Na een voorspoedige reis, tegen alle sneeuwberichten van eerder in de week, kwamen we vrijdagavond toevalligerwijs (ondanks dat we elkaar kwijt waren geraakt) binnen een paar minuten aan in Gerullis. Alwaar we het ouderlijk huis van Gaby voor onszelf hadden. Met de verzekeringen dat ze morgen toch echt een huis kon regelen met bedden (wat dan het subtiel verplaatsten van andere hurende jagers zou betekenen), en dat we echt niet te veel hoefden te betalen, omdat we op de 'grond' moesten slapen. Nou ja, een beetje batavier is wat gewend, dus met de auto's vol met luchtbedden, matrastoppers, en de recentelijk gekochte, en beruchte blokkendoos van Peter, waren we goed gewapend voor een weekendje "back to basic".
Peter's blokken-stapel spel zou ons veel, frustratie, slapeloze nachten, en zenuwaanvallen hebben gekost, ware het niet dat Gaby genoeg flessen Bittburger en lokale wijntjes had neergezet om onszelf rijkelijk te bezatten. Sanne toonde zich een ware meesteres in het spel, en heeft zaterdag een hoogtepunt van 30!!! blokjes weten vast te leggen onder toezicht van menig aangeschoten Batavier. (Waarvoor respect, ik had de avond ervoor tot 4 keer 25 blokjes weten te stapelen, en kon nog niet slapen...).
Zaterdag 's ochtends was het landschap, en de auto's met kayakken erop compleet ondergesneeuwd, en was de groep in dubio of we er een lekkere sneeuwwandeling van wilde maken, of toch maar een dagje op het water zouden gaan zitten (red: die blokken hebben eringehakt bij Hein, de ochtendsneeuw kwam pas op zondag :). Gelukkig hadden we opperhoofd Menno bij ons, die de hele groep wist te pleasen, door er een gezellig dagje Usbach van te maken. Van geruchten hadden we al vernomen dat deze rivier enigszins bezaaid zou zijn met bomen, maar koppigheid van ons opperhoofd leidde ertoe dat we zelf hebben mogen ondervinden wat dat betekende ;) (red: ach wat heet nou bezaaid, kan toch nooit erger zijn dan een Baybach :)
Na een vlotte start (met zelfs echte zon!) met de twee rookies (Marjolein en ik), als voorvaarders op deze rustig kabbelende beek, waarop in het begin toch niet zoveel zou zitten, en we vooral uit moesten kijken naar het laatste stuk, waar een wonderlijk kloofje zou zitten, kwam na niet al te lang het eerste boompje in zicht. Eerst nog wel ff het stuwtje afstuiteren, maar daarna werd onze gemoedelijke tocht omgetoverd in een heus Wild-Wandel-Weekend.
Stuwtje, in de normale doorgang rechts langs de muur zit hout, dus maar midden door, geen probleem met laag water.
De eerste boompjes kunnen nog meestal links of rechts gepasseerd worden.
Het hek was van de dam, en alsof er iemand mikado in het bos had gespeeld, werden Marjolein's boomscout-skills behoorlijk op de proef gesteld. Ik kan me nog herinneren, dat Cees na 2 uur vroeg..... "heeft iemand die bomen al geteld eigenlijk?" en dat ik me nog meen te herinneren dat ik zei een stuk of 7........dat voelde als zooooooo lang geleden toen we uiteindelijk bij de beloofde kloof aankwamen, nadat we over minstens nog 3x zoveel bomen heen hebben moeten klauteren en tussen de rest door hebben mogen slalommen (Maarten kan trots op ons zijn!).
En ja hoor... ook het kloofje was bezaaid met ietwat groot uitgevallen lucifers die ons een zeer mooie route belemmerden. Pindakaas.....toch nog maar een keer de schouder eronder, en vanaf boven toezien hoe er heerlijke walsjes, prachtige surfgolven, en pientere passages aan ons voorbijgingen. Nog net 1 vervalletje mee kunnen pikken, en toen was het klaar met de pret. Tip voor de komende 5 jaar: tenzij we met een team kettingzagen in de boot gaan varen......is deze beek helaas voorlopig passé. Een heel groot voordeel: niemand heeft het koud gehad, en een prima workout gehad! Ach, de stukjes die we wel gevaren hebben waren best leuk, en varen in een winterse eiffel heeft altijd wel iets.
Naar het einde komen er wat meer leuke trapjes
Ingang van het kloofje is vrij
Maar direct daarna is het over uit en sluiten
Kloofje vanuit een heel ander perspectief, een erstbewanderung
En de laatste bocht van het kloofje zit ook weer totaal dicht.
En weer instappen na het kloofje
Gelukkig zijn de walsjes en speelgolven bij de Elfenmuhle wel vrij, half zes komen we van het water
's Avonds hebben we afscheid genomen van Denis en Hans, welke voor deze beek helemaal op en neer zijn komen rijden. En na een winterse sneeuwbui kwam chefkok net op tijd binnen om de rest te delegeren met de Chili-Con-Jamie, waar Anke een meesterlijk prutje van had gemaakt. Dit is dan ook de bewuste avond dat Sanne haar record vestigde met ik zeg het nogmaals: 30!!!! blokjes. Dankjewel Peter voor het vermaak dit weekend! Door alle kayakfitness van de middag was iedereen toch wel een paar uur eerder slaapklaar dan de dag ervoor, en zijn de meesten relatief vroeg in gaan slapen, om de volgende dag weer fris (want dat was het!) en fruitig op te staan. En toen lag er dus opeens die 10 cm sneeuw en staat om half negen Gaby met twee schalen warme broodjes voor de deur .
Start op de peddelbach
Omdat 2,5 uur rijden naar Menno's favoriete boven-lesse toch net iets te veel van het goede was met een sneeuw-wit wegdek, besloten we vandaag de Midden-Rur te gaan treiteren, en ons geluk op de Peddelbach (red: die houden we erin!) te zoeken. Ik hoop dat we nog foto's hebben van de bevroren spatzeilen, helmen en zwemvesten die sommigen in hun bootje vonden (koud hè Menno? ;) en stijf bevroren waren. Les voor de volgende keer (red: en dat je dan de rivier moet gebruiken om je kanospullen te ontdooien, brrrrrrr...).
een van die beroemde te vroeg te krappe passages voor Hein
Na nog wat bootjeklussen, natte voeten krijgen in de sneeuw, en jezelf toch echt niet helemaal op kunnen warmen als je met -3 staat te wachten, toch maar de bootjes weer op de schouder en onszelf in de Peddelbach wakker geplenst. Een zeer vermakelijk stukje (ware het niet dat we toch echt even op moesten warmen, en iets meer stenen geraakt hebben als bedoelt), met de nodige leuke lijntjes. Volgens Sas nog nooit met zo'n lage waterstand gevaren, en toch wist Menno's nieuwe burn het hele stuk te overleven.
Peddelbach, laatste stuk rechtuit
Molenstuw
Het blijft een zeer mooi stuk om door het dorp te varen, golven te pakken, niet te horen dat je achtervaarder bent, en vrolijk iedereen voorbij te varen (Cees F). Menig duitser heeft ons (zelfs medekayakkers) voor gek aangezien om op deze dag te varen, gezien ook het publiek in Monchau op de brug. Helaas was er nergens behoefte voor toegiften en wilde iedereen snel door, om het niet al te koud te krijgen.
Zelfs Anke heeft niet gesurfd in het dorp. Slalommend tussen de putdeksels, swoesjend van de Favoritenteuter, en daarna hopsend van de Berenkuil (Menno doe maar iets redactiefs als de benamingen niet correct zijn), vloog de tijd voorbij.
Fovoritenteuter
de wokkel
De vernieuwde berenkuil stuw, komende tijd bij hogere waterstanden vooraf verkennen
Bij deze lage waterstand ga je al diep, mogelijk vieze wals bij hogere waterstand
Nee Hein, deze vaar je altijd helemaal links
Helaas was daarna voor mij de pret voorbij, en moest deze jonge god toch echt toegeven aan die verrekte spier in zijn rug. Ik heb de tocht een beetje uitgezeten (de rest trouwens ook, omdat Marjolein eerst wilde spelen, en daarna pas plassen), en niet al te veel meer ondernomen. Maar inmiddels begon de zon dan ook hard te zakken, de snickers uit te werken, en onze vaarleider van vandaag er wat vaart in te pompen.
Laatste stuk was (op de befaamde bocht na dan) weinig uitdagend meer met deze waterstand, maar we hebben ons nog prima uit kunnen leven in het dorp. Het was prima zo. Autootjes bij de Hammer Falls, lekker snel omkleden, en vervolgens zijn we met een klein clubje (Cees, Anke, Marjolein, Sanne, Marije en Hein) nog even een echte duitse Schnitzel gaan eten. En na de nodige vieze biertjes was het weer tijd om naar huis te kachelen.
Ondanks (of dankzij?) de kou, de bomen, het niet kunnen winnen van Sanne's toren, en Cees' wc-verstoppende ochtendbolus, was het een zeer vermakelijk weekend, en was het weer ouderwets gezellig.
gr.
Hein
En nee, het was helemaal niet kkkkkooouuuuddddd.........
Trajecten:
Ussbach wegbrug strotzbusch - Scheidweiler tot Elfenmuhle voor Bad Bertrich. ca 10 km. WW I-II+ (+bij veel water in het kloofje en bij de Elfenmuhle).
Peilschaal Lieser 85 cm dalen. Is minimum voor dit traject.
Rivier niet meer geschikt voor wildwatertochten, ca 25 bomen over de rivier. Kloofje moet geheel gelopen worden. Bij hogere waterstanden absoluut gevaarlijke boompassages. Moet eerste geschoond worden.
Midden Rur vanaf het stuwtje in de perlbach (auto's en omkleden op uitstappunt bij wasbord) tot de eerste wegbrug voor Hammer (bij de Hammer falls). 7 km ww II-I. Peilschaal 48 cm Monschau (waterstand voelde veel lager aan).
