Verslagen Wildwater

Nu met film van de kloof en het tweede deel (naar de films).

Ja! Het mag weer! Ook ik was vandaag de klos en mag dus een stukje schrijven. Nog maar net opgedroogd van mijn zwempartijtje op de Etive in November 2011, gaat het op 'n stukje van nix op de Alfbach weer fout.

Maar laat ik bij het begin beginnen. We stappen in bij de Lavadrol bovenin. Menno heeft wat overredingskracht nodig om in te stappen, het is koud en hij wordt oud. Ik praat hem uit de warme armen van Saskia: niet ouwehoeren jongen, varen! Veel meer is r niet voor nodig, Menno besluit toch maar mee te varen en hijst zich in zijn droogpak.

Nog even wachten tot ook Cees klaar is en dan vertrekken we. Ik voorop. Na de inmiddels beruchte slapeloze nachten van mij voel ik me futloos. Toch vlieg ik strak de eerste keerwaters in in het smalle kloofje voor de echte boskloof. Och, het valt nog mee denk ik nog. Gelijk daarna stuiter ik tot 2 keer toe op een steen, wordt uit de lijn gezet en mis enige keerwaters voor ik weer in m'n lijn zit. Nix aan de hand. Achter me ziet het er niet veel beter uit, Cees heeft zelfs een rol gemaakt op de enige diepe plek zonder scherpe stenen.

Dan duiken we het bos in. Direct gaat Jaivi zwemmen. De spullen zijn een eindje verderop geborgen en een toevallige voorbijganger brengt de peddel naar de jonge vaarder. In een bochtje wat verderop vaart Jorn zich klem met zijn veels te lange boot op een paar keien. Zijn hoofd steekt ruim boven water uit, en ik race naar de kant om hem te gaan helpen. Ik spring uit mijn bootje, maar zie Jorn verderop hetzelfde doen. Zijn boot kiest gelijk het hazepad. Menno gaat er snel achteraan en zo kan hij de boot langs mijn keerwater duwen, Ik vang m op en Jorn kan al snel zijn weg vervolgen.

Cees

Bos in, zit ik ook weer lekker in de boot, ik duik in elk keerwater waar ik in wil, en kan zo mooie plekjes uitzoeken om te filmen. Voor Jaivi gaat het kort achter elkaar nog 2 keer mis, één keer geheel onnodig, en één keer met zijn voorpunt onder een boom. Verder komt iedereen goed door de boskloof heen. Dan vlakt het af en dient zich de 4 km weidebeek aan, saai scheppen zonder verval.

Nou ja... saai... Het is natuurlijk nog steeds een eifelbeek en bomen zijn er dus genoeg in de rivier. En struiken. Vaak heeft het niets meer met varen te maken, krabbend langs het randje van het weiland takken ontwijkend, daardoor vastzitten op stenen, en meer van dat moois :s Sommige bomen kunnen over of ondervaren worden, soms moeten we de boot uit. Een combinatie struiken en boom zorgt uiteindelijk voor dit verhaaltje.

De boom ligt klem tussen de takken van 2 stevige struiken en er blijft maar een klein gaatje over waar je doorheen moet, terwijl je ook nog s over die boom moet. Iedereen voor mij en na mij gaat goed, maar ik heb t kleinste bootje, wordt bij mijn aanvaart uit lijn gezet, en kom zonder vaart tegen de boom. Ik laat mijn peddel los en pak de boom vast, stom! Gelijk ga ik over mijn achterpunt heen en voel dat ik klemvast lig tussen boom en takken, zonder peddel dus. Hier heb ik dus geen zin in, en ik stap direct uit. 2 meter verder ben ik al met boot en roei-ijzer aan de kant, en binnen een minuut zit ik alweer op het water.

Jorn, die achter mij vaart, zegt mij bij het voorbijkomen: "Ik heb nix gezien hoor!" :) maar ik weet het zelf maar al te goed. Met pijn aan m'n ego vaar ik lichtelijk saggie verder. Iets verderop zijn er lijnen over het water gespannen. Oppassen geblazen dus. Bij de zoveelste lijn gaat het mis. Koen vaart achter mij niet lekker over 1 van de lijnen heen, en wordt op een nare manier gevangen. Met een ruk staat hij stil en floept om. Ik schrik ervan, maar gelukkig plopt gelijk zijn koppie boven het water, zij het wel los van zijn boot. Ik ga er achteraan, de meeste zijn al vooruit naar de volgende instap die vlakbij is.

Telkens heb ik de boot aan de kant, maar dan spoelt hij toch weer door. ##@^%!! Krachttermen schallen door de Duitste heuvels als de boot mij ook nog eens tot 3 keer toe onder wat takken door duwt. Na mijn zwempartijtje ben ik even helemaal klaar met die ---takken, en ik vaar boos vooruit richting de 2e instap. Daar brul ik het één en ander naar de wachtenden aan de kant, die direct het water in plonzen om de boot op te vangen. Koen komt even later wandelend ook aan.

We stappen in voor het 2e stuk, iedereen gaat nu mee. De ploegjes zijn opnieuw ingedeeld. De eindeloze stroom gaat door. Aan takken en bomen wel te verstaan. Ook komen we nu prikkeldraad tegen. Schuin, net onder water, over de gehele breedte van de sloot. Als t water wat lager staat zal dit een gevaarlijke hindernis worden.

Door 't kronkelen van de beek zie je regelmatig de groep voor je nog compleet in beeld. Erg grappig, allemaal van die kleurige kleine poppetjes die boven de weilanden uitsteken, netjes in een rijtje. We komen nog vele vervalletjes tegen.

Nix heftigs, maar leuke drempeltjes, kleine speelgolfjes en meer van dat moois. Ongeveer halverwege het tweede stuk geef ik de brui aan het gedisciplineerd varen, en saboteer ik ons team. Oftewel, we gaan verder als één groep.

Ikke meestal voorop, want ik wil naar het eindpunt, ik heb 't gehad met de takken en bomen. Bij het eindpunt word ik natuurlijk op z'n bataafs aangesproken op m'n krachttermen onderweg, meerdere vaarders blijken goede imitators te zijn en willen dat graag met mij delen. Er komen nog twee halve liters bier tevoorschijn van onder de stapels spullen in de autos, en na mijn beurt voor een slok laat ik de fles niet meer los.
Harry

En nog een slachtoffer

Zondag ochtend in alle vroegte vertrokken vanaf het clubhuis. Jorn, Bart en ik hadden besloten tot het kleine groepje te willen behoren dat op zondag wilde varen. Dus na drie uur rijden kwamen we aan bij een grote steen. Naast deze grote steen lag ook nog een kleine steen. En deze stenen lagen er niet voor niets! Het waren vulkanische stenen. De grote had besloten aan te kommen rollen en de kleine om te vliegen. Na de stenen aandachtig gestudeerd te hebben zagen we de rest van de roedel aan kommen rijden en maakte we een kleine wandeling lang de rivier. Na de hele "kloof" na gelopen te zijn en te controleren op bommen hebben we ons omgekleed. Maar eerst moest ik even mijn behoeftes doen boven op de berg. Ik had een stukje wc-papier bemachtigd bij Cees. Verder wist ik dat Harry ook ergens op die berg zat te poepen. Dus besloot ik maar helemaal de berg op te klimmen om mij het aanblik van een schijtende Harry te besparen.

Toen moest het toch aan gaan gebeuren. Ik kleedde me om en sleepte me boot over het bruggetje, legde hem op de oever en stapte in. Nu volgt een gedetailleerde beschrijving van wat mijn beleving was van de rivier.

Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Zwemmen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Zwemmen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Zwemmen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen. Steen, steen, steen, steen, steen, steen, steen en nog een steen.

Jaivi op drempeltje net na de Strohner Schlucht

Dit was het eerste gedeelte van de rivier. Hierna vlakte hij een beetje uit en werd hij als volgt:

Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken. Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken. Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken. Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken. Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken. Takken, takken, takken, takken, takken, takken en nog meer takken.

De nodige variatie werd gebracht door ondergelopen bruggetjes en bommen die het leuk vonden om over de rivier een te vallen. En natuurlijk was er ook nog:

Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad. Lijntjes en prikkeldraad.

Gelukkig waren er niet al te veel van deze grappen meer op het laatste stuk van de rivier. De Alfbach bracht ons een paar mooie stroomversnellingen en al gauw was daar het uitstap punt. Met de nodige schrammen kleedde we ons om en na een korte rit waren we weer terug bij het clubhuis in Nijmegen. Deze rivier heeft me weer even geleerd wat wildwater varen ook al weer was.

Jaivi

Rond half elf kwamen we aan in Strohn waar we (Bart, Jaivi en ikzelf) ons bij de groep voegde die zich ook al de zaterdag hadden vermaakt in de Eifel.