Chili, rio Claro, Siete Tazas
2009-12-19
Lees ook de vorige dag op de rio Teno
Eindelijk asfalt!! Geen grote stofwolken voor onze neus, we zijn terug van de Rio Claro, in de middle of nowhere, op weg naar de argentijnse grens (hoewel, gaat die weg wel echt door, voor meer mobiele beschaving dan een paard?) en zonder enig ontvangst op onze mobieltjes, laat staan ergens internet...
Afgelopen vrijdag na het varen de Rio Teno, zijn we doorgereden naar de Claro. Eerst 20 km dirt-road terug naar de snelweg, dan 50 km naar het zuiden, dan de snelweg af naar het eerste dorp, waar we inkopen hebben gedaan voor 2 dagen in de wildernis en waar David ons ook eens Empanadas wil laten proeven. Helaas die zijn op (of bestaan helemaal niet?) dus krijgen we churrasco's, een broodje met vlees. Het broodje is als bij ons, het vlees is stukken beter, het uitzicht bij de bestelling ook, de mannen blijven de bereiding van nabij controleren (-;)
. Daarna volgt er wederom 50 km dirt-road naar de siete tazas. De bus voorop, wij in de chevvy volgen en baden dus in het stof. Ach, het is de rokersauto, dus of je nu aan stoflongen kapot gaat of wat anders, who cares... Harry dus, die zit als sjeik kara ben nemsi met een grote lap over hoofd en mond voor in de auto uit alle macht zijn longblaasjes te beschermen. Halverwege duiken we de berm in om houtskool te kopen. Ieder huis langs deze dirtroad heeft we liets te koop en hier vinden we naast houtskool ook een heerlijk drankje van abrikozen sap met grutten. We spoelen het stof ermee weg en wagen onze kansen op de plaatselijke gokkast.
Misschien wel de eerst en enige klanten van de dag
Voordat we het natuurpark in mogen, grenzend aan Argentinie, moet ALLES gecontroleerd worden:
De diepere controle foto's laten we achterwege, maar Harry was clean to go.
De weg stijgt stevig en de bus moet er hard voor werken. Zoals zo vaak is het hier: "what goes up must come down" dus als de rivier net zo valt als wij stijgen, dan is het morgen feest.
Dat klopt ook want 5 kilometer verder komt de eerste touristische attractie, Salto de dinges, hoog en landend op rotsen, geen kans dat hier ooit iemand vrijzillig vanaf gaat.
Eenmaal boven op de camping zetten we de tentjes op, bouwen vuur en David rolt een koe uit over de bbq. Daarbij nog heerlijke worstjes en ander klein vee, we zitten helemaal vol, er blijft vlees over, dat is dan maar voor morgen, onderweg.
Die avond blijkt ook de meerwaarde van deze trip voor de batavier: de BBQ aanpak van David is als volgt: Leg naast de grote lappen (in staay-termen zijn dat dikke kippen) ook een paar heerlijke worstjes op het vuur, die zijn snel klaar en in een warmgemaakt boordje de ideale snack voor de hongerige kanovaarder die er niet op zit te wachten dat het vlees pas over 2-3 uur klaar is.
De volgende morgen rijden we een stukje naar beneden, betalen 3000 pesos de man om het park van de Siete Tazas in te kunnen. We lopen het park in en zien een stel toeristen intensief naar een boom staren:
Die boom is het domein van een aantal Tarantula's die ons amuseren met onderlinge vrijworstel partijen. Harry overwoog nog er een mee naar huis te nemen, hij heeft wat met Pitbulls, boa constrictors en een Tarantula past wonderwel in die vriendelijke dierenwereld. Gelukkig wordt je bij de terugreis gefouilleerd!
Op het eerste uitkijk platform zien we de laatste theekopjes gevuld worden. Een indrukwekkend gezicht, schitterende komvormige openingen in de rotswand waar kristalhelder water in twee trappen zo'n 6 meter naar beneden valt. Het aangezicht is de 3000 pesos absoluut waard en wij mogen het nog varen ook!
We kleden om en sjouwen ons materiaal door het bos omhoog, de instap moeilijk te vinden, pittig, en steil omlaag met touwhulp, die bossen zijn hier wat ondoordringbaarder dan bij de boven Lesse (-;). uiteraard zijn we de helft van de groep al halverwege de route al kwijt omdat die een ander paadje geschikter vonden. Eenmaal onderaan de rivier zijn we met wel heel weinig. Dus terug en zoeken. Een dik uur later zijn we er allemaal klaar voor.
Eerst een seal launch vanaf de kant, even een rolletje om warm te worden en dan naar beneden, punt naar links en een boof om een gat rechts te ontwijken. Camera's staan van alle kanten onze eerste serieuze drop op te nemen:
Totaal overzicht
Bert
Senor Guia
Ass
Ass again, andere hoek
Senor Guia van onderaf
Ik kijk het allemaal al filmend aan en mag dan als laatste de eerste serieuze val van de week doen. Aanvaart Ok, boof perfect en ik vlieg ver naar links op het schuim.
Er volgen nog een paar tussen drops en dan zijn we al heel snel bij de één na laatste val. Moest je hier nu boofen of juist diep induiken? David duikt over de rand en ik denk dat hij induikt. Niet dus, hij booft zonder dat ik het zie. Ik kiep dus als een dood vogeltje over de rand, rechtstandig zo'n 7 meter lager het schuim in, maak iets als een averechtse backloop en eindig ergens op de kop in het schuim links naast de val. De tweede rol zit en ik ben weer boven.
Ik zie daarna de rest in allerlei varianten naar beneden komen, boofend, induikend en alles er tussenin.
De laatste drop moet geboofd worden maar de val is al iets schuin aflopend, mijn boof is te hard en ik land plat op het water, er is dan wel schuim, maar dit voel ik toch wel in mijn rug. Mwah laten we hopen dat dat morgen beter gaat.
Lees ook de volgende dag op de rio Claro
Menno
