Verslagen Wildwater

Nu met film van deze afsluitende dag. Laatste dag van de alpenweek 2011 alweer. Het gaat veel te snel. Nog even goed van genieten dus.

Negen mensen denken dat, dat vandaag het beste kan door het traject Chateau Queyras en aansluitend de kloof van de ‘Ange Guardien’ te varen. Ik ben er een van.

Na het opruimen van het kamp rijden we in een relaxed tempo naar Chateau Quayras. We hebben geen haast want het water komt ook pas als de zon hoog aan de hemel staat. Een beetje lui en loom stap ik in. De spanning die ik gisteren voelde bij mijn eerste bevaring van dit toch wel beruchte kloofje ontbreekt vandaag

Het eerste keerwater onder de brug bij de ingang van de kloof is de laatste meter dat ik nog iets van slaap in mijn ogen heb. Daarna volgt een dolle, natte en koude rit in een op hol geslagen achtbaan. In het keerwater halverwege de kloof kan ik even op adem komen.

Wow! Wat een manier om wakker te worden!

Helemaal wakker en relaxed vervolgen we onze weg. Niet veel later zijn we alweer uit het kloofje. Kort maar heftig.

We dobberen in het zonnetje naar het begin van de engelbewaarder kloof. Het mooie weer en de relatieve rust van het water maken me een beetje laks. Ik begin een paar vaarfoutjes te maken die hier nog niet worden afgestraft. In het begin van de kloof bij de eerste WW III passage maak ik een beginnersfout. Ik vaar te hoog uit het keerwater en surf te veel over. Daardoor kom ik tegen een steentje die mijn snelheid dwars op de rivier stopt en drijf ik voorbij het keerwater dat ik wilde hebben. Achterwaarts stuiter ik een vervalletje af. “Mmmmmh. Was niet netjes.” denk ik in het keerwater. “Moet beter de rest van de dag.” Even later hoor ik dat Jorn besluit om niet verder te gaan en de kloof uit te dragen. Hij zit niet helemaal lekker in de boot.

De kloof is een heerlijke mix van stenen, water en zonschijn. De meeste passages zijn vanuit de boot goed vanuit de keerwaters te verkennen. Bij een paar passages moeten we eruit om te verkennen. Halverwege de kloof bij een onderspoeling besluiten we allemaal om te dragen en meteen maar eens te gaan lunchen bovenop een rots.\

Een mooie plek voor een himalaya start. Net erna komt een onoverzichtelijke S-passage die heel moeilijk overgedragen kan worden. Sven is een van de eerste en gaat op zijn dak. Vanaf de kant lijkt het zelfs of hij gaat zwemmen maar hij blijft in de boot. Een voor een komen we voorzichtig naar beneden en proberen ons een beeld te vormen van de stroomversnelling. Roel gaat zwemmen en zijn boot spoelt een eind door. Hij is OK. Sven en Harry gaan op jacht naar de boot.

De rest van de groep houdt de aandacht bij de stroomversnelling en niet veel later ga ik ook maar ik heb niet goed gekeken. De eerste wals met een steentje gooit me om en duwt me naar rechts tegen een groot rostblok. Ik glij van het volgende vervalletje af en kom halverwege met mijn rug een steen tegen. Daar zit ik klem. Godzijdank is mijn rechterarm in de goede positie om me met mijn hoofd boven water uit te drukken. Ik moet hier weg denk ik. Dit is geen goede plek. Met een hoop geduw weet ik door te spoelen in de wals eronder. Na een paar keer stuiteren wordt het water iets rustiger en besluit ik te eskimoteren. Helaas zit ik tegen een steen en na de derde poging slaat bij mij de ademnood en de bijbehorende paniek toe. Ik besluit uit te stappen omdat ik opeens de dringende behoefte aan een hap frisse lucht heb

Eenmaal boven water vind ik m’n relatieve rust weer en als ik om me heen kijkt zit ik in een keerwatertje onder een gekromde wand. Van Tom en Arne krijg ik de werplijn en ik kan mijn boot met een karabiner vastklippen. Die gaat niet weg en zo hoeft er niemand achteraan. Ik pak een paar kleine greepjes in het wandje en na even uithijgen begin ik met de anderhalve meter klimmen. In normale omstandigheden een eenvoudige 4 wat ik met droge kleren en klimschoentjes gemakkelijk kan. Nu, zwaar met veel water in mijn kleren en surfschoentjes, is het iets moeilijker. Gelukkig krijg ik een peddel toegestoken die me in staat stelt net het volgende greepje te pakken. Hijgend kijk ik om me heen en al gauw besluit ik dat ik hier niet kan instappen om de tocht voort te zetten. Arne en Tom gaan toch de passage varen en ik ben hun safety.

Arne die toch ook altijd netjes vaart heeft hier ook problemen en kleeft even in het zelfde walsje waar ik besloot uit te stappen maar kan zich redden. Tom gaat goed naar beneden. Ik kijk om me heen en zie dat ik eerst een schuine wand van 15m omhoog moet klimmen en de boot achter me omhoog takelen. Jaivi is aan de andere kant omhoog geklommen en helpt me.

Het vervolg van de kloof ben ik wat voorzichtiger en een paar keer besluit ik de chickenrun te nemen. Dat pakt goed uit en ik krijg zo mijn zelfvertrouwen weer terug. Na nog een paar hele mooie passages opent de kloof opeens en zien we Jorn rechts op een grindbankje foto’s maken. We zijn er als een stel uitgelaten jonge honden stuiteren we vol van de adrenaline nog even rond de auto’s. Voordat we aan omkleden toekomen wacht de zwemmers nog de drink of shame. Bier (in mijn geval sinaasappelsap) uit je eigen surfschoentje. Ad Fundum!

Een waardige afsluiting van een hele mooie alpenweek.

Bart

Dag 6: Chateau Queyras en de kloof van de Engelbewaarder (Guardian Angel)

Het Batavieren elite-team rijdt over het Franse asfalt en de Guil laat zich af en toe zien in het dal van de kloof. De leden zijn onderweg naar Queyras, de plaats waar ze gisteren geëindigd zijn. De zon schijnt en het belooft weer een prachtige dag te worden, de laatste van een weergaloze week.  Nog een beetje stijf van alle voorafgaande avonturen en de harde ondergrond in de tenten kruipen ze piepend  in hun lang neopreen. Jaivi, het jongste lid, voelt zich gevangen in zijn Long John, maar weet dat het bittere noodzaak is.

Licht zenuwachtig kijkt hij naar links en ziet de rivier langs stromen. Hier is de stroom nog vriendelijk, maar hij weet dat de rivier verderop zijn tanden laat zien als deze zich door de kloof van Chateau Quayras wurmt. Hij kijkt naar rechts en ziet Roel zenuwachtig heen en weer lopen. Dit wordt de zwaarste dag van de hele Alpenweek en het beloofd een spannende afsluiter te worden

Jaivi vanuit onwetendheid over wat hem te wachten staat, Roel vanwege zijn soms toch onzekere rol. Ze kijken elkaar aan knikken: “Het is goed zo… We gaan het doen!”.

Als de auto’s omgereden worden besluiten ze alvast op verkenning te gaan. De kloof van Chateau Queyras doemt voor ze op en de ingangspassage onthult zich. Een overzichtelijk stuk met 3 grote keerwaters voordat de kloof versmalt en de rivier verder naar beneden dendert.  Ze zien dat de rest inmiddels terug is van het omrijden en besluiten terug te gaan naar de instap.

Het Batavieren elite-team verdeelt zich over twee groepen. Onder hoede van Titanium Tom, zoon van Kliko-meister-Joost van Haaren, wordt groep 1 gevormd. Tom heeft zich ontwikkeld tot een zeer degelijke vaarder en heeft ieders vertrouwen. Zijn kudde bestaat uit RVS  Sven, Teddy Bear Jorn en Jolly Jumper Jaivi ofwel de drie J’s. 

Groep twee bestaat uit Collateral Cees, Bunga-Bunga-Bart, ofwel de 3 B’s,  Aerial Looping Arne en Rusian Roulette Roel. Dit alles onder de bezielende leiding van Dirty Tissue Harry. Het water voelt koud en groep 1 vertrekt.

Roel ziet zijn maten verdwijnen in de bulderende massa van de kloof. Hij vaart het keerwater uit en volgt Arne. Gespannen worden de eerste keerwaters genomen. De boot voelt goed en Roel bedenkt dat deze kloof zal bepalen of hij de tweede kloof van vandaag zal varen of dat hij het handdoekje in de spreekwoordelijke ring zal werpen. In het laatste keerwater werpt hij nog een laatste blik naar Bart en na de goedkeuring van Harry zet hij aan.

In no time giert de adrenaline door zijn aderen en de spanning verdwijnt als smeltwater voor de zon. 30 seconden lang beukt hij door de golven en walsen van deze allesverslindende kloof. Links en rechts van hem flitsen de rotswanden langs hem heen. Euforie maakt zich meester van zijn brein en hij beseft dat dit is waar het allemaal om draait… Halverwege de kloof ontmoet hij de rest van het elite-team in een keerwater. Ook bij hen een grijns van oor tot oor. Dit belooft een mooie dag te worden!

Nadat de groep de kloof van Chateau Queryras verslonden heeft volgt ze de stroom verder richting de kloof van de Engelbewaarder. Bij de instap van de kloof besluit Jorn uit te stappen. Hij zit niet helemaal lekker in zijn boot en heeft zojuist Bart een keerwater zien missen waardoor deze wat ongelukkig in een volgend keerwater terecht komt. Jorn wil geen onverantwoord risico nemen en na overleg neemt hij afscheid van het elite-team.

De tocht van Jorn belooft er één van vele hoogtemeters te worden. Ongelooflijk hoe dit elite-team-lid moeiteloos met boot en al het begin van de kloof uitklautert. Na dit toch wel heftige afscheid gaat de groep verder. Er is weinig tijd voor emotioneel verdriet, want de tweede kloof van de dag dient zich aan.

De wanden vernauwen en worden hoger en hoger. Al snel beseft iedereen dat er geen weg meer terug of omhoog is. Er rest nog slechts één richting, die van de stroomrichting! De kloof is minder smal dan de Chateau kloof, maar de wanden reiken veel hoger. Door verschillende instortingen is er in de loop der jaren een schitterende verblokte rivier ontstaan met veel verval en mooie keerwaters. Dit afgewisseld met dikke wildwater 3 en 4 passages. Halverwege schijnt een 5 passage te zitten, die moet omgedragen worden, het elite-team kent zijn grenzen…

Het eerste deel wordt goed gecontroleerd afgevaren. Eén voor één dalen de leden de rivier af. De communicatie is goed net als de lijnen die gevaren moeten  worden. Al snel komt groep 1 bij een passage die niet goed te overzien is. Vaarleider Tom twijfelt niet en sommeert zijn groep uit te stappen om te verkennen. Het blijkt een flinke passage, maar goed te doen.

Inmiddels is groep 2 ook gearriveerd en voegt zich bij groep 1. Harry gaat de passage als eerste doen. Veel schuim, flinke golven en een mooi groot keerwater rechtsonder. Alsof hij verwekt is in de boot vaart Harry naar beneden. De rest van de groep volgt zonder problemen.

De volgende passages verlopen ook zonder problemen. Waar nodig wordt verkend en de groep daalt solide de kloof af. Het genot is van de gezichten af te lezen, iedereen geniet zich suf. Jaivi en Roel hebben geen spijt en voelen zich goed in de boot, net als de andere leden van het elite-team. Toch blijft het spannend, helemaal als Roel bij een relatief simpele passage toch een flinke hoge steun nodig heeft. Hij verrekt hierbij zijn musculus triceps licht. Hopelijk gaat dat geen problemen opleveren. Na een tijdje bereikt de groep de eerste wildwater 5 passage. Dat wordt omdragen. Men besluit het onaangename te combineren met het aangename en de lunchpakketten worden tevoorschijn gehaald.

Genietend van de zon worden stukken brood met gebakken ei, jambon fumée en gebraden big verorberd. Batterijen worden opgeladen en het team maakt zich op voor deel 2 van de kloof. Het merendeel van de groep begint de tweede helft met een Himalaya-start van een meter of 4 à 5. Bart maakt foto’s en Roel wil zijn arm even sparen. De groep vaart verder en meteen komt ze bij een flinke passage die verkent moet worden. Een aantal leden bekijkt het geheel en geeft duidelijk aan welk keerwater gehaald moet worden om vervolgens de passage te kunnen doen.

Roel voelt bij het uitvaren vanaf de pauzeplek dat er iets niet klopt. Zijn arm zeurt nog wat, er zit zonnebrand op zijn handen en peddel en de peddelslagen zijn niet overtuigend. Hij belandt in een hoger keerwater en zorgt voor meer grip met wat grind en zand. Nog even wat rek- en strekoefeningen en hij vaart door naar het laatste keerwater. Bij het aanvaren gaat het echter mis. Hij vaart de lijn niet goed, stuitert over een paar keien, komt dwars vast te liggen met de kuip stroomopwaarts en de druk van het water doet de rest. De boot rolt en op dat moment moet Roel een keuze maken. Blijven zitten en proberen te rollen of er uit en zwemmen.

De boot van Roel kan ook loopen ;)

Hij weet dat er een dikke passage vlak achter hem zit en er is erg weinig tijd om te rollen. Hij besluit te gaan zwemmen, snel naar de kant, maar als hij boven komt ziet hij dat het al te laat is. De stroomversnelling voelt als een geweldige glijbaan. Vloekend gaat hij door het witte water en duikt hij in het schuim onderin de passage. In zijn ene ooghoek ziet hij zijn boot doorspoelen en in de andere ziet hij Tom een werplijn gooien. Gelukkig heeft hij zijn peddel vast kunnen houden en snel zwemt Roel naar de lijn.

Ondertussen heeft Bart zijn eigen avontuur. In het eerste walsje van de passage wordt hij naar rechts gezet en belandt hij onder een steen waar hij een soort van Bunga Bunga party houdt. Erg nat en spannend, maar met weinig resultaat. De voorzitter van de Batavier zit tegen een steen gedrukt en komt er niet meer weg. Zijn leven flitst aan hem voorbij en hij besluit aan de lus te trekken en te zwemmen wat overigens zelden voor komt.

Vakkundig wordt hij door Tom en Arne met boot en al naar het onderliggende keerwater gesleept. Het team hergroepeert zich en vaart verder zodat ze zich kan verenigen met Roel, Harry en Sven. Eén voor één varen de leden het keerwater uit op naar de volgende passage. Ogenschijnlijk simpel, maar toch een pain in the ass, vooral voor Jaivi. Een blok in het midden van de kloof waarbij de hoofdstroom rechts voorbij gaat om vervolgens via de rechterwand kaatsend door te gaan. Jaivi vaart zijn lijn van links naar rechts goed, maar onderaan de passage wordt zijn achterpunt wat gepakt waardoor hij omgaat. Normaal gesproken geen probleem, Jaivi rolt net zo goed als Cees zijn shag prepareert.

Terwijl Jaivi wacht tot zijn peddel goed boven water ligt drukt het water hem juist de ander kant op waardoor dit moment lang op zich laat wachten. Te lang voor Jaivi, want na een seconde of acht vindt ook hij zijn Waterloo. De derde zwemmer is een feit. Relatief eenvoudig bereikt hij de kant met peddel en zonder boot. Deze verkiest een solocarrière op de Guil in navolging van de rode Wavesport Diesel van Roel.

Harry, Sven en Roel zijn inmiddels de kloof een aantal honderd meters verder afgezakt. De kloof is goed te belopen en ze merken dat het einde nadert aangezien de wanden wat verder uit elkaar gaan staan. Opeens schieten de ogen van Roel vol tranen. Blijdschap maakt zich meester van hem en hij kan een vreugdekreet niet onderdrukken. In de verte ziet hij het rode neusje van zijn boot omhoog steken.

De Diesel heeft zich keurig vastgezet tussen twee rotsen en met behulp van Harry en zijn werplijn krijgt Roel de boot weer in zijn bezit. De schade valt mee. Het tussenschot is losgeslagen, maar nog wel aanwezig. Net als wijlen Michael Jackson is de neus daardoor aan de linker voorkant wat ingevallen.

De blauwe Eskimo van Jaivi is inmiddels 100 meter stroomopwaarts door Sven geborgd. Geen schade, hooguit een krasje extra, het oude Eskimo-plastic bewijst zijn kracht. Na niet al te lange tijd komt het andere deel van het elite-team naar beneden varen. Verhalen worden uitgewisseld en iedereen is blij dat ze weer samen zijn. Er wordt nog één keer omgedragen bij de oude wc-pot. Vroeger een mooie drop in een poel, nu een gevaarlijke passage met twee onderspoelingen inclusief sifon.

Het laatste stukje is genieten en ontspannen uitvaren. De kloof verbreedt zich en het einde met engel komt in zicht. Plotseling zien ze aan de kant het laatste lid van het korps. Jorn staat precies op het juiste moment aan de kant met een fotocamera het jubeltafereel vast te leggen. Nu is de groep weer helemaal compleet. De spullen worden omhoog gebracht en de koelbox wordt geopend. Het schijnt traditie te zijn, dus de zwemmers, Roel, Jaivi en Bart, drinken hun biertje uit hun wet-schoentje (inderdaad, dat moet bij een elite-team wel gewoonte worden). Het was een mooie dag. Bier zal nooit meer hetzelfde smaken!

Roel

Lees ook alpenweek 2011 proloog