Ubaye, dag van de geknakte egels
Uiteindelijk vertrekken we met 11 mensen (menno denkt lang met 12) uit Guillestre naar de Ubaye, we gaan het race course traject doen, van af het raftcentre.
Via het Lac de Serre Poncon naar de Ubaye gereden
Daar aangekomen zien we een dikke zwart/bruine sloot, uitermate geschikt voor een stel vermoeide lijven na drie dagen varen.
Vertrek
Gert gaat voorop
De eerste meters varen bevestigen mijn vermoedens, het is weer zo'n dag, zo'n dag onverklaarbaar... het uitvaren is wiebelig, de keerwaters net of net niet, de laatste golf van een golftrein word ik ineens 180 graden gedraaid (red: en, niet te vergeten, een paddo killende hoge staaij), dus het schoot niet op.
Hans vlak voor zijn 180 met aansluitende paddododer
Anke gaat duidelijk soepeler
Na ongeveer 500 meter tobben krijgen we het eerste serieuse verval met een aantal grote blokken, de eetkamer (la salle a manger). Het eerste blok rond ik nog met gemak. Ik zie Saskia wat ruzie hebben met wat paddestoelen en andere levensmiddelen, dus besluit ik dit obstakel iets ruimer te nemen.
Geen goed plan, voor ik het weet zit ik op mijn zij tegen blok twee geplakt. Ik hang daar wel goed stabiel, niet verwonderlijk in een verval met zo'n naam. Alleen pech, de vreettent is dicht en ik sta ook nog verkeerd geparkeerd.
Achter me kijkend zie ik een mooi gat, daar moet ik niet heen, vooruit kijkend een nauw doorgangetje, als ik mijn kajak weer recht kan krijgen, moet ik er door kunnen.
bovenin links zie je Hans net boven het blok uitkomen
Na een tijdje worstelen, nee dit gaat het niet worden, heb ik mijn peddel maar even boven het blok uitgestoken als teken van leven. Ik heb mijn twee handen nodig, dus knoop mijn peddel aan mijn koeienstaart, en stap uit. Daar sta je dan, midden in de rivier, achter een blok.
Inmiddels zijn Gert en Menno beiden op de andere oever verschenen. Ik heb mijn reddingslijn net aan mijn boot geknoopt, en wil hem over het blok laten zakken, maar Menno (!) wil mijn kajak met alle geweld redden, dus de lijn wordt naar Menno op de rechter oever gegooid.
IK duw mijn kajak goed voluit in de stroom, en hij pakt gelijk water. Dus menno kan hem niet houden, en aangezien hij zelf niet wil zwemmen laat hij los. De boot gaat er alleen vandoor. Ik klim alsnog over het blok, en laat mij door Gert naar de linkeroever trekken. Anke is inmiddels in haar kajak gesprongen, en vervolgt hier....
Hans
Anke vervolgt:
De boot ligt nog net een klein beetje boven water en er zit een gemeen draadje aan met zakje. Ik moet vooral niet in het touw in de knoop komen te zitten. Dat lukt, en dan het eerste keerwater. De boot pakt het mooi, ik zit bij de werpzak een keerwater lager. Ook de volgende rustige stukjes bulldozer ik kansloos tegen de boot aan. Een stukje verder ben ik een verval af, maar de boot blijft halverwege vol in de stroming liggen. Een grote kei heeft de werplijn te pakken genomen. Als Menno de boot voorbij is gevaren is het duidelijk. Die boot kunnen we helaas niet redden. Hans moet maar gaan lopen. Wij lopen stroomopwaarts om de rest van de groep in te lichten.
Cees of Harry zal hier het vervolg van de bootredding misschien nog vertellen...
Anke
Harry: Ja hoor dat wil ik wel. Wij staan een strandje lager als we Menno en Anke aan zien komen achter de boot aan. Zij stappen uit, en wij maken ons klaar om een springer in te zetten om de boot te vangen. De werplijn aan de boot van Hans breekt dus uiteindelijk, en ja hoor, daar komt ie aan. Bart is de springer, hij doet het goed, maar vind geen grip op het vliegdekschip van Staay. Dus Cees F vertrekt, ik spring in de boot om hem te helpen. 1 bocht verder heeft Cees hem al te pakken....
Menno vervolgt:
Ik sta al een kwartier of zo op de uitkijk om vaarders te waarschuwen voor de gekapseisde slagkruiser die vrolijk kwispelend in de hoofdstroom bungelt. Je moet er niet aan denken dat iemand per ongeluk in die lijn vaart. Er blijkt echter niemand te komen dus veronderstel ik dat er een ploegje bovenlangs aan het lopen is. Terug naart mijn boot dus maar want hier in de bosjes net onder dat wandje zie ik niets en vice versa. Nog geen 50 meter op pad zie ik een oranje schim door de bomen. "Die slagkruiser lag toch half onder water?" schiet door mijn hoofd. Maar nee hoor, hij is los, de lijn heeft zich losgewurmd of is gebroken. In de verte zie ik Bart op de boot duiken "die gek gaat toch niet zomaar ongezekerd achter een boot aan?". Nee hoor, gelukkig zit hij aangelijnd. Maar houden kan hij die 200+ kilo stoomboot niet. De sloep vervolgt zijn weg.
Ik spring in mijn boot en ga er achteraan. Harry en Cees hebben hem al te pakken, alleen net langs een hoog wandje in een keerwater. Ik werp een lijntje en takel de lege boot een eind stroomopwaarts naar een bocht waar ik de boot wel omhoog denk te krijgen als het moet. Eerst klim ik maar eens omhoog om Hans te gaan zoeken, die is met Saskia samen gaan lopen. ik vind een paadje omhoog en even later loop ik via een weide naar de weg, precies op dat moment komen Hans en Saskia langs de weg aanlopen.
Trots toon ik de resternde 30 cm werplijn.
Doorvaren is voor hun geen optie, ze vinden het beiden niet zo heel tof op het water vandaag en Hans is al heel blij dat zijn boot nog gered is. Ik help Hans zijn boot omhoog te takelen en voeg me dan weer bij de groep. Gezien de druk op het water en het wat wankele karakter van diverse groepsleden besluit ik de groepen samen te voegen zodat er in geval van problemen meer backup is. De rivier is groot genoeg voor een groep van 9.
Menno
Marije vervolgt:
Nadat de boot veilig boven ligt, vervolgen wij onze weg. Dit water is best pittig, dus wordt er besloten dat ik (Marije) achter Anke een passage af vaar. Anke vaart een stuk voor mij, en besluit in een keerwater te gaan liggen om de afstand tussen ons te verkleinen. Met de goed doorstromende rivier ben ik alleen zo bij haar, dus dit plan lukt niet en Anke kan niet meer op tijd voor mij wegkomen, ik denk op dat moment nog dat Anke dat een geschikt keerwater voor mij vind, en lach hoofdschuddend naar haar.
Ik was in blind vertrouwens achter Anke aan gevaren, dus wist verder ook niet goed wat de vaarleiders voor mij als lijn hadden gevaren. Als ik dan haar voorbij ben en weer voor me kijk zie ik een paar dikke walsen aankomen, ik probeer nog snel naar de andere kant van de rivier te varen, de eerste wals daardoor schuin af. Dat gaat nog, maar de tweede was nog iets dikker en die straft me keihard af. Na dag 1 had ik besloten mocht ik omgaan, te gaan rollen, dus ik leg vol goed vertrouwen mijn peddel goed. In die 2 a 3 seconden kop ik al 4 of 5 stenen keihard, dus ik besluit dat de snelste weg onder de boot weg, toch spatzeil trekken is, trap mezelf goed uit de boot waardoor ik met een slag al in een keerwatertje lig.
De groep lag iets lager aan het einde van de passage, dus heb eerst maar even keihard gescholden en geschreeuwd (helaas voer Denis op dat moment langs, dus die heeft me toch gehoord), en toen langs de kant naar de groep afgezakt. Ik had toen al een mooie bult om mijn hoofd, met de zijkant van mijn helm een steen goed gekopt, die licht doorgeklapt is op mijn hoofd. Na wat te drinken en mijn hoofd een paar keer goed koelen, voel ik me prima en varen we verder.
De eerste kwartier was het weer een beetje vetrouwen terug winnen, maar dat lukt en ik begon weer echt lekker in mijn boot te zitten. Ik kreeg alleen toen zo nu en dan al wazige vlekken in de randen van mijn gezicht. Voor een volgende passage legt Bart mij de route uit, ik zit me dan vooral af te vragen of ik hem nog wel scherp zie. Op het moment dat hij wegvaart vraag ik me af of ik nou links of rechts moet varen, en gelukkig voer hij na de uitleg de passage af, dus dit kon ik nog oplossen door goed te kijken.
Onderweg begon ik weer zo nu en dan vlekken te zien, dus dit werden wel echt duidelijke tekens dat mijn hoofd echt een harde klap heeft gehad. In het keerwater kort met Menno overlegt dat mijn zicht even niet 100% is. Ik eet even snel een marsje en drink nog wat om te kijken of ik me dan nog beter voel. Dit werkte kort, maar bij het volgende stuk viel mijn zicht weer een seconde weg, dus dit was een grote no-go. Laatste stukje strak achter Harry aangevaren om veilig in het keerwater te komen waar ik uit kon stappen. Danielle was daarvoor vlak na elkaar 2x wezen zwemmen dus die stapte met mij uit. En vervolgt ook het verhaal.
Marije
Danielle vervolgt:
In het begin moest ik even wennen aan het druk van het water, en ja hoor een rolletje...Bart en Harry voeren voorop en de rest van de groep volgde. Bart gaf uitleg aan mij hoe de juiste vaarlijnen te bevaren mbt vrij grote golfjes, onderliggende stenen en walsjes op deze sterk stromende rivier. Voor mij was het een uitdaging om de juiste vaarlijnen te zoeken en te houden met de druk van het water om zo een keerwater in te varen. Enkele keren is dat gelukt.
Ik dacht: dat gaat redelijk goed (overmoedig)...helaas voor korte duur. Op een gegeven moment voer ik over een paar golfjes en zag ik een onderliggende steen met daar achter een walsje over het hoofd. Omgeslagen en voelde onder water net alsof ik alle kanten werd opgeduwd. Mijn intuitie zei, spatzeil opentrekken!! Waarop Menno reageerde: waar is je rol gebleven, het is maar een Walsje haha. Gert trok me naar de kant en mijn boot/peddel werd door de medevaarders uit het water gevist. Even later ongeveer hetzelfde voorval, maar wel een poging om te eskimoteren. Echter kwam mijn hoofd tegen een steen en klapte naar achter...dus spatzeil opengetrokken. Kort daarna met Marije uitgestapt.
Danielle
Menno vervolgt:
Als Marije vertelt dat ze toch wat slecht ziet is het besluit snel genomen. Ik zoek een bocht uit waar ik wel bij de weg denk te kunnen komen en geef aan dat Marije hier uitstapt, ook Danielle zit niet goed in haar boot en heeft net kort achter elkaar 2 keer gezwommen. Dus ook voor haar breek ik hier de tocht af om erger te voorkomen. Eenmaal boven met de boten besluit ik deze twee geknakte egeltjes niet alleen te laten en begeleidt ze naar het eindpunt. Jammer van de tocht maar dit hoort er ook bij.
Menno
Denis:
Na vandaag de eerste passage`s probleemloos gepasseerd te zijn kreeg ik (DËnis) steeds meer het gevoel mijn dag kan niet meer stuk. Na de afgelopen dagen ook foutloos te hebben gevaren zonder te rollen of zwemmen of rare steunen te hoeven maken. Ben ik misschien toch een beetje overmoedig geworden. Na enige tijd lag ik samen met Harry in een keerwater, zijn camera stond aan, ik zei wie weet ga ik het deze Alpenweek redden zonder te zwemmen. Helaas te vroeg gejuicht en het lot getart.
Nadat Marije en Danielle zijn uit gestapt kwam mijn waterloo steeds dichter bij. Eerst nog een redelijke passage afgevaren, enkele keerwaters gemist die ik anders wel had gehaald. Misschien is de vermoeidheid toch toegeslagen. Bij de aanvaart van de volgende passage ging het mis. Laffe aanvaart, ik ging voor Safe, dat was dus verkeerd gedacht. Flinke golf, wals en hops ondersteboven. Na enkele keren proberen te rollen werd het zwemmen. Mijn Waterloo dus. Na het zwemmen, wandelen en hozen nog een klein stukje gevaren tot net voor de ingang van de kloof. Hier ben ik samen met Anke uitgestapt, onze Duracelletjes waren op.
Denis
Harry vervolgt:
De Opsomming: Vandaag zijn Koen, Nonja en Terence naar huis vertrokken. Martijn, Sanne, Hein en Marjolein blijven op de camping. Na Hans' zijn waterloo stapt Saskia met hem uit. Dat zijn de eerste 2 kleine negertjes.
Dan is het de beurt aan Marije en Danielle, zij stappen uit en Menno gaat me ze mee, weer 3 negertjes minder. Nadat ook Anke en Denis vlak voor t einde ook uitstappen, zijn er van de 11 kleine negertjes van het instappunt nog maar 4 over. Gert, Ikke, Cees F, en Bart varen gezamelijk het laatste stukje.
Bij de ingang van de kloof ligt de laatste grote passage. We verwachten dat die het dikst zal zijn, maar hij blijkt echter juist makkelijker met zoveel water. Wel stevige druk erop, maar het is 1 grote soephelling naar beneden, redelijk vlak. We worden opgewacht bij de uitstap door Hans,en Saskia, die al omgekleed zijn. Menno komt net aankopen met Marije en Danielle. Met 2 autos gaan we de andere slachtoffers oppikken langs de route. Heerlijk gevaren, missie volbracht.
Harry
Traject: Raftcentrum Le Martinet tot camping la source net onder le Lauzet (ca. 500 meter na de romeinse brug uitstappen. Niet doorvaren, na de volgende brug begint de grote kloof van de Ubaye (WW IV-V)). Totale lengte ca. 8 km. Klasse WW III+ (midden water).
Waterstand: 30 m3 (kuub) op peilschaal Ubaye - Roche rousse (midden water).
