Als basiscursusafsluiting: een kanotocht op de Erft
Op zondagochtend 10 juli vertrokken vier auto’s, vol kano’s, peddels, nieuwelingen en ervaren kanovaarders richting Duitsland. Bestemming: de Erft, ‘een klein riviertje, dat bij het Duitse Neuss in de Rijn uitkomt’, aldus de uitnodiging voor de afsluitende tocht na de basiscursus en de studentencursus. Ook op een klein riviertje valt genoeg te beleven, zo bleek op deze zonnige zondag.
.jpg)
Keerwater, hoofdstroom, opkanten… allemaal termen die in de vijver bij het clubhuis niet bepaald van toepassing zijn en die op die zondag dan ook als nieuw op mij overkwamen. Geen idee dat met name het opkanten zo belangrijk was … Ik had de techniek wel onder de knie – omhoog met die knie – maar trok steeds de verkeerde knie op, wat ik niet altijd op tijd wist te herstellen, zodat het water van de Erft gemakkelijk vat op mij had. Ik heb deze dag geleerd dat ik heel snel uit een omgeslagen kano kan komen! Een hele geruststelling, want dat was tot die tijd voor mij toch wel een punt van zorg.
Het keerwater:
Het instappen met de peddelbrug ging goed, dat had ik vaak genoeg geoefend, evenals de boogslag, dat was wel handig. Ook het keerwater herkende ik wel in de loop van de dag, maar om daar vervolgens te geraken, ongeveer op de plek waar instructeur Jorn, Sjoerd of Beatrix heel nonchalant naar toe was gevaren, is toch een ander verhaal. Mijn pogingen strandden vaker aan de andere oever, een keerwater verderop of achterstevoren midden in de hoofdstroom. De anderen kregen de slag in de loop van de dag echter redelijk te pakken!
We begonnen de dag vlak bij de spoorbrug, waar een redelijke stroming staat. Daar oefenden we een hele tijd onder meer het traverseren; de rivier oversteken dus, met en zonder peddel, en daarna gingen we stroomafwaarts. Op naar de eerste versnelling – leuk! Die zorgde ervoor dat ook de kano’s van kersverse Batavier (en dus schrijver volgens goed Batavieren gebruik: zwemmen is schrijven) Terence en basiscursist Floris niet overeind bleven, maar het was niet erg; het water was, zoals beloofd, aangenaam van temperatuur. De bij het instappunt op een informatiebordje vermelde waarschuwingen dat zwemmen in de Erft wordt afgeraden vanwege gezondheidsrisico’s en dat je het water zéker niet binnen moet krijgen, waren umsonst …
De wals:
Bij deze ‘wildwater passage’ bleven we een tijd oefenen en nadat ook basiscursist Sebastiaan, ik (opnieuw) en enkele studenten hier waren omgeslagen, ging de hele club stroomafwaarts richting de ‘wals’. Daar overheen varen bleek gemakkelijk – ‘punt vooruit en blijven peddelen’– en leuk om te doen. Op die plek gingen we aan wal, waar alle nieuwelingen druipend en dampend hun lunch verorberden. Intussen vermaakten de instructeurs zich uitstekend in en rond de wals. Dat zag er stoer en tegelijkertijd heel gemakkelijk uit, maar voor de zekerheid waagde geen van de nieuwelingen zich eraan.
Na de lunchpauze gingen we verder stroomafwaarts, waar nog een aantal wildwater passages voorkwamen, zodat we verder konden oefenen met opkanten, en (par)keerwaters opzoeken. En intussen niet vergeten te genieten van de mooie natuur!
.jpg)
Toen we ten slotte uitkwamen in de Rijn was die toch wel enorm! En ook daar stond een flinke stroming. Erg fijn dat we meteen om de bocht bij de veilige Neusshafen aankwamen. Weer vaste grond onder de voeten. Fijn, want zo’n tochtje is toch wel erg intensief voor iemand die de techniek (nog) niet beheerst. Maar een leuke dag vond ik het zeker - en die geluiden hoorde ik van alle deelnemers.
Goed geregeld, fijne instructeurs en een leuke, leerzame afsluiting van de cursus. Bedankt!
Harriët
Door de ogen van een nieuw lid; Terence
Zonder te weten dat ik een schrijver in de dop ben, vroeg men mij om een kort stukje te schrijven over de kanotocht afgelopen zondag op de rivier de Erft in Duitsland. Ik gaf aan momenteel wat krap in de tijd te zitten, maar ben dan nu toch maar even begonnen. Net als ik zondag niet wist waar en hoe ik zou eindigen, weet ik dat nu ook niet………..
Ik zal me allereers even kort voorstellen. Ik ben Terence, woon in Arnhem en ben sinds kort begonnen met kano-polo. Ik wist niet echt dat het bestond, maar nadat iemand me vertelde wat het was, wist ik direct dat ik het wel uit wilde proberen. Zo gezegd, zo gedaan en nu heb ik inmiddels vier keer meegetraind. He is een dynamische sport en ik heb er veel plezier in.
En zo kwam ik dus afgelopen zondag ook op de Erft terecht, alwaar ik echt een hele leuke en leerzame dag heb gehad. De tocht was in hoofdzaak bedoeld voor de cursisten welke de basiscursus kayakken/kanoën (volgens mij kan beide, dus ik gebruik ze door elkaar) hadden gevolgd. Tevens ging er een groep mee uit de studentencursus en zo waren we met een grote groep van ca. 20-25 personen. Met een auto of 5 van de Batavier naar Neuss (Dld.) en het was echt lekker weer. Elkaar wat leren kennen in de auto en eens aangekomen ging een en ander vrij snel. Verdeling van lunch- versus eindpuntauto’s, omkleden op straat of achter een boom en dan lekker het water in.
.jpg)
Ik heb al een klein beetje kayak-ervaring en in het eerste half uur dacht ik te kunnen concluderen dat het toch wel een wat langdradiger dagje zou worden, met weinig actie. Maar zoals vaak in het leven oordelen we te snel en het liep anders – beter natuurlijk. De Erft is een rivier waar beginners goed in terecht kunnen, maar waar ook echt leuke “speelpunten” (kanoërs hebben het over “spelen” als ze kunstjes en dergelijke uitproberen weet ik sinds zondag) voor gevorderden in zitten. Dus voor veel niveaus viel er wat te leren en plezier te beleven en voor de beginners was het een uitstekende kans om te proeven aan een beetje wildwater en zo te ontdekken of men een vlak- of wildwaterkayakker is. Ik vond de uitleg naar de cursisten op persoonsniveau goed afgestemd. Of je nu uitleg kreeg door mede-instructeurs of meer ervaren leden…….ze waren allen heel geduldig en gedreven om je iets te leren.
Na een aantal uurtjes bezig geweest te zijn hebben we lekker aan wal onze broodjes e.d. opgegeten, om vervolgens stroomafwaarts ons reisje richting de eindpunt-auto’s voort te zetten. Aan het einde van de rit waren de meesten best moe, ik in ieder geval wel. Moe maar voldaan! En wat is er dan beter dan een biertje (of zo) te drinken en wat te eten bij een Duitse Griek bijvoorbeeld en je dan heerlijk naar huis te laten rijden?
Terence
