Chateaux queyras en de kloof van de engelbewaarder (Guil)
Vaarders: Menno, Saskia, Coen, Ton, Erik, Arne en Mayke
Het is vandaag een mooie zonnige dag en het ziet er nu ook boven de kloof van de Guil goed uit. (maandag was het te bewolkt om de kloof te varen) We verzamelen om half 11 op la Cabane.
Erik, die op camping Du Lac staat, heeft een verstekeling meegenomen, Ton. Dus we varen vandaag met zn zevenen.
Kloof van Chateaux Queras (de WC pot)
Op weg naar het instappunt komen we langs de trappen van de Guil op. We bekijken of we dit nog willen varen en dus beneden uitstappen of toch liever erboven. De beslissing is heel snel genomen erboven!
Net boven Chateaux Queyras stappen we in. Gelukkig heeft Menno vandaag wel aan zijn helm gedacht en kunnen we snel vertrekken.
Als we instappen zijn de gezichten toch wel wat gespannen. Ton heeft nog het Chateaux van het voorjaar in zn hoofd (dat kostte hem zijn peddel), Saskia heeft verhalen gehoord van mensen die met schouders uit de kom de kloof moesten uitvaren, en Coen en ikzelf hebben het vorige week ook gevaren maar zijn beide op ons dak gegaan.
Coen en Menno varen voorop, Arne en Erik achterop. Saskia, Ton en ik liggen daartussen. In het eerste keerwater besluiten Ton en ik voor de non-keerwater strategie te gaan. Saskia wil wel keerwateren dus we geven haar wat ruimte.
Ik vaar het stuk nu veel rustiger af dan vorige week en heb deze keer tijd genoeg om toch wat keerwaters aan te doen.Als ik bij de laatste wals van het eerste stuk aankom zie ik daar de rode quadro van Saskia ronddansen. Hmm, wel een boot geen Sas, dat is niet goed. Gelukkig zit Saskia in het eerst volgende keerwater al op een steen. Nadat de boot uit de wals is bevrijd stapt Saskia, vol blauwe en beurse plekken weer in de boot.
Nog n passage te gaan. Deze laatste passage is nieuw en ook gelijk de zwaarste passage van Chateaux Queyras. In het voorjaar zijn er waarschijnlijk wat stenen verrolt en zo is er een kleine bobbaan ontstaan. Rechts van het midden invaren, het water spoelt dan tegen een wand waarna je direct helemaal naar links wordt gezet tegen de andere wand. Daar zit een gemene wals waar je jezelf doorheen moet trekken.
In deze passage besluit de peddel van Arne dat hij het echt zat is, en breekt in twee stukken. Arne vaart met een halve peddel de rest van de kloof prima uit (Misschien toch eens met Cees gaan praten Arne!!).
Als we aan het einde van de kloof komen besluit Saskia dat het genoeg is geweest. Ze stapt uit. De volgende kloof is nog net een maatje meer, en ze zit niet lekker meer in de boot. De rest vaart wel verder.
De kloof van de engelbewaarder.
Na Chateaux Queyras wordt de Guil een stuk breder en ondieper. Volgens de vaarliteratuur is De kloof van de engelbewaarder een smalle kloof met continue passages en pooltjes. Daar lijkt het nu nog niet echt op. In de verte gaat de Guil een bocht om, en ja hoor daar gaat het gebeuren.
De kloof wordt daar verschrikkelijk smal met grote blokken en onoverzichtelijke drops. Het vaarplan is als volgt, Menno voorop en installeert zich op een steen met cameras, dan Coen en daarna de rest, Arne of Erik achterop. Een van de eerste passages moet links aangevaren worden, Ton gaat echter over rechts. Halverwege de passage wordt hij over een steen gelanceerd, en met grote ogen staat hij bijna op zn achterpunt. Gelukkig gaat het allemaal goed.
De hele tocht door de kloof blijft spannend, leuke drops maar vervolgens een mooie pool om weer even bij te komen.
Ergens in het midden zit een gemene passage met een flinke onderspoeling. Deze dragen we allemaal om. Via een Himalaya start zit iedereen weer snel in het water.
Net voor het einde zit nog een gemene passage. Een smal verval met een klein pooltje en een kleine onderspoeling. Erik besluit om deze over te dragen. Ach.. moet kunnen dacht ik nog. Nadat Menno zich met een camera heeft genstalleerd en Coen klaar staat met de werplijn vaar ik naar beneden. Beetje aarzelend, te weinig tempo
de wals na het eerste verval pakt me en ik sla om. Direct word ik tegen de wand aan gezogen en zit muurvast. Ik doe enkele verwoede pogingen om te eskimoteren, links, rechts het helpt allemaal niets. Ik zit daar gemeen vast en kom niet meer los. Dus besluit uit te stappen. Van Coen krijg ik direct een werplijn toegeworpen en wil me weg trekken van mijn boot. De boot ligt vast in de wals en ik wil hem er eigenlijk eerst uit trekken.
Geen optie vonden Coen en Menno. Als ik, na wat worstelen met de werplijn, veilig in het volgende keerwater lig komt er een raft aan.
De raft-instructeur trekt mijn boot los. En legt zijn raft in het volgende keerwater. Daar stappen alle cursisten uit lopen naar de grote steen waar Coen en Menno met lijn en camera stonden en springen er af in het pooltjeDie werplijn was dus achteraf niet nodig geweest.
Als ik weer in de boot zit varen we rustig verder naar het eindpunt, waar Saskia heerlijk met een boek in de zon zit.
Al met al was het een hele mooie tocht. Beetje jammer van de laatste passage maar wel voor herhaling vatbaar!!
Lees ook:
Mayke
