Monschau, 29 maart 2009
Een historisch moment … de Wilde Wijkers ontmoeten de Batavier.
Monschau, rond een uurtje of tien, zomertijd, wel te verstaan en de kerk loopt uit. Voor de westerse niet-Nijmegenaren was het een extra vroege dag nu de klok net die nacht een uur vooruit werd gezet. We waren met z'n vieren. Arnold, Karina, Marcel en ondergetekende Wilde Wijker.
Marcel en ik zijn al bijtijds vertrokken zodat wij ruim de tijd hadden voor koffie met gebak en het verkennen van de rivier in de stad. Bij het instappunt stonden al de nodige andere kayakkers naast een stoffige man zich onder het houten afdakje om te kleden. De man was blijkbaar gewend aan al het naakt en later neopreen naast zich. Alleen de hond ontbrak. Rond half één gleden we in het water.
De waterstand was niet bijzonder spectaculair (60cm en zakkende naar 58 cm), maar het varen van een riviertje blijft heerlijk. Tussen de koude regendruppels door scheen af en toe het zonnetje, zoals op de foto's te zien is. Gelukkig was ik bij een klein speelplekje de eerste om in slow motion mezelf ongewild een koude douche te bezorgen. Met een minder geslaagde lage steun trok ik me juist om. In een soepele beweging was ik rap weer boven, natuurlijk blij met mijn neopreen muts, bbrrrr.
Een tijdje later bij de kurketrekker waar Karina blijkbaar toch wat zenuwachtig van werd, mist ze het keerwater en klampt zich vast aan de boot van Arnold, maar stroomopwaarts opgekant krijgt het water toch meer vat op haar eigen boot. Dus zo goed als langs de kant ligt ze op haar zij en kruipt uit haar boot. Een oplettende wandelaar bij de hangbrug gebaart en roept dat er een peddel vandoor is gegaan, dus Marcel en ik besluiten om erachteraan te gaan. Zeer aandachtig speurend links en rechts in het water snellen we met krachtige slagen stroomafwaarts. Marcel ziet in een passage iets blauws onder water vastzitten, doet nog een greep, maar is te laat. Hij gebaart, roept en als in een voetbal één-tweetje pik ik vervolgens de peddel uit het water. De verkleumde handen staan me niet toe om met twee peddels te varen, dus dan maar een worp richting kant waar Marcel hem opvangt.
Teruggelopen naar de kurketrekker waar weinig spannends aan is bij deze waterstand, je kan er alleen net niet makkelijk genoeg surfen. Gevieren peddelen we weer verder tot een leuk vervalletje met een mini-keerwater links van smalle hoofdstroom. Hier kunnen we naar hartelust het gat induiken om er vervolgens uit gespoten te worden terug richting het grote keerwater rechts. Dit zijn de speelplekjes waar ik blij van word.
Die Sub7zero die ik een half jaar geleden van ene MarcelvW gekocht had, lijkt zich hier op dit water uitstekend te vermaken. Hoe zou het toch komen?
Vanzelfsprekend volgen het wasbord en de molenstuw. De eerste lopen we om maar de molenstuw varen we probleemloos af, daarna komt al snel het stadje in zicht waar mensen zich verwonderen over die ijshoofden op het water. Heel veel keerwaters en golfjes pakken we hier niet meer, want Arnold had beloofd op tijd thuis te komen, maar niemand getreurd, de vermoeidheid slaat al toe.
Met de glijgoot waar ik in plané vanaf dender (te vroeg voor een foto, zegt Marcel) en het vervalletje bij de parkeerplaats ronden we de toch weer prachtige dag af. Bij de glipperige uitstaphelling zijn de doornige struiken ongenadig en met boot en al glij ik een paar keer uit, de plant-aardige striemen tot bloedens toe op de hals. De dag is echter nog niet helemaal voorbij. In welke auto had je je kleren ook al weer gelaten, Marcel? Sttt ! (Redactie)
Roger de Crook, voorzitter van Kayakclub Wilde Wijkers.
