Rafters: hele rivier
Kayakers ochtend: koninginnestuk
Samen met Pauline ben ik later aangeschoven bij de BASF van 2019.
Bij aankomst genoten we van een warm onthaal, het eten was klaar, de koffiebonen werden gemalen en het bier stond koud. Dat koude bier kon ik zeer waarderen, na een tweedaagse oververhitte reis vanuit NL (+40 gr.) zonder airco in de bus.
We hoorden we dat er twee rafts geregeld waren voor iedereen die vrijdag wilde gaan raften en Pauline en ik zouden ook twee stuurlui zijn. Een dag in het raft met zon op je dak. Ja, leuk! Daar kun je me ‘s nachts voor wakker maken (is dit slim om te zeggen?).
Nora kwam mij vertellen dat we ook de kloof moesten varen, die is oh zo mooi en die mocht ik niet missen. Nou die oh zo mooie kloof aan het einde dat komt wel goed, het traject eerder die dag daar had ik m’n vraagtekens over. Wat stond ons te wachten.
Het kan te maken hebben met opstartproblemen, de temperatuur, nervositeit, kater, vergeetachtig zijn of je zaken niet op orde hebben, maar ik had m’n zwemvest in de tent laten liggen. Dus dom gewoon en dat is schrijf-garantie 100%.
Na een goede warming-up en uitleg van de belangrijkste peddeltechnieken werden de twee rafts gevuld met Batavieren, Vikingers en Sophie de hond van Pauline. Uit het enthousiaste geblaf van Sophie werd duidelijk dat zij er wel zin in had.
Aan deze samenwerking tussen Batavieren en Vikingers kunnen ze in de geschiedenis nog een puntje zuigen. Dus hop hop de sloot op.
Ik heb ooit vanaf de camping een stuk op de ‘Rio Pallaresa’ gevaren, maar dat was toen we nog met de gulden en pesos betaalden. Daarbij is het slalomparcour tussentijds veranderd en is er een speelgolf gerealiseerd dus ons raft ging met twee stuurlui de Rio Pallaresa op zonder enige kennis van deze sloot. De hoop op een goede afloop legde ik in handen van onze “passagiers”, die de afgelopen dagen de Rio Pallaresa verkend hadden en die beter wisten waar we ons wél en/of niet moesten begeven op de sloot.
Deze kennis samen met de ervaring en stuurkunsten van Pauline en mijzelf in een raft moest dit wel goed komen. Vanuit een groot raft, ipv van een kano, is zo’n rivier toch wat overzichtelijker en is de kans dat je gaat zwemmen ook wel kleiner. Mits je flipt, want eskimoteren met een raft kun je op je buik schrijven, toch Marije?
Gedurende de afvaart werden er meer technieken geleerd, ontstond er een eenwording met elkaars mentale- en spierkrachten, het karakter van de boot en werd de communicatie en de vaarcommando’s helderder. Mijn dank en complimenten aan onze leergierige “passagiers”! Maar met enkel een luidkeels “Hop Hop Hop Hop’, kom je d’r ook wel.
De camping was de pauzeplek van vandaag en een aantal mensen hielden het verder voor gezien na het harde werk om aan een c1 peddel te trekken. Dat is voor velen een onbekende bezigheid.
Voor het tweede deel van de tocht was er een andere boot-indeling van de vaarders. Coen (en later gewisseld door Ziggy) kwam als motor in het midden te zitten en Marije kwam als stuurvrouw in de boot erbij. Roos (rechts voor) en Stephan (links voor) wilde ik na de pauze niet kwijt. In de 20 km die we al achter de rug hadden hebben zij zich bewezen als volwaardig Front-stuurvrouw en Front-stuurman. Het zou zonde van de tijd en de “intensieve opleiding” zijn geweest als zij op een andere positie geplaatst zouden worden. ‘Never change a winning team’.
Daarnaast had onze boot een missie. Namelijk, voor de ingang van de oh zo mooie kloof een speciale lading veiligstellen, met de opdruk “handle with care”. Later in die serieus oh zo mooie kloof werden we nog getrakteerd op een kleine circusact van Marije en Nora. Vanaf een meters hoge steile wand sprongen zij één voor één met een dubbele salto eindigend in een driekwart schroef het water in.
Heerlijk, écht super de puper, enorm genoten van deze dag en ik was helemaal kápót na 42 km. varen.
Nonja
Relaas van een safety kayaker
Het is alweer de laatste dag van een heerlijke week, veel water, zon en lekker eten! Nadat ik vorig jaar een aantal keer had bewezen dat ik rollend door passages kom (als het even niet lukt om ze overeind te varen) mocht ik dit jaar vaak in de middag trajecten (a.k.a gevorderden trajecten) meevaren. Gister stond het koninginnestuk voor het eerst op het programma. Na alle verhalen was er bij mij een gezonde spanning. Maar na alleen twee keer rollen in de begin-passage ging het eigenlijk heel goed! Dus vandaag had ik wel zin om dat nog eens te doen! :D
Met Hein en Jacques waren we voor de eerste passage de safety kayakers. Wij voeren vast voor de rafts uit om klaar te gaan liggen.
Mentaal bereidde ik me voor op die eerste passage, de uitdaging was om het beter te doen dan gister. Met Jacques voor me uit en vooraf een korte analyse over waar we langs wilden, voelde ik me zo klaar als ik kon zijn. We gingen deze keer over rechts, in plaats van middendoor gepakt worden door de wals. Tot over de helft leek dat goed te gaan, ik voelde controle over mijn boot en had de rust om te kijken waar ik heen wilde. Tot er een golf was die me toch even uit evenwicht tikte. Rollen wilde niet direct, dus op de kop wachtte ik een paar seconden tot ik voelde dat er even rust in het water was. Daar eskimoteerde ik en zag ik dat ik de passage doorgekomen was - met 1 rol - vooruitgang ten opzichte van gister, yes!
Na nog even voor de sier met een werplijn klaar te hebben gestaan, terwijl de rafts naar beneden kwamen (de een netter dan de ander ;) ), was het tijd om door te gaan.
De rest had ik gister al gevaren, zelfs zonder op de kop te liggen, dus dat moest vandaag ook lukken, ik kon relaxen!
Achteraf bleek dat te vroeg gejuigd, een paar passages verder peddelde ik net niet hard genoeg door de golven en lag ik weer op mn dak. Tijd om te rollen.
Poging 1: boem hoofd op een steen, die leidde even af
Poging 2: shit m’n peddel ligt niet helemaal goed, even opnieuw
Poging 3: flop, tijdens de rol ging ik door een golf/vervalletje/iets wits wat me terugduwt
Poging 4: nice, ik hang ver genoeg omhoog om even een hap lucht te nemen, dan kan ik er weer tegenaan
Poging 5: hmm.. het wil nog steeds niet, mn heupen worden moe en stiekem was die hap lucht toch niet zo groot als ik dacht
Poging 6: oke, ik ben er bijna klaar mee, voor de vorm nog een keer, is die passage ook niet bijna een keer afgelopen?
Poging 7: eindelijk een poging die lukt, spatzeil trekken kan ik nog..
Zwemmend dan maar het laatste eindje van de passage af (want ze zijn lang op dat koninginnestuk!).. Terwijl Jacques mij naar een keerwater brengt, vist Hein mijn bootje op.. daar ging mijn reputatie van alles kunnen rollen..
Ineke
