Nu met Film van de Sermenza en een Filmpje van de Balmuccia
rond 9 uur wordt ik gewekt door een prettig fenomeen, zon. Rond zessen was ik uiteraard in mijn ritme wakker geworden, maar vandaag hoeft er niets. We zitten in Campertogno aan de Sesia. Woensdagnacht aangereden en donderdagmiddag de Mastallone gevaren. Lang doorgezakt en nu dus uitslapen. Harry heeft al gezegd dat hij super chagrijnig wordt als hij 'sochtend gewekt wordt door gerammel aan zijn tent. Ik wil mijn kans pakken maar helaas, de tent staat al open en beweegt. Cees, Frits en ik halen broodjes en rond 10 uur zitten we te ontbijten. Wat nou strak regime met 10 uur vertrek?
Tegen twaalven zitten we in de auto en rijden naar de Egua, zo'n beetje het steilste wat je hier kunt vinden. 15 % verval met heftige verblokking, daar tussenin slides en watervallen. Als we lekker in ons vel zitten gaan we het doen.
Zelden heb ik zo steil omhoog gereden waarbij de rivier me bij kan houden, mozes kriebel wat gaat dit 'omhoog'!
Als we aanrijden kunnen we de eerste 500 meter Remi Wegman meenemen die samen met Jasper Mosk na een ontbijt om 9 uur er toch een dikke 4 uur er over heeft gedaan om hier te komen. Zij staan klaar om te varen en wij kunnen zo het begin 'live' bekijken.
Jasper in de aanvaart op de Egua
Het begint met een smal kanaal van meer dan 50 meter met een stuk of 7 dropjesen als afsluiter en waterval van 6 meter waarbij het eerste helft via een slide gaat die je mooi vlak in de poel lanceert, als je alles goed aanvaart tenminste ;).
Remi op de Egua
De mannen doen het netjes en wij besluiten dat dit vandaag toch net een tikkie te steil en verblokt is ("en zoveel water staat er nu ook weer niet op" is natuurlijk het perfecte excuus).
We vallen weer het dal uit en komen langs de onderste kloof van de Sermenza, de passages zien er nu veel beter uit dan gisteren toen er door de regen vet veel water door de smalle kloof joeg. We bekijken de hele kloof en besluiten te gaan varen, de Sorba slides kunnen daarna nog wel...
In Boccioleto kleden we om, rijden om en stappen in tegen drieen. Een uurtje (!) later hebben we de eerste echte passage achter de rug (-;)
Na een paar honderd meter op een meer dan 20 meter brede Sermenza wordt het opeens smal. Deze drop ken ik nog van heel lang terug, maar met veel minder water. Nu is het een vette drop waar we lang bij staan te kijken; doen, niet doen, heb ik nog boeken die ik terug moet brengen naar de bieb? Nee, helaas, er is geen ontkomen aan. Frits vaart een chicken-run voorstel van Harry die peuken schijtend aan de kant staat. Hij zit weer eens slecht in zijn boot (en we hadden hem nog wel laten uitslapen).
De chicken run zit een doorgang verder naar links
Die chicken blijkt een salmonella te hebben en Frits gaat scheldend het echte verval af, schuin over een plaat vallend om, ekimoterend en sleurend aan zijn peddel komt hij er door. De rest besluit dit kippie anders te grillen. Gewoon vol in het vuur.
Cees en Harry gaan via de hoofdlijn ook niet helemaal netjes het grote verval af maar alles komt uiteindelijk weer recht en vrij van de wals.
Dan moet ik. Bij het aanschouwen van alle lijnen en haakse hoeken heb ik wel zijn beetje in mijn hoofd wat ik ga doen. Ik vaar aan, kom de eerste walsjes als gepland door, zit op mijn lijn en duik het verval af.
Ik heb nog het idee dat ik rechts een goede slag maak (er zijn meerdere toeschouwers die daar niet van gezien hebben) en duik diep (ik had toch een bolle boot) in het zog. Om, shit, da's niet handig hier. Snel rol ik en wil weg van de wals. Helaas mijn rol en eerste slag daarna drukken me kansloos in de wals en de grote schoonmaak begint...
Steunen gaat, ik kan (even) overeind in de wals blijven zitten. Het levert alleen geen punten op en het vallende water zet redelijk veel druk op de zijkant van mijn boot. Een poging om diep in het onderwater druk op mijn peddel te krijgen en zo uit de wals getrokken te worden, wordt door de deskundige jury niet gezien. Dan maar weer rollen. Jurylid Frits geeft nog wat aanwijzingen maar even op het kantje door de wals surfen is er ook al niet bij. Ook dat levert puntenaftrek op en over trekken gesproken. Daar is de lus...
Onder water gaat de rodeo gewoon door, alles trekt aan alles, peddel wordt afgepakt, elleboog beschermer uitgetrokken maar gelukkig wordt het daarna wat rustiger en heb ik het gevoel dat mijn schoolslag ook daadwerkelijk ergens naartoe gaat. Naar boven, naar de blauwe lucht. Ik ben er! Harry pakt me op, ik pak de lus van de boot die achter me aan is gespoeld. Cees pakt mijn peddel.
Frits vergroot de pijn door de drop nog een keer te varen, maar nu perfect. K-ventje.
We varen verder door een schitterende wijde groene kloof met mooie passages alles een klasse 3 en een kleine 4. Veel te snel zijn we bij het rustige midden stuk. Ik heb het ooit een keer met heel laag water in zomer gevaren,met cursisten en ik mis gewoon een paar steile passages van toen. Of we zijn toen toch net wat hoger ingestapt, of staan alle steile dingetjes nu vol met water? Dat zou natuurlijk ook kunnen ;)
Dan zijn we bij de invaart van de onderste kloof. Een denderende golventrein met wat blokken en walzen eindigt in een borrelende bocht naar links de kloof in. Van daar is het een must do of een must climb. Harry en Frits varen als eerste, ik fotografeer en film.
Cees en ik vormen team 2. Alles loopt lekker en de afsluitende wals in de ingang van de kloof wordt probleemloos doorkruist.
Frits in de ingang van de kloof
Het eerste zuigertje in de kloof wordt door Harry verkend (wie anders). Wij willen toch ook nog wel even kijken en daarnaast moet er gefotografeerd worden. Dit is het verval waar de beschrijving voor waarschuwd en waar we vroeger bij laag water heel wat cursisten hebben moeten redden. Toen was hij echter minimaal 2 meter loodrecht naar beneden in een smal kanaal. Nu staat er zoveel water dat het verval hooguit een meter is en er een brede lijn open ligt. De champagne ligt echter wel op de loer en er komen heel wat extra peddelslagen aan te pas om definitief uit de bubbels te komen.
Cees in de stevigste zuiger van de dag
Cees en Frits varen de drop, dan gaan Harry en ik. Ik zeg tegen Harry "Wacht even voordat je achter me aan komt, dan kan ik beneden omkeren en filmen". "Nee, ik kom vlak achter je aan,dan film ik jou".
Ik vaar en duik beneden iets te ver naar rechts per ongeluk het keerwater in. Dat is een dikke borrelende massa die me direct te grazen nemen. Ik rol, niet overeind. Ik rol nog een keer en krijg een vorstelijk beeld, een oranje punt. Harry heeft, zonder mij te spiezen een reddend puntje onder mijn neus gestoken. Ik rol overeind aan de punt (weer een biertje weg). "Vol invaren en dan weg met de hoofdstroom" roept Harry nog en geeft het goede voorbeeld.
Ik heb de tom tom niet bij en ben me nog aan het herorienteren (dat is een duur woord voor zitten te slapen(-;). Dan lig ik weer om (met een prijon Pure XL notabene, model Canyon maar dan meer volume, daar heeft toch geen enkel keerwater grip op!) ;)
De rol gaat ook weer niet en even later is daar de tweede lus van de dag. Ik zwem naast mijn boot in het keerwater, het kost moeite om weg te komen. Uiteindelijk duw ik mijn boot in de hoofdstroom en wordt door aan de lus meegetrokken. Het wordt een saai verhaal, Harry, Cees en Frits slepen me naar de kant.
Niet echt mijn dag dus. Maar ook Prijon laat een flinke veer. De Prijon Pure had ik ook gekocht omdat die nooit meer kapot zou gaan, een prijon met een ramkap, wat kan mij gebeuren?
De ramkap, blijkbaar alleen gemonteerd met twee pop-nagels, is pispoten, pleite, weg dus! Ik moet dus nog even terug naar Wormer en nee! deze boot zal dus ook mijn pensioen niet halen.
Een illusie armer en twee loosgaten in mijn punt rijker volg ik de rest van het team door de resterende passages.
Bij de auto aangekomen realiseer ik me dat de rapide Balmucia hier vlak achter ligt. Ik stuur de rest nog even door, kleed snel om en rij de auto door naar het volgende uitstappunt. Daar zie ik de mannen met wisselend succes door de golven en walzen van Balmucia komen.
Harry vind dat het schoentje leeg gedronken moet worden. Ik leg hem uit dat die traditie geldt voor instructeurs die moeten zwemmen en niet in normaal groepsverband. Dan volstaat schrijven van het verslag. Harry wordt acuut weer chagrijnig, begint een heel verhaal op te hangen over afspraken. Om van het geneuzel af te zijn laat ik me overtuigen dat ik toch een beetje de leider ben (en voortaan dus ook niet meer gaan mekkeren als de grote leider een rivier voor je uitkiest, Harry). Ik vouw mijn teva dubbel zet hem aan de mond en Harry giet het biertje naar binnen. Jammer, lauw bier.
Maar ik vergeef het hem maar weer en laat de mannen snel het toetje van morgen zien...
'savonds lach ik me rot als blijkt dat deze slimpies de camera uitgezet hebben in plaats van aan, tijdens het schoentje (-;)
Menno
Epiloog: hoe goed je ook denkt te kunnen varen, er komt altijd een moment dat de grens bereikt is. Dat kan door het water komen, maar ook door jezelf of een andere externe invloed. De beste manier om daarmee om te gaan is accepteren dat het gebeurd en altijd zal gbeuren. Balangrijker is te weten (of te ervaren in een gecontroleerde situatie) hoe je daarmee om gaat., blijf je (te) rustig, raak je in paniek, houd je overzicht en controle, ga je bidden (-;) ? Dus leren als het fout gaat en zorgen dat het niet fout kan gaan als je, je dat niet kunt permiteren (en dat is makkelijker gezegd dan gedaan!).
Have fun!!!
