En ineens kwam er na anderhalve maand droogte toch nog nog water. Interesse gepeild en er wilden zeker mensen mee. Gelukkig willen Erwin, Bram en Tom wel helpen met delen van de organisatie. Erwin bekijkt de groep en de waterstanden en komt uit op de Hunsrück. Bram regelt op vrijdagochtend (middag) een huis voor de overnachting. Als eis wil hij een los bed voor iedereen. We krijgen een huis met een serre met houtkachel, een zitkamer met tv, een keuken, een eetkamer met een hele ouderwetse platenspeler en 5 gewone slaapkamers en een kamer met meerdere peuterbedjes.
Van alle gemakken voorzien (inclusief afwasmachine). (Ferienhaus De Boerenzwaluw, Karl, red.)
Zaterdag: de Kellenbach
Ik kan zaterdagochtend pas thuis vertrekken. Gelukkig is het maart en zijn de dagen al wat langer. In Wageningen is het fantastisch zonnig en er ligt sneeuw, daardoor valt het mee met het vroege opstaan.
Tom en Leon zie ik in Venlo en daar vandaan rijden we al kletsend naar Gemünden om de Kellenbach te varen. Daar is de Batavier lang geleden één keer geweest, dus voor de hele groep een Erstbefahrung.
Het plan was dat de groep die al op vrijdagavond vertrokken was al zou omrijden en dat wij het zonder droge spullen bij de uitstap zouden moeten doen. Tot onze verbazing stonden ze zich net om te kleden toen we aankwamen, want het brood halen duurde iets langer dan gedacht. Fijn, dan kunnen we toch onze droge spullen bij het eindpunt hebben. Totdat de andere groep gewoon hun plan blijft volgen en ze wegrijden terwijl wij bijna klaar zijn. Gelukkig heeft Bram zijn telefoon altijd bij de hand, dus onze auto kan toch mee.
Het is koud. Van de week in de branding beviel mijn neopreen bivakmuts me goed, dus voor de verandering zet ik die weer eens op. De Kellenbach begint rustig. Het zonnetje laat zich zien en misschien is mijn muts toch wat te warm. Die moet maar even in het vakje van mijn zwemvest.
Er zijn wat mooie bochtstromingen en genoeg keerwaters om af en toe wat in te varen. We varen als één groep lekker van stuwtje naar stuwtje.
Tussendoor zijn er mooie steile wanden en bij de vlakke stukjes in het lekker lente met veel sneeuwklokjes. Bij de stuwtjes raak je af en toe de bodem wel. Er is één stuw waar Tom even uitstapt om de goede lijn te vinden. Ergens ligt ook een mooie beverdam waar Tom ons langs duwt. Net te weinig water om zelf lekker door te drijven.
De meeste bomen die over de rivier liggen liggen zo hoog dat we een paar pogingen doen om onze peddels eroverheen te gooien. Koude handen in het water als je 'm niet vangt, maar één keer lukt het me wel. Nog een passage met in beide aftakkingen een boom. Aan de ene kant ligt de boom heel los en ook daar is Tom heel handig bezig. Hij trekt de boom aan de kant zodat wij lekker door kunnen varen. Tussendoor pakken we ook wat surfgolfjes.
Halverwege het traject zit een wat verblokter stuk. Geen idee hoe verblokt en hoe lang, dus ik begin al slalommend zo veel mogelijk keerwaters te pakken. Het bouwt langzaam op en de blokken worden groter. Leuk stuk. Leon weet zichzelf nog even vast te zetten dwars op een steen, maar blijft vrij kalm en weet zichzelf weer los te krijgen. Aan het eind van dit stuk zit een raar walsje waar Tom in probeert te spinnen. Ik doe ook mijn best, maar heb toch wel een hele diepe steun nodig waardoor mijn hoofd niet helemaal droog blijft.
Een snelle lunchpauze wordt ingelast. Leon wil graag zijn heupen wat ruimte geven en er moet wat meer energie in om het kacheltje op te stoken. Met mijn natte haren wil ik mijn muts weer opzetten, maar helaas, die blijkt niet meer in mijn zwemvest te zitten. Waarschijnlijk slecht opgelet toen ik een reepje of mijn fototoestel pakte. Tom zegt: we hebben een schrijver. Bram blijkt mijn muts gevonden te hebben.
De blokken worden na de pauze weer minder groot. Na een tijdje zijn er wat bomen waar we tussendoor moeten sturen. Voor Rien komen ze iets te snel en hij wordt er tegenaan omgeduwd. Hij duwt zelf zijn boot naar de kant, maar ook daar is een steile wand. Tom en ik helpen hem en zijn boot naar de overkant.
Bij het eindpunt vindt Bram nog een mooie peddel die kan worden toegevoegd aan de clubvloot.
Lekker gevaren op een mooi stuk.
Vaarders: Leon, Erwin, Rien, John, Bram, Tom en Anke
Peilschaal: 110 heel licht dalend.
Anke
Omdat alle vaaravonturen door Anke al haarfijn zijn verteld zal ik maar iets vertellen over de sfeer en de beleving van alweer een Batavieren wildwater weekend. Eerlijk gezegd is het alleen bitter voor alle niet aanwezige Batavieren die dit fijne weekend weer gemist te hebben. Met z'n 7 hebben we weer een perfecte accommodatie te beschikking in een prachtige omgeving in Karl. Met dank aan Bram en Erwin.
De reis naar zo'n afgelegen gebied is altijd ver, maar met sneeuwstorm, regen en harde wind een hele zit, maar dan heb je ook wat. Het waterpeil van alle riviertjes in de omgeving is heel goed en het varen in de Kellenbach ging super tot die bomen in de sloot lagen.
Met een nat pak toch wel fris op het eind terug naar onze boerderij. Daar met een stevig vuur, voldoende bier een heerlijke lasagne met wederom dank aan Bram en Erwin breekt dan de zoektocht naar onze zondag avonturen weer aan. De kans is dan best aanwezig dat ik of iemand anders zal schijven hoe het vervolg is gelopen.
John Rien
Zaterdag: De Hahnenbach en het "plan"
Het zomaar-weekend van Anke, mij en Erwin had wat uitdagingen. Het begon al dat de helft van de gegadigden het plan voor Hunsrück te ver vonden, en een eigen plan trok.
De Kellenbach was voor deze groep helemaal leuk op zaterdag. Maar wat dan zondag? Misschien de Hahnenbach? Zou een erst-befahrung voor de Batavier zijn. Na de Kellenbach zijn we daarom maar eens wezen kijken bij die befaamde Hahnenbach. We hebben ruwweg 1/3 ervan gezien, er zelfs een aardig eindje voor gewandeld en gedaald en geklommen, maar onze conclusie was: saai. Wij zagen alleen een weidebeek met wat oude kleine stuwtjes. Nu weten we dus nog niks zeker, misschien zit er in die 2/3 die we niet gezien hebben wel iets heeeeel moois, maar de rivierbeschrijving die we al hadden (van een Duitse club?) beloofde niet veel meer. Ok, dat wordt hem dus niet.
Geen Hahnenbach dus ;-(
’s Avonds ging de twijfel dus aan. Wat nu? Alfbach werd genoemd, die volgens 2 oude verslagen blijkbaar 2 interessante delen had met daartussen weidebeek, lijnen en prikkeldraad. De Strohner Schlucht klonk gaaf, maar die lijnen en prikkeldraad… minder. (red: als alternatief eerst Park and Play op Strohner Schlucht, maar waarschijnlijk te laag, en daarna 2-e deel varen, een paar die-hards hakken intussen even door naar de volgende instap).
Toch nog eens kijken naar de Kleiner Kyll. Ook al jaren niet meer door de Batavier gevaren. De verhalen waren spannend. Allemaal zwemmers op ‘de’ passage. En kans op bomen. Misschien niet voor de hele groep? Tom stelde voor vroeg op te staan(!) en met groepje ik-Erwin-Anke-Tom dat te doen, en de anderen in de tussentijd de logistiek te laten regelen. En daarna aansluitend met de hele groep de Lieser. “Sluit dat wel aan, dan?” vroeg Anke.
Een bepaalde schrijver concludeerde: ja hoor, er zit een stuk achter dat gevaren kan worden. Beetje beginnerig, maar dat is wel ok toch? Rien vond die omschrijving wel wat pijnlijk: betekent oud zijn dat je weer beginner wordt?!
Wellicht, heel misschien, had er nog ff gedubbelcheckt mogen worden hoe en wat. Maar: er was een plan!
Logistieke faux-pas
Het uiteindelijke plan was als volgt:
- groep 1 stopt droge spullen in de auto van Bram, en rijdt daarmee naar hun beginpunt en gaat varen.
- groep 2A rijdt met auto John naar ons beginpunt, haalt daar Brams auto op, en rijdt naar eindpunt hele groep.
- groep 2B rijdt met auto Leon naar eindpunt hele groep.
- groep 2 stopt hun droge spullen in auto van Leon of Bram.
- groep 2 laat auto Bram en auto Leon staan op eindpunt. En rijdt met auto John naar hun beginpunt. En gaat varen als groep 1 er is.
Maar ja, een plan maken met Batavieren. Werkt dat ooit? Nee dus. Het ging mis op de volgende punten:
- tijdens het naar het instappunt rijden is groepje 1 niet gestopt bij het geplande midden-punt. Dat zou wellicht handig zijn geweest ;)
- Anke en Tom, toen we daar met groepje 1 aan kwamen varen, herkende niet waar we waren. Ook was groepje 2 er (nog?) niet. Een snelle check van de gebiedsinformatie gaf verklaring voor het eerste probleem: tussen de Kleiner Kyll en het bekende stuk van de Lieser zat nog 8 km wildwater I/I+ scheppen. Een belletje naar John verklaarde het tweede probleem: het geplande uitstappunt voor de hele groep was door John herkend als ‘normale instappunt’ voor de Lieser. Grote twijfel. Zijn conclusie leek te zijn; we wachten hier wel. Met dus de 3 auto’s.
- John wilde liever direct naar huis dan varen.
- mijn boot raakte lek, ik wilde niet verder varen. En nee, ik wilde niet per se in Johns sloep een stuk wildwater I/I+ varen ;)
Nu zit ik dus bij de instap (:P) van de Lieser te typen en wachten op de scheppers. Ik hoop dat er niet al teveel bomen inzitten?
Zondag: de Kleiner Kyll
Maar hoe was de Kleiner Kyll nou? Altijd dat slappe gezwets op de site van de Batavier. Suffe verslagen van hoe het nu weer mis gaat, wie wat kwijt was, etcetera. We willen gewoon rivier-informatie!
Nou vooruit. Op het eerste stuk zijn alleen de bomen spannend. We moesten er 4 keer uit voor bomen (waaronder 1 net boven de passage). Ook nog wel 4 bomen waar je goed voor moet kunnen slalommen en/of bukken. En nog eens een paar waar je met snelheid overheen varen moest. De Swalm is er niets bij ;)
Ohja, en net voor een hotel nog een hoge stuw. In een vorig verslag lazen we dat de vistrap succesvol uitgetest was, maar wij zagen herkende daarin alleen ‘zonde van je boot’. Die hebben we dus links (rechts) laten liggen.
‘De’ (enige) passage kan je goed vanaf de kant en een wandelbrug bekijken. We zagen 2 lijnen: helemaal over rechts zodat je niet hoeft te sturen, maar door een walsje moet, of links beginnen en dan alsnog naar rechts doorsteken. Wel lag er 10 meter na de passage een boom bijna helemaal over de beek, wat met zwemmen wellicht niet leuk was. Lijntje erbij dus.
Anke, Tom en ik hebben gezamenlijk beide vaarlijnen uitgetest. Beide goed te doen.
Daarna volgende nog een leuk wat verblokt stukje, maar niets echt spannends meer.
Bram
Zondag: De Lieser
Zaterdagavond hebben we zoals Bram vast al geschreven heeft heel veel overlegd over de rivierkeuze voor zondag. Het was lastig om voor de hele groep wat leuks te vinden. Waarschijnlijk was de Üssbach geschikt geweest, maar ja, liggen die bomen er nog? Hetzelfde gold voor de Alfbach: zijn er nog net zoveel takken, prikkeldraad en lijnen over het water als de laatste keer dat de Batavier er was? Misschien voor het volgende seizoen maar eens een wandelweekend richting de Eifel om dit soort vragen te beantwoorden.
Nadat we de Kleiner Kyll gevaren hadden was het plan om met de hele groep het aansluitende stuk op de Lieser te varen. Bram had een goede smoes, want zijn boot was lek en heel toevallig had hij zijn droge kleding op dit punt. John had besloten om toch eerder naar huis te gaan, dus we waren uiteindelijk met z'n vijven: Erwin, Tom, Rien, Leon en ik. John was in eerste instantie naar de normale instap van de Lieser gereden. Logisch, omdat dat stuk vaartechnisch interessanter is, maar dan was de logistiek nog wat lastiger geworden: hadden we nog een shuttle tussendoor moeten doen.
Ik wist zeker dat ik met Hans erbij ooit dit stuk van de Lieser heb gevaren. Waarschijnlijk zijn we toen wat verder doorgevaren. Ik kan me alleen maar aansluiten bij de beschrijving: 8 km WW I+. Landschappelijk schitterend stuk door woudkloof met hoge leisteen wanden waar het water in de buitenbochten schitterende tollende keerwaters vormt. Keerwater walhalla. Rivier is hier breed en bevat in de vaarroute geen moeilijkheden anders dan de tollende keerwaters en af en toe een surfgolf. Je kan dus goed genieten van de omgeving en als je wilt lekker keerwaters varen in de holletjes van de mooie hoge wanden. Op de Kleiner Kyll moesten we er nog wel uit voor een aantal bomen. Voor beginners is dat waarschijnlijk geen ideaal begin van een simpele tocht. Het enige wat ik me van de vorige keer kan herinneren was één hele mooie surfplek (brede golf, of eigenlijk twee golven waartussen je dwars op en neer kan varen met een goed keerwater ernaast.
Tom voer goed door, wij volgden en langzaamaan werd het wat minder koud.
Anke
Lieser Vanaf de wegbrug Manderscheid-Grosslittgen (instap: 50.066295, 6.806921) in de kleiner Kyll tot de wegbrug Grosslittgen - Schladt (in-uitstap: 50.030473,6.829013).
Peilschaal Plein-Lieser, dalend rond een meter (geldt ook voor Kleiner Kyll)
