Dag 1, de dag die het niet werd.
Alpenweek 2023, ik had er ontzettend zin in. Na een hele tijd waren we weer eens in Guillestre. Menno had voor de 1e dag een bekend traject uitgezocht: de boven-Guil. Het water beloofde mooi te zijn en ik was er helemaal klaar voor. In al mijn enthousiasme had ik een van onze Nederlandse spreekwoorden over het hoofd gezien: een goed begin is het halve werk. Ik dacht een beetje soepel in de heupen, een draaitje in de rug. Helaas was dat een beweginkje te veel. Ik ging onderuit. Ik zag de bodem naar me toe komen en dacht: “neus naar de knieen”. Gisteren op Sault-Brenaz ging het nog allemaal goed. Maar hier, op het moment supreme, gingen de bewegingen plotseling niet meer volgens de juiste gecoordineerde volgorde. Draaien, strekken, bewegen. Niets ging meer. Gelukking was Bart snel bij me om 1e hulp te verlenen. Daarna werd ik door zowel Bart als Roy vakkundig geholpen. Met vereende krachten hesen ze me overeind en strompelend kon ik een me nog net ergens neerzetten. Na een tijdje kreeg ik weer wat bewegings-mogelijkhden. Maar niet genoeg. Mijn dag was wel een beetje over. Wel jammer om al voor het ontbijt zo door je rug gaan dat je niet meer kan varen.
Jacques
Rob vervolgt:
Daarna werd het tijd om op te laden. Hoeveel boten ook al weer, hoeveel mensen en hoeveel auto’s zijn daar dan voor nodig? Na juiste hoeveelheid verwarring werd de optimale verhouding gevonden en konden we op weg. Op naar de Boven-Guil. Instappen bij Abries. Menno zei nog “uitstappen net vóór Chateau Queyras”.
Waterstand 52cm, 9.3m3/sec. Een prima waterstand voor begin Juli. Auto’s omrijden en instappen! Lekker, eindelijk weer eens in de ww-boot. Keerwatertjes, mini golfjes. Prima invaardag. Eerste stuk ietwat schrapen. Kloofje Geitenkei is heeft gelukkig wat dieper water. Ons groepje Eva, Guido, Anke, Bart vaart prima. Geen epics.
Erwin op eerste deel voor het Geitenkeikloofje
In de Geitenkeikloof
Uitstappen vóór Chateau Queyras en voor de liefhebbers nog een toetje: het kloofje zelf.
Team 2 na de brug, maar nog voor de echte invaart
Invaart keerwater links, oversteken naar rechts. Langs het wandje en dan de kloof in. Ik dacht nog, hé dat gaat hard; flinke kussens; beetje vaart houden. Keerwater rechts vliegt voorbij.
Voor me een vervalletje. Kussen links, kussen rechts. Ik spring op het kussen links. Inazone zakt een beetje weg. Drukt tegen het rechter keerwater en wordt omgedrukt. Gauw rollen.
Kom boven en kijk terug stroomopwaarts! Lastig versnellen. Helm beukt onder water nog een keer over en tegen een steen. Tijd voor Plan B, waar is hier de nooduitgang? Ik “zwem” het keerwater in en tref Bart. Hé, jij ook hier?!
Rob
Invaart eerste lastige smalle deel
Crux eerste deel
Tweede smallere deel maar veel makkelijker dan deel 1
Bart vervolgt:
“Ja ik ook hier.” Beetje buiten adem en met grote oogjes kijken we elkaar aan.
Hoe ben ik hier gekomen?
Het antwoord is ; Hele mooie herinneringen uit het verleden en overmoed met een nieuwe half slice boot. Bovenloop van de Guil vond ik toch wel wat stenig. Uitgezonderd het stuk “la Misère / de Geitenkloof”. In mijn enthousiasme, gevoed door hele mooie ervaring ongeveer 8 jaar geleden praat ik Anke, Rob en Guido om, om meteen door te varen door het kloofje onder Chateau Queyras.
Heerlijk stuk, lekker druk op het water en mooi verval.
Wat je niet moet doen is overmoedig zijn en micro keerwatertjes varen om te wachten op de navolgende vaarders. De eerste keer gaat prima, de grote diagonale golven van links en recht glij ik makkelijk overheen. Bij de tweede keer spoelt het keerwater teveel uit en spoel ik over een steen rechtstreeks een vieze paddenstoel in. Achterpuntje eerst, en die gaat alle kanten op. Op mijn dak, eskimoteren lukt ondanks een paar keer mijn hoofd stoten.
Eenmaal boven met mijn voorpunt stroomopwaarts raak ik weer een steen ga weer om. Nu duidelijk minder gecoördineerd en na nog een paar tikken op mijn hoofd besluit ik dat ik moet gaan zwemmen. De helft van de kloof zwem ik onderwater naar beneden. Ik kan uit eerste hand rapporteren dat de stenen in het water hard aanvoelen.
Ergens bij een vervalletje ligt een raft dwars op de stroom. Daar wil ik niet onder komen en het lukt me de kant te bereiken. Ik zie Rob voorbij drijven terwijl ik zwaar hijgend met drie vingers in een rotsspleetje mezelf vasthoudt. Rob zijn bootje ramt het raft en daardoor komt die los. Rob stuitert er achteraan. Anke vraagt bezorgd hoe het met me gaat en na kort overleg zie ik maar een uitweg de kloof uit: zwemmen!
Tweede stuk zwemmen gaat beter maar als ik bijna aan het einde van het kloofje in het keerwater door de naar beneden gespoelde rafters bij mijn kraag wordt gevat ben ik weer buiten adem.
Rob en ik kijken elkaar hijgend en nog wat natrillend aan.
Als we weer op adem zijn besluit ik om het laatste stukje toch te varen. Het blijft een leuke kloof. Ondanks de blauwe plekken en stijfheid die ik ongetwijfeld ga krijgen van deze keer.
Boven op de brug bij het uitstappunt zien we het groepje van Gert, Menno, Roy en Cees naar beneden komen. Ook in dat groepje zijn niet heel veel schoonheidsprijzen uitgegeven. De details mag je aan betrokkenen zelf vragen.
Roy breekt op de laatste rots van de laatste versnelling zijn peddel. Eenmaal boven trillen ook Roy en Cees nog wat na.
Rob regelt een lift naar de auto terug om niet te hoeven lopen. Ik voel de blauwe plekken al opkomen en besluit meteen te gaan lopen om de beenspieren zo soepel mogelijk te laten blijven.
Deze afvaart van het kleine kloofje zal ik me nog wel even herinneren. Maar het blijft een mooie kloof!
Bart
Laatste stroomversnelling na de kloof
Uitzicht op Team 1 op de brug
m.u.v. de peddel van Roy is team 2 ongedeeld beneden gekomen
