18 november 2011 Kiachnish
“Komend vanaf Glencoe neem je de derde afslag op de eerste rotonde van Fort William. Deze weg loopt schuin omhoog de heuvels in.” De routebeschrijving naar ons huisje, ‘Calluna’, is hetzelfde als die naar de Kiachnish. Bijna een verplicht nummer dus.
Deze beek heeft echter veel water nodig en is volgens het boekje goed als het waterniveau van de Nevis je begint af te schrikken. Nou doet de Nevis dat al snel, maar na twee uitzonderlijk droge weken zijn we niet ‘impressed’. De Polldubh Falls zijn zelfs al terrein geworden voor canyoning: eerder in de week zagen we een geestelijk instabiele schot deze waterval springend in neopreen zonder mouwen bedwingen (red.: diagnose door auteur).
Het heeft gisteravond en vannacht echter flink geregend; zelfs naar Schotse begrippen zat er vocht in de lucht. De peilschalen op internet geven goede hoop, want de Nevis staat op ‘very high’. We vertrekken dus richting Kiachnish en houden de ‘lower Falloch’ als alternatief achter de hand voor het geval er toch te weinig water staat.
Het niveau bij de brug van de instap is ongeveer 10 centimeter hoger dan Harry en Michiel vorig jaar hadden, wat betekent dat we gaan instappen. Als variant op de ‘Himalaya-start’ doet iedereen de ‘Highland-start’: bovenop een sompige heuvel instappen en door het drassige veen naar het water glijden.
De meesten hebben niet de goede wax gebruikt en bereiken het water net niet. Dit brengt ons op een anderhalve meter breed weide slootje, dat 50 meter verderop in de Kiachnish zelf stroomt.
Het eerste deel is een vermakelijke aaneenschakeling van kleine versnellingen en vervallen; nergens te spannend en nergens saai. Dan komen we bij de eerste drop om te scouten en te zekeren. Dit is een vernauwing met een krappe meter verval met een wasmachine wachtend op hen die rechts van de juiste lijn naar beneden sukkelen.
Voor geen van ons een probleem, maar de schoonheidsprijs wordt dit jaar niet uitgereikt. Harry wil er toch nog een slag naar slaan en draagt een keer terug, echter zonder de jury van inzicht te laten veranderen.
De volgende noemenswaardige passage draagt binnen onze gelederen de helaas weinig geïnspireerde naam ‘S-bocht’. Van de voorschouw op video van de avond ervoor wisten we dat er bovenin de passage een haalbaar en leuk keerwater zat. Harry gaat er al proefkonijn op zeker doorheen en slaat het keerwater over. Daarna komt Michiel, eveneens volledig vertrouwend op geheugen en improvisatie. Hij haalt het keerwater zonder problemen. Bij het invaren ziet hij halverwege de S-bocht aan de overkant nog een keerwater, die door het camerastandpunt niet op de video was vastgelegd. “Die moet ook haalbaar zijn”, was een leuke gedachte, maar beperkt uitvoerbaar.
De bescheiden afmeting van het keerwater bleek ook een rol te hebben gespeeld in het ontbreken van het keerwater op videomateriaal. Michiel’s bovenlichaam bleek er net in te passen, maar dan moest hij zijn boot wel achterlaten in de hoofdstroom. Zo zijdelings achterstevoren tegen de buitenbocht aan liggend zat er niets anders op dan wachten op hulp van Paul, die gelukkig al was uitgestapt.
De communicatie tussen helpers Harry (“Spring er in”) en Paul (“Ik kan er niet bij”), aan weerszijde van de rivier, was ontmoedigend genoeg om de vingertoppen met de laatste grip te ontspannen en over te stappen op plan B: spatzeil trekken, gespen trekken, zwemmen en … schrijven. Bram volgde daarop weer de diretissimo (zonder keerwater) en ging er netjes doorheen. De dag werd gelukkig in stijl voortgezet door Rene, die door een stenig keerwater boven de passage al werd geflipt en de hele trip zwemmend aflegde. Paul en Tom kwamen weer netjes beneden, zonder respectievelijk met het eerste keerwater.
Direct hierna volgde weer een vernauwing. Denk “trechter” en de drie manieren waarop je daar spaghetti doorheen krijg:
- Niet – De spaghetti ligt dwars
- Heel – De spaghetti ligt in de lengte
- 3.Kapot – zie 1 plus een heleboel saus die ook door de trechter wil
Rene en Michiel hebben geen trek in spaghetti-stukjes en dragen om, terwijl de anderen in meer of mindere maten onder de saus komen te zitten.
Vanaf hier is het nog 1 passage tot het einde van de kloof, waar een stenige waterval zal moeten worden omgedragen. Zover is het echter nog niet. Eerst rolt Paul nog een keer “between a rock and a hard place” en kleurt de Kiachnish rood met het bloed van zijn ontvelde wijsvinger. Bram brengt een vakkundig noodverband aan, maar voor Paul zit het varen er wel op. Bram en Paul gaan naar de weg lopen en de auto bij de instap ophalen. Na een ontroerend afscheid vaart de rest verder.
Rene wordt in de eerstvolgende passage door een flinke stopper gegrepen, die hem een volle minuut in zijn greep houdt. Gelukkig vaart Rene twee maal per week DWD en laat het lachend gebeuren. Hierna vlakt de rivier wat af, om nog 1 keer te herleven met een drop van ruim 2 meter die door ons de ellebogenbreker is gedoopt. Vorig jaar liepen zowel Ralf als Frits hier deuken in schouders en ego op. Het ziet er dit jaar alleen nog maar erger uit. Harry neemt een valletje aan de zijkant van de hoofddrop. In plaats van hierdoor langs de problemen te komen, wordt hij zonder rancune in het keerzog gedeponeerd. Harry doet de verkenning van de onderwatergeologie van Ralf en Frits nog eens dunnetjes over, doet 4 pogingen om te rollen en vindt uiteindelijk (tot teleurstelling van de toezichthouders) voldoende steun aan de wand om overeind te komen. Vandaag geen zwempartij voor Harry. Helaas wel een pijnlijke (tatoeëer-) hand. Tom neemt dezelfde aanvaart en stuitert over de stenen in veilig vaarwater. Daarna is het alleen nog maar uitvaren, tot in Loch Linnhe.
De vaarders komen eerder aan bij de uitstap dan de lopers, die ondertussen de wildste verhalen hebben verzonnen. Als zouden zij alsnog de rivier hebben moeten traverseren, omdat de hangbrug op een haar na was doorgeroest. Als zouden zij bijna zijn vertrapt door een stier, die zij al rennend en de boten achterlatend hebben ontlopen. Als zouden zij vervolgens met gevaar voor eigen leven de boten 1 voor 1 uit de hoeven van de stier hebben gered. Geloven zij het zelf?
Na het eten rijden Bram en Paul naar het ziekenhuis om toch nog even gebruik te maken van de gratis eerste hulp van Groot Brittanië. In de wachtkamer zit een jongen met een dik, rood, pussend, dicht oog. Hij blijkt de Falloch te hebben gevaren. Gelukkig voor ons stond er genoeg water op de Kiachnish.
Michiel.
