Nu met film.
Intro van Labrador Roy: Vandaag werden we wakker en vertelden mijn baasjes dat we de Sermenza gingen varen. Mijn staart begint meteen te kwispelen.
Het was een erg mooie dag met goed water. Het begon met een mooie 3 meter dropje. Al mijn baasjes en ik kwamen er mooi doorheen.
Toen kwamen we bij het kloofje aan en was het een lastige invaart. Mijn staart begon steeds harder te kwispelen.
Laatste deel van de pinball voor de kloof
Bijna in het kloofje
Eenmaal in de kloof zagen we hele mooie dropjes en ook nog een mooie wals. Waarin ik vast ben blijven hangen.
Rechter lijn
Te dicht op de wand
Side surf, even naar de baas kijken, en nu?
Ik keek mijn baasje lachend aan en die vertelde me wat ik moest doen (red: gewoon omgaan en uit laten stromen).
Mijn baasjes vertellen me altijd alles wat ik moest doen om me brokken of botten te kunnen krijgen.
Uiteindelijk kwamen we bijna heelhuids uit het kloofje. Baas Bart had de achterpunt van zijn Axion gebogen. Verder was het een geweldig stukje rivier en voor herhaling vatbaar
Groet Rolf
Vervolg van Bart:
(Boccioleto – Balmuccia 3,5 a 4 km) 19 juni 2018
Vaarders; Nienke, Jenita, Cees, Guido, Jaivi, Menno, Rolf en Bart
Waterstand; geschat 6m^3/s licht dalend
Herkennen van een blije kanoër. Nogmaals twijfel over mijn boot. Links, Links-rechts-links, rechts. Belang van zenuwachtigheid tot en met het einde. Coupe de Foudre
Vandaag mijn tweede dag hier in Campertogno. Nienke en Jaivi zijn weer de brood haler van dienst en na een relaxed ontbijt vertrekken we naar de de Sermenza. Meteen bij het omhoog rijden vanaf Balmuccia kom je in een smalle kloof. Het water is hier misschien maar 15 a 20m beneden de weg maar het is onmogelijk de rivier vanaf de weg te zien. Iets verderop verbreed de vallei zich en na een paar km zijn we al in Boccioleto.
Boccioleto is voor een Nederlander een zeer vreemd dorp. Hoe ontstaat in vredesnaam op deze plek, een steile helling bij de samenvloeiing van twee riviertjes waar steenbokken nog zouden wankelen, een dorp van een paar honderd zielen? De weg is er zo steil dat de huizen tussen de haarspeldbochten wel boven op elkaar lijken te zijn gebouwd. Het is wel een erg mooi dorp. In tegenstelling tot in de laagvlakte zijn de huizen goed onderhouden en is het straatbeeld schoon.
We parkeren op z’n Italiaans aan de rand van de weg. Dat wil zeggen, net genoeg aan de kant zodat het andere verkeer er langs kan. Vlot laden we af en leggen de boten bij het pad naar het instappunt. Hier twijfelen we even of we Rolf mee mogen nemen omdat er een paar bordjes staan met het verzoek om geen honden hier uit te laten, maar omdat we geen van allen echt Italiaans kunnen lezen besluiten we dat het goed is. Tijdens het omrijden van de auto’s zoeken we nog even een geschikt uitstappunt voor Jenita zodat zij het laatste heftigere stuk niet hoeft te doen. Eigenlijk had zij vandaag een rustdag ingepland maar ze heeft toch besloten om in ieder geval het eerste stuk toch mee te varen.
Eenmaal op de rivier zijn alle clichés over het varen in deze streek meteen bevestigd. Kristalhelder groen/blauw water. Mooie stroomversnellingen, stevige walsen, scherpe keerwaters en leuke vervallen. Dat alles in een nauwe, groene, kloofachtige vallei. Dit is het echte terrein waar je de blije kanoër kunt herkennen aan de kleine vliegjes die tegen de tanden zijn geplet.
Al gauw komt het eerste grotere verval. Een slide met daarachter een vrije val van ongeveer 1,5m. Dit is het begin van de eerste, kleinere, ‘kloof’. Ondanks dat ik gisteren met succes twee keer een vergelijkbaar verval heb gevaren krijg ik opnieuw mijn twijfels. Watervallen vind ik een beetje eng. En voor de zoveelste keer twijfel ik over de keuze van mijn boot die ik heb meegebracht. Jaivi heeft geen twijfel. Een paar weken geleden was hij hier al met o.a. Nienke en hebben zij deze beek toen ook al gedaan.
Met enige afgunst bekijk ik zijn zelfvertrouwen en hoe hij en Menno in stijl dit verval nemen. Jaivi sleept meteen zijn boot naar boven om “Nog ‘n keer!” te gaan. Dan ziet hij mijn twijfel en bied hij, net als gisteren, zijn boot aan om dit verval mee te doen. Daar ben ik erg blij mee want ik twijfel heel erg aan het volume van mijn achterpunt. Bijna alle anderen zijn al geweest. Allemaal met verschillende routes en stijlen en met op zijn minst een zeker mate van succes. En nu is het mijn beurt. Zenuwachtig stap ik in en richt me op de horizonlijn van de slide. Alles gaat goed, de boofslag zit ook mooi op het randje van de slide en onder in het keerwater komt mijn voorpunt heel mooi als een kaars omhoog. Afgezien van wat rugpijn ben ik erg blij en opgelucht. Ik draag Jaivi’s boot nog een keer omhoog en die van mij naar beneden. Tweede keer hoeft van mij even niet.
De eerst ‘kloof’ heeft een grote verscheidenheid aan vervalletjes, walsen speelplekjes en als een stel jonge honden met een bal spelen we het hele stuk. Onderwijl vissen we de vliegjes tussen onze tanden uit.
Tot net voor de ingangspassage van de tweede kloof. Volgens een gidsje is deze kloof maar 400m lang, de weg is vlakbij, de wanden zijn maar 5m hoog. Maar de wanden zijn loodrecht dus assistentie is bijna nergens mogelijk. Jenita is net hierboven uitgestapt. En terwijl de rest in volle kano-uitrusting nerveus staat te kijken naar de ingangspassage staat zij naast ons in een zeer zomers tenue. Volgens het gidsje zou deze ingangspassage IV a V zijn maar met deze waterstand is het (achteraf gezien) een dikke III+. Doordat er bijna nergens een stukje groen water te zien is lijkt het moeilijker. Twijfel. Versterkt door de opmerking dat als je dit niet vaart de rest ook niet moet varen wat dat is even moeilijk.
Het eerste gedeelte van ong 75m kun je zowel links als rechts varen. Links is de mooiere lijn met minder stenen en mijn eerste keus. Maar je komt dan recht voor een wals met daarin een grote steen. Herkenbaar aan de ‘Rooster-tail’ oftewel Kalkoenstaart van het water dat van die steen afkletst. Die moet je rechts passeren maar meteen daarna moet je weer uiterst naar links om niet bij het volgende vervalletje tegen de rechter rotswand gedrukt te worden.
Weer zijn Menno en Jaivi de voorvaarders. Guido, Rolf en Cees volgen in de tweede groep. Als zij veilig beneden zijn gekomen besluiten Nienke en ik toch voor de veiligere rechter route te kiezen.
Ik ga netjes via mijn geplande lijn maar op het voorlaatste golfje zakt mijn achterpuntje onder water en de laatste golf ga ik op een oor naar beneden. Nienke butst in het eerste stuk wat meer maar styled de laatste drop.
De volgende drie passages van de kloof gaat volgens de code; links, links-rechts-links, rechts. Alle drie worden verkend en de een na de ander gaat veilig naar beneden. Punten voor schoonheid worden niet altijd toegekend J
Numero uno
Numero Due
2.5
Tre
Dan zien we de brug van Balmuccia en er is nog één laatste passage. Einde van de tocht, bijna. Opluchting dat het goed is gegaan. De laatste passage lijkt vanuit de boot redelijk rechttoe rechtaan te gaan.
Een paar walsjes en golfjes in een smal minikloofje. Niks om je zorgen te maken en ik let niet goed op wat de mensen voor mij doen. Ik kom als laatste naar beneden en let niet goed op. Mijn dunne achterpuntje wordt dwars gezet en even later kom ik kort klem te zitten tussen de twee wanden. @#$%^&&*!
Gelukkig heb is dat dunne achterpuntje ook mijn redder omdat het omknikt en ik verder achteruit naar beneden wordt gespoeld. Nog even gaat mijn hartslag omhoog maar even later drijf ik hoofdschuddend bij de rest van de groep het keerwater in.
Na het omkleden gaan we nog even de vallei van de Sorba omhoog om even te verkennen in het dorp Rassa. WOW! Wat is dat mooi. Meteen verliefd op deze plak. Daar wil ik morgen varen.
Terug op de camping blijkt dat het vriesvak van de koelkast toch niet zo goed was en we dus geen toetje hebben vanavond. Niet heel veel later komen Lein en Hein ook aan. Een dag vertraagd door materiaalpech van hun busje.
In Piemonte moet je natuurlijk Risotto eten en dat staat voor vandaag op het menu. Nadat onze magen goed zijn gevuld wordt de avond nog zeer aangenaam doorgebracht met de nodige foto’s en filmpjes bekijken, wijn, bier en een paar spelletjes Saboteur.
Bart
Menno
