Nu met film van de hooibalen op de boven Dourbie.
Na alweer een ochtend waarop ik wakker wordt met de geur van verse koffie en warm brood, die binnen het halve uur wordt ingewisseld voor een andere goddelijk mix van vluchtige aroma's, met dank aan Staay zn kookkunsten. Gisteravond hadden we nog grootse plannen om 's morgens vroeg naar de boven Tarn te gaan, om in elk geval genoeg tijd te hebben om alle passages desnoods te lopen voor het donker, als voorbereiding op de afsluiter van de week, de Dourbie!
Doorsteek naar de Dourbie, bovenover de Cevennen
Bron van de Herault
Nu wankel ik langs de koffie naar buiten om ff de frisse lucht op te snuiven, en kom in een kleine witte wereld - net Oostenrijk twee weken geleden. Alles is mistig en bevroren, hopen dat t vlug optrekt, anders wordt het niks vandaag op de Tarn. Na een iets minder gehaast ontbijt is het nog steeds mistig, en vertrekken we maar richting Dourbie. Eerst nog ff ijskrabben...
Gorge de Valgarnide (class IV-V)
Laatste vernauwing van de Gorge de Valgarnide
Boven op de berg begint Menno met zn hobby van vandaag, de andere berg vastleggen. Over de hele dag zijn we daar toch zeker 25 keer voor gestopt. Bij de eerste brug over de Dourbie die we zagen was t nog even onduidelijk van welk traject dat t begin of eindpunt was, even later zagen we verderop een paar passages waarmee dat in een keer opgehelderd was. Dat gingen we vandaag maar niet doen.
Terug naar de brug om om te kleden, en met ÈÈn auto naar de instap te rijden, en daar door een mooie wei naar het water te lopen. Daar begonnen een paar hooibalen aan de zielloze drijftocht naar de verlossing. Dr was net genoeg water om zo hier en daar je peddel in te kunnen steken, maar dat vonden niet alle hooibalen echt noodzakelijk.
Achteruitstuiteren was dan ook vaak het gevolg. Vanaf de instap was er toch een behoorlijk verval, vaak met drempels en soms een flinke stenentuin of een flink verval zonder water. Op een paar plekken verdeelt de beek zich over het bos, en is het lastig om de diepste route te vinden.
ÈÈn keer gaat het langs de kant heel steil tussen de keien door (15 meter op 50) en zie ik een paar hele rare moves die ik van de hooibalen niet verwacht had, dat ze zover op hun kant konden was nieuw. Een paar passages verder zocht ÈÈn van hen in een verval met een mooie glijsteen precies het putje in het midden op, en presteerde zelfs nog een backloop in deze omstandigheden, chapeau!
De ander hooibaal die vooral voorop voer lag nog wel eens stil, niet altijd evenzeer zo bedoeld in het keerwater maar met hetzelfde gemak en nonchalance midden in de (vermeende) stroming, of net erboven geparkeerd. En het meest indrukwekkende was toch de temperatuur, ik schat toch minstens terrastemperatuur en wij maar zweten op het water - je moet er iets voor doen toch ;-)
Het betekende wel een extra graad in de ww-klassering, doordat een groot deel van de tocht de zon zo in je gezicht scheen en op het water spiegelde dat je niet kon zien wat er voor je gebeurde, en wij maar klagen...
Herfstkleuren aan de jonte
Dal van de Jonte
Na een mooie touristische terugrit door de hoogvlakten in het donker van de diverse beekjes hebben we weer nieuwe inspiratie opgedaan voor een volgende tocht.
Hooibaal 2 heeft de slager nog kunnen overvallen vlak voor sluitingstijd, en zn inbreng weer geleverd voor opnieuw n frisse lucht morgenvroeg. En dan alsnog de boven Tarn...? Het dal trekt alweer dicht
Cees
