Bratkartoffeln mit Zwiebeln, kein Wasser und …… de Maas
“Net als vroeger” vrijdagavond opgehaald door Hans S. Daarna door naar Groesbeek om vervolgens via het clubhuis met een volle bak (5 man in de auto, 3 Sun Kosi’s op het dak) naar de Eifel te vertrekken.
Aangekomen bij Gaby Gerullis is er niet veel veranderd. Hefe Weisse, veel geleuter over water/ geen water en activiteiten van de club ondersteund door digitaal beeldmateriaal. Bijna “net als vroeger”.
De volgende ochtend eerst een teleurstelling verwerken. Geen broodjes halen bij de Duitse bakker, want om 8.15 uur staat Gaby met een mand vol warme broodjes voor de deur !!!
Hoezo avontuurlijke buitensport? (maar toch wel erg lekker) De Staay eieren zijn gelukkig nog hetzelfde. Sven is inmiddels gearriveerd. Veel discussie over het te varen traject is er niet, omdat er maar één traject interessant is: de Kyll ergens beneden.
Nadat Joost, Ernst en Lex de groep compleet gemaakt hebben, vertrokken richting beneden Kyll. In de buurt van Hüttingen a.d. Kyll boten afgeladen. Na het omrijden, oppompen van de luchtzakken (!!!) en “gevechtsklaar” maken van mn de Sun Kosi’s richting het water.
Dat valt niet tegen. Het stroomt, we zitten niet op de keien en het is bloedmooi weer.
Jetzt geht’s los !! Vanwege de lage waterstand vaart Marco alleen in z’n open Canadees. Zo hebben we één illegale deelnemer. Marcel zit in z’n kayak en vaart met peddel.Had natuurlijk een pagaai moeten zijn.
Het gezelschap vermaakt zich buiten verwachting goed. Keerwatertjes, stroomversnellinkjes met kleine golven, een rol met een éénpersoons Canadees en nog steeds bloedmooi weer …. het kan slechter. Voor het eerst sinds jaren moeten Hans S en Rien netjes varen omdat ze in een Sun Kosi (type Mondriaan) zitten en die toch wat kwetsbaarder is dan een pe Yoho.
Het gaat ze niet slecht af, maar opvallend is wel dat Lex en Ernst die nu in de pe Yoho varen geen moeite hebben om dat netjes te doen. Warum ist das so Jungs??
We zakken de beneden Kyll af met af en toe een stroomversnelling totdat de eerste molenstuw zich aandient. Droog gevallen natuurlijk, dus er uit en klunen. Tijdens het vaartraject herhaalt zich dat nog 4 keer …… echt niet leuk !!!
We vervolgen de tocht en het aantal keerwaters en stroomversnellinkjes wordt steeds minder. Na al dat klunen en “gehak” (wel mooie natuur) komen we aan in Auw a.d. Kyll.
Boten over de spoorlijn getrokken, moe maar toch voldaan. De volgende teleurstelling dient zich aan: geen worst bij het eindpunt !!!
Waterstand kyll: peil densborn 55 / kordel 75
gevaren van wegbrug b50/Metterich tot 1 km voorbij plaats Auw
ca 13 km varen en 2km lopen
Vaarders: Anke, Cees, Marcel, Marco, Lex, Ernst, Hans S, Rien, Sven (zaterdag), Bart (zondag) Joost en Ron.
Terug bij Gerullis natuurlijk wel lekker bier en puik verzorgd eten door Klaus.
Nog wat filmpjes en foto’s bekeken en het traject voor de volgende dag besproken.
Dat wordt voor de meesten een “erst befahrung”, de Grens Maas vanaf Borgharen.
Om kwart over elf (!!!) was het stil. Ik ben zelf geen late opblijver, maar dit is nieuw voor mij.
De volgende dag herhaalt het ontbijtritueel zich en MET opruimen zitten we om half tien in de auto richting Grens Maas. Zeer gedisciplineerd.
Bij de stuw van Borgharen kijken we over een weids landschap en een brede rivier en weer ….. bloedmooi weer !!
We komen tot de conclusie dat we eigenlijk wel verwend zijn met die bochtige riviertjes en mooie natuur in Ardennen en Eifel. Bart heeft zich inmiddels bij ons gevoegd met
een éénpersoons slalom Canadees en na het omrijden gaan we onze grootste uitdaging van die dag tegemoet: de stroomversnelling na de stuw van Borgharen. Tijdens het oversteken van de Maas komen we tot de ontdekking dat het toch wel behoorlijk stroomt. Uiteindelijk komen we toch allemaal aan de overkant en vinden een prima keerwater om van daaruit te kunnen surfen en traverseren. Dat wordt dan ook volop gedaan. Anke, Cees en Bart varen zelfs in de “groene golf”. Had ik nog nooit van gehoord, maar het zag er goed uit.
Vanaf deze plek kunnen we ook foto’s maken en filmen. We besluiten er ook maar te lunchen. Eigenlijk kun je het hier wel een dag volhouden, maar ja de auto’s zijn al omgereden …. dus verder. Peddelend over de brede Maas komen we bij een eilandje in de buurt van Itteren. Ook daar stroomt het nog voldoende om te traverseren, keerwaters te pakken en het eiland rond te varen. Leuke speel- en oefenplek.
Daarna is het echter afgelopen. Breed water, wind tegen en een grindvlakte maar ach, met het fantastische weer erbij kan je niet veel gebeuren. We komen nog wel langs de monding van de Geul. De Geul komt met een bochtstroming in de Maas en Bart doet daar z’n “erst befahrung”.
We “hakken” verder de Maas af. Sommigen beginnen zich te vervelen en gaan rare doen zoals omgedraaid in de boot zitten.
Uiteindelijk bereiken we Uikhoven en slepen de boten aan de kant.
Na het ophalen van de auto (gaf wat problemen met een carnavalsoptocht) konden ook de laatsten richting huis.
Conclusie: twee dagen gevaren met laag water, genoeg leuke plekjes gehad om te spelen, bloedmooi weer en een aangenaam gezelschap. Toch weer gelukt om er iets
leuks van te maken.
Kortom, het EOCWVHERMHS was een succes. Het TOCWVHERMHS ga ik zeker mee.
Een tevreden donateur.
Naschrift van Bart over de zondag 10 april 2011.
Heerlijk laat opgestaan vandaag uit mijn eigen bed. Vandaag was het varen immers bijna om de hoek.
De Grens-Maas staat op het programma en met Hans van de Staay is afgesproken om 12.00h bij de stuw van Borgharen in te stappen. De rest van de groep met vanaf huize Gerullis komen en heeft heel wat meer kilometers voor de boeg. Ik rijdt dus in een relaxed tempo naar het Maastrichtse. Een minuut over twaalf, net als ik Meersen uitrijdt belt Hans. Zij zijn er al en zijn zich aan het omkleden. Vijf minuten later ben ik er ook. Snel even de club slalom C1 afladen, omkleden en de auto’s omrijden naar het Belgische Uithoven.
Zo rond een uur stappen we in en we beginnen met omhoog peddelen naar de stroom versnellinkjes net onder de stuw van Borgharen. Dit is een leuke speelplaats om weer te leren surfen en wat met bootjes aan te kloten. Niet te moeilijk dus en dat is precies wat we nodig hebben in de Canadezen. Of de boten zijn groot en lomp en moeilijk te beheersen of (in mijn geval) de beheersing van een wendbare boot met slechts een peddelblad laat te wensen over.
Hoe het komt weet ik niet meer, maar het komt. Verhoogd zwaartepunt, slechts een peddelblad, ouderwetse ‘happende’ achterpunt. Ik ga om en omdat ik me niet heb durven vastsnoeren in de boot kan ik niet eskimoteren. Zwemmen dus.
Zooo, het verslag van vandaag is ook weer geregeld denk ik nog voordat mijn hoofd boven water komt. Na een korte worsteling met mijn boot ben ik aan de kant, en ik kan de schade opnemen. Een flinke schram op mijn linker knie en een deukje in mijn ego.
Als eindelijk iedereen zich de stroming omhoog geworsteld heeft tot aan de stroomversnelling blijven we daar nog lang spelen en rondhangen. Pas na drie uur ‘smiddags beginnen we met de afvaart. Het is nog 8 km peddelen en we zijn bij deze stroomversnelling ruim twee uur bezig geweest.
Voor mij is het zeker meer dan vijftien jaar geleden dat ik voor het laatst de Grens-Maas heb bevaren. Nog ruim voor het internet tijdperk met de online peilschalen. Toen we na urenlange omzwervingen op zoek naar water uit erre-moei maar naar de Grens-Maas gingen om te gaan varen op de stroomversnellingen bij Obbicht. Ons richtpunt was toen de peilschaal van Ampsin Neuville. Als die onder de 200 kuub stond begonnen de stroomversnellingen van de Grens-Maas te verschijnen. Hier treed het zeldzame verschijnsel op dat hoe lager de waterstand hoe interessanter de rivier wordt voor wildwater.
Landschappelijk was de Grens-Maas nooit erg mooi. Met name aan de Belgische kant was de hele wal verhard en opgehoogd. Maar sinds het hoogwater van ‘93 en ‘95 zijn er grote plannen in werking getreden. Grote stukken van de Grens-Maas zijn op de schop genomen en her ingericht. Nu is het nog wat kaal en zanderig maar midden deze zomer zijn grote gedeelten al erg mooi groen. De landschappelijke inspiratie voor de herinrichting komt voor een groot gedeelte van de wilde Loire. Het wordt in ieder geval een heel mooi traject om ook als vlakwater toertocht te varen. De weinige stroomversnellingen zijn allemaal goed rechtdoor af te varen en komen nooit boven WW I+ uit.
Voor meer info moet je de volgende websites maar eens nalezen.
//www.natuurmonumenten.nl/content/natuurgebied/grensmaas/grensmaasproject
Ik ben dan ook prettig verrast door de omgeving. De stroming is minder fijn. Als wildwater vaarders zijn we met zijn allen natuurlijk erg verwend dat je geen flikker hoeft uit te voeren om op je bestemming aan te komen. Nu moet er toch wel aardig aan de peddels getrokken worden. Plus het feit dat we in voor ons ongewone houding aan het peddelen zijn.
Maar, het zonnetje schijnt. De warme kleding is al gauw uitgedaan en de eerste kreeft achtige verschijnselen doen zich voor.
Halvewege kunnen we nog een Bata-first op onze naam schrijven. Rechts stroomt de Geul in de Grens-Maas. Deze beek is belast met het meest strenge vaarverbod in Nederland want och, och, och, het is toch zo’n speciale beek (voor Nederland). Het feit dat er in een straal van vijftig kilometer nog een stuk of tien andere vergelijkbare beken stromen wordt in de Haagse burelen niet waargenomen.
Wij nemen onze kans waar en met een kleine omdraging worden de laatste vijftig meter van de Geul op het Bata-konto bijgeschreven.
Daarna is het nog even doorscheppen naar het eindpunt. Twee kleine stroomversnellingen doen de monotonie breken en moe maar voldaan komen we bij het eindpunt.
Het was weer een mooi traject.
Vaarders;
Hans van de Staay & Rien, Lex & Ernst, Anke & Cees F, Joost & Ron, Marcel en Marco en Bart
Traject;
Grensmaas van stuw Borgharen tot net beneden voetgangers pont Uikhoven-Geulle aan de Maas Ong 8 km.
Waterstand; Ampsin Neuville 97 kuub.
