EBOCWWW 19/20 maart 2005
Na jaren zorgvuldige planning en rücksichtslos afblazen bij suboptimale omstandigheden was het eindelijk zover. De Bata's gaan Cana. Hieronder een verslag.
Vaarders:
Geoff & Valery Welch (Mad River Freedom) Marco Buring & Rob van Dijk (Indian Canoe XL14) Teun van Moorsel & Mayke Rensen (Coleman Mariner 14) Menno van Renswoude & Saskia Hoeksema (Sunkosi) Cees Faber & Bart Pijpers (mod. Slalom C2) Cees Verhoef (Indian Canoe Rodeo & Drakkar Wheelboy) Hans Platenburg (Mad River Guide) Hans van der Staay & Rien Hagemans (open Gatz Yoho) Nyke & Michiel (Gatz Yoho) Ron Does & Joost van Haaren (Sunkosi) Boy Schreuder Goedheijt (Safety boater K1 Eskimo Kendo)
In de loop van de vrijdagavond kwam iedereen aan in Irrel in het WaldJugendlager.
Hans Platenburg had reeds kwartier gemaakt en een kampvuur verwelkomde de bata's en friends die na een zware week, een weekeinde wildwater kwamen varen in een open of gesloten kano. Het Eerste Batavieren Open Canadees Wild Water Weekeinde was daarmee een feit.
Vanuit andere NKB verenigingen waren een aantal enthousiaste open kano vaarders uitgenodigd om mee te gaan. Van deze uitnodiging hebben vier gasten gebruik gemaakt. Het is altijd goed ontspannen bij en kampvuurtje met wat mede kanoërs en menig pilsje bracht dan ook het juiste Zen gevoel voor een eerste avond.
De slaap kon echter door de meesten toch niet goed worden gevat. Natuurlijk waren de matrassen matig, tochtte het in de meeste hutten of was het bier te snel van doorlopen. En ja de Irreler Wasserfällen dreunden een beetje op de achtergrond.
Natuurlijk is er altijd iemand die snurkt. Maar zou het niet ook gelegen hebben aan het vooruitzicht van een snel stromende Prüm in een grote meestal open boot met twee bemanningsleden....
De volgende ochtend was iedereen dan ook vroeg op. Zoals gebruikelijk ging Hans brood halen en bakte een eitje. Ondertussen werden alle boten geprepareerd. Luchtzakken, autobanden, spatzeiltjes, meters touw, tape, compressortjes en lijm om alles maar vast te sjorren, het was een drukte van belang. Een bonte verzameling van kano's was bijeen gebracht en de Batavier was nerveus.
Slechts Geoff en Valery die meer met dit bijltje hadden gehakt bleven rustig en bekeken alles met een geamuseerde glimlach.
Vandaag zou in tweepersoonsboten, meestal open of op zijn minst licht waterdoorlatend, de Prüm worden bevaren vanaf Waxweiler naar Echtershausen. Een traject van 20 km en een primeur voor de Batavier! De waterstand was 1,20 meter (peil Echtershausen). Bij aankomst zag de rivier er goed uit. Mooie waterstand voor een Canadees en genoeg ruimte voor onze expeditie van 11 boten. Geoff en Valery waren bereid voor te varen en namen een aantal signalen door.
Het werd een fraaie tocht. we startten boven een vervalletje met een fraai keerwater. Geoff & Val sneden dat keurig aan. Daarna gingen Teun en ik van start en gingen in het eerste keerwater reeds op onze plaat. Opkanten is niet overboord springen Teun! De rest heeft het keerwater dus maar overgeslagen ;-). Later groeide het zelfvertrouwen en kreeg iedereen de slag te pakken.
Er waren wat lekke spatzeiltjes en in een golventreintje werden met name de open boten getest om te kijken of ze echt vol zouden lopen en zo hadden we een prachtige dag.
Hans Platenburg, toch een beetje de nestor van dit gezelschap, zat voor het eerste sinds lange tijd weer solo in en OC1. En had het ook weer best naar zijn zin. Na 20 kilometer echter waren de armen en benen echter redelijk afgemat.
Sturen van zo'n echte boot vraagt toch meer dan een beetje roeren met zo'n wattenstaafje vanuit een samengeknepen tube. De Prüm slingert hier door een fraai bos.
We hebben een troepje wilde zwijnen voor onze neus zien oversteken en ook in de heuvels was reeds heel wat lente achtige natuur aanwezig.
Bij Bickendorf stond het peil inmiddels op 110 cm.
Een mooie dag dus, goed voor de honger. Het kwam dan ook prima uit dat Teun weer eens een hap zou creëren. Even leek het nog mis te gaan omdat het zout op was, maar dat heeft niemand gemerkt. We hadden een heerlijk soepje vooraf, Risotto met saus als hoofdhap en Tiramisu toe. Recepten zijn via Teun op te vragen... Daarna moest het hout worden gedroogd.
Zelf heb ik het niet laat gemaakt die avond. Bij het kampvuur zakte ik reeds in slaap en ook een cognacje maakte niet echt wakker. Ik heb niet meer gemerkt hoe een man of 6 de hut binnenkwam om ook te gaan pitten.
De volgende dag bleek iedereen veel beter gepit te hebben. Alles was onder controle, we wisten het nu wel en we hebben dan ook besloten een iets meer technisch riviertje te gaan varen. De Elzbach van de brug tussen Kehrig en Düngenheim naar de ElzBach-Fällen (brug K35 bij Burg Pyrmont) ongeveer 15 km. De groep werd nu gesplist in tweeën. Gezien de eerdere ervaring op deze rivier besloot ik dat de Wheelboy meer geëigend was dan de Rodeo en deze boot werd dan ook door Marco geleend.
De Elzbach was een stuk krapper. Ook hier stond voldoende water, maar het technische zat hem in.... jawel, bomen!
Mayke en Teun hebben een geheel eigen "bomen-passeer" wijze
Veel overdragen dus met de zware open Canadezen is het uitstappen een eitje maar het overdragen (in OC taal een "portage") is zwaar werk. Zeker als de oevers modderig zijn en je de keuze hebt tussen "ga ik door die boomtop of de steile helling".
Onderweg zaten een paar stuwtjes die spectaculaire beelden opleverden.
Dit alles zorgt echter niet voor voortgang. Om 17:00 werd dan ook door de voorste groep besloten op te splitsen. Een paar snelle vaarders zouden doorgaan om alvast de auto's op te halen en de rest zou de tweede groep opwachten bij de molen voorbij Roes.
Dat bleek een goed besluit. In het laatste deel van ongeveer 5 km zaten nog acht bomen en een paar stuwtjes. Alles bij elkaar duurde het dus nog tot 18:30 voordat iedereen bij elkaar was en de auto's konden worden overgeladen.
In de tijd dat de tweede ploeg werd opgepikt voer ondertussen Cees Faber als toetje de Elzbachfälle in zijn kajak. We nemen aan dat hiervan geen beelden in deze context worden geplaatst (webred: nope, daarvoor was het gelukkig te donker).
Desalniettemin was ook dit een avontuurlijke vaardag en de algemene teneur was dan ook dat we dit best nog een keer gaan doen. Hier splitste de groep zich op. Het EBOCWWW was ten einde. Nu alleen de modder nog zien kwijt te raken. Ik wil namens de organisatie iedereen hartelijk danken voor de enthousiaste deelname maar met name Teun voor uitstekende eten, Rob voor lenen van de 15' Coleman en Hans voor broodjes, de eieren en het dweilen.
Volgend jaar weer?
Cees
