Vesubie, St Jean de la Riviere - Var
wacht tot de youtube video wordt getoond
of ga direct naar de film op youtube
De dag begon weer als de voorgaande dagen. Met een zonnetje en een goed humeur stond iedereen op. Het zou de dag van de Vesubie worden. Vorige Alpenweek hebben we deze rivier voor het eerst bevaren en dat was zo goed bevallen dat we dit jaar deze kloof als afsluiter op het programma hebben gezet.
Extra vroeg vertrokken, want Het plan was ontstaan om boven het normale instappunt bij St Jean de la Riviere in te stappen. Enkele die-hards zouden dat stuk dan varen en later aansluiten bij de rest van de groep. Terwijl we langs de Vesubie reden leek de waterstand niet zoveel anders dan vorig jaar en dus reden we door naar het extra stuk. Daar aangekomen keken we de kloof in en al snel werd de conclusie getrokken dat we dat maar niet moesten doen. Dikke golven, vette walsen en veel, heel veel water. Het verstandige besluit om in te stappen op de normale plek werd genomen, misschien iets voor een volgende keer.
Cees in de eerste passage van de dag
Terug naar St Jean de la Riviere dus alwaar we de auto’s parkeerden. Een andere groep uit Nederland, de Waterwolven, had een mooie plek gevonden voor de instap. Keurig alles volgeparkeerd, dus voor ons was geen plek.
Dan maar eens kijken of we een andere goede instapplek konden vinden. Vorig jaar hadden we namelijk een gooi kunnen doen naar het kampioenschap instappen voor gevorderden, aangezien er toen langs ladders en betonnen stuwwanden naar beneden geabseild moest worden.
Marcel daarentegen had vorig jaar een andere instapplek gevonden en daar zouden we nu naar op zoek gaan. Terwijl de auto’s omgereden werden vonden we het pad naar beneden. Volgens onze penningmeester een prima instapplek. “Je wandelt zo naar beneden en stapt heel relaxed in”. Nou, dan is er in een jaar tijd toch veel veranderd! Ten eerste moest er een paar honderd meter over asfalt gesjokt worden, waarna we over een geiten pad naar beneden moesten. Via verschillende haarspeldbochten daalden we af richting rivier en uiteindelijk mochten we toch nog met touwen aan de slag, aangezien het laatste stukje toch wel erg steil werd. Beneden bij de rivier was gelukkig genoeg plek voor een boot of 5, de andere 12 boten werden dus op z’n Bataviers opgestapeld.
Uiteindelijk na drie kwartier sjouwen, beuken en raggen konden we dan toch vertrekken. Menig Batavier was al zeiknat, van het zweet wel te verstaan. Maar goed, het water lokte en we gingen van start.
Het moet gezegd dat het een prachtige tocht werd. De waterstand was goed, erg goed zelfs. Veel meer dan vorig jaar en dat vertaalde zich in grotere golven, vettere walsen en meer druk op het water.
Al snel werden er drie groepen gevormd en onze groep voer als eerste richting de kloof. Harry ontpopte zich wederom als een goede vaarleider en de rest van onze groep voer gedisciplineerd achter hem aan.
Ik sloot de rij en genoot van de omgeving, het water en het sfeertje binnen de groep. De eerste grote stroomversnellingen werden goed genomen en de wanden aan weerszijden van de rivier kwamen al dichter op ons af.
Met het nauwer worden van de kloof, werd het water ook dieper en stroomde het sneller. Aangezien de keerwaters schaarser en kleiner werden was het belangrijk goed vooruit te kijken en pas te gaan varen als het vooraan doorgegeven werd.
Tot zover ging het goed, ook met ondergetekende. Op ongeveer een kwart van de kloof vonden Beatrix en ik een klein rommelig keerwatertje aan de linkerkant van de kloof. Ideaal om vanuit de andere kant in te varen, jezelf mee te laten nemen door de stroom om gelijk weer uit te varen en terug te traverseren.
Na een aantal keren gespeeld te hebben was de rest van de groep door en besloot ik nog een keer in en uit te varen. Invaren ging goed, maar toen ging het goed mis. Al steunend op de paddenstoel in het midden van het keerwater werd ik tegen de wand gedrukt. Geen probleem dacht ik, gewoon even blijven steunen, dan duwt de stroming me gewoon weer richting hoofdstroom. Helaas was de rivier iets anders met mij van plan. Ik zakte door mijn steun en mocht het onderwaterparadijs van de Vesubie bewonderen.
Ondanks de mooie verhalen van anderen had ik daar niet zo’n zin in en dus probeerde ik mijn boot weer rechtop te zetten. Helaas is de combinatie kloofwand en eskimoteren niet zo’n goede. Ik kwam net ver genoeg om nog een flinke hap lucht te nemen om vervolgens weer door de zwaartekracht naar beneden getrokken te worden. Geen idee van hoever de wand onderspoeld was besloot ik de noodlus te gebruiken. Voordeel van een grote boot is dat je er snel uitbent. Gelukkig kwam ik snel boven… in de kuip van mijn boot wel te verstaan.
Water drukte in mijn rug, de boot lag keurig gepind. Nog een keer naar onderen dus en hard afduwen. Het laatste wat ik zie als ik het keerwater uitdrijf is een eenzame Wavesport Diesel keurig geplakt tegen de wand. Ik drijf door en al snel kan ik op een blootliggende steen gaan staan. Nonja is daar ook nog. Ze vaart door om de rest te vertellen dat ze op mij moeten wachten.
Daar sta ik dan, midden in een kloof van enkele tientallen meters hoog. Wachtend op de volgende groep. Ik hoop dat ze mijn boot zien en los kunnen krijgen. Na een minuut of 5 zie ik plotseling mijn boot voorbij drijven. Onmogelijk om zelf te pakken. Nog maar even wachten dus. Al wachtend bedenk ik me dat het wel erg lang duurt en dat mijn groep waarschijnlijk een stukje verderop in een keerwater ligt. Ik neem een dom besluit en ga zwemmen. Drijvend met peddel ervaar ik de Vesubie als nooit tevoren.
De golven lijken nog groter, de walsen heftiger en de wanden zijn een stuk dreigender. Na een meter of 100-200 spoel ik een keerwater in en daar ligt de rest al op me te wachten. Harry en Beatrix zijn achter mijn boot aangegaan en ik hoop dat ze hem voor het einde van de kloof aan de kant krijgen.
Ik kruip in een soort van nisje in de wand van de kloof en zit droog. Eindelijk tijd voor een peukje. Nog nooit zo blij geweest met mijn waterdichte sigarettenkokertje, eerlijk gewonnen op de Harry-bingo. Gelukkig, daar is de tweede groep.
Na wat geharrewar duik ik achter op de kliko van Erik. Nooit zo blij geweest met een biobak. Later beschrijft Erik de tocht als uitdagend en zijn boot voelde aan als een walrus, maar we bereiken de pauzeplek, alwaar Harry en Beatrix mijn boot keurig geborgen hebben.
Na de pauze varen we verder en de tocht blijft mooi. Al snel ben ik weer aan het spelen in golven en stroomversnellingen. De rest van de groep heeft het ook erg naar zijn zin. We komen op het einde van de kloof en ons rest nog het stuk naar waar de Vesubie uitmondt in de Var. Vorige keer was dat ontzettend stenen schrapen, maar nu vaart het lekker door. Harry en Beatrix proberen als drijvend nog even van speelbootje te wisselen wat eindigt in een Waterloo.
We komen bij het eindpunt en we zijn wederom dankbaar voor de koelkast in Cees zijn busje. De biertjes staan koud en we kijken terug op een geweldige vaardag. De laatste van deze alpenweek. Of toch niet… er gaan geruchten dat er nog een dag aangeplakt gaat worden….
Roolio
Dag 1: Sesia van onder Balmucia tot de eerste stuw voor Varallo
Dag 2: Sesia - Genova - Nice - Entrvaux
Dag 3: Verdon net onder Colmars tot ergens halverwege
Dag 4: Coulomb - Var - Camping
Dag 5: Esteron van brug bij Vascogne tot Roquesteron (achter het dorp)
Dag 6: Vesubie, vanaf St. Jean de la Revière tot monding in de Var
Dag 7: Verdon van Castellane tot pint Sublime (pre-Canyon)
