Batavieren alpenweek 2005
Woensdag: Soca vanaf de Slap Boka waterval tot de zandgroeve
Gevorderden: Soca na de grote kloof tot Kobarid
Kobarid strecke
Het beloofde weer een mooie dag te worden. De vorige dag hadden sommigen lang in de boot gezeten. De slalombaan moest toen nog zonodig genomen worden en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik stond donderdag dan ook op met de nodige spierpijn. Gelukkig wordt iedereen ’s ochtends voldoende gestimuleerd en gemotiveerd om het volgende avontuur aan te gaan. Het weer was prima en om strak 9:00 uur liet het zonnetje zich weer zien. Tijd voor ontbijt dus. Het Sloveense brood werd deze dag gesneden door Stefan en Folkert. Onder een luid “I’m a lumberjack and that’s ok!” werd het brood in keurige plakken gezaagd… met een kettingzaag wel te verstaan… Ach ja, de houthakkers moeten af en toe hun ei kwijt!
Na dit fantastische ontbijt snel in de auto gestapt om vervolgens uit te stappen bij het begin van de Kobarid Strecke. Dit deel van de Soca kenmerkt zich door flink wat druk op het water en grote blokken, welke weer voor vele interessante keerwaters, sluizen, walzen etc. zorgen. De helden die dit stuk water gingen bedwingen: Menno, Saskia, Mayke, Koen, Rommert, Maud, Sem, Daan, Sjoerd, Roel, Arne en Paul.
Voordat we aan dit avontuur konden beginnen moest er nog wel een stukje gelopen worden. Een behoorlijk stukje wel te verstaan en niet zoals men tijdens de vierdaagse in Nijmegen doet: plat over de weg. Het eerste half uur van de dag was voor velen al een overwinning op zich. Met een gemiddelde hellingshoek van 50 graden kronkelde het pad richting de Soca. Na een zenuwslopende afdaling kwamen we zo’n 80 meter lager aan en de instapplek zag er indrukwekkend uit. Iedereen die aankwam moest even van de schrik bekomen, maar al snel verzamelden de Batavieren zich op de apenrots in afwachting van de chauffeurs. Gelukkig vergat Menno zijn butsmuts en kwam hij daar beneden pas achter. Nu konden we nog wat langer relaxen voordat we zouden vertrekken. Vooral Sem was hier erg blij mee, want de afdaling had nogal impact gemaakt. Hoogtevrees is geen enkel probleem als je in een kajak zit, maar met zo’n boot op je rug op zo’n fijn afdalingspaadje…. da’s dus nie fijn!
Na de instap begon de tocht gelijk met een flinke passage. Invaren was er dus nauwelijks bij. Gelukkig was er rechts van de rivier een chicken-run waar door sommigen dankbaar gebruik van gemaakt werd. Gelukkig zat iedereen goed in zijn boot en al snel klonken de vreugdekreten door het dal van de Soca. Ook de bijbehorende kajak-dansjes bleven niet achterwege. Als snel was de verveldende afdaling vergeten en werd er naar hartelust gevaren, getraverseerd en gekeerwaterd. Alleen Sem moest ons nog af en toe herinneren aan het doodenge begin van de dag. Hoe blij kun je zijn als je weer veilig in je bootje zit!
Na een ½ uur varen kwamen we bij een pittige stroomversnelling uit en we stapten uit om te kijken. Het bleek een flinke stroomversnelling met in het midden een pittige wals waar je absoluut niet in terecht wilde komen. Rommert, Daan en Koen waren op Maud aan het inpraten dat ze het best kon, terwijl de rest de stroomversnelling goed in zich opnam. Aan de zijkant bleek een goede stroom te zitten waarbij de grote wals in het midden gemist zou worden. Daarna was het een kwestie van de rivier diagonaal oversteken, om na wat flinke golven in een keerwater te belanden.
Daan beet het spits af, en met een keurige Brandsport-demonstratie liet hij zien hoe deze passage in zijn werk ging. Ook Koen en Arne hadden lol in deze passage en zonder problemen kwamen zij beneden. Mayke en ik en Saskia lagen boven in een keerwater te wachten en kregen signaal dat we konden. Mayke als eerst… prima langs de wals heen,
en met prachtige rol kwam ze veilig in een keerwater uit. Goed, nu was het mijn beurt. Ik was inmiddels wel wat zenuwachtig geworden, want ik zat de hele ochtend niet echt lekker in mijn boot. Zo’n Piranha s-8 is best leuk om zelf mee te spelen, maar een dikke rivier vindt het ook leuk om te spelen met diezelfde boot.
Controleproblemen dus. Vol goede moed voer ik echter de stroomversnelling in en gelukkig: ik zie de route voor me en de wals trekt links van mij voorbij. Diagonaal oversteken… grote golven…. rustig blijven…. flink doorpeddelen… hmmm, water in 1 oog met lens…. oog maar even dicht houden…. zie ik daar nou een keerwater… snel erheen….oeps, die stuur ik wel heel scherp in…. snijd ik nou onder???
.... shit, ik lig op de kop…. niks aan de hand… rustig wachten tot ik helemaal op de kop lig zodat ik kan rollen….. waarom blijft die f*cking boot nou op 1 kant hangen?!?!.... hmmmm, kom ik eigenlijk wel makkelijk uit dit kleine propje?…. en nog steeds rol ik niet door!... tijd om uit te stappen… en ja hoor, daar ben ik weer boven…. Zonder boot weliswaar en de peddel dreef ook al weg. Inderdaad, ik moest er na lange tijd weer eens uit. Dit, achteraf, tot groot vermaak van de rest. Gelukkig gingen Arne en Koen snel achter mijn spullen aan en een heel stuk verder lag alles keurig op de kant. Na deze ontsnapping besloten enkele Batvieren toch maar om te dragen.
De rest van de tocht verliep zonder problemen. Er kon zelfs nog even rodeo gevaren worden. Op een rustig stuk van de rivier lag een mooie golf met erachter en aan beide zijden grote keerwaters. Koen, Daan en Sem gaven een mooie demonstratie weg. en ook de rest beet zich flink vast deze speelplek. Arne liet nog even zien dat je met een Pirouette best kunt loopen en Menno schoot weer menig filmpje vol voor de bewegende beelden.
Het laatste stuk was vrij rustig door een kleine kloof heen. Nooit geweten dat er zoveel paddestoelen op zo’n klein stukje rivier konden zitten. Al snel zong iedereen het grote championnen-lied.
De uitstapplek was in zicht en gelukkig stonden de auto’s op een steenworp afstand. Geen lange enge wandeltochten meer en vooral Sem was daar erg blij mee! Weer een geslaagde dag op de Soca!
Rooli
Hoofdpagina | zaterdag | zondag | maandag | dinsdag | woensdag |donderdag | vrijdag
