Nu met film. Zoals de avond er voor afgesproken worden we vroeg wakker gemaakt door Menno. Vandaag steken we door naar de Tarn wat volgens Tom Tom 4 uur gaat duren. Jo pakt een pilleke tegen de bochten maar daar zien wij niets van. De extra kleine weggetjes zijn er om onderweg een paar instappunten na te kijken.
Aan de Cèze vinden we het perfecte niveau. Negen km ww 3-4(4+) en één van de mooiste rivieren van de streek volgens de topo. De Tarn is vandaag geen alternatief: daar willen we ruim de tijd voor nemen en niet halverwege de dag op vertrekken.
Maar de Cèze valt mee: eerst een paar km rustig invaren maar daarna zitten we tussen prachtig uitgesleten solide rotsmuren.
In de topo van eau vives staat (hebben we nadien gelezen) dat de kans op pinnen nogal realistisch is op een bepaalde passage. We zijn er van overtuigd dat we die plek gevonden hebben. Voor details graag persoonlijk contact opnemen met Thomas voor de light versie en met Jan voor het zwaardere werk.
Ook zwaar trouwens waren de laatste kilometer(s) tot de uitstapplaats (een meer oversteken waarbij er om elke bocht opnieuw een nieuw meer te zien was).
Kort: de Cèze is echt een wondermooie beek ver weg van alle drukte en wegen.
Roofvogel trainer aan de instap
Jan van Roy
Film
Uiteraard deze dag weer zon, maar dan wel met een snijdende koude wind, snel omkleden en laag in de rivierbedding wachten op de chauffeurs. Een slechter leven is denkbaar.
De eerste 2 kilomter lijkt op een Ardennenbeek, maar als de kloofjes beginnen is het genieten van het landschap
Wildwater technisch haalt het af en toe de derde graad, maar meer wordt het toch nooit. Bij meer water lijkt het ons ook niet echt veel moelijker worden. ook de zogenaamde 4+ passage direct aan het begin van de kloof lijkt wat veilig gewaardeerd.
Maar landschappelijk is het kloofje een absolute topper, kilomters lang lage grillige doorgangen in schitterend bedrock
Jo in de beroemde passage, precies de goede lijn. Hij had ook wel twee schitterende voorbeelden. Nadat ik de passage netjes over het blok in het midden gesprongen had, volgede Thomas te veel naar rechts, werd daar door het overhangende wandje dwars gezet en zijwaards naar links gelanceerd. Over de kei heen vallend zie ik hem met boot en al rechtstandig naar de bodem verdwijnen, alleen peddel is nog zichtbaar. Twee seconden later wordt hij rechtstandig gelanceerd, lang levelde volume boten. Zijn spatzeil is wel geimplodeerd dus snel vaart hij naar de kant om te gaan hozen.
Jan volgt, nog onnauwkeuriger dan Thomas, ik zie hem helemaal links in de hoek verdwijnen en dan ik ook hij weg. Ook nu weer verwacht ik een katapulterende boot te zien verschijnen. Het blijft stil... heel lang stil...
"THOMAS! RENNEN, HELPEN, NU!!!!"
Na twee brullen van mij snap Thomas de ernst, laat zijn boot voor wat het is en sprint naar de passage. Ik probeer snel zijn nog drijvende boot veilig te stellen maar laat dat uiteindelijk toch maar aan Gert over om ook op de kant te springen en te gaan kijken of ik kan helpen.
Achteraf blijkt Jan hieronder gespoeld te zijn en kan geen kant meer op, hij is al bezig met uitstappen, voor zover dat lukt, half onder water als Thomas hem kan helpen. Even later is man en boot met de schrik vrij.
Les, ook op lieflijke riviertjes blijft het opletten.
Hier vond iemand zijn waterloo
Na 9 kilometer varen eindigt de lange kloof in het stuwmeer en begint de regulier woensdag conditietraining. Zoals Jan al zei, na iedere bocht begint er weer een bocht en weer een bocht en ... Ik begin het aardig zat te worden en ga hoe langer hoe harder varen om dit a.s.a.p. tot een einde te brengen, dan eindelijk verschijnt de dam in zicht en kunnen we er rechts uit.
Jan doet een bootie variant waar we nog niet eerder aan gedacht hadden. Luierend in de zon wachten we op de chauffeurs en rijden dan door naar Pont-de-Montvert. Uiteraard stoppen we nog bij diverze juweeltjes onderweg, de Gourdouze en de Haute Luech. De eerste lijkt Walibi met voldoende water, maar met dit koude weer, al vol in de schaduw trekt het ons niet echt. Wel iets om te onthouden, het is de steilste beek van het hele centraal massief. De Haute Luech heeft geen water.
Tegen half zes komen we aan. Thomas zijn gezicht betrekt als blijkt dat iedereen op de camping zijn tentje begint te werpen. "We gingen toch een gite zoeken?" Het waait er fors en het is bitter koud. We bekijken nog even snel of de camping drop gevaren kan worden en regelen via de campingbass in ieder geval alvast de gite communal voor de volgende avond. Als je met dit weer een hele dag op het water hebt gezeten, dan kun je wel wat warmte gebruiken. Thomas kijkt al wat opgeluchter maar nog niet blij :)
Na een wat dubieuze maaltijd duiken we heel snel ons mandje in.
Menno
