Boven Romanche
20090818
Deelnemers: Nonja, Hans, Caro (Karel) en Margot
Vandaag 18 augustus gaan we de boven Romanche verkennen, dus moeten we vroeg opstaan omdat er eerst een flink stuk gelopen moet worden.
Om 5 uur staan Margot, Caro, Nonja en Hans op, en vertrekken met de auto naar de Col du Lauteret waar de auto word neer gezet.
Eerst lopen we een drie kilometer over een licht stijgend bergpad tot vlak boven de boomgrens. Dan bereiken we het dal van de Romanche, die een 300 mtr onder ons stroomt, maar op deze hoogte toch goed te horen is.
Na nog een kilometer zien we een prachtige waterval van de Romanche, zeker niet vaarbaar.
De volgende twee kilometer tot de berghut Refuge de l’Alpe stroomt de Romanche rustig door een keienbedding, gevoed door een aantal zijbeken, welke zich met prachtige watervallen in de Romanche storten.
Onderweg naar de berghut worden ook nog de nodige bergmarmotten gespot, en Nonja stapt bijna op wat we maar omschrijven als een wilde bergmuis.
Om een uur of 8 zijn we bij de eerste berghut van onze tocht, waar we een heerlijk bergkoffie drinken met berggeiten melk. Het was een soort boerderijen berghut met bergkippen berggeiten bergpaarden en bergkoeien bergvogels en nog meer bergdieren. Hierna dalen we een kleine 50 mtr om een pad van ca km te volgen langs de Romanche. Hier zitten een aantal heftige stukken in welke zeker te varen zijn.
Bij een splitsing van de Romache en een van zijn bredere toevloeiingssloten gaan we lunchen.
Margot en Caro gaan wat bessen plukken, en struikelen hierbij bijna over een bergbok, die er natuurlijk meteen van door gaat. En ze hebben zoals verwacht geen camera mee.
Bij deze riviersplitsing besluiten we de zijtak te gaan volgen om het mysterie van het komende water op te lossen. Iets hogerop komend zien we de Romanche zo’n beetje uit de rotsen komen, eigenlijk bevaarbaar van af zijn bron.
Het bergpad begint vanaf hier behoorlijk snel te stijgen en ons looptempo daalt aardig, net als de kwaliteit van één van de zolen van de geleende schoenen van Nonja.
We moeten hier nog ca 3 km lopen dus besluiten we de losse zool mee te nemen naar de volgende berghut, Refuge du Pave, waar we hem op de een of andere manier weer onder de schoen hopen te krijgen.
Bij het omhoog lopen struikelen we zo’n beetje over de bokken, waarvan er eentje zowat met ons mee loopt.
Het laatste stukje naar de hut is het zwaarste, over 1.5 km nog 400 mtr omhoog naar 3006 mtr en dan nog 1 km dalen naar 2841 mtr waar de berghut staat.
Het mysterie van een van de hoofd-zijsloten van de Romanche wordt hier ook opgelost, deze wordt gevoed van uit het Lac du Pave, welke op zijn beurt weer gevoedt wordt door een gletser. Eenmaal bij de hut aangekomen lijkt het eerst op een golfplaten barak waar je zelf voor alles moeten zorgen. Eenmaal binnen treffen we een slaapzaal aan en een kookplaats met piknik tafeltjes. Buiten, onder het genot van een paar biertjes wordt de schoen van Nonja (Rien) met wat grove schoenmakers-steken in elkaar geknutselt.
Caro en Margot gingen de bron van de Romanche inspecteren, van de gletser was bijna niks meer over maar er was een groot helder blauw meer voor in de plaats. Met de voetjes in het meer hebben ze gezien dat je er prima op kan varen en dat het ook heerlijk helpt voor beurse plekjes te verkoelen. We wisten niet wat we van het eten moesten verwachten, de ploeg van ongeveer 16 man waarvoor een vrouw in haar eentje voor moest koken werd in tweeën verdeelt. zodat die omstebeurt in het kleine eetzaaltje plaats konden nemen.
Toen we om 7 uur plaats namen kregen we eerst een soep voorgeschoteld, een lekkere salade , lasagne, een kaasplankje en als finishing touch een zelfgemaakt appelgebakje. Om negen uur lag al vrijwel iedereen in hun bedje. Met 26 man in een paar stapelbedden plus een paar heftige snurkers hebben we de nacht overleefd en begonnen we weer met de afdaling en het hopen op het heel blijven van de schoenen van Nonja (Rien). Op de terug weg hebben we nog speciaal voor Harry (die nu 's ECHT jarig was) van ongeveer 3000 mtr een steen meegenomen in de vorm van een waterdruppel. De terug weg verliep goed tot dat de schoenen van Margot een probleem werden doordat ze te klein waren
.
Het laatste stuk hebben Caro en Margot zich prima vermaakt op blote voeten met modder en gras. Verkenning gelukt.
In totaal hebben we in 2 dagen 25 km verspreid over 16 uur gelopen.
Hans en Margot
