Batavieren alpenweek 2005
Donderdag: Soca vanaf de houten lift boven Kal Koritnica tot Prijon testcenter
Gevorderden: de Fella, Raccolana en Koritnica
Koritnica
Yes, je moet er voor lobyen maar dan krijg je ook wat: samen met de Lassing een van de mooiste rivieren voor de 2e keer varen deze week. Samen met de meer ervaren vaarders (lees tussen de regels een meer dan gemiddelde Alpenweek-leeftijd) een dagje keerwaters 'speulen' en foto's maken. Na de gebruikelijke Koritnica warming up (net zo lang sleuren met je boot naar de rivier totdat het bloed zo ongeveer uit je schouder komt) gelijk instappen voor een kloofje. Helaas is deze de afgelopen jaren een heel eind dicht geslibd. Het is nog smal maar lang niet meer zo diep als een jaar of 4 geleden.
Slalommend, tussen de Europagaaiers door, soepel erdoorheen; wel netjes op elkaar wachten en kijken of alles goed gaat maar lekker soppen van keerwater naar keerwater. Er staat ongeveer 15cm meer water dan de eerste keer; hierdoor wat meer druk en minder keerwater; ze zijn er wel maar veel zijn er verrekt klein geworden. Het hoog gelegen sterk draaiende keerwater draaide snel maar had duidelijk minder 'bloemkool-allure', maar het blijft een mooi oefenterrein.
Ondanks de regen 's nachts was het water weer kraakhelder. Het lijkt alsof je de grond gaat raken met de peddel maar dat gebeurt zelden. Water stroomt vanaf de vaak hoog gelegen kanten als watervallen de rivier in. Volop dotters en bosanemonen die op z'n mooist zijn.
Lunchen voor de brug voor de S-bocht, deze keer niet in het zonnetje. De foto-vaarders voorop, de S-bocht af en daarna de rest van de crew. Gaandeweg de middag begint mijn linkerarm tegen te stribbelen; de hele week super in mijn 222 gezeten en nu eist de slechte voorbereiding (veel te weinig gevaren door de winter heen) zijn tol. Wat rustiger aan door en al spelende het laatste verval van de Koritnica bij Camping Tony af de Soca in.
Eskimoteerles in het grote keerwater bij de waterval met dotters. Vandaag duidelijk meer bloemkolen op de Soca, al lijkt het of het meeste water vanaf de Koritnica komt: waarschijnlijk een korter stroomgebied waardoor het eerder was waar wij waren.....
Nadat Michiel zijn spatzijl had losgedaan vlak voor het uitstappunt hebben Hans en Joost een poging gadaan hem om te gooien zodat hij moest gaan zwemmen; deze keer niet gelukt.... maar dat kan beter....
Na het varen had Roel oud Bataafs volksvermaak in petto: wijnfles-huppen en handen verbranden aan dynema lijn. Voor het onderdeel fleshuppen zetten Daan en Joost de toon maar nadat onze sportleraar Rommert eerst een kwartier had lopen delibreren hoe dit technisch het beste aangepakt kon worden zette Rommert de fles voor ons kleintjes onbereikbaar ver weg. Arne heeft Rommert nog wel zover gekregen zijn record te moeten verbeteren maar lengte bleek een doorslaggevende factor te zijn. Stefan had de volgende dag nog een rondje op zijn borstbeen staan.... Bij de damescompetitie was Saskia (zit het hem in de opleiding?) onverslaanbaar; ook voor Gezien die meer lengte op de 'fles kon leggen'. Bij het werplijnschroeien had Menno de beste losse pols (logisch hé?) en kon zonder te kijken op de 3 'wiebelende en waggelende' blokken hout blijven staan.
Ondertussen lag de helft van de 35 forellen op de roosters te sudderen en was het te donker geworden om op het door de wijnflessen omgeploegde wijnfleshup-parcours nog wat te kunnen zien. Sem heeft nog vakkundige Forel-ontleedles van Teun gehad en nadat onze houthakker Stefan Menno had voorgedaan hoe je hout stapelt (in plaats van omkiepen vanuit de kruiwagen) in een vuurton was het bedtijd voor de laatste vaardag.
Joost
Fella & Raccolana
Helaas geen foto's omdat mijn digi op de kobarid strecke water had gehapt en eerst moest uitdrogen.
Uit principe moet er iedere Alpenweek iets compleet nieuws uitgeprobeerd worden. Voor deze week heb ik de Fella in het vizier. Altijd als ik, op doorreis naar de Soca, bij Tarvisio verkeerd rij en op de tolweg naar Udine beland twijfel ik "doe ik de U-turn over de middenberm of geef ik even gas om bij de volgende afslag bij Pontebba naar de Fella te gaan kijken?" Het wordt uiteindelijk altijd de U-turn, maar de Fella blijft trekken. Van Pontebba tot Dogna stroomt de Fella door een verblokt terrein klasse WW IV. Het dal zelf is totaal verpest door de snelweg maar omdat de Fella daar vrij diep onder ligt en al je aandacht vergt blijft de Fella de moeite van de rit waard. Mooie foto's op internet en een oude flussführer verhogen mijn trek.
Op internet is we lvermeld dat een hoogwater in 2004 de hele Fella veranderd heeft, maar dat verhoogt juist de aantrekkelijkheid, nu weet je zeker dat je iets nieuws vaart en dat je niet op de beschrijvingen kan vertrouwen.
Na onze bevaring van de Kobarid strecke hebben we alles een keer gehad en weet ik een paar Batavieren te interesseren in een avontuur op de Fella.
Om kwart voor tien rijden we (Arne, Mayke, Saskia, Paul, Roel, Coen en ik) weg richting Tarvisio. Daar nemen we de rijksweg naar Pontebba. Een tiental kilometers verder beginnen we de effecten van het hoge water in 2004 te zien. Het dal van de Fella is een vlak geschuurde grijze grintbedding zonder enig relief. Het water is grijs. Voorbij Pontebba, waar de makkelijkere bovenloop overgaat in het kloofachtige WW IV traject, wordt de vernietigende werking van het water pas goed zichtbaar; een keienbedding van 20 tot soms 50 meter breed slingert zich door het dal. De stuw waaronder we zouden instappen is weggespoeld, diverse bruggen zijn kapot en overal zijn draglines bezig het dal weer enigzins toonbaar te maken.
Alle verblokking die op de foto's zichtbaar was is verdwenen, wat rest is een vieze baggersloot.
Voor de komende honderd jaar is is de Fella voor wildwatervaarders verloren.
We besluiten via een zijdal via Sella Nevea door te steken naar de Passo Predil. In dat dal stroomt de Raccolana een schitterende kleine rivier met glashelder water, pittige verblokking, twee mooie kloven en (helaas) een paar sifons.
Het water van de Raccolana ziet er inderdaad schitterend uit, Soca kwaliteit. Er is echter onvoldoende water om het hele traject van 3 kilometer te varen en om nu alleen voor de makkelijkste, laatste 1.5 km, het hele circus van afladen, omkleden, omrijden etc. op te starten...
Dus na een kop koffie in Sella Nevea rijden we terug naar Slovenië en varen daar nogmaals de Koritnica.
Als we de andere batavieren tegen komen heben we ons verhaal klaar over de Fella "een enorm verval welke na een rustige pool overgaat in een Sifon passage zou bevaren worden. Mayke Saskia en Paul zekerden de pool af. Met een goede boof moest het verval goed te bevaren zijn maar onze booftechniek was blijkbaar dusdanig dat Roel, Arne, Coen en Menno allen verzwolgen werden door de wals onderaan het verval en uiteindelijk aan de lijn zwemmend eruit gehaald moesten worden". We gaan uiteraard niet vertellen dat we 3 uur gereden hebben om uiteindelijk de Koritnicate varen...
Het verhaal word diverse keren in diverse varianten aan diverse batavieren verteld. Dat geeft wel wat opgetrokken wenkbrouwen maar het feit dat er zomaar een zwempartij bekend wordt geeft de doorslag en we worden geloofd.
Als 'savonds voor de zoveelste keer het verhaal verteld moet worden, wordt het Arne teveel, hij kan niet langer liegen en in tranen bekend hij de werkelijk toedracht aan de groep. Daarmee is het feest voorbij en zijn we weer terug op het niveau van een doorsnee wildwatervarende batavier: veel rijden, (relatief) weinig varen (-;)
Menno
Hoofdpagina | zaterdag | zondag | maandag | dinsdag | woensdag |donderdag | vrijdag
