Twekkwzk
Hierboven de afkorting van het open Canadees weekend van 23, 24 maart 2013. Net als alle weekenden dat er dit seizoen wildwater gevaren zou worden was het weer een kei koud weekend. Maar, het ging wel door. Dit keer niet georganiseerd door Hans van der Staay, niet door Hans Platenburg, nee, door Rien Hagemans. Nadat Menno een mailtje van hem aan ons doorstuurde barste het e-mail bombardement los. Wie rijdt er met wie en hoe laat en wie vaart er met wie en in welke boot? Uiteindelijk wisten op vrijdagavond 7 batavieren en 3 gasten Gerullis te bereiken.
De gasten waren er veel eerder dan de batavieren, die in de loods nog alle spullen bij elkaar moesten zoeken. Het laatste canadees weekend was 2 jaar geleden en na zo'n tijd is de routine een beetje zoek. Spatzeilen passen, luchtzakken zoeken etc. Cees had tijdens die kei koude avond geen zin om op ook nog eens op de tocht te staan bij het opbinden, dus reed hij z'n auto gewoon in de loods in. Uiteindelijk zagen wij (Sanne, Cees en Anke) nog net groep 2 die vanaf de loods vertrok (Rien, Joost en Jorien) terwijl zij anderhalf uur later afgesproken hadden. Alles lag redelijk voor ze klaar, maar ja, zij moesten Tom nog in Eindhoven oppikken. Uiteindelijk lag ik dus al lekker in m'n bedje toen zij bij Gerullis waren.
Bij Gerullis hebben we nog even wat gedronken en gekletst en ik heb kennisgemaakt met Jeff en Valerie. Marco kende ik nog wel van de vorige keer Canadees varen.
De volgende ochtend konden we heerlijk uitslapen, want Rien had om 9.00 de broodjes besteld. Toen ze er nog niet waren zijn we het ontbijt vast begonnen met een kracker. Wat bleek: Rien had uitstekend inkopen gedaan. Helaas was hij maar een ding vergeten. We moesten het het hele weekend doen zonder kaas. De suiker had hij ook niet gekocht, maar dat zijn we niet anders gewend van Staay. Cees zou zondagochtend weer naar Nederland rijden voor een verjaardag. Gelukkig voor ons kwam zijn ontbijt er op zaterdag aan de verkeerde kant uit en hadden wij een shuttle bunny! Dat is handig.
Er toch echt besloten worden waar we zouden gaan varen. Zonder grote leider is het toch gelukt om een keuze te maken. Het werd de benedenloop van de Lieser (vanaf wegbrug Groszlittgen - Schladt tot de brug in Wittlich). Maar ja, waar is het instappunt? Dat werd een beetje een zoektocht. Joost wist het wel zo ongeveer. De derde keer hadden we dan toch echt de goede plek gevonden. Valerie stond nog even te twijfelen of ze het water wel op wilde met de kou, maar gelukkig heeft ze dat gedaan.
Doordat Cees niet ging varen moest er nog een grote wisseltruck gedaan worden wie er met wie zou gaan varen. Uiteindelijk nam Joost Sanne onder zijn hoede. Jorien en Tom zouden zonder enige canadees ervaring zichtzelf moeten redden en Rien en ik mochten hetzelfde met enige ervaring proberen. Het bleek allemaal goed te werken. Wij zaten allemaal in Sun Kosi's. De gasten hadden open Canadezen mee.
Het belangrijkste doel was met dat kei koude weer natuurlijk niet de lol op het water, maar zo droog mogelijk uitstappen. Vorige keer was iedereen even batavierenlomp op het water. Dit keer was daar niet veel van over. Maar twee keer heb ik er iemand op kunnen betrappen dat hij iemand nat spetterde.
Rien en ik waren echter niet te beroerd om onzelf toch wat natter te maken. Spetteren was niet genoeg. Na een overdraging vanwege een boom stapten we kort na een bruggetje in om een wat lastigere passage te nemen. We brachten het er zeer goed vanaf tot het laatste moment. Niet te weinig opkanten, nee teveel, en in slow motion kantelde de Sun Kosi. En mijn voet, tja, die had niet zoveel zin om eruit te komen. Gelukkig dat dit uiteindelijk wel wilde en toen moest die giga boot zonder dopje geleegd worden. Pffff, dat doe je echt niet voor je lol. Ik dacht dat de kou een goede reden was om niet te gaan zwemmen, maar dat hozen is gewoon nog veel erger. De hoosblikken van Jeff en Valerie kwamen zeer goed van pas.
Er volgde nog een erg leuke passage. Daarin merkte ik dat we het er in de Sun Kosi toch een stuk beter vanaf brachten dan ik ooit als gewone beginner deed. Leuk! Joost begon weer steeds vaker in zijn canadees houding in het keerwater te zitten. Voorovergebogen om z'n benen weer wat bloed te gunnen. Heel fijn was Staay z'n verhoogde zitje, ik had voor de verandering helemaal nergens last van. Ondanks dat was ik erg blij toen het gele spatzeil opdook dat onze geliefde shuttle bunny had opgehangen om het eindpunt aan te geven.
De gevoelloze voeten van een negental peddelaars konden weer in droge schoenen gestopt worden, waarna we nog steeds kaasloos naar Haus Gerullis terug gingen. De chips, paaseitjes en Weizen smaakten goed en de aardappels waren binnen korte tijd geschild. Veel handen maken licht werk...
Al die internetverslaafde peddelaars hadden een probleem. De verbinding met wifi leek wel gemaakt te kunnen worden, maar het terein van Gerullis kwamen we niet af. Zonder resultaat hebben 5 mensen hetzelfde belachelijk lange wachtwoord in proberen te tikken. Gelukkig waren de ontwenningsverschijnselen niet te heftig.
Rien heeft een heerlijke andijviestamppot geserveerd. Ik vroeg me wel af hoe Harry met dit eten omgegaan zou zijn? Een ritje naar de plaatselijke snackbar?
We hadden het eten nog niet op of Bart begon ons te bestoken met sms-jes en telefoontjes. Hij zou zondag op en neer rijden en wilde graag weten hoe laat hij waar moest zijn. De kaarten en rivierbeschrijvingen kwamen op tafel. De geheugens van Jeff en Valerie werden leeggezogen en uiteindelijk konden we het verlossende woord brengen. We zouden om 11.00 in Densborn verzamelen om de Kyll te varen. Dit was buiten de Lieser de enige rivier waar genoeg water stond. (120 cm). Ik kon me herinneren dat we 2 jaar geleden ook de Kyll gevaren hadden, maar kwam er de volgende dag achter dat dit een heel ander traject was. Nu weet ik dat het traject van 2 jaar geleden niet in de rivierbeschrijving staat die Cees van internet had gehaald.
Na de beslissing heb ik vooral geluisterd naar de verhalen van de trektochten in Canada die Jeff en Valerie gemaakt hebben en die ze op de planning hebben staan. Daar horen die Canadese kano's natuurlijk thuis. Wat doen we hier tijdens zo'n kei koud weekend in de Eifel?
Anke
begin van dag 2....
