Nu met Film! De tocht waarop “hij wiens leeftijd niet genoemd mag worden in een gezelschap boven de 50” uiteindelijk “hij die niet over de boom heen kwam” werd maar ook luistert naar “onganisator”.
De hele week voorafgaande aan het wildwater weekeinde van 10-11 december 2011 gonsde het van de geruchten dat de onganisatoren wiens namen we niet kunnen noemen, snode plannen hadden; nl. klusplannen als alternatief voor het geplande vaarweekeind dat toch niet zou doorgaan door de woestijnachtige novembermaand. Toen echter de waterstanden opliepen raakten Ze in verwarring en kozen voor het alternatief. Tenminste... een van Hen.
Zij wiens namen die niet genoemd worden in dit verslag, hadden dus tegenstrijdige belangen, wat gelukkig bij een aantal Batavieren met namen die later wel genoemd kunnen worden en oud en (wijs) genoeg waren, niet tot verstandsverbijstering leidde maar gelukkig wel tot een verslag. (snappie?)
Zij, mede onganisator van de tocht, besloot dus reeds vroeg te verwarren met de aankondiging van een kluszaterdag. Hij, duo onganisator, verwarde door een doodse stilte waardoor vaar behoeftigen zich in de steek gelaten voelden en ten einde raad maar zelf in de pen klommen om een klusdag te voorkomen.
Affijn, het werd een 50+ weekeind met als deelnemers Menno, Cees V, Hans van der S. en Boy, en een zekere, niet nader te noemen, onganisator van ver onder de 50. Het was verzamelen zaterdagavond op de Molen van hans in Kanne, in de loop van de avond druppelden de jongere ouderen binnen en vatten vast een pintje, in afwachting van de Grote niet nader te noemen Roerganger, die ons zou verlichten over de tocht van de volgende dag. De oudjes raakten voldoende bezwangerd (van alcohol) zodat ze de aankomst van Hem die verder geen naam krijgt, niet meer bewust hebben meegemaakt. Bij het ontbijt echter bleek Hij er toch te zijn.
De Senioren waren er al lang uit, wordt de Rur en daarna zien we wel verder. Goed geonganiseerd dus!
Na het ontbijtje eerst maar eens wat lenzen in en vers bier scoren (dat was nl. op) en daarna het instappunt bij Kalterherberg / Reichenstein bekijken.
Het was stuimig weer; zonnig, weinig wind en lekker fris. Dat was na een week van regen en storm dus een meevaller. De waterstand in de Rur was al gezakt naar 26 cm op de peilschaal. Dus besloot Menno, zonder overleg met Hem, dat we maar wat lager moesten instappen.
Op de Perlbach bleek onder de dam wel voldoende water en dat werd dus het instappunt. Voor Cees met zijn Canadees was dit een primeur. Had wel eens een stukje Perlbach gevaren, maar nooit het hele stuk.
Daarna door het Stadje, waar net voldoende water stond. Alles was goed te doen dus de vijftigers, die zich voor de gelegenheid hadden vermomd als Belgische krijgers, was dit volledig under control.
Zelfs de Favoriten Töter wurde ohne Schwierigkeiten genommen.
In het Stadje Monschau was het kerstmarkt, dus voldoende publiek en de verleidelijk zoete lucht van Glühwein en wafels vulde onze neusgaten. Verder dus, het eindpunt lag in Hammer. Een boompje lag slechts over de Rur. Menno wipte er over en ook Hans en Boy hadden geen moeite met zo’n toekomstig stukkie haardhout.
Maar toen kwam Hij, wiens naam wij ook in dit geval niet noemen, en bij de eerste poging bleef Hij hangen. terug, tweede poging. Opnieuw lafhartig aangevaren, weer bijna op zijn staart, reeds toen gaf Hij, wiens naam ook niet meer met een grote C mag worden geschreven, op en ging langs het kantje onder de boom door, terwijl hij werd ingehaald door de canadees van Cees (dus wel terecht met een C) die lichtbotig over het niemendalletje heenwipte. Hoon en schamper was Zijn deel!
Daarna was het gedaan met de spanning en sensatie,en was het doorscheppen naar de camping in Hammer, waar we rond een uurtje of vier arriveerden.
Hier tapten we onszelf een Rodenbachje en concludeerden: mooie vaardag, goed voor de Alpenweekmijlen, maar niet spectaculair.
Op de terugweg propte de vier oudjes zich met twee boten en de Onbenoemde Rurganger zich in Hans’ Nieuwe Dieselbobslee en hobbelden via de bus van Cees en de supermarkt (hapjes en eten moesten nog georganiseerd worden), terug naar Kanne.
Alwaar het laat werd en tevreden aan de verschillende pintjes werd gelurkt. Wat kan een eenvoudig leven toch mooi zijn. Om een after dinner dipje te voorkomen organiseerde Hans een stevige maanlicht wandeling rond om Chateau Neercanne, waarna een magistrale Kannese taart perfect op zijn plaats viel. Ook Koen H(eikens) stond opeens op de stoep om zondag de Salm mee te gaan varen.
Helaas bleek zondagochtendzelfs de Salm zich rap onder minimum peil te hebben verstopt zodat het jeugdig gezelschap van boven de 50, Hij die hopelijk ooit weer een naam verdient, en Jonkie Koen vrolijk keuvelend het ontbijt soldaat maakte en halverwege de dag tevree huiswaarts keerden.
Gezien het weer moet er volgende week wel weer wat mogelijk zijn...
De plussers
