Kijk hier voor de de introductiefilm van de Alpenweek 2013 en de film van dag 1 op de Isel.
De alpenweek 2013 is begonnen, Jorien, ongevoelig voor beïnvloeding en omkoping, had twee keuzes, Steiermark of Lienz. Beiden met het beste weer van alle wildwater gebieden en zeker water, eerder te hoog dan te laag.
Maarten, altijd zuiver in zijn lijn...
Haar boodschap is duidelijk "We gaan voor Lienz, want de gevorderden moeten ook een beetje aan hun trekken komen".
Vrijdag haal ik de bootjes op bij het clubhuis, Harry komt daar ook net aan, Staay ook. Zij laden op en gaan nu al op pad om in venlo Martijn op te halen en dan door naar Lienz.
Wij laden vrijdagavond al de passat, shit, de daksteunen passen niet (een nieuwe model met zelfde dakrail die uiteindelijk anders gedraaid en dikker blijkt te zijn). Paul bellen, kan jouw auto mee?
Die morgen laden we de saab vol, rijden naar Paul, laden Saab over in de peugeot en laten de saab plus lpg instructies achter bij Ingrid.
Tegen zessen komen we aan op amlacher hof, tristacher seewiese, dolomitencamping of falken, waar precies weten we niet, dat houdt Hans voor ons geheim. Eenmaal aangeland op de lege amlacherhof is het duidelijk, de rest staat op falken.
Snel opbouwen en voor acht uur zitten 21 man en vrouw in Lienz aan de dis. Een perfecte tent, alle maaltijden staan binnen 5 minuten van elkaar op tafel. We sranzen ons er doorheen en gaan vroeg slapen. By the way, het pleurt al sinds we de Felbertauern zijn gepasseerd, 26 graden in de zon in Mittersill, eenmaal door de tunnel, terug naar 13 graden en regen.
Zondagochtend, er is geruis....
menno
Harry vervolgt: het is 7.30 uur als ik wakker wordt. Erg vroeg dus. In het kamp hoor ik de vaste vroege vogels al bezig met koffie en ontbijt. Ik rook nog snel een peukie en kom er dan ook uit. Need.... ... coffee... Gelukkig is t droog. De hele nacht is het met bakken naar beneden gekomen. Verbazend soepel begint het kampleven van de Batavier, en dankzij de strakke organisatie van de organisatoren is iedereen bepakt en op tijd in de auto's en rent zelfs Cees F. om half tien helemaal klaar achter de auto aan.
Op naar de Gail. Bij Kotsach kijk ik eens naar de Gail, oei, die heeft flink water. Ik heb 'm al drie keer gevaren, maar dat was in zomertijd. Leuk, de stuw aan t eindpunt zal ook wel gaan dan...
Bij het instappunt is t toch wel stevig en ik zie meerdere geschrokken en/of peinzende koppies naar de rivier gapen. Al snel word de knoop doorgehakt, het is niet voor nu. Eerst de groep inschatten op wat makkelijker water. Velen hebben sinds de alpenweek geen bal meer gevaren of erg minimaal, mezelf inclusief. Heel het eind terug naar Lienz. Omhoog richting de felbentauern. Bij de hoge instap van de Isel wordt het plan nogmaals gewijzigd, nog maar ietjes lager....
Bij n zijweggetje naar t water ben ik t zat en dirigeer onze auto er op. Nu gaan we varen! We kleden om, de chauffeurs brengen de autos naar het eindpunt, en al vlot merk ik dat mn zwemvest nog bij Staay in de auto ligt. Bellen heeft geen resultaat, alle chauffeurs zijn "offline". Als ze terug komen, rijdt Rien met mij ff terug. Gelukkig is de Isel een stuk makkelijker om te rijden dan aan de Gail. Ik mag dus wel schrijven...
Maarten
Op het water zit Maarten al in de eerste golf. Tsss. Bluffer. Ik, oud en roestig, besluit wijselijk eerst mijn skills te testen wat betreft rechtop blijven zitten in het keerwater. Dat gaat nog. OK, nu naar de overkant. Krakend en piepend kom ik op gang en haal wiebelend maar droog de overkant. Echt veel te lang niets gedaan dus. Gaandeweg komt het gevoel terug, maar echt top is anders.
Harry
Menno vervolgt:
Inderdaad, de Isel overheerst in het begin, meer kracht dan een batavier. Ondanks het lage water dendert hij als vanouds er vol vandoor. Controle is even ver te zoeken in onze groep, Sanne volgt Nyke met grote ogen en wij missen keerwaters bij de vleet. Gelukkig is dit slechts wennen en al snel sluiten we weer aan op de rivier, de keerwaters lopen weer en de grote ogen worden ingewisseld voor een voorzichtige smile.
We hebben de groep redelijk bij elkaar onder een grote dender passage, wat doet die groen kliko hier, we hebben toch geen vuilnis te doneren? Een groene burn doorklieft ons groepsproces wreed, hij is alleen, geen vaarder in de buurt. Ik probeer de groene vuilnisbak aan de kant te krijgen, maar dat is de eerste 500 meter kansloos, weinig tot geen drijfvermogen in grote golven treinen. Uiteindelijk, met de hulp van de groep voor ons, die net karina hadden veilig gesteld, krijg ik de container aan de kant. Inderdaad, een luchtzak zit erin, twee zelfs, samen net genoeg om een krat bier drijvend te houden, niet iets voor een burn van 260 liter
Ik wissel mijn luchtzak voor die van Terence, ik ga hier toch niet zwemmen... "ik hoor het u zeggen" zou brammetje M. zeggen...
Hans brengt de kliko naar de overkant waar Terence na een serieuze bushwalk herenigd wordt.
Dan zijn we door het steilere deel heen, het denderen gaat er vanaf en we krijgen meer tijd om van speelplek naar speelplek te varen.
Een mooi surfgolfje wordt mij fataal, ik surf, draai door en het keerwater weer in. De laatste keer net iets te wijd en ik strand voor het beroemde blok aan het einde van het keerwater. Mijn peddel heb ik er even op gelegd en kant op, niet genoeg...
Langzaam knabbelt de Isel mijn achterpunt omlaag, te nonchalant probeer ik mijn peddel nog te pakken, ik tik hem aan, hij valt aan de andere kant van de rots waar Anke hem opvangt. Intussen zegt de Isel hap en drukt me om (Dennis claimt hier nog een puntje te hebben toegestoken), zonder peddel probeer ik nog een halfslachtige handrol en trek aan de lus... Mat hulp van Maarten zwem ik de boot naar de kant en krijg mijn peddel terug van anke (te laat, Anke!) Vol verbazing en hilariteit krijg ik de aandacht die ik verdien.
Menno
Harry vervolgt:
In onze groep gaat Karina een paar keer onderuit. Helaas is haar rol geen ÈÈn keer toereikend, ze zal deze dag met een sombere totaalscore van 3 zwemmetjes eindigen. Jaques doet het best lekker, hij zit goed in de boot. Frank heeft nog even een momentje in ÈÈn van de "gerullbremsen". Vrolijk vaart hij het zuigende walsje van onder terug in. Even hangen, beetje bouncen, maar dan wordt de zijkant van de boot onder gedrukt en floep, weg is Frank. Het duurt even, maar dan rolt hij overeind. Hij is echter nog steeds in de wals, die lekker aan hem zuigt en sabbelt. Weer gaat hij om, Maar Bart is er al bij. Hij duwt hem een puntje pal onder zijn snufferd, die Frank dankbaar aanneemt. Dan duwt Bart het hele zooitje naar de zijkant van de wals, waar Frank, nog altijd in de boot, zonder zwemmen ver kan...
Maar laten we het nu maar over Cees f hebben:
Cees F vervolgt:
Ga vooral je gang, dat hoef ik dan zelf niet meer te doen... Feit dat ik hier vernoemd ben duidt er op dat ik ook een van de gelukkigen met schrijfrechten geworden ben vandaag.
Tot aan dat moment had ik mij zoveel mogelijk afzijdig gehouden van enige vorm van organisatie, groepsindeling of vaarleiders. Hooguit mensen wat prikkelen tot eigen initiatief of t zelf uit te zoeken. Daarom belandde ik bij de laatste rij Batavieren die vertrok.
Dr was wel gebazeld over wie vaar zou leiden, maar die taak werd door Jorn al snel weer teruggeven aan de organisatie, die dat zelf dus ter harte nam. En vervolgens was Martijn nergens meer te zien.
Wat doe je dan, blind er achteraan of eindeloos wachten in het keerwater tot'ie terugkomt? En Rien bij een spontaan geregelde zonnige lunch toch maar aan een andere vaarleider overgelaten - of was het inruil?
Na een eerdere matig bevallen uitleenactie van een spatzeil kreeg ik vanmorgen de vraag of ik wel alles bij mij had. Ik wel ;-) De vertraging die hierdoor was opgelopen en daarvoor al door de verkenning naar de Gail werd op het eerste deel van het traject al snel ingelopen - het tempo zat er flink in, al was dat voor het merendeel ff snel weer wennen aan echt Alpenwater met dus bekende gevolgen.
In ons achtervolgingsgezelschap verdween af en toe iemand, soms zie je een vragend kijkende wandelaar met n peddel in zn hand en zo. U kent dat wel, Batavierenchaos. Fijn dat de safetytalk er zo goed in zat dat de samenwerking als vanzelfsprekend verliep.
Boten werden gevist, groepen doorlopend gewisseld zonder wat af te spreken en de rivier stond steeds meer toe. Vrij vertaald, t begin was leuk met druk en verblokking, waar je op moest letten en lijnen mocht zoeken = als je niet verplicht werd achter iemand aan te varen (en zelfs Batavieren gehoorzamen soms!). Daarna werd het steeds tammer, maar wel met af en toe leuke (grote) surfgolven en heuse walsen. Dus werd er veel gespeeld, naarmate dat beter ging zag je steeds meer greinzen verschijnen, al bleven er n paar erg verbeten...
Na in zo'n wals lekker n paar rondjes gespeeld te hebben voer ik t volgende verval af om daar op mn gemak de keerwaters rechts en links te varen en dan door. De halve club lag al beneden te wachten, de rest lag nog uitgebreid de vorige passages te bespreken (wat volgens mij net zo goed 's avonds bij t bier kan). De keerwaters lagen allebei achter best smerige walsen, dus met brave afstand van het eerste keerwater naar het tweede, om daar door te steken naar de stroomtong om verder te varen .
Het zog had ik toch te lafjes ingeschat, want kwam ineens erg dicht bij de wals, en probeerde mn bootje nog in een keer in de stroomtong te trekken. Helaas trok de wals niet door in de stroomtong, maar verticaal terug naar beneden. U begrijpt, ik deed onder water herhaaldelijk pogingen mn peddel uit te brengen, die telkens in de diepe onderstroom bleef steken. Na drie kansloze pogingen overwoog ik mogelijk mn adem nog nog nodig te hebben, en schopte de boot van me af. Dus, tot zover nonchalance op zo'n sopsloot. Nadat ik die beslissing nam ben ik nog twee keer door de wals getrokken om onderlangs uiteindelijk weg te spoelen, en eerst maar eens hard om hulp te roepen. Iedereen was ver weg, zodat ik op mn gemak naar de kant kon zwemmen, zonder dat ik me druk hoefde te maken om mn spullen, ik was tenslotte met de Batavier.
Koen vervolgt:
We visten de diverse onderdelen van Cees z'n boot uit het water en wachtten hem op. Inmiddels voeren we al geruime tijd en vond menigeen het al tijd om toch door te trekken naar het eindpunt. Dat kan je dan denken, maar de vaarleiding (lees de autorijdende vaarleiding) vond het nodig de auto na Ainet te parkeren en niet in het dorp.
In het dorp troffen wij groep Harry naast de vette golf. Na 3 keer geprobeerd te hebben de vette golf in te varen vertelde ik Menno dat ik hier wel eens zou willen instappen met een blikje energie van te voren...de piepe was leug en we moesten door.
We sopten door verschillende golfjes en zagen vele potentiele playspots. Helaaas het vat was al leeg en we gingen door. Eindelijk was daar na een lange doordraaiende bocht de brug. Aangezien ik zelf de auto geparkeerd had dacht ik direct onder de brug omhoog te moeten, je moet namelijk niet te ver varen. Steile helling met boot op de nek en ik stond naast de auto.
Een mooie eerste dag!
Lees ook:
Alpenweek 2013, dag 1, de Isel
Alpenweek 2013, dag 2, de Isel
Alpenweek 2013, dag 3, de Moll en Gail
Alpenweek 2013, dag 4, de Defereggenbach en Isel
