Open wildwater canadeesweekeinde maart 2008
Open = ook toegankelijk voor niet batavieren
Trajecten: Lieser en midden Rur met veul water
Single players: Hans P. (nv & sb), Cees V., Martien (nv), Harry (nv, gek)
Team players: Cees F. & Bart (gek), Geoff & Valerie (oc), Marco (oc & nv & ssb) & Marcel (nv & sb), Joost & Ron (ss), Erik & Lennart (oc) (gez), Hans vd S & Rien (gez), Erik & Lennart (oc) (gez), Harry (nv, ssb, dba), Martien (nv, ssb), Saskia & Menno (gek), Hans P. (nv, sb), Roel & Stefan(enss) (gez)
Als afsluiting van het Belgische derogatie seizoen hebben Hans en Cees een wildwater Canadees weekeinde gepland in de Eifel op 15 en 16 maart. Het lijkt niet logisch, maar als je, je realiseert dat de laatste toegestane belgische vaardag vrijdag 14 maart is, begint er toch weer een bepaalde batavieren logica zichtbaar te worden.
Daarnaast heeft het open wildwater canadees weekeinde een dusdanig grote populariteit verworven door het, ondanks lage waterstanden, ongecompliceerde en hoogkomisch karakter, dat zelfs ardenner cracks die normaliter alleen nog voor hoogwater op de boven Hogne warm lopen, hun steekpeddel uit het vet halen om, desnoods met huurmateriaal, aan te sluiten op het convooi badkuipen richting Frau Gerullis in Landkern. Mocht zelfs dat niet voldoende zijn, dan verhoogt het inherente blunderkarakter van de individuele Batavier de amusementswaarde van dit weekeinde tot een niveau, dat een volgend weekeinde waarschijnlijk zelfs aandacht zal krijgen in lokale en globale media en en exponentiele deelnemersgroei zal kennen (BartJan, je bent welkom hoor!).
Wat minder geroutineerde Batavieren gooien vooraf nog even een mailtje de wereld in om vervoer voor hun badkuip te krijgen maar moeten uiteindelijk afhaken omdat er geen auto met dakdrager geschikt voor twee badkuipen beschikbaar is en een route Gend (BE) - Nijmegen - Landkern als een te grote investering wordt gezien. Stom dus!
De organisatie is in handen van Hans P. en Cees V. die, zoals het goede Batavieren betaamt, slechts de contouren (datum en verblijfslokatie) van het weekeinde schilderen. De vrijdagavond vertrekken uit diverse nederlandse lokaties gemotoriseerde badkuipen om uiteindelijk zaterdagochtend gezamelijk aan het ontbijt te zitten in Landkern.
Stefan heeft zich laten behandelen, hij snurkt niet meer, denkt hij. Nou, volgens ons is hij kandidaat voor Tros opgelicht. In plaats van z'n neus hebben ze zijn gehoor behandeld. Hij hoort nu zijn eigen gesnurk niet meer.
Iedereen staat te trappelen om te beginnen, de waterstand is uitstekend en we besluiten, na uiteraard langdurig overlegde vorige avond, om de Lieser te gebruiken als invaar traject. De waterstand is uitstekend, dik boven de meter dus we hebben daar voldoende water onder de kiel en ervaringsgewijs weinig bomen in een totaal aan de natuur overgelaten diepe boskloof.
Omdat het reguliere instappunt, op de Kleine Kyll, net zo breed is als onze langste boot en met bomen en prikkeldraad versiert is, besluit ik om bij Niedermanderscheid in te stappen, 7 km extra water wat we nog nooit eerder hebben gevaren. Ook vertellen Hans (vdS) en Cees dat ze de vorige keer doorgevaren zijn tot Wittlich en dat, dat nog een schoon stukje was. Goed, dat pakken we er ook nog bij. We hebben tenslotte lange snelle boten (sorry Harry) en hebben nog wat Alpentraining te doen.
We worden oud, vroeger deden we dit met de moel
Bij Niedermanderscheid stappen we in net achter de waterzuivering (over de brug linksaf het smalle straatje stroomopwaarts). Daar laden we de boten af, dus de rituelen als luchtzakken vullen, comfortzones inplakken en droogoefenen op de canadese rol.
Terwijl de chauffeurs de auto's naar het uitstappunt in Wittlich brengen (oeps, 22 km over de weg, die vaker rechtdoor gaat dan de Lieser zelf, dat wordt dus een redelijke monstertocht) ruimt de achtergebleven ploeg alvast de eerste boom op.
tegen twaalf uur vertrekken we met 19 personen en 11 canadezen. Uiteraard varen we in een grote groep, geen gedoe met groeps indeling op zo'n overzichtelijke rivier en al helemaal niet met wie er voorop vaart. We spreken wel af dat Erik en Lennart (open categorie) als laatste de rij sluiten en steeds zorgen dat er niemand achter blijft.
De Lieser stroomt pittig met deze waterstand van boven de meter en hetbegin is altijd een beetje aanvoelen hoe het ook alweer moest. Zo ook bij Sas en mij. Saskia zit achterin en ik voorop. Ik doe motorren en Sas doet sturen. Het is de bedoeling dat Sas de route bepaalt en dat ik volg. we starten met het surfen naar de overkant, eenmaal halverwege wijzigt Sas haar plan, ze vindt het keerwater te vol en wil met de stroom meedraaien en een lager keerwater pakken...
Een keerwater kan voor een batavier echter nooit vol genoeg zijn dus ik besluit gewoon gas te geven terwijl Sas in de ankers hangt. Pas halverwegen realiseer ik mij de eerder gemaakte afspraken over volgen en luisteren en leg me neer bij de vrouwelijke dominantie en laat de boot met de stroom mee afdraaien.
Helaas ligt op die plek een flinke steen in het water, we kanten de boot nog goed naar de steen op maar het mag niet baten...
Even later liggen we ernaast. Zo beginnen wij onze canadees tocht zoals we de vorige geeindigd zijn, zwemmend!
Camera's klikken en het is me direct duidelijk dat dit niet te verbergen valt, dus maar even goed uitschrijven, deze escapade. Snel hebben we de boot aan de kant, dat in tegenstelling tot de vorige keer toen een tankversperring onder water ons fataal werd en we ook nog eens vergeten waren de luchtzak op te blazen. De boot is nu eenvoudig te legen, dat in tegenstelling tot de droogbroek van Saskia. De broek is te wijd van boven en als je die niet strak dicht bind loopt hij bij de eerste de beste zwempartij vol. Voor Sas betekent dat uren lang kou lijden in een natte droogbroek, waar waren die dingen ook alweer voor bedoeld?.
Marcel (nog nooit in een open Canadees) mag bij Marco (jaren lang canadees ervaring op wildwater) voorin. Bij de eerste golven toont het gezicht van Marco een grijns van oor tot oor en lijkt Marcel een stevige opstipatie te moeten doordrukken. Lachen Marcel, dit is leuk!!!
Bart beschouwd canadees varen als sport, hij heeft dan ook een slalom canadees. Cees F. beschouwt het als recreatie. Regelmatig zien we Bart dan ook geconcentreerd aankomen met in zijn rug de relaxte grijns van Cees die in een duidelijker gezapiger tempo de lepel door de soep roert (of juist net even niet). Als de concentratie nog wat verder afzakt is een nat pak het eindstation...
De te varen afstand indachtig, net boven de 20 km is toch 2 x zoveel als we normaal varen houd ik het tempo hoog en geef na een paar kilometer op het bovenstuk al aan dat we te langzaam gaan, pas na 7 km komen we bij ons normale instappunt en dan is het nog bijna 15 km scheppen. Geen getreuzel dus, denk ik. Zo niet bij de batavier, na 2 uurtjes varen en bomen dragen, er zitten er toch wel een stuk of 5 in het bovenstuk, gaat een batavier op de kant op z'n boot zitten en pakt de bammetjes. Geen houden aan, pauze dus.
We houden het wel kort en 20 minuten later gaan we weer te water, Roel en Stefan geholpen door Bart. die extra impuls levert uiteraard weer een nat pak en een volle boot op.
Stefan heeft en paar russische Sauna attributen meegenomen en als snurkneus en pim gaan ze over het water.
/
Gelukkig komen we nog geen 200 meter na de pauzeplaats bij de monding van de kleine Kyll aan. Nu is het nog iets van 15 km plus het kleine stukje extra naar Wittlich.
De Lieser krijgt na de monding van de kleine Kyll een flinke slok water erbij en is zeker 50% breder. De boomversperringen worden ingeruild door schitterende bochtstromingen op haakse schieferstein wandjes in een eenzame woudkloof. Overal bevinden zich schitterende bochtstromingen met tollende keerwaters, mooie surfwalsjes maar helaas, we hebben haast en geen tijd om ook maar een keerwater aan te doen. Niet zozeer omdat we voor het donker thuis willen zijn. Nee, Hans heeft op mijn advies het eten gereserveerd voor 19.30 uur en baas Gerullis heeft aangegeven dat we wel op tijd moeten zijn omdat hij veel verse groente gaat gebruiken (-;). Terug tellend betekent dat, dat we rond kwart voor zes aan moeten komen anders redden we het met omkleden, auto's halen en terug rijden niet om op tijd voor de dis aan te schuiven.
Nu valt gas geven voor een twee persoons canadees van 5 meter best mee, we gaan stukken harder dan we normaal met de kano varen. Maar ja, we spelen dan ook nergens. Dat tot spijt van Harry, Hans en Martien, allen met een eenpersoons waarbij die van Harry slechts 2 meter lengte telt. Ze hebben dan ook enige problemen met het tempo. Harry z'n armen lopen vol, Martien zijn knieen geven vergelijkbare problemen en Hans P. gaat integraal aan gort.
Harry bikkelt verder (voor de eerste keer in een rodeo canadees en dan 20 km+ peddelen, RESPECT!), Martien geeft ook niet op, zijn gehavende knie wel. Roel neemt de eenpersoons over en verbaast zich over de totale stuurloosheid van dat ding maar de stroomsnelheid van de Lieser compenseert dat gelukkig royaal. Alleen Hans P. moet na 15 km de peddel in de ring gooien en besluit bij de wegbrug Grosslittgen - Schladt te gaan liften. Zijn boot laat hij langs de oever van de de rivier liggen en strompelt uitgeput de steile helling richting de weg op, in de hoop op een lift.
Wij gaan snel verder, nog minimaal 7 km te gaan met een stevige stuw halverwege en als apotheose de stroomversnelling bij de Pleiner Mühle, de kroeg waar we normaal stoppen.
De stuw is top, met deze waterstand ben ik hier nog nooit geweest, dan zijn er veel interessantere ww-rivieren te varen in deze omgeving. De stuw naderend zien we Geoff en Valerie hun boot al overdragen maar over de rand zie ik dat Joost en Ron ons al voor zijn gegaan. Wild gebaren ze naar de juiste lijn, Sas vat het hyperwijzen op als GEVAAR, Eerst verkennen en ik, intussen als stuurman achterin omdat Sas niet om mijn brede schouders (-;) heen kon kijken, wil, zols gewoonlijk, maar een ding, gaan met die handel. We gaan dan ook, met enige grondberoering, er vol doorheen. Ze liggen beneden wel te wijzen, maar er is geen camera te zien. Snel geeft ik mijn 2-e camera (verschil moet er zijn) af aan joost en bekijk hoe de rest eraf gaat.
Erik en Lennart volgen soepel, maar hebben geen luchtzakken in hun open Canadees...
inderdaad, geheel volgelopen moet het team de kant opzoeken.
Pim (Roel) is snurkneus zat en gaat alleen verder. Snurkneus heeft Martien overgenomen omdat diens knie (vakkundig in de poeier door een motor ongeluk) het niet meer trekt in de rodeo canadees van Cees.
Zo'n éénpersoons is toch lastiger dan Roel gedacht had, maar hij slaat zich er dapper doorheen en Martien kan zijn knie op het bankje voor Snurkneus ontzien.
Marcel en Marco houden hun relatie wel in stand en laten bij de stuw zien dat een luchtzak voorin toch een bepaalde meerwaarde heeft...
wederom karakteristieke positie, Bart peddelt, Cees recreeert
De hele ploeg geeft weer gas en na nog eens 5 km wordt de rivier duidelijk omstuimiger, de Pleiner Mühle komt in zicht. De rivier deelt zich in twee armen. In de linker zit een flinke wals waar ik al die bloembakken natuurlijk graag doorheen zie gaan. Alleen Cees V. pakt stiekum de rechter doorgang maar de rest gaat een voor een vol door de wals. Helaas een beetje te snel achter elkaar waardoor ik weinig goede foto's kan maken.
Rien en Hans zinken af en het drijflichaam verliest contact met de boot zelf en vaart een eigen koers.
Bij de Pleiner Mühle wordt weer gehoost en zonder drijflichaam gaan Rien en Hans verder. Dat is achteraf toch niet zo heel verstandig want de hoosfrequentie stijgt nu naar eens per 5 minuten en we hebben nog een paar kilometers voor de boeg.
Door een frontale botsing met de rotswand vliegt Rien in het vooronder
Achteraf blijken die paar kilometers er 5 te zijn wat betekent dat we uiteindelijk 26 kilometer onder de kiel hebben weggeschept. Duitsers varen regelmatig dat soort marathons op wildwater, maar voor de Batavier is het toch wel een record. Geen wonder dat vooral de single players redelijk bekaf om vijf uur het uitstappunt bereiken.
Hans P. is ook al op het uitstappunt aangekomen en al omgekleed. hij gaat samen met Martien zijn boot halen en rijdt dan terug naar Gerullis. Wij kleden om en Cees en ik halen de auto's op van het beginpunt. Eenmaal terug op het uitstappunt zijn de overige chauffeurs al aan de terugweg begonnen.
Net als we alle spullen opgebonden en ingeladen hebben gaat mijn telefoon, het is Hans P. die met een heel timide stemmetje vertelt dat hij een groot probleem heeft. Mmmmm, Hans P. met een timide stemmetje? dan is er echt wat aan de hand...
Intermezzo: De Toyota Hilux geeft u de vrijheid te doen wat u wilt, wanneer u het wilt. Niets kan u in de weg staan. De Toyota Hilux, befaamd om zijn off-road capaciteiten, duurzaamheid, betrouwbaarheid en veelzijdigheid, en is daarom al heel lang de logische keuze voor de zwaarste omstandigheden. De Hilux biedt u eindeloze mogelijkheden, die slechts begrensd worden door uw eigen fantasie (de officiële Toyota lezing).
Hans is bij de wegbrug over de Lieser, onbegrensd door enige fantasie, een boshelling van meer dan 20% afgereden en daarna door een zompig grasveld naar zijn boot gereden. Martien, voorzien van meer fantasie, vertrouwde het niet en is dat laatste stukje gaan lopen.
De Lieser heeft een paar dagen eerder bijna een meter hoger gestaan en het veld is doorweekt. Binnen de kortste keren komt de 4x4 van Hans niet meer van zijn plek en bij iedere wielrotatie zakt hij dieper in het veld.
Met twee auto's gaan we Hans helpen, hopelijk zijn we wel op tijd terug voor het eten.
De Toyota staat er wat sneu bij, niets duidt erop dat deze kar, befaamd om zijn off-road capaciteiten, een probleem heeft. Todat je probeert weg te rijden. Met een panda 4x4 had je heel wat meer kans gehad. De bijna 2 ton zware Hilux is kansloos tegen de zompige Lieseroever.
Met een pioniersschep wordt de blubber rondom de banden wat geegaliseerd waarna er een bedje van takken gelegd wordt.
Met 8 man aan de sleepkabel en wat motorhulp weten we de Hilux uiteindelijk uit het veld en tot onderaan de boshelling te trekken.
Vanaf daar zijn we echter kansloos. De boshelling lijkt door bladeren en takken best wel solide maar onder dat toplaagje zit spekgladde modder. Het profiel van de banden zit helemaal vol met vette klei en hebben geen enkele grip. 2 ton op handkracht omhoog trekken is kansloos, dat wordt overnachten aan de rivier voorspel ik al.
Cees en ik gaan het dichtsbijzijnde dorp in voor een aflevering van "Batavier sucht Bauer mit trekker". Het is intussen echter al half zeven, dat avondeten om half acht gaan wij niet meer redden. Terwijl Cees het thuisfront inlicht duik ik het gasthof in om, na het probleem uitgelegd te hebben, het telefoonnummer van een lokale boer met trekker te krijgen.
Die boer woont hemelsbreed nog geen 500 meter van de wegbrug af maar is helaas niet thuis. Zijn vrouw wel. Aan haar leg ik het probleem uit maar een snelle oplossing zit er vandaag niet in omdat haar man het gehele weekeinde niet thuis komt. Gelukkig kent ze nog andere boeren en na een telefoontje hebben we de afspraak dat de volgende dag om 9.30 uur een boer met trekker bij deze boerderij zal zijn om ons verder te helpen.
We bedanken de boerin, halen de rest bij de brug op en rijden terug naar Gerullis. Tegen acht uur schuiven we aan. Na 26 km scheppen en de aansluitende escapades smaakt het eten uitstekend, Frau Gerullis stopt ons vol met Schnitzels, Cordon Bleu's en nog andere vleesgerechten.
Tot een uur of elf is het nog onrustig op zall maar slechts enkelen gaan door tot de kleine uurtjes, de rest is vroeg vertrokken. Hans P. zo'n beetje als eerste, niet alleen omdat hij afgepeigert is, maar ook om alle opmerkingen over terreinrijden te ontlopen.
Na een onrustige nacht voor Hans (het regent, dus het water in de Lieser stijgt) ontbijten Martien, Hans, Saskia en ik zo vroeg mogelijk en rijden rond half negen weer richting Lieser. Martien zetten we met bagage alvast af bij de brug en Hans brengen we naar de boerderij.
Daar staat de boer al te wachten. Hans kiest voor de diplomatieke introductie met "Ich habe eine grosse fehler gemacht" waarna de boer antwoord met "Das machen wir alle manchmal".
Dat gaat goed komen zie ik en na nog een paar foto's nemen we afscheid van Hans, boer en boerin en vervolgen onze weg naar Monschau waar we afgesproken hebben met de rest van de groep.
Batavier hat Bauer mit Trekker gefunden
De boer heeft de Hilux met heel veel moeite aan een lange lijn de helling op kunnen slepen en tegen elf uur kunnen ook Hans en Martien vertrekken richting Monschau.
Kwart over elf ontmoeten wij de rest van de ploeg in Monschau. Alleen van Marco, Harry en Marcel geen spoor.
Dan gaat mijn telefoon...
Het is Marcel: "Menno, ik heb een enorme blunder begaan" zijn, zijn eerste woorden. Visioenen van in de modder vastgelopen auto's schieten aan mij voorbij...
"We staan bij het instappunt van de boven Lesse en de TomTom zegt dat het nu nog 2 uur rijden naar Monschau is".
In plaats van boven Rur heeft Marcel boven Lesse op de TomTom geselecteerd en is daarna op de automatische piloot achter de TomTom aangegaan. De overige inzittenden zaten erbij en keken ernaar. Ze besluiten uiteindelijk maar naar huis door te rijden.
Met een grote grijns vertel ik de overgebleven Batavieren van de nieuwste Batavierenblunder. Schaterlachend staan we elkaar ongelovig aan te kijken. Ze waren gewoon te moe om nog een dag te willen varen is onze conclusie.
De midden Rur heeft een fantastische waterstand en we besluiten vanaf het dorp tot een eindje achter Hammer te varen. Eigenlijk zouden we ook wel door het dorp heen willen maar de ervaringen van gisteren leren ons dat deze open canadezen bij deze waterstand zeker een paar kere nzullen afzinken en dan waarschinlijk het hele dorp zullen doorspoelen. De kans dat we, bij deze waterstand van 70 cm op de peilschaal Monschau, ergens een boot aan de kant kunnen krijgen en kunnen hozen is klein.
De midden Rur heeft een heerlijk tempo, schitterende surfgolven en prachtige keerwaters.
We amuseren ons kostelijk
snurkneus en pim aan het surfen
had toch een echte kleur gekocht, dat wit is niks
super surfgolf voor een Sunkosi
Erik en Lennart aan het surfen
De yoho moet regelmatig gehoosd worden
Ron en Joos hebben varen super safe, en hoeven nooit te hozen
Uiteindelijk eindigen we 10 km verder in het zonnetje. Zeer voldaan laden we op en in en vertrekken huiswaarts. Hans vd S en Cees V. bedankt voor de organisatie Hans P. en Marcel bedankt voor de animatie.
Groet, Menno
Trajecten:
Lieser van Niedermanderscheid tot voetgangersbrug bij Wittlich. 26 km. Peilschaal Plein: 106 cm licht dalend
Midden Rur vanaf Monschau (net achter het dorp) tot brug na dorp Hammer, ca. 10 km.
Labels:
nv: Niet voltooid
sb: super blunder
ssb: slachtoffer van super blunder
gek: gekenterd = ondersteboven gegaan = hozen
gez: gezonken = hozen
oc: open categorie = geen batavieren lid
dba: dood bij aankomst
ss: super saai = niet niet voltooid, geen super blunder, geen slachtoffer van super blunder, niet gekenterd, niet gezonken, lid van de batavier
