Helaas miste ik de Alpenweek dit jaar. Even dacht ik dat het weer een voorjaar zonder stromend water onder me kont zou worden. Maar gelukkig diende zich al snel een nieuwe mogelijkheid aan, peddelen met team Europagaai.
Woensdagavond was het dan zover! Jasper en Senna stonden voor bij mij op de stoep te toeteren. Op naar de Sesia! Nadat we Vera en Frank hadden opgepikt uit Delft en Elisa uit het donkere Helmond reden we rond twee uur eindelijk de Nederlandse grens over. Oja, we hadden ook nog een arme student uit Delft geadopteerd, Ewout. Hij vulde mooi de zevende plaats in de Europagaai Budget Bus op en paste ook nog prima in de groep.
Na een lange nacht stonden we dan eindelijk rond 3 uur bij de midden Sesia. We stappen in onder de Piode. Die is toch net iets te groot om mee te beginnen. In ieder geval voor ons dan, Jasper vaart hem nog wel even en komt er netjes vanaf. We hebben een prima waterstand en genieten allemaal duidelijk van de rivier. Er zijn vooral grote golfen en hier en daar een wals. Volgens Vera lijkt het net klein Nepal. Een enkele keer stappen we uit om de kijken, maar het meeste is op zicht te varen. De laatste passage voor Scopello hadden we al vanaf de brug gezien. Vol vertrouwen ga ik als eerst naar beneden. Halverwege de passage blijkt hij toch wat heftiger te zijn dan van een 20m hoge brug. De laatste grote schuine wals kom ik niet door heen en katapulteert me recht het keer water in waar ik overeind rol. Ik was niet de enige die me erop verkeken had. Frank, Vera, Elisa, Senna en Ewout volgen me en ook op hun haalt de wals hetzelfde trucje uit. Moe maar voldaan stappen we uit en zoeken we een camping. Al snel vinden we een leuke camping Na een heerlijke pasta gaan we allemaal vroeg naar bed.
Mastallone? Mastallone! Vroeg op en boodschappen doen. Daarna door naar de rivier. Eenmaal daar staat de Mastallone laag. Frank stelt voor om een waterval stroom opwaarts op de landwasser te proberen, een zijbeek van de Mastallone. Al snel sluit de groep zich bij hem aan en staan we vanaf een brug te koekeloeren naar de waterval. In het boekje staat 10m, maar hij is hooguit 7-8m. Toch wel spannend zo'n waterval.
Op de lip van de Landwasser waterval
Landwasser waterval, net over de lip, COOOOL
Maar naar de eerste keer is alle spanning vervlogen en gaan we snel een tweede keer. Daarna rijden we met de Europagaai Budget Bus door naar de Gronda en de Sorba slides. "Shit" denken we als we omhoog kijken naar de Gronda, dat is stijl word er meerdere keren gezegd. Even twijfelen we, maar al snel staan we boven omgekleed te springen. De Gronda bestaat uit allemaal slides en dropjes met daarachter steeds een mooi poeltje. Steeds stappen we uit om de volgende passage te bekijken en af te zekeren. Dat af zekeren is zeker nodig. De tweede slide kom ik beneden verkeerd neer ga om. Me eerste rol mislukt doordat ik de passage erna flink over de keien bonk. Vlak voor de siphon eronder rol ik overeind. Gelukkig heeft Vera die aangelijnd springt me al lang vast en trekt Frank me veilig het keerwater in. Geschrokken ben ik wel, laten we het erop houden dat mijn ogen op de foto genoeg zeggen. De rest van de Gronda stuiteren we met plezier af. Zodra we in de Sorba uitkomen zijn we het gradient van de rivier al gewend en zijn de slides alleen maar dikke fun!
Gronda
Rots boof
Gronda
Egua: flugstunde
Gronda: Drie kleine aapjes
Gronda: over links, rechts niet goed voor boot :)
Vrijdag ochtend staan we al weer te springen bij boven aan de Egua. "Oei, deze is nog stijler dan gisteren". Stijler dan stijl zou ik zeggen. De eerste ingangspassage is al behoorlijk pittig, deze is lang en eindigt in een slide met drop van een aantal meter. We kommen er allemaal goed door en met een grote grijns op ons gezicht gaan we snel nog een keer. Het is druk op de Egua en al snel zien we dat je de slide ook zwemmend af kan wat stiekem veel leuker is.
Egua: Afsluitende slide-drop 7 meter
De uren vliegen voorbij en rond 1 uur hebben we pas 200m afgelegd. Hierna besluiten we dat het toch maar eens tijd word om door te gaan. De eerste paar passages hierna zijn vrij stenig. Daarna wordt het al gauw een klein glij paradijsje. Met de ene slide en drop na de andere, waarbij je steeds niks anders ziet dan de volgende horizonlijn. Aan het einde van de dag zijn we wel allemaal ligt gehavend met open knokkels, zere schouders of net iets te veel water in de longen. Maar ik denk dat we het er allemaal mee eens zijn dat het dubbel en dwars waard was.
Egua: mooie dooraderde bedrock
Egua: Lange combi van slides, drops en krappe passage op het einde
Mooie horizonlijn in het midden traject, Jaivi's boofslag staat klaar
Gronda: Rail grab
Gronda: lange lijn met auto boof
En de afsluitende slide-waterval in een zuigend kommetje, goed links houden Jaivi
De laatste echte vaardag doen we het iets rustiger aan. We varen de Sesia van onder Mollia tot de Piode. De vaart zit er lekker en op het einde varen we dit keer wel allemaal de Piode.
Piode: rechts van het blok, gepland?
Piode: Jaivi vanaf de brug gezien
Omdat we nog tijd over hebben besluiten we nog een keer de Gronda en de Sorba te varen. Dit keer gaat het heel snel omdat we alle lijnen al weten. We sluiten de avond gezellig af, misschien iets te gezellig. Want er zijn nog veel andere kayakkers op de camping. En met veel bedoel ik alleen maar kayakkers. Belgische, Zwitserse en andere Nederlanders staan op de camping met zover als je kan kijken overal natte kanozooi.
De volgende ochtend vertrekken we al weer richting Nederland. Maar niet voordat we nog even langs de Ribo gaan. We hadden allemaal wel al denk ik de filmpjes ervan gezien. Maar kolere!! Wat is 14m hoog als je er eenmaal boven staat... Toch kleden we ons om en met een rare kriebel in mijn buik staan we boven nog allemaal even te kijken als er een andere kayakker langs komt die ook nog eens eerst even de haast onmogelijk uitziende ingangspassage vaart. Jasper besluit hem daarna te varen en komt redelijk ongeschonden beneden. Mijn beurt dan maar. Met een net iets te snel kloppend hart stap ik boven in, plons in het poeltje en besluit maar direct te gaan. En dan kan je niet meer terug, ga je over de rand en denk je: "Waar ben ik aan begonnen". Met een rotvaart schiet je naar beneden na een paar seconden onder water spuugt het witte schuim je weer uit. Hierna valt ook de rest een voor een naar beneden en allemaal een beetje euforisch varen we de laatste paar honderd meter van de kloof uit.
Ribo falls: Jaivi
Het was een top weekje, waarin ik zeker wat grenzen verlegd heb. Terug kijkend had ik niet verwacht dat ik deze stukken zou varen. Volgend jaar dan maar weer?
Jaivi
