Schotland, de Kiachnish
Om 8 uur 's ochtends worden wij allen gewekt. Lennart heeft de Nevis voor de deur weer bekeken. "Als je de Nevis wilt varen, moet je nu vertrekken!" De Nevis, het terugkomertje voor Harry en lokkertje voor de rest. Iedereen is dus gelijk wakker. Harry merkt nog op dat "het geen wedstrijd is", maar toch schuift ook hij op tijd aan bij het ontbijt.
Om 9.30u zijn we op weg naar de Nevis. Een kudde schotse hooglanders probeert ons de toegang tot de rivier te ontzeggen. De weg is verspert, wij grijpen naar de camera's. Na een kwartier besluiten ze toch te verplaatsen en rijden wij naar Poldubh falls. Eén blik op de rivier maakt duidelijk dat de bovenloop te hoog is voor een eerste run.
Gelukkig hebben we nu zowaar een plan B, de Kiachnish. Deze rivier is wat makkelijker dan de Nevis, maar het is wel een dagvullend traject. Instappen kan boven in de Glen, waar een zijriviertje uit een meer ontspringt.
Het begin valt een beetje tegen. Easy class II - III water, met een enkel dropje van een metertje.
Wanneer de rivier begint te vernauwen, wordt het allemaal een stuk interessanter. Diverse smalle, steile drops volgen elkaar.
We komen aan bij een van de hoogtepunten, die we voor het gemak "de vernauwing" noemen.
Deze passage heeft een doorgang van ongeveer een meter, waar de hele rivier doorheen spuit. Na verkenning besluit Frits om te varen. Hij butst er doorheen, Harry en Ralf twijfelen, de boten zijn al omgedragen. Dan besluiten ze hem toch te varen, dus de boten gaan weer terug en ze volgen gillend van plezier.
De volgende passage lijkt weer wat krapjes. Weer staan we aan de kant. De rivier wokkelt 2 meter naar beneden in een rotskanaaltje, smaller dan een boot breed is. Hoewel dit er op wijst dat een boot er niet doorheen past, besluit Frits het toch te proberen (een boot heeft toch ook een smallere zijkant, toch?). Enigszins verbaast kijken wij het geheel aan, maar voor we het wisten was hij alweer beneden. Over de stijl zullen we het dan ook maar niet hebben, maar het ging.
De passage die volgt is echt onbevaarbaar, zelfs voor Frits, Menno ziet nog een "window" maar Frits doet dat snel dicht. Echt niet! We sjorren de boten omhoog en laten ze onder de val weer zakken.
Dan volgt er weer een horizonlijn, Harry stapt uit, verkent en geeft signalen, "twee keer met je hand op een rots ketsen" dus ik weet wat ik moet doen, uitstappen en zelf kijken. Ralf niet, die vaart op aanwijzing maar kijkt niet naar de last minute tip van Harry, een meter te ver naar rechts betekent een sidefrontbackslashflip met tandjes richting de rots, een eind verder komt hij boven. Zijn helm heeft wel wat geraakt, maar verder niks aan de hand.
Michiel heeft een goede lijn en schuift soepel over het schuim, Frits booft niet best en wokkelt onderin. Harry is het zat en zal het wel eens even laten zien. Bij zijn eerste run wordt hij weggezet door de stenen in de aanvaart, en breekt zijn run af. Hij eindigt op de ondiepe rotsen in het laatste keerwater en balend stapt hij nog boven de val uit voor een volgende run, maar dan wel verder naar boven startend.
Deze keer gaat alles perfect, de boof zit perfect, en hij zweeft soepel over het zog. Ik, ik pak de chickenrun, ik heb geen zin in risico op ellebogen op rots of zo.
Er volgen nog leuke verblokte passages maar de angel is eruit. De glen wordt wijder, de rotsen lager en de Ardennen dienen zich aan.
We eindigen op een unieke plek, in de zee, in Loch Linhe, door het zeewier varen we naar de kant, Harry doet nog een haargroei-kuurtje maar dan is het schotse avontuur echt ten einde. Morgenvroeg zullen we vertrekken naar Newcastle, voor de Ferry terug naar Nederland.
Harry, Menno, Frits.
