Kaituna – ww III-IV, 4-2-2018.
Het was even zoeken naar mogelijkheden om in Nieuw Zeeland te kunnen kayakken. Schijnbaar zijn de regels voor het begeleiden en meenemen van toeristen op WW in Nieuw Zeeland de laatste jaren behoorlijk aangescherpt, waardoor er nog maar 3 bedrijven zijn die mensen commercieel meenemen op wild water. (red: Kaituna Kayaks (Rotorua), Kayak School (Murchinson), en een bedrijfje in Christchurch).
Na geïnformeerd te hebben of de Kaituna iets voor ons was (voor Rafts werd deze aangemerkt als ww V!, en er zit een waterval van 7m in, Tuetea falls), toch maar de knoop doorgehakt om een dagje te gaan varen op de Kaituna op het Noord-eiland van NZ. Bradley Lauder, de eigenaar van Kaituna Kayaks, wist ons te overtuigen dat alles wel goed zou komen, en dat we een dagje lekker zouden varen op ons niveau. Eenmaal bij het raftbedrijf aangekomen waar hij vanuit opereert, kwamen we daar een vrolijke, relaxte Bradley tegen. Wij hadden natuurlijk de 7m hoge waterval in ons hoofd, en twijfelde niet aan zijn bravoure, maar de onze ?. Wat bleek, is dat er gewoon een leuk slalom parcours is het begin van de Kaituna, waar hij onze skills kon bekijken, en besluiten welke stukken we wel en niet zouden kunnen varen. (Overigens een parcours met een paar zeer leuke golven/shutes).
Na wat oefenrondjes om aan de boten/uitrusting te wennen, en wij wat zekerder in onze boot zaten, lunch in onze maag, en weer vol energie zaten, waren we klaar om de Kaituna zelf af te zakken. De eerste passages beloofden al veel goeds, en er stond flinke druk op de rivier, wat menig verval zeer interessant maakte. De Kaituna stond behoorlijk hoog (2x zo hoog als anders in de zomer), met als resultaat een aantal zeer gave drop-pool combinaties. De rivier is goed overzichtelijk, en alles was vanuit de boot te zien. Natuurlijk doet Bradley dit traject dagelijks, en kent hij elke golf op zijn duim.
De daadwerkelijke Waterval van 7m (en zijn kleinere broertje) hebben we maar overgeslagen, daar dit toch wel een een stevige 4,5 was, en onze bootjes iets kleiner als de grote rafts die er vanaf denderden. We hebben wel een mooi uitzicht gehad, op de Waterval, waar we onder in konden stappen.
Wat volgde was een zeer gaaf stuk, met een paar leuke walsjes, golven en vervalletjes, alles in een omgeving van Nieuw Zeelandse jungle, met de sfeer van een grote kloof, wat dit stuk tot een van de mooiere in ons repertoire maakt!
Met nog een onnodige zwempartij van Lein (weer instappen in je boot midden in een kloof is interessant ...) was het geen straf om ondertussen van die jungle te kunnen genieten.
Als toetje zat er nog een leuk speelwalsje op ons te wachten, waar ik de creekboot bijna kon laten loopen (dat houdt in: puntje in de wals steken, proberen de boot recht te houden, en vervolgens heel kundig op je dak belanden ?).
Na de speelwals was het toch echt tijd om uit te stappen.......daar er een verticale drop kwam van +/-5 m, die van alle kanten recht naar beneden drukte. Hij was vaarbaar, voor de enkeling die van adrenaline en precisie houdt, maar daar zwemmen schijnt een redelijke hel te zijn.
Onderweg nog de nodige Rafts zien langskomen, die al dan niet op zijn kop belanden na de befaamde waterval van 7m. Ook zij stappen uit voor de laatste waterval. Want ondanks dat je in NZ schijnbaar bejaarden zonder ervaring kunt meenemen in een raft-ervaring van ww 5, om nou meteen hun longinhoud en stresslevel te testen is ook weer wat overdreven ?.
Een superleuke dag voor ons, waar we ons lekker hebben kunnen uitleven op de Kaituna.
Leuk feitje over de Kaituna: Kai betekent ‘eat’, en Tuna betekent ‘eel’..... we hebben er echter geen zien zwemmen ?.
Achteraf gezien spijt dat we niet meer dagen daar gebleven zijn om te kayakken. We waren toen nog in de overtuiging dat we veel meer gave riviertjes zouden gaan tegenkomen op het Zuider-eiland. Dat was ook wel zo, maar helaas zonder de faciliteiten (i.e. huurbare kayaks, gidsen, of compagnons om mee te gaan). Dus uiteindelijk was dit ook onze enige wildwaterdag in Nieuw Zeeland.
Abel Tasman – Zeekayakken, 17/18/19-02-2018
Onze tweede Kajaktrip in Nieuw Zeeland was geen wildwater, maar zeewater! Abel Tasman staat bekend om zijn mooie kustlijn, tropische strandjes, spectaculaire rotsen, en mooie baaitjes. We werden absoluut niet teleurgesteld door moeder natuur! Een prachtige tocht van 2 dagen, van het begin van Abel Tasman (Marahau), tot aan Onetahuti, vanaf waar we verder zouden trekken met de rugzak.
Ondanks dat we dit keer zelf moesten peddelen, en niet zomaar eventjes, maar 4-5 uur per dag continue, was het zeer de moeite waard! Een goede oefening voor de rompspiertjes, en een lust voor de ogen. Azuurblauw water spatte op menig sublieme rotsformatie, en de kustlijn was een pareltje om langs af te varen. Bij elke nieuwe baai werden we weer overdonderd door al het natuurlijk schoon. Enkele uitstapjes naar idyllische eilandjes waar zeeleeuw-kolonies op leefden waren mooie intermezzo’s. Zo ook even lekker lunchen op een paradijselijk strandje onder de palmbomen, en even lekker afkoelen in de zee.
Dag 1 eindigde op Bark bay, waar de campsite op een stukje landtong stond welke met springvloed net boven water zou staan. Een zeer gave baai, mooi zandstrand, grote schelpen, veel vogels, en een mooie rondwandeling door een stukje jungle. Enige nadeel was (zoals wel vaker in Nieuw Zeeland), de sandflies, die ons met zijn allen tot lekkere snack bombardeerden. Met lange kleren, sokken, en een pet op, en/of de zenuwen van een boeddhistische monnik was het wel te doen. Maar dat laatste is lastig als je continu gebeten wordt ?. Desalniettemin een zeer paradijselijk stukje NZ, dat niet voor niets als hoogtepunt in de Lonely Planet wordt aangeduid.
Dag 2 was relatief kort, omdat we dag 1 al een behoorlijk stuk hadden gekajakt. Dus Lein en ik verkozen om nog een extra stuk te doen, alvorens we de kajak op het strand achter zouden laten. Dit bleek zeer de moeite waard, want Shag Bay, en een paar baaitjes daar in de buurt waren waanzinnig mooi. Doordat het vloed was, konden we de baai een paar honderd meter landinwaarts volgen, waar we tussen de bomen door, in kleine brakke stukjes, uiteindelijk zelfs een watervalletje konden zien, vanwaar het water in de zee stroomde. Een heerlijk rustig stuk, en een stuk minder toeristisch dan de eerste dag. (Ja, want omdat het zo’n mooi stuk natuur is, wil natuurlijk iedereen daar kayakken/lopen, en moet je de medetoeristen wel op de koop toe nemen).
Na onze exploratie zouden we de kayak achterlaten op het strand, om vervolgens nog 1,5 dag te lopen door de jungle naar onze eindbestemming Toteranui. Op zich voor de water-georiënteerde Batavier dan weer wat minder interessant, dus ik zal me beperken door te zeggen dat ook dit weer een schitterende jungle-walk was.
Maar wat misschien nog wel de moeite waard was.....onze weg terug:
We zouden eigenlijk opgepikt worden met de watertaxi, en ondanks dat we wisten dat er een overblijfsel van een cycloon langs zou komen, en dat de zee wellicht onstuimig zou zijn, en dat het veel zou regenen, had het watertaxi ons verzekerd dat er anders wel een bus zou komen over het land om ons op te halen. Dit bleek uiteindelijk dan ook wel het geval, want onze laatste uurtjes waren zeer nat, en zeer winderig. Die busreis kwam echter die dag niet aan in Marahau alwaar onze auto stond. De regen was inmiddels zo heftig geworden, dat we onderweg op een landslide vastliepen, die 10 min. voor ons gebeurd was. De Nieuw Zeelandse overheid had de cycloon zien aankomen, en was goed voorbereid, en na een klein uur waren de wegwerkers al bezig om e.e.a. weg te duwen, om ons erdoor te kunnen laten. En onze buschauffeur was een gezellige peer, die ons goed wist te vermaken. Echter, de signalen die vanaf buiten kwamen werden steeds erger, en nu bleek er achter ons ook menig stukje berg zich over de weg geworpen te hebben. Ach, wij hadden tenminste graafmachines in de buurt, dus het zou wel goed komen...... Nou.....uiteindelijk waren de slides met zovelen, dat ook de wegwerkers het niet aan konden, en moesten we onverhoopt in een shelter slapen in Upper Takaka.
de shelter
Tot onze grote verbazing stonden ze al hamburgers te bakken voor ons, en was er plek voor een man of 30. Schijnbaar gebeurd dit soort dingen wel vaker ?. Na een gezellig avondje (onze shelter bleek een Bar te zijn....heeel vervelend), en een ontbijt van bij elkaar gesprokkeld overgebleven hike-voedsel, werd helaas bekend dat de weg waar we gisteren op reden niet meer bestond. 15 min verder dan we waren, was de hele weg weggevaagd door een overlopen rivier, en ondanks dat men toen dacht dat die weg 2-3 dagen nodig zou hebben om gerepareerd te worden, bleek later dat deze na 4 weken nog niet operationeel was (alleen voor noodgevallen).
Gelukkig voor ons was de zee weer kalm, en konden we met een watertaxi wel weer terug, om onze reis voort te zetten, met een ervaring rijker op het Nieuw Zeelandse weer. Maar naast de landslides, was Abel Tasman ook vanwege de ontzettend mooie natuur een onvergetelijke trip, en een aanrader voor wie naar Nieuw Zeeland komt.
Doubtful Sound – zeekajakken, 04/05-03-2018
Wat ook onvergetelijk was, is een 2 daagse kayaktocht in de Doubtful Sounds in het zuiden (Fiordland) van Nieuw Zeeland. Dit gebied staat bekend om de extreme kliffen, grote watervallen, en zeer mooie kustwaters. Een heel ander soort tropen (Temperate Jungle), waarin fjorden afgewisseld worden met veel groen.
Met een groep van 8 personen incl. gids, eten en tentjes voeren we vanuit Manapouri (bij Te Anau), veel te vroeg (de ware Hein en Lein-kenners, weten dat wij normaal om 6.30u nog niet helemaal bij zinnen zijn ?). Vanuit de overkant van het meer, moesten we eerst nog een uur met de bus, om vervolgens bij het begin van de Doubtful Sound aan te komen.
Gelukkig voor ons regende het die dag en de dagen ervoor, waardoor we meteen bij aankomst al een gigantische waterval konden waarnemen, welke een goede indicatie was voor de rest van de trip. Onze gids was ook een fervent wildwater-vaarder, dus we hadden genoeg gespreksvoer voor op het water. Er zijn ook andere manieren om de fjorden hier te bezichtigen, menig toerist gaat op een cruise-boot, maar we merkten dat vanuit de kayak toch een veel intensere beleving kreeg van al die gave watervallen boven ons.
Natuurlijk wel weer hard ploeteren, omdat we niet een rivier af glijden, maar de rest van de groep die meeging was dusdanig ongetraind, dat het voor ons zeer relaxed peddelen was, en eigenlijk gewoon sight-seeing was. En sights waren er veel, omdat het zoveel geregend had, waren er de eerste dag zeer veel watervallen die van tientallen meters hoog de zee in stortten. Soms waren er leuke undercuts, waardoor wij even konden douchen in de kayak.
We zijn Hall-arm ingevaren, welke bekend staat om zijn reusachtige verticale wanden, en grote watervallen, dus we werden niet teleurgesteld. De arm eindigt in een ondergelopen bos (het was springtij), welke we weer op zijn Hein’s en Lein’s konden ontdekken, lekker tussen de boomtoppen doorvaren, en kijken hoe scherp we kunnen sturen met een zeekajak. (Dan is zo’n roer toch echt wel handig!)
Onze overnachting was op een camp-plaats met een bootshelter, en een gelukkig sandfly-vrije kooktent met uitzicht op de jungle. Vanuit daar kon je weer leuk wandelen door de nog intensere jungle, met mos begroeide bomen, en rotsen langs de rivier af.
De tweede dag, en onze terugvaart had een mooie verrassing voor ons in petto. Deze dag scheen de zon zowaar, en ondanks dat er daardoor minder watervallen zichtbaar waren, was dit een hele mooie manier om de sounds opnieuw te ontdekken. Ondanks dat we in deze arm gisteren heen waren gevaren (zij het aan de andere zijde), was er nu weer zoveel nieuws te ontdekken, omdat je nu zeer goed zicht had op de toppen van de rotsen.
Baai na baai kwamen we adembenemende views tegen van watervallen, kliffen, en zeer mooie, steile bergen en valleien. Niet voor niets dat dit, nog meer dan Abel Tasman zelfs voor veel toeristen het hoogtepunt is van Nieuw Zeeland. Je moet er wat regen voor tolereren, maar daardoor is alles supergroen!
Hein&Lein
