Schotland, de Etive
Het is koud als we aan de instap van de Etive staan. Er ligt vorst naast de weg, en de plassen water zijn bevroren. Michiel, Ralf en Frits beginnen zich snel om te kleden en laden de boten af. Lennart meldt zich bij het zien van de lage waterstand al direct af, onder het mom van: Ik heb dit al s gevaren met een veel mooiere waterstand.
Ikzelf twijfel ook of ik wel varen wil, het is zo #$*#-koud! Als dan Menno zich ook al afmeld (te koud en te weinig water), en ik al te lang sta te twijfelen terwijl onze drie enthousiastelingen vertrekken willen, meld ik me ook maar af.
De 3 musketiers plonzen dapper in het ijskoude water bovenaan de triple steps. Drop 1 is een chute, met direct eronder drop 2, met een gat eronder. Onze vaardertjes duiken diep het gat in, BRRRR!!! koud!!
Laatste van de triple drop
Dan varen ze de derde drop af, dit alles onder toeziend oog van onze film- en fotocamera's.
Harry
De drops waren al eerder middels youtube.com uitgebreid bestudeerd, maar leek uiteindelijk velen malen makkelijker in het echt dan op de film. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de waterstand die iets aan de lage kant is. Zonder enig probleem komen alle drie de heren beneden (nu zal enkel het naar beneden komen uiteraard over het algemeen niet zoveel problemen opleveren).
Eerste twee van de triple drop
Harry die boven staat te filmen twijfelt toch nog om zich om te kleden maar besluit het toch niet te doen. Nou, gaan met die handel dan maar.
Af en toe tegen een steentje aan ketstend komen we bij de eerst volgende passage `Letterbox` Dit was een brede drop van een metertje of drie waar je riverleft af moest varen.
Zo gezegd zo gedaan. Frits ging als eerste naar beneden, iets te veel naar rechts waardoor hij een beetje bleef plakken in het gat maar verder zonder noemenswaardige problemen. Ralf had het toch niet helemaal begrepen en kwam echt meer rechts dan links uit. Ogenblikkelijk werd hij op zijn kantje gegooid en door het gat gegrepen. Na een rol in het gat en een paar stevige slagen was hij er toch al snel uit. Wel koud dat rollen.
Michiel, technisch een begaafde vaarder en nog intelligent ook :), wist wel links te houden, boofde schitterend en had een mooie landing.
Letterbox op de achtergrond, ski jump vooraan
Hierna kwam de `Ski jump` een leuk dropje-slide met autoboof.
Skijump
Nog steeds gevolgd door Menno en Harry op de oever gingen we naar de beruchte `Crack of Doom`. Deze passage is misschien wel de beruchtste van de Middle-Etive. Een dropje van een meter direct in een "kloofje" van een paar meter lang en slechts anderhalve meter breed, gevolgd door een tweede mooie drop de pool in.
Deze Crack staat er om bekend om bij een iets hogere waterstand zelfs de meest begenadigde vaarders terug te zuigen. Enigszins zenuwachtig door deze verhalen was het voor Ralf al snel duidelijk, hij moest hem gewoon gaan varen en vooral niet te lang wachten.
Uitgangs drop van Crack of Doom
Nog voor Michiel en Frits en de boot zaten had hij onder toeziend oog van Menno en Harry de passage feilloos gevaren. Ook de andere twee "chap's" hadden er geen problemen mee. De Crack of Dawn hoefden we alle drie niet over na te denken.
Teveel stenen onderin de drop die op ons lagen te wachten deden ons besluiten om kort na deze passage het water in te gaan middels een seallaunch.
Na nog een kleine slide met ook een leuke autoboof er in kwamen we bij die passage waar een aantal van ons voor naar Schotland is gekomen, de Rightangle-falls. Een 6 meter hoge en cleane drop in een grote pool voorafgegaan door een zeer krappe bocht.
Hier stond een grote groep Engelsen rare fratsen uit te halen met werplijnen, springers en nog meer gekkigheid voor de mensen die het keerwater na de bocht niet zouden halen. We trokken ons hier niets van aan en voeren maar gewoon door de groep heen, elke tien minuten een kayaker naar beneden is toch een beetje teveel van het goede op zo'n koude dag.
Frits had een mooie drop, Michiel ging er subliem van af en Ralf vergat eventjes dat hij bij deze drop niet moest boofen, maar voorover moest buigen. Een ietwat vlakke landing was het gevolg wat subiet resulteerde in (gelukkig kortdurende) rugpijn.
En tsja.... daar stond Harry weer. Hij had toch wel heel veel spijt dat hij niet mee was gegaan. Twee jaar geleden heeft hij wegens een hoge waterstand slechts het onderste dropje van de Triple Falls gevaren en heeft hij Crack of Doom en Rightangle-falls omgelopen.
Gezien zijn zielige snoetje is besloten een tweede run te varen, nu dus met vier man. Passages hoefden nu niet meer gescout te worden en in een heel rap tempo kwamen we weer bij Rightangle-falls. Harry die meteen naar beneden stuiterde was erg blij dat hij toch weer mee wa.,
Michiel had deze tweede keer iets meer problemen met de waterval. Als enige C1-er in de groep was hij toch iets te flexibel, waardoor hij bij de landing hard met zijn gezicht op zijn boot kwam. Een schaafwond boven zijn wenkbrauw en tanden door zijn lippen waren het gevolg. Beneden bleken een paar Engelsen er minder goed van afgekomen te zijn. Eentje was gaan zwemmen, waardoor zijn boot achter de val terecht is gekomen. Hangend aan een werplijntje in het koude water kon de jongen al snel niets meer doen.
Harry is de boot gaan bulldozeren terwijl de rest voor de jongen ging zorgen die al tegen onderkoeling aan leek te zetten.
Nadat dit allemaal gefixed was en zijn groepsleden een beetje door hadden wat ze moesten doen hebben we de jongens met rust gelaten en zijn we snel verder gaan naar de laatste drop.
Die hebben we de eerste keer niet gevaren omdat we eerder uitgestapt waren maar onder de bezielende leiding van Harry zijn we ook deze afgestuiterd, nagekeken door drie grote mannetjes herten die rustig bleven doorgrazen aan de oever.
Een schitterende dag, ondanks de kou en de lage waterstand. We hebben twee dingen geleerd. De Etive is een prachtbeek en Engelsen zijn debielen.
Ralf
