Verslagen Wildwater

Alpenweek 2011, films van de boven Guil met voldoende voer voor een veiligheids instrucitie en uiteindelijk veel lol in de kloof van Chateau Queyras. 

Boven Guil

Kloof van Chateaux Queyras

Deze week had ik langzamerhand weer wat zelfvertrouwen opgebouwd. De eerste dagen had ik nog wat ruzie met de stenen die in de weg lagen, maar gisteren had ik echt heerlijk gevaren.

Gisterochtend twijfelde ik nog of ik wel mee zou gaan, want ik was moe, maar gelukkig heb ik dat wel gedaan. Hans zei nog dat de donderdag een goede was om een rustdag te houden. Helaas heb ik dat niet gedaan. Gisteren aan het eind was de koek op en Harry had dat al eerder door dan ik: "Anke, jij komt achter mij varen". "Ok, dacht ik, als hij dat zegt.". Er werd steeds harder aan mijn achterpuntje getrokken, maar het ging allemaal ok.

Vandaag begon het heel rustig. Ik dwarrelde wat laag de keerwaters in, maar dat had ik eerder ook met al die stenen, dus ik maakte me nog niet druk. Toen kwam er een stuk waar iedereen de boot uit ging en waar wat vervelende stukken inzaten. De meeste mensen gingen overdragen, maar toen Harry en Menno een boomstronk uit het onderste verval getrokken hadden gingen er een aantal mensen varen. Met de euforie van de dag ervoor nog in gedachten bedacht ik dat ik ook wilde varen. De goede lijn had ik al door een man of 5 zien varen en ik ging erachteraan.

Rechts het keerwater in na het eerste verval en dan leuk over een paar walsjes verder naar beneden. Ik voer het eerste verval af en schiet met de stroming mee rechtdoor op een boom af. Even later merk ik dat ik vast zit. Harry zit nog in het keerwater en begint aan de boom te sjorren. Ik help mee en die bomen krijgen we makkelijk aan de kant. Helaas zit ik nog steeds vast. Ik zie een stuk staal links naast mijn boot. Shit, ik zit vast tegen een stuk staal. Harry komt links van me liggen en we willen proberen om de boot langs het stuk staal te trekken. Om twee handen vrij te hebben gooi ik mijn peddel stroomafwaarts richting Menno.

Bonk, ineens wordt de boot scheefgeduwd en er staat een stuk meer druk op. Het lijkt het beste om uit te stappen. Spatzeil lostrekken dan maar. Godver, dat lukt niet, want het stuk staal zit niet alleen links van me, de hele voorpunt zit erin vast tot over het spatzeil heen. Ik word bang dat de boot dubbelgevouwen wordt en mijn benen ook gaat vouwen. Harry laat me een beetje op zijn achterpunt leunen, maar eerst zie ik dat niet zitten met zo'n klein speelbootje. Het werkt en dan roept hij naar de kant dat er iemand moet springen. Roel komt aangelijnd naar mijn boot zwemmen en als hij mijn puntje vast heeft wordt er aan hem getrokken. In eerste instantie iets te dwars op de boot, maar als de trekkers iets meer stoomopwaarts gaan staan komt mijn boot los. Harry zegt loslaten, en ik laat laat zijn puntje los. Helaas laat Roel op dat moment ook mijn boot los. Zonder peddel drijf ik in de stroming en gelukkig kom ik nog voor het volgende verval aan de kant.

Uitgestapt en wel vraag ik Menno naar mijn peddel. Die blijkt in een onderspoeling naast het volgende verval te zijn verdwenen. Harry ziet de peddel liggen en Bart probeert van bovenaf nog bij de peddel te komen. Dit is hopeloos. Helaas, tijd voor een paar nieuwe peddels, hopelijk kan ik er 3 voor de prijs van 2 kopen. Een toerpeddel, een vervanger en misschien ook nog een reserve of deelbare.

Het stuk erna varen de meeste mensen en ziet er ook niet zo moeilijk uit. Er zit alleen wel een vervelende onderspoeling achter, maar aan het eind de punt naar links houden en dat is geen probleem. Na deze actie denk ik dat ik toch maar weer snel in de boot moet stappen en door alle adrenaline kan ik eigenlijk nog niet goed inschatten wat de invloed is van de gebeurtenis. Ik vaar een verval af en merk dat ik niet heel slim bezig ben. Dopje vergeten, mijn boot maakt water. Meteen naar de kant en nog een keer mijn boot legen.

Volgende stuk: ik vaar ruim uit, en moet daarna weer terug naar links, dat lukt niet. Meteen zit ik weer vast op de stenen en ga op een heel ondiep stuk om. Rollen is geen optie en ik stap uit en zwem met peddel naar de kant. Helaas, de boot zit meteen vast tegen een rots. De stroming staat er vol op en zonder hulp gaat die niet loskomen. Een volgende reddingsactie wordt ingezet.

Menno waadt naar het midden van de rivier en wordt behoorlijk meegetrokken. Aanlijnen was beter geweest. Hij klimt stoomopwaarts naar mijn boot en krijgt een lijntje toegeworpen. Als dat vast zit begint hij aan de boot te sjorren en weet hem los te krijgen. Als mijn boot weer aan de kant is weet ik het heel zeker: dit was genoeg voor vandaag. Een rotstuk lopen naar de brug en dan ben ik bij de weg. Omdat het iedereen duidelijk is dat het niet meer zo goed met gaat, krijg ik van verschillende mensen een aanbod om mee te lopen. Uiteindelijk gaat Saskia met me lopen en bij de pauzeplek sluiten we even weer bij de rest aan. We wachten daar tot we opgehaald worden.

Het is vandaag een keer niet gelukt om alles onder controle te houden. 2 keer besloten om te varen, terwijl ik dat niet ging redden. Het zelfvertrouwen dat ik de rest van de week opgebouwd had is weer volledig verdwenen. Morgen hopelijk nog een heel rustig stukje varen om weer het gevoel te krijgen dat ik het nog kan en dat varen toch wel heel leuk is.

Anke

Intermenno

We zijn vandaag hoog op de boven Guil ingestapt om eens een lang maar niet zo moeilijk traject te varen met een toetje, het kloofje van Chateau Queyras, aan het einde.

Het traject hebben Saskia, Eline, Sven en ik twee jaar geleden in de zomer gedaan en zijn toen zelfs nog hoger ingestapt op de Bouchet, een zijrivier van de Guil, bij Abries. Batavieren zijn geen liefhebber van lange laagwater trajecten dus deze keer zijn we 3 kilometer boven Aiguilles ingestap, net voor Aiguilles zit 600 meter WW III+, de reden om zo hoog in te stappen.

De stuw is zoals gewoonlijk onbevaarbaar (zonder schade aan boot) maar deze keer bleek de ingangs passage van het moeilijke stuk (daar waar de weg vlak langs de rivier loopt en er een grote pijp langs de bedding zichtbaar is, net boven Aiguilles) verder vervallen te zijn. Het resultaat was een sifon op rechts die aan het einde door betonijzer wordt afgesloten. Links kun je er langs maar een vaarfout kan dan wel slecht aflopen. Harry en nog een paar varen, ik draag dit wel even, zeker als voorbeeld voor de rest van onze groep.

Het hele stuk langs de weg is vaartechnisch wel interessant, maar door al het betonijzer wat  nu is blootgespoeld en de verdere onderspoeling van de wegzijde moet dit stuk nu geclassificeerd worden als "niet geschikt, stap maar een brug lager in". Alternatief voor gevorderden is heel goed verkennen en omdragen als je twijfelt. Hopelijk gaat de gemeente hier nog een keer aan het werk om het betonijzer weg te halen en de onderspoelingen weer dicht te metselen. Tot die tijd: laat maar zitten.

Wij hebben vandaag Roel als voorvaarder en bij de vervallen stuw van Aiguilles pakt hij de meest open lijn, helemaal over links. Een logische keuze zonder verkennig. De vorige keer weet ik nog dat we helemaal over rechts voeren met als gevolg volledige vastlopers in de blokkentuin net onder de stuw. Roel zijn keuze is dus goed, ik volg maar besluit net voor de stuw toch even een keerwater te nemen om niet het risico te lopen op Roel te butsen als hij onverhoopt blijft steken. Ik zie zijn koppie verdwijnen en even later onder de stuw verder peddelend. 

Ik volg en vaar dezelfde lijn. Die blijkt echter precies in een vervallen deel van de stuw uit te komen, ik val in anderhelf meter breed kanaal met rafelige zijkanten, niet prettig om hier een afwijking naar links, rechts of onder te krijgen.

Hier dus ook weer het advies, ga tijdens het aanrijden in Aiguilles maar even op de brug naar deze stu kijken, hij is niet hoog maar links wel vervallen waardoor er een smal kanaal ontstaat waar je eigenlijk niet doorheen wilt, zeker niet bij veel meer water. Beste route is net links van het midden op tempo over de rand heenspringen.

Arne, old school in het boskloofje

De boskloof, 3 kilometer onder Aiguilles maakt de lange aanloop echter helemaal goed, heerlijk wildwater III, altijd vanuit de boot te verkennen, een perfect parcours om goed te leren voorvaren. roel doet het uitstekend en leidt ons keerwater voor keerwater naar beneden.

Het is druk vandaag in het kloofje, in ee keerwater liggend wordt ik opeens voorbij geschoten door twee kanoers met hele geconcentreerde gezichten. "Zo, zo" denk ik, "die willen even laten zien hoe je hier op topsnelheid downhill kunt varen". Even later zie ik echter de reden voor de strakke bekkies, ze zitten in dit kloofje duidelijk aan en boven hun tax, een bocht verder gaat een van de twee vol op zijn plaat en even later komt zijn bolletje boven, zwemmend dus. Alles los, boot en peddel door.

Verderop komen we nog veel meer kanoers tegen, allemaal liggend aan of staand op de kant en allemaal in kennelijke staat van "ja, en nu?".

Een van de kanosters zonder boot vraagt me uit te kijken naar een op hol geslagen oranje boot, die vinden we later vlak voor Chateau Queyras terug waar Harry boot en losse werplijn goed zichtbaar aan de kant opbergt. De volgende dag komt een blije eigenaresse een doos bier brengen. Hun groep was voor de eerste keer zelfstandig op pad en had zich dus enigzins misrekend in het boskloofje. Gelukkig waren zij wel onder het vervallen betonijzer traject gestart.

Chateau Queyras, einde boven Guil, let the fun begin

Menno

Jaivi op de pot

Maar het verhaal gaat verder. Want nadat Anke was uitgestapt werd er natuurlijk nog wel verder gevaren. Stelde verder niet veel voor. Ik moest de hele tijd voorop varen van Harry waar geen zak aan was (-;). Het leuke was de kloof onder een kasteeltje, de wc-pot. Dat was vlak na het uitstap punt.

Harry, in invaart onder de brug

We hebben dit met Sven, Menno, Harry, Tom, Bart, Cees, Arne, Karin en ik gevaren. Eerste stuk was een grote achtbaan. Geen enkel keer water en gewoon kei hard naar beneden knallen.

Bart en Jaivi in de invaart van de kloof

Ik haalde uiteindelijk Bart in, maar het was te smal om te passeren. Die heb ik dus maar aan me puntje gespiest. Daarna was er nog een klein walsje waar iedereen zonder problemen doorheen kwam. Aan het einde was er nog een kleine leuke blokken passage.

Daarna moesten we terug lopen, wat mij niet aan het begin verteld was. Na een lange terug weg besloten Jorn die toch hoorde dat het best leuk was en Sven hem nog een keer te varen. Ik wilde ook wel, maar ik wilde niet meer lopen. Dus ik dacht ik regel een lift bij Roel. Maar toen hij hoorde dat dat was omdat ik niet terug wilde lopen met die zware plastic kajak op me schouder weigerde hij. Ik besloot toch te varen.

Jaivi, Sven en Jorn, second run, double fun

Kei hard naar beneden gerost met Sven en Jorn. Ben nog even omgegaan door dat mijn achterpuntje water schepte en daarna tegen een rots aan gedrukt werd, maar terug gerold. En daarna zag ik tot mijn verrassing een busje op de brug staan. Maar die reed door. Dus wij toch gaan lopen.

Jorn, met helm van Harry

Komt de bus met Roel en Kristel terug, dus ik me bootje achterin en zelf erbij. Daarna kwamen we langs Jorn. Die wilde niet mee omdat hij nog even wilde lopen. Maar toen kwamen we bij Sven die al honderd meter verder was. Die wilde ook niet mee in de bus. Toen hij mij achterin de achterbak op me boot zag zitten schreeuwde hij nog iets van mietje en "de jeugd van tegenwoordig".

Graag geziene gast, 17 kilo

En 's avonds natuurlijk genoten van een lekker door familie van der Staay klaar gemaakt speenvarken.

Jaivi