deze de hoge?', 'yep'. Ja, bij de 2 hoge vallen gaat het hartje toch even sneller slaan, slik en go, 8 meter vrije val omlaag, yeehaaaaaa. Zalig zachte landing, alles ok. Ook bij de gedraaide 9 meter val langs de wand gaat het heel soepel, oeef. Ik geef toe dat er toch wat zenuwen waren om om 6 uur 's morgens de allerlaatste afdaling aan te vatten, 'we gaan het nu toch niet verknoeien hé?' Maar nee hoor, integendeel, het is zalig varen, ochtendstond, zonneke, fris water, gewoon zalig. Ook de laatste passages die iets technischer zijn gaan vlot, een walibi slide, een verplichte 4 meter boof naar links en een zeer smal wormkanaal waar het gat op 't eind me toch een chandelleke aansmeert. Heel voldaan met een brede smile komen we aan. De eerste wakkere kampeerders staan zich aan de rivier te wassen. De anderen zijn net wakker en tegen de middag is het kamp opgebroken zetten we aan richting Santiago. Bye Bert alias Birdy.
Menno
