Er staat een dagje Hohenlimburg op de wildwaterkalender en eindelijk kan ik me weer eens opgeven om mee te gaan. Nadat mijn schouder het vlak na de Alpenweek voor gezien hield heb ik een paar maanden niet gevaren. Daarna heel rustig weer wat op vlakwater en vanaf het begin van het seizoen heb ik de slalomtrainingen probleemloos op kunnen pakken. Een eerste dagje stromend water is nu de laatste stap om weer lekker in de routine te komen. Ik had van Sanne en Bart al wel wat verhalen gehoord over hoe zij de nieuwe baan vonden, maar weet niet echt wat me te wachten staat. Na wat wikken en wegen besluit ik om mijn Mac mee te nemen en niet mijn speelboot die ik tot dan toe meestal mee nam. Ook de slalomboot heb ik maar thuis gelaten. Op de oude baan had ik die wel eens willen proberen, maar ik wil toch net als Sanne graag mijn puntjes heel laten.
Met drie vrouw sterk vertrekken we vanaf de club richting Duitsland. Er is mooi zonnig weer voorspeld en een temperatuur rond de 18 graden, dus ik heb er echt zin in. Bij de baan aangekomen is de zon in de verste verte niet te bekennen en het is maar een graad of 11 met een fris windje erbij. Sanne gaat de baan aan Marije en mij laten zien en terwijl we daar lopen hebben we alle drie eigenlijk bar weinig zin om te beginnen. Het natuurlijke karakter is weg. Je ziet een hoop beton bij de verbouwde delen en er zijn ineens ook plastic blokken verschenen om sommige keerwaters te maken. We kleden ons als vanouds lekker warm binnen om en gaan met lichte tegenzin de baan op.
Er is maar één slalommer aan het varen en verder vaart iedereen met wildwaterboten. Die zijn over het algemeen ook nog eens vrij groot. Er is een grote groep Belgen een heel weekend op de baan en zij slapen in het clubhuis. Ze hebben redelijk wat gevorderde beginners mee, waardoor ze niet heel lang bij de speelgolven blijven hangen, maar gewoon vaak de baan afvaren. Veel last hebben we dan ook niet van ze.
We beginnen in de bovenste golf en die is voor mijn gevoel net wat sneller geworden dan de oude. We zitten alledrie lekker te surfen. Ik let sinds mijn blessure extra op mijn romprotatie en kan dat goed toepassen bij het gebruik van een roertje. Ik probeer ook achteruit in te surfen, want de golf is echt lekker constant. We blijven wel drie kwartier op deze plek spelen en de tegenzin is volledig verdwenen. Opgevrolijkt zijn we klaar om de rest van de baan te verkennen.
Het volgende nieuwe verval ziet er een stuk minder lief uit dan het vrolijk kabbelende eerste golfje. Je kan er goed traverseren, maar lastig echt in surfen. Er is een plekje waar hij redelijk vasthoudt. Het bekende vervalletje onder de brug is niet heel erg veranderd, en de keerwaters zijn ook net zo dynamische gebleven. (Rivier) links heb je er wel net wat extra plek bijgekregen om te liggen.
De stenen zijn echter scherp en liggen soms behoorlijk in de weg en het is best ondiep zo vlak bij de kant. Ik ben mijn surftechnieken een beetje kwijt na de maanden zonder stromend water en duik de eerste keren veel te diep het walsje in en ga vervolgens heel snel om door verkeerd opkanten. Rollen wil ook niet bij de eerste poging, maar na een paar keer lukt het om wat meer controle te krijgen. Als je na dit punt verder gaat vaar je vervolgens vrij snel de baan af. Zonder eiland kom je nergens meer omhoog. De stroming is sneller en de keerwaters zijn kleiner. Ondanks dat ik dat al weet, word ik er toch door verrast. Eén van de minimale vervalletjes waar je eerder met moeite in kon surfen is nu een echte mooie V geworden. Met mijn gewone wildwaterboot lukt het me helaas niet om genoeg snelheid te houden om hier te traverseren. Iedere keer dat ik de baan afvaar probeer ik het en verdwijn ik een stuk verder de baan af.
We lunchen, het zonnetje komt door. Sanne verwisselt haar lange anorak voor een nieuwe met korte mouwen en deze blijkt ook goed waterdicht te zijn. We raken in gesprek met wat Belgen die zijn verbaasd dat we alleen vrouwen mee hebben. Eén van hen zegt dat mijn Mac zijn oude boot is en dat een Habitat veel makkelijker keerwaters vaart. Ik krijg vervolgens de kans om wat van hun boten uit te proberen. De Habitat vaart inderdaad heel soepeltjes alle keerwaters in, maar is ook wel erg vergevingsgezind. Totaal verkeerd opkanten in de wals wordt niet eens afgestraft. De projectX die ik ook uitprobeer is toch iets te klein. Pijn in mijn benen zorgt ervoor dat ik niets kan zeggen over de vaareigenschappen.
De laatste keer de baan af in mijn eigen boot. Sanne en Marije blijven wat langer bij de bovenste golf.
Marije neemt ook wat rust en maakt foto's. Naast al het werken en leren is deze vaardag ook eigenlijk haar rustdag. Ik speel wal langer in het walsje. Als Sanne al bij me is begin ik wat te vermoeid te raken. Waar ik in het begin slecht rolde kop ik dit keer wat stenen en dan vind ik het welletjes. Lusje trekken en snel naar kant zwemmen. Toch fijn dat het me ondanks de grotere snelheid en kleine keerwaters lukt om mezelf en mijn spullen op de kant te werken. Zelfs mijn schoentje wat uitgaat weer ik te redden. De rest van de baan varen we rustig af en we proberen in het eindstuk nog wat poortcombinaties te varen. Dat is best uitdagend met de snelle stroming. Bij de uitstroom gaat Marije nog wat ondersnijden oefenen en Sanne en ik rollen nog wat. Dan is het tijd voor de Döner, een ijsje en de terugreis.
Een volgende keer ga ik zeker ook geen slalomboot meenemen. Misschien net als ik hiervoor deed mijn speelboot weer, daarvoor is de baan denk ik niet heel veel veranderd. Een kleine riverrunner is denk ik ook heel leuk op deze baan.
Anke
